Op de website van de raad van beheer op kynologisch gebied -af en toe lees ik die wel eens- ontdekte ik dat onlangs mevrouw Brooijmans-Schallenberg is overleden op de alleszins gezegende leeftijd van 84 jaar.
Hiervan mag zonder overdrijving gezegd worden dat het een groot verlies is.
Lang, heel erg lang was zij aanwezig in de Nederlandse kynologie. Actief aanwezig, vooral.
Ik probeer me gericht te herinneren wanneer ik haar voor het laatst gezien heb. Ik weet nog wel dat het op een CACIB-tentoonstelling moet zijn geweest. Daar was ze -hoewel ze zelf zo'n beetje tot de uitvinders van de kynologie behoorde- als stagiaire/raskeurmeester aanwezig ... Dat bedoel ik nu met "actief aanwezig": iemand die permanent bezig is om de persoonlijke kynologische horizont te verruimen. Ook iemand die als bestuurder tot op het hoogste niveau actief was. Ze was zo'n beetje de laatste voorzitter van de Raad van Beheer in een tijdperk dat die RvB nog een respectabel instituut was ... Een tijd waar veel van ons met weemoed aan terugdenken.
Mijn herinnering gaat ook terug naar die ene gedenkwaardige clubmatch van de plaatselijke kynologenclub, alwaar zij in aanraking kwam met een ander gedenkwaardig Fenomeen: de Mastín Español "Zerra". Met als theatraal en humoristisch hoogtepunt het moment waarop Zerra bij het rondjes lopen pardoes voor de keurmeesteres ging zitten ipv netjes door te lopen. Ze vroeg -na het lachen- nog wel geïnteresseerd/bezorgd of de kleine meid dat wel eens meer had. Hier kwam de dierenarts die zij óók was dan weer boven. Een dierenarts, overigens, die er geen probleem mee had als je haar als wildvreemde desnoods midden op de avond thuis opbelde met een vraag over de gezondheid van je hond. Ik heb nog wel eens tegen een andere honden- liefhebber gezegd: "Als je er niet uitkomt met je eigen dierenarts, bel je gewoon mevrouw Brooijmans. Die woont bij ons in de Haagse Lichtstad en is tegenwoordig ook keurmeester van dit ras ...". Dat waren andere tijden; dat waren andere
bestuurders ...
Iets dat op meerdere plaatsen in mijn geheugen zit: haar verschijnen op de Dogachtigen-show. In de tijd dat gasthonden nog niet toegestaan waren op tentoonstellingen, kwam zij met een opvallend, klein hondje tussen onze kolossen doorgeschreden ... Andere tijden ...
