* Eerst een on-Mastijns dingetje: vorige week ontdekte ik eens op de geheimzinnige Raad van Beheer-site dat de Dogo Argentino op de één of andere manier (verder is er nergens een mededeling over te vinden) en om de één of andere reden (waarvan we uit de aard al weten dat die niets, maar dan ook NIETS met kynologisch of maatschappelijk verantwoordelijkheidsbesef te maken heeft) mede aan de Mastino-club is toebedeeld. Aan de ene kant heb ik geen medelijden met de half- resp. vol-criminele woonwagen- kampers rondom dit ras; in deze club zouden ze best wel eens thuis kunnen horen. Soort bij soort en dergelijke dingen meer. Aan de andere kant maakt het nog eens extra-duidelijk dat de berghonden Mastín Español en Rafeiro do Alentejo gewoon NIET bij die Mastino-club thuishoren. Daar bovenop: het is weer zo'n deja-vu, hein ?! In het geniep wordt zo'n beslissing er even doorheen gejast. Precies zoals de voornoemde twee berghonden-rassen toentertijd bij deze 'multi-club' zijn binnengerijft. Je vraagt je af waar dat langdurige gestechel rondom die 'meerdere rasclubs per ras'-regeling voor is nodig geweest, als in de praktijk her en der rassen zonder dat het criterium "vijftig leden" ergens in het verhaal voorkomt aan zieltogende would-be clubjes worden toegevoegd.
Voor mij staat het vast dat de (Nederlandse populaties van de) Mastín en de Rafeiro ook in de toekomst onder de paraplu van de Raad van Beheer moeten blijven en dat allemaal binnen de regels van de FCI, zoveel mogelijk conform het beleid van de buitenlandse moederclubs van de rassen en uiteraard ook keurig binnen de lijnen van de Nederlandse wet (dit laatste zelfs op een VOORBEELDIGE manier), maar dat zal dan toch wel een RvB zonder DIT bestuur moeten zijn (!!). Dag Gerard, dag John, dááááág ... !!
* Inhakend op de actualiteit: een Nederlandse mastinero was afgelopen weekeinde met zijn reu op de jaarlijkse Exposición Monográfica del Mastín del Pirineo aanwezig. Dat deed mij graven in mijn al ouder wordende geheugen: wanneer was het voor het laatst dat een Nederlandse mastinero/ mastinera op de Monográfica van de Mastín Español aanwezig was als deelnemer ... ?? Ik zou het maar met groffe benadering kunnen aangeven. Houden we het er maar op dat het héél, héél lang geleden was ... :-(
* Vorige week kreeg ik -samen met andere geïnteresseerden- een up-date vanuit de Spaanse mastín-kennel Viejo Paramo over de ontwikkelingen rondom (o.a.) hun trotse bezit "Aragon". Deze kanjer weegt inmiddels 95 kg bij een schofthoogte van eveneens 95 cm. Zonder me verder uit te spreken over het type, verwijs ik gewoon naar de foto en het filmpke achter deze link:
merienda de mastines
In Nederland kregen we een paar dagen later een update van de Mastina "Bella", inmiddels volwassen zit zij ook al aan de 87 centimeter schofthoogte. Dat is behoorlijk en ze zit daarmee netjes halverwege enerzijds Zerra en Hijo met hun 75/76cm en Aragon anderzijds in :-)
* Robada en Velez de Benaudalla. Dat er overal en nergens persoonsfiguren rondlopen die niet weten hoe je nu eigenlijk op een mastín moet reageren mag dit voorbeeld wel verduidelijken: zeer kort geleden is in Velez de Benaudalla, Granada (deze naam komen we doorgaans tegen in relatie met een monográfica) een hondje van 4 maanden en 35kg gestolen. Een erg mooi diertje (fokproduct van kennel de Campollano), maar al zou het oerlelijk en misvormd zijn: je moet gewoon met je poten van andermans (levende) have en goed blijven !! Of het nog wordt teruggevonden is niet waarschijnlijk. Het is de eerste keer niet dat er pupjes
'verdwijnen' in Spanje. Bah !!
* De Oude Haagse Wijsgeren mijmerden reeds: "je máákt wat mee als je niet dood bent ...". Daar zitten ook heel wat vreemde dingen bij. Ook het mastín-gedeelte van de wereld is daar niet van verstoken. Een van de vreemde geschiedenissen die ik zeer onlangs tegenkwam is de volgende. Een klein(schalig)e maar consciëntieuse OostEuropese fokster van mastines werd enige tijd geleden benaderd vanuit het land der onbegrensde mogelijkheden. Iemand wilde heel graag een mastín-pup van haar. Maar kon het hele bedrag niet ineens op tafel leggen. De reservering werd desondanks aangenomen met de afspraak dat het mooie hondje pas verscheept zou worden als het bedrag -stukje bij beetje- volstort was. Echter: toen de tijd was gekomen dat het hondje het nest zou/moest verlaten (en weldegelijk was "afbetaald") bleek de financiële hobbel van het verschepen door de gepretendeerde koper niet te kunnen worden genomen ... De fokster heeft toen de hele deal afgeblazen, maar zit nu wel met een hond die anders al bij zijn uiteindelijke familie had kunnen zitten. Aan eventuele communicatie-foutjes kan het niet gelegen hebben, want de fokster in questie heeft een zeer behoorlijke beheersing van het Engels. Was er misschien sprake van een opgezet spel ?? Een manoeuvre om een fokker met een onverkoopbaar hondje te laten zitten ? Uitgesloten is het allerminst, maar zeker is het evenmin. Toen ik met de fokster over het voorval communiceerde ging dat per Email, maar ik merkte desondanks dat de stoom uit haar woedende oren kwam ... !
* "Je máákt wat mee ...". Zo hadden we niet lang geleden in Nederland een situatie waarbij iemand mastín-pupjes verkocht zonder stamboom. En het waren echt mastín-pupjes, dus iedereen moest zich wel afvragen: "wat is hier aan de hand". Deze vraag zal voor de meesten van ons nog wel onbeantwoord blijven. Althans onbevredigend of onvoldoende beantwoord. En dat gebeurde dan allemaal tegen een achtergrond waarbij een belangrijk deel van het fundament onder de georganiseerde kynologie (volgens sommigen het volledige fundament) langzaam aan het wegspoelen is: de registratie in het kader van het Nederlands Honden StamBoek en de daarbij behorende afgifte van "stambomen"/ afstammingsbewijzen. Een (neerwaartse) ontwikkeling waar de Raad van Beheer nog steeds geen antwoord op heeft en waarbij ze niet verder komt dan o.a. raszuivere, maar niet-geregistreerde honden (net als ras- kruisingen) uit te schelden voor "Look-alikes" ...
Maar in het buitenland zijn ook van dergelijke situaties. Niet precies hetzelfde, maar globaliter.
Nog kakelvers is een onduidelijke affaire in het centraal-europeesche buitenland waarbij iemand gedwongen door een compulsieve nieuwsgierigheid zelf eens polshoogte ging nemen op het terrein van iemand die goede mastines, maar zonder stamboom, fokt en verkoopt. Vooral geobsedeerd door het feit dat deze fokker een bekende reu met stamboom voor een paar dagen op visite had ... Uiteindelijk kwam nieuwsgierig Aagje er achter dat iemand een vuurwapen onder haar snufferd hield ... Dat was dus bijna echt een geval van
Maar op dit moment leeft iedereen nog, dus het zal wel met een sisser aflopen.
* Iedereen die een hondenhobby heeft -en zelfs ook iedereen die géén hondenhobby maar wel een hond heeft- weet dat daar een prijskaartje aan vast zit. Naarmate die hobby uitgebreider wordt, groeit ook het prijskaartje. Tentoonstellingen, Clubmatches, lidmaatschappen, abonnementen, reizen mét en zonder hond(en), importeren van (top)honden ... voor je het weet draait niet alleen je hele leven, maar ook je hele boekhouding om de beste vriend van de beschaafde mens. En soms zijn er ook mensen die denken: "als er geld omgaat in de hondenwereld, dan valt er ook geld te verdienen". Langs die weg wordt ook een gedeelte van het fokkersgilde regelmatig ververst. Andere fokkers stromen via een andere weg "het vak" in ... Sommigen stellen zich op het standpunt dat het fokken van honden een leuke hobby is, die kostendekkend kan zijn maar waarbij de investeringen zichzelf soms ook méér dan terugverdienen. Anderen vinden dat er met honden geld gemaakt kan en dus moet worden. Hoe meer, des te beter. Afhankelijk van het ras en "de markt" op een gegeven ogenblik kan dat ook lukken.
Ook in het internationale mastín-wereldje zijn dergelijke lieden te vinden. Hoewel "commercieel" best wel ook "professioneel" in
de positieve zin kan zijn, is de praktijk vaak anders. Helaas. Inmiddels zijn er internationaal al enkele personen "ontmaskerd" die zich voor hebben gedaan als gedreven rasliefhebbers, doch in werkelijkheid "dog-dealers" blijken te zijn. Het doorverkopen van aangekochte honden naast het verkopen van zelf-gefokte honden is voor dergelijke lieden net zo normaal als het doorverkopen van een tweedehands auto. Het is niet anders. Problematisch wordt het als dergelijke lieden het initiatief kunnen nemen en hun activiteiten uitoefenen doordat de echte liefhebbers te traag zijn met het reguleren en modereren van de situatie middels een goede eigen rasclub. Een manco dat op dit moment in meerdere landen (nog) bestaat (waaronder het eerder genoemde land der onbegrensde mogelijkheden)...
Tot zover de mijmeringen voor deze keer.
