Wederom geen neerslachtig of zwaarmoedig stukje muziek deze keer. Het lijkt ook een onverstandige keuze te zijn geweest: terwijl ik zelf in een fantastische stemming ben, een zwaarmoedigheids-kuur voorschrijven aan die paar lezers van dit "Hondenblogspot". Daarbij komt dan nog dat hier op het dorp [en waarschijnlijk ook in de rest van Nederland] de hele buitenwereld is overdekt met een lichtweerkaatsende, ongerepte laag sneeuw en derhalve is er van echt 'donkere dagen' geen sprake ... Maar er zijn toch goede redenen voor.
Dit blogje zou een tussenstap kunnen zijn tussen het vorige en de eerste "echt-melancholische" luisterles. Maar ik heb dus voor deze sequentie gekozen.
Ook dit muziekje mag ik graag opnemen in mijn laatste (muzikale) gang van de zomeravonden, voorjaarsavonden, herfstavonden, en soms ook: winteravonden. Het is typisch zo'n nummer dat alleen laat op de avond thuis hoort. Het wordt gezongen in de taal die volgens sommige experts feitelijk alle andere talen (behoudens betalen) overbodig maakt: Français. En effet.
En wel door een dom blondje van wiens stem ik niet onder de indruk ben, terwijl ze maar een vreemde zangtechniek heeft. Waar anderen zo hun methodes hebben om de laatste beetjes lucht uit hun longen te zingen [per definitie door het lichaam in d'een of d'andere richting te nijgen], meent zij dat soms met alleen haar mimiek af te kunnen. Zoals in haar (ingekorte) versie van het lied van de laatste les. Maar in het bijge-linkte videootje trekt ze dus in een medley van Dan Bigras-werkjes gedurende een behoorlijk lange tijd flink van leer. Dan Bigras is in onze contreien nagenoeg onbekend, maar in Canada -waar het zangeresje dus eveneens vandaan komt- is het zo'n Larger-than-Life-Superstar.
Zullen we samen eens gaan luisteren ?
Ruim zeven minuten genieten
Tiens, het is een medley, maar wat mij betreft zijn dit de key-lines: "Ne crois pas, mon petit, que les hommes ne pleurent pas. Crois pas ce qu'on te dit. On t'a toujour menti (...) À chaque larme, j'ai grandi. Regarde-moi; un homme ça pleure aussi". Met andere woorden: huilen om groter te groeien. Tranen maken de man. En zo wordt de toon van dit blogje toch weer een beetje ernstig ...
Huiswerk.
Voor als de zwaar-teleurgestelde lezer nu verzucht "Alwéér huiswerk ?! Hier wordt ik toch droevig van ... ": Ja, wederom huiswerk. Een serieuze cursus kan toch niet zonder, is het wel ?! Voor niets gaat de zon op, voor de rest moet je er zelf ook wel eens iets aan doen.
Het huiswerk is: luister -ter voorbereiding van de laatste les- alle door de cursus-leider aangegeven liederen (van en met vrijdag de 17de) nog eens af. En laat het gevoelsmatig op je inwerken.
