De zwam-familie

Het leuke aan deze herfst vind ik niet op de eerste plaats het feit dat er VEEL paddestoelen zijn, maar eerder het feit dat er zo veel verschillende soorten te vinden zijn. In het enkele perceel van dat "libelle-reservaat" bijvoorbeeld maakte ik deze donderdag de volgende reportage. Wel, feitelijk maakte ik 26 foto's van meer soorten dan hier staan afgebeeld, maar de qualiteit (soms door de gebrekkige belichting) van meerdere foto's is te slecht om te publiceren. Jammer. Toch, hier het foto-verslag van mijn middagwandeling.
Het is geen eekhoorntjesbrood, maar hier is wel iemand aan het knagen geslagen ;-)

PS het is alweer WEKEN geleden dat ik voor het laatst een hommel zag vliegen en de libelles zijn inmiddels allemaal verdwenen.
Het is herfst ...

Teleurstellend internationaal gezondheidsonderzoek

Correcter gezegd: teleurstellende response bij dat onderzoek.

Het internationaal gezondheidsonderzoek van de Mastín Español heeft sinds dit weekeinde een min of meer officiële tussenrapportage. Ik schaamde me kapot toen ik het ineens in mijn electronische brievenbus vond, want hoewel ik er zeker over gecorrespondeerd heb met Antero, heb ik zelf nog steeds de enquete niet ingevuld :-(
Jazeker, er zijn weer verzachtende omstandigheden, maar het blijft natuurlijk een groot verzuim. Terwijl ik hier wederom plechtig beloof dat ik op héél korte termijn het ingevulde E-formulier terug ga sturen geef ik eveneens aan dat ik enkele mastineros in Nederland en België zal aanschrijven met het aanmoedigend verzoek om mee te doen aan deze belangrijke enquete [weliswaar geen perfecte enquete, maar weldegelijk een serieuze opstap naar méér. En bovendien: tot op dit ogenblik de enige internationale aanzet om inzicht te krijgen in de gezondheidstoestand van ons mooie ras]. Dat is geen overbodige luxe, want de deelname was quantitatief echt een teleurstelling voor alle betrokkenen. Iedereen die nog niet meegedaan heeft, maar de weg naar de enquete niet weet te vinden, mag mij uiteraard benaderen voor het adres en de andere coördinaten.

Bespiegelingen rondom een Zwarte Bladzijde

Onderwerp: de toestand is hopeloos, doch dat is alleen maar de toestand

Gister kwam laat op de dag dan de onheilstijding waar we ons al een tijdje op hadden kunnen voorbereiden: het nieuwe, extreem-rechtse, kabinet is in kannen en kruiken. Onder voorbehoud van een paar formaliteiten.
Met voorlopig niets zinnigers om over te praten, moeten we dus maar even wat filosoferen over de naam die we aan dit doodgeboren kindje gaan geven. Er zijn al enkele suggesties gedaan. Niet allemaal even levensvatbaar. Gezien de manier waarop op gegeven moment werd aangestuurd op een rechts-extremistisch minderheidskabinet zouden we misschien moeten spreken van "het kabinet Lubbers-Wilders". Maar deze onfrisse verzameling reactionairen zou natuurlijk ook "het Dekzwabber-kabinet" of "het Blondschimmel-kabinet" genoemd mogen worden. Naar de figuur die aan de touwtjes trekt. Maar we zouden het om die reden dus ook "het marionetten-kabinet" of "het stromannen-kabinet" kunnen noemen. Naar de twee hoofd-marionetten is ook "het kabinet Oetlul-Lulhannes" het overwegen waard.
Naar de primus inter marionetten-pares eventueel ook "het kabinet Melkmuil" of "het Kabinet Jochie I", waarbij ik wel fanatiek zit af te kloppen dat er ooit een Jochie II zou komen ... Ikzelf voel ook wel iets voor "het kabinet COC I", hoewel dat niet door iedereen gevat zal worden. Onder het aloude motto "houd het simpel; slaag met vlag en wimpel" kunnen we ons ook gewoon tot "het Rariteiten-kabinet" beperken.
We zijn dus echt niet gezegend met wat gaat komen. Maar kan eea misschien gerelativeerd worden ?? Want we hebben nogal wat rechtse kabinetten gehad de laatste decennia. Ooit hadden we een periode-Lubbers die geheel en al in het teken stond van Stagnatie en Gemiste Kansen. Daarna kwam de minstens even rechtse W.Kok die ons door een periode van Regelrechte Achteruitgang voerde. En om de drievuldige ramp voorlopig af te ronden zuchtten we nog een paar jaar onder JP Balckeneickel in het kader van de geregisseerde Wanorde en Chaos. Maar klaarblijkelijk zijn we dus nog niet voldoende afgestraft. Er is wel gesuggereerd dat deze verwilderde toestand waarbij ultra-rechts en extreem-rechts samenpakken in het landsbestuur de straf is die we allemaal moeten ondergaan voor de manier waarop machts- en media-elites toentertijd zijn omgegaan met het fenomeen Fortuyn.
Het zal dan wel.
Maar voorlopig zitten we er dan toch mee.
Zijn er lichtpuntjes ? Mogen we gaan hopen op een uiteenvallen
-binnen een paar jaar-van deze bende onder invloed van opiniepeilingen, verkiezingsresultaten en andere (voornamelijk psychologische) spanningen ? Op een "reconstructie" van het kabinet waarbij dan tegelijk de gedoogsteun van nu slim wordt ingewisseld voor een gedoogsteun vanuit meer centrum-politieke middens ?? In het verleden hebben we ons wel vaker fantaserenderwijs lekker zitten maken ... Mijn advies: maak jezelf niet lekker met dit soort scenario's, dat scheelt je dan weer een desillusie.
We zullen het allemaal lijdzaam moeten ondergaan; we moeten het uitzweten. Met een beetje hulp van boven moet dat te doen zijn.

Deze foto kwam ik vandeweek toevallig -of misschien helemaal niet zo toevallig ?- tegen op het net. Het is een afbeelding van Santa Macarena, ook genoemd OLV van Smarten.

Bos-frustraties

Gefrustreerd verhaaltje Nr.1 => de 24ste dacht ik laat in de namiddag: "kom, laat ik nog even de beentjes strekken in het bos". Dat was al laat. Ik weet niet hoe laat precies, want ik heb zelden een horloge bij, maar ik denk dat het nog vóór zonsondergang (wanneer het bos officiëel dicht gaat) was. Voor de hertjes was het echter al het begin van de avonddienst. Wel een leuk gezicht, als je drie van die beestjes precies in een kaarsrecht rijtje op ziet stappen naar de bosweide en aan precies dezelfde hoek de koppetjes in mijn richting ziet draaien, maar ik voelde me er toch ineens heel erg de onbeschofte indringer ter plaatse :-( ...
Gefrustreerd verhaaltje Nr.2 => "Il pleut as de pleuris" was het oud-Haagse ordewoord gister. In regenpak en op het randje van de ochtend en de middag ging ik het bos in. Ik meende vooraf te weten WIE ik ging ontmoeten en WAAR. Neen, ik heb het niet over die meerdere Hollanders die er toch wel rond stapten (de meesten met hun hond), maar over dat meer dan gemiddeld grote hertje dat inderdaad in die bosweide stond te grazen waar ik hem voorspeld had. Ik had mijn kloterige fototoestelletje (Traveller DV5070) al getrokken en verspilde geen fractie van een seconde: meteen aanleggen en ... weigeren. Het kut-dingetje heeft nog meerdere keren geweigerd bij die foto-safari ...
Gefrustreerd verhaaltje Nr.3 => Vandaag was er nauwelijks regen. In ieder geval niets toen ik weer eens een paar bos-percelen introk (andere plaats dan gister). Direct na het maken van de bovenste foto heb ik blijkbaar een hert opgeschrikt(aan het geluid te beoordelen). Dat was dus echt mijn bedoeling niet. Mijn geplande route vervolgd. Veel viel er niet te beleven. Wel wat bos-sfeer opgesnoven. Kan toch geen kwaad. Ik had al een grote achterstand met het maken van paddestoel-foto's dit jaar, maar van de serie die ik vanmiddag geschoten heb zijn wederom de meeste foto's mislukt. Da's jammer. Wel leuk dat een paar toch nog zijn doorgekomen. Frustratie-beperking. Overigens komen de foto's uit hetzelfde apparaat dat het gister liet afweten.
De vage, witte vlekken op deze foto's zijn weldegelijk een paddestoel-achtig wezen op een boomstronk. Al lijkt het meer op zo'n ouderwetse bad-spons. Ik zal hem/ haar binnenkort nog eens proberen te schieten onder andere omstandigheden.
Dit is hetzelfde bosvennetje als op de bovenste foto, maar dan vanaf een andere kant bekeken.
De lichte en vale vlekken zijn paddestoelen, de bruine en groene vlekken zijn afgevallen boomblaadjes.

Soms zoek je iets, maar vind je het niet ...

... en, om maar eens een andere open deur in te trappen, soms loop je tegen iets aan zonder dat je op zoek bent. Dat laatste vooral op momenten dat je geen camera (gebruiksklaar)bij je hebt.
Soms "vergeet" je ook te zoeken. Zo had ik me begin dit jaar voorgenomen om behoorlijk wat libelles op de foto te zetten. Dat zou een koud kunstje moeten zijn omdat hier in de buurt enkele plaatsen zijn waar het altijd vaste prik is met die beesten. Mijn paar eerste verkenningen in één van die gebieden (een speciaal watervogel-, libelles- en kikker reservaat) leverden niets op (behoudens een paar grijze/ donkergrijze fotootjes) omdat het nog te vroeg in het seizoen was. Daarna kwamen er probleemjes met mijn vervoer en daarna weer was ik het eigenlijk min of meer vergeten. Toen ik weer in actie kwam was het libelle-seizoen al voorbij en/of waren de insectjes in questie al opgegeten ... Een enkele keer zie ik er op afstand eentje voorbij vliegen. Trouwens niet alleen bij het reservaat, maar soms ook in mijn voortuin of achtertuin. Mooie dieren, maar ze blijven nooit lang. Vorig weekeinde alweer maakte ik de illustrerende foto's. De onderste drie geven een libelle in de kleur "roodbruin" weer. Misschien is die schutkleur er de reden van dat deze itt de blauwe libellen nog niet is opgegeten. Op de tweede foto van onder staat het diertje halverwege de linker- en rechterkant. Op de onderste (vergroten !)is zijn (haar ?) eigen schaduw op de boomstam te zien. Net als op de middelste aan de onderkant. 'Tis de moeite ...

Het is jong en het wil wat (vooral: slapen, eten, slapen , eten , slapen en ... slapen.)

Als de geboorte nadert, voelt de aanstaande moeder zich allesbehalve op haar gemak. Let ook eens op die lieve kop.
Als de eerste welpjes er dan eindelijk zijn, gaat het al een stuk beter.
De weg naar de tepel is voor zo'n klein beestje in het begin altijd een hele zoektocht.
Hier is één van de reutjes al een volle week oud.
Slapen is zóóóó vermoeiend ... je zou er haast slaap van krijgen ... Teefje van een volle week oud.

In het niet echt zo verre Baltische gebied, meer bepaald in Estland, zit er bij dierenvriend, natuurliefhebster en schilderes Anu Reimann sinds 28 Augustus een nestje van de Mastín Español. Het gaat om 6 teefjes en 2 reutjes. De moeder: Anais Rio Rita ("Anja") en de vader: Elton z Kraje Sokolu ("Massai"). Wat ik daar persoonlijk zo bijzonder aan vind ?? Wel, onder andere het feit dat het een bewust gekozen herhalingsnest is (meer bepaald van het eervorige nest van de fokster.) EN ... het feit dat ook in deze stamboom Ivoire weer opduikt [we hebben het vooral in Mei al over hem gehad]. En wel via zijn dochter Aylen z Kraje Sokolu. Het is overigens geen geval van lijnteelt. Vooral aan moeders kant zal je lang in de stamboom moeten zoeken voordat je een naam voor de tweede keer tegenkomt. Die moeder komt overigens uit Rusland. Waarmee maar weer eens is bevestigd dat het Mastín-wereldje zeer internationaal opgezet is. Voor de nieuwsgierigen: verdere info is te vinden op de webstek van ANULER
Maar nog even wat die kleine, nog vormeloze, cachorros betreft: zijn ze niet om op te peuzelen ?!

Goede, maar ook Slechte berichten uit de buitenwereld.

Plus: het late GELIJK van mijn vriend Yves Leterme


Tot voorspelbaar leedwezen van enkele van mijn lezers heb ik weer een excuus (al sinds een paar dagen) om over politiek te schrijven. Al zal ik proberen niet te lang bij de onderwerpen stil te blijven staan.
Eerst het goede nieuws: gister is dus de formatie van een extreem-rechts kabinet in Nederland in elkaar gestuikt. Prima. De alternatieven -ik had het eerder al aangegeven- zijn niet erg veel beter, maar desondanks wel beter.
Het slechte nieuws: eergister/ gister heeft mijn vriend di Rupo zijn ("pre")formatie-poging moeten opgeven. Dat is erg jammer. Voor la Belgique, voor de domme Walen, voor de nog dommere Vlamingen, voor die eigenaardige Brusselaars ... ook een beetje voor hem zelf. Slechts één lichtpuntje: het is op deze manier ondubbelzinnig aangetoond dat het min of meer mislukken van de voorzichtige staatshervorming en regeringsformatie(s) zoals ze door Yves Leterme zijn geprobeerd, maar uiteindelijk niet gepakt hebben, niet heeft gelegen aan incompetentie of mankerende motivatie zijnerzijds. In tegendeel. Nu weet ik dat hij er niet op zit te wachten om op deze manier alsnog aan zijn "eerherstel" en "gelijk" te komen, maar het zou toch beter eens opgemerkt worden. En benadrukt: het was het onvoorwaardelijke "Non" vanuit welbepaalde Franstalige kringen (Blijkbaar niet rondom di Rupo [al moesten ook daar enkelen tijdens het "opbieden" wel even van zich laten horen], maar voornamelijk wél rondom CHD-kopstukken. Kopstukken die eerder al hun CDH "verlost" hadden van hun Katholieke erfenis en nu dan België -en daarmee hun eigen Waalse deelstaatje- hebben verlost van een toekomst met perspectief ...) dat de doos van Pandora wagenwijd open heeft gezet.
Interessant is het om af en toe de overeenkomsten en verschillen tussen het politieke gebeuren in België en Nederland te bekijken. De overeenkomsten worden vaak ingegeven door oppervlakkige waarnemingen.
Voorbeeld: de mislukte formatie in Nederland werd "geleid" (die aanhalingstekens zijn nodig, want het échte leiden gebeurd natuurlijk altijd door echte leiders) door Ivo Opstelten. Een figuur die in zijn hele leven nog nooit op eigen kracht wat voor prestatie dan ook heeft geleverd. En die zou dan ineens voldoende bekwaam zijn om een kabinet in elkaar te knutselen ?! Mijn oprechte tip voor hem: ga eerst maar eens op eigen kracht een andere kapper zoeken, want DIT is echt geen porum !! Net zomin als de rest van je uiterlijk. Maar nu dus die overeenkomst. Om goede redenen en vooral: wijs geworden door slechte ervaringen bij vorige staatshervormingen en regeringsformaties heeft men er deze keer in België meteen voor gekozen veel achter gesloten deuren en op "geheime" locaties aan het werk te gaan. En waar kwam Opstelten direct mee aanzetten toen hij formateur mocht worden ... ?!
[Key-line: terug naar de achterkamertjes-politiek.]
Ander voorbeeld: zondag de 29ste bood mijn vriend di Rupo de koning voor de eerste keer zijn ontslag aan als preformateur. De koning weigerde, maar deed tegelijkertijd een aantal stappen waar ik niet als enige de voorzichtige conclusie uit trok dat hij bezig was een ondergrondje te leggen voor "de staatsgreep van Albert" [waarbij het me onmogelijk lijkt dat zo'n staatsgreep tot stand zou kunnen komen zonder toestemming van onderkoning di Rupo]. Deze benaming dus als analogie met "de staatsgreep van Beatrix". Je weet wel: die keer dat ze nitwit en slapjanus W.Kok de opdracht gaf alvast een regeeraccoord te schrijven voor een kabinet dat op voldoende steun van de tweede kamer kon rekenen. Schoorvoetend moest de VVD toen wel mee doen met het perfide paarse kabinet dat toen van de grond kwam ...
EN WAAR KWAM JOCHIE RUTTE GISTER MEE AF ... ?!?
De staatsgreep van Albert is vooralsnog niet doorgegaan, en de idee dat Beatrix stuntelaar Mark (overtypische homo-voornaam overigens) Rutte de opdracht zou geven zo'n ontwerp-regeeraccoord te schrijven is zeer onwaarschijnlijk. Als republikein doet het me pijn om toe te geven, maar: ZO dom is Beatrix ECHT niet !!
Overigens: het volkomen inhoudsloze en waarden-loze "Paars aan de macht" in Nederland was op gegeven moment ook de voornaamste ontstaansprikkel om federaal België in een Paars moeras te herscheppen.
Als voorbereiding op een voorbeeld van een interessant verschil kan ik de volgende oude koe nog uit de sloot halen: Toen de opgepimpte eicel Jan-Peter voor de eerste keer (wat lijkt het al weer lang geleden, hein ?!) premier mocht worden was zijn eerste internationale daad een bezoek brengen aan de Belgische federale regering. Het moet nogal wat moeite hebben gekost om hem uit te leggen dat hij daarmee meteen zijn eerste internationale bok had geschoten, omdat hij daarmee de Vlaamse regering volledig gepasseerd en dus geminimaliseerd had. Maar dat heeft hij dan toch in ieder geval veelvuldig goed gemaakt in die paar jaren daarna. Wat meestal niet meer opleverde dan een verplicht nummertje. Maar hij heeft dus een aantal keren op de foto mogen staan met o.a. premier Leterme, waarbij obligate uitspraken over de Christen-democratische traditie en dergelijke dingen meer de wereld in werden gestuurd. Dat was wel leuk op bijvoorbeeld het punt waar premier Jan-Peter "poen moet je doen" Balkeneickel koos voor dezelfde heilloze methode als de Paarse premier Verhofstadt (= "kapitalisatie" van het pensioen-stelsel) en dat dan in tegenstelling tot de CD&V van Leterme die een meer sociale en realistische oplossing voor het probleem van de vergrijzing voorstond/ voorstaat. Weining expertise- en andere uitwisseling dus in die Christen-democratische familie ... :-) . De duidelijke overeenkomst hier tussen België en Nederland: in beide gevallen is het heel hard uit de klauw aan het lopen met de pensioenen en de vergrijzing.
Over de zgn. oplossingen-machine Guy "le-Nonpareil" Verhofstadt kwam deze week nog iets tevoorschijn in de categorie "gefundenes fressen". Voor hen die het nog niet in de krant hadden gelezen: in de memoires van Tony Blair staat een vermakelijke anecdote over een top van de G-8 in 2001. George W. "Baby Bush" Bush stond een tijdje het onzinnige geleuter van Guy Verhofstadt (daar aanwezig als voorzitter van de EU) aan te horen om daarna voorzichtig aan Blair te vragen "wie is die rare kwant ?" ...
Kijk (!),dat is nou es een anecdote waar ik van kan smullen. Dat er ZO nog vele mogen volgen !!
Ik ga hier geen voorspellingen doen [Daar vraag ik tegenwoordig geld voor. Zwart, natuurlijk]. Ik hoop wél dat Elio di Rupo op korte termijn met een oplossing komt voor het meerkoppige probleem waar hij nu mee af te rekenen heeft en voor de a.s. Nederlandse regering hoop ik alleen maar dat het IETS wordt, al kan het nooit veel zijn.
--
Bij de foto: drie maal raden van wie dit strikje is ...
--
Oplossing van het raadseltje: het is van Elio "Il reviendra" di Rupo.

Meer dan gemiddeld grote ree.

Oorspronkelijk stond hier een geillustreerd verhaaltje over waar en wanneer ik mijn ontmoetingen met de diverse hertjes heb, met als voorlopige conclusie dat die arme diertjes door het weer toch behoorlijk van slag raken en ook maar wat lukraak lopen te improviseren. Maar met al dat gekeuvel voelde ik me ineens zo'n stadsmens dat voor het eerst in "de natuur" komt, dus die tekst heb ik maar geschrapt en vervangen door twee fotootjes van een bosven waar ik bijna dagelijks kom voor een ochtend- of middag-wandeling. Door de nog iets heiïge, mistige omstandigheden een beetje onscherp, maar dat voegt juist iets geheimzinnigs toe aan de beelden van deze in wezen doodgewone plaats.