Neen, natuurlijk niet ! Nee, natuurlijk denk ik niet dat ik met één muziekje de ontwenningsverschijnselen van mijn pupillen kan wegnemen. Daar is toch zeker nóg een muziekje voor nodig.
En, ja, natuurlijk wel ! Natuurlijk heb ik wel oor naar het geluid volgens welke "dat Franse gedoe" te elitairistisch zou zijn.
Daarom gooi ik het vandaag over een andere boeg.
En wel middels een blogje met een facultatief begin: de lezer/ luisteraar mag zelf uitkiezen met welke van de twee onderstaande intro's hij begint.
* De eerste is van een of andere Yankee-dildo, excusez, Yankee-doodle en blijkbaar weet niemand op deze link van wie die muziek nu feitelijk is en hoe het nummer heet. Een alternatieve componist [Barry Devorzon] wordt gesuggereerd. Ik kan wel alvast verklappen dat op 1 minuut 10 het muziekje inzet waar de volgende gelinkte video mee begint:
* Deze is van een Bratwürst, beziehungsweise Bratwürstin . Een mens wordt er niet veel wijzer van ...
Ik moet toegeven, nu ja, er MOET natuurlijk niets, maar het is wel zo deftig om het te doen: ik heb deze film niet in 1975 gezien, doch pas aan het einde van de jaren tachtig. Ik zat toen zelf in arremoedige omstandigheden, dus ik kon me erg goed inleven in eea ... En ik meende dat die muziek heel goed paste bij het beeld dat van de Amerikaanse Beurscrisis, pardon, de Economische Wereldcrisis van de jaren 1930 wordt opgehouden. Iets van uitzichtloosheid en het barre overleven in hopeloze tijden. Het ideale decor voor Streetfighter Charles Bronson. Meer nog: ik ging er automatisch vanuit dat die muziek dus ook wel van die tijd moest zijn geweest. Dit brengt mij op een terzijde: ik ben al meer dan 6 jaar op zoek naar een zekere freighthopper-song over de dood van een Boxcar Betty-achtige dame genaamd "Louise" en met name door de uitvoering ervan door een welbepaalde zanger met een erg goede stem. Maar de enige aanknopingspunten die ik heb zijn enkele losse tekstfragmenten ... :-((
MAAR: het "Streetfighter"-lied blijkt dus echt door Ewan MacColl (van de bekende dochter Kirsty) te zijn geschreven in 1949. Onder de titel "Dirty Old Town". Bekendste uitvoerende artiesten zijn waarschijnlijk wel the Pogues en the Dubliners. Maar ook Rod Stewart -waar kennen we die ookweer van ?- behoorde tot één van de eerste beroemdheden die dit op zijn repertoire plaatste.
Ik begin hieronder de serie van vijf verschillende versies met twee zwart-wit filmkes (om het een beetje depri te maken):
* Filthy old town Begint de lezer al een beetje in de stemming te komen ... ? Het zijn dus de Pogues en de foto's zijn van een stadje in de USA.
* Unknown anonymous Geheimzinnig, hein ? Het zou wel eens kunnen dat dit de oudste opname van allemaal is ... Misschien ook niet ...
* Dirty old men Ofwel: de keurige, gecensureerde versie van de Dubliners. Live.
* Rod Stewart met de ongecensureerde versie, met tekst, maar ook in de Pluralis Hagenensis ("We" in stede van "I"). De censuur zit trouwens telkens in het weglaten van de concrete naam van de Dirty Old Town (Salford, een stadsdeel van Manchester).
*En om toch nog een fatsoenlijk stukje politiek toe te voegen aan dit banale blogje, deze versie van een zingende Ierse nationalist: Conor Kelly [ook hij weer met "smokey hills" ipv "Salford hills". Al mogen we hier een andere reden vermoeden ...]
