En, neen, dan gaat het niet over de fanfare die Tom Waits begeleid in zijn "In the Neighborhood", maar over een min of meer overdrachtelijke fanfare die de straten van het vroegere (?) Gent afdweilt. Een fanfare, die bestaat uit "studenten", maar ach, luister zelf maar:==> Jan de Wilde zingt
Dit schone lied is geschreven door Lieven Tavernier. Die er zingenderwijs niet uit kon halen wat er in zit. En het dus liever niet op de plaat wilde zetten. Jan de Wilde kon het wel, zoals je zelf kunt horen, maar wilde het evenmin. En moest met veel overredingskracht door anderen over de streep getrokken worden. Met dit resultaat.
Ikzelf ben nog steeds in een opperste-beste stemming. En hoewel dit lied de sfeer ademt van het onafwendbare noodlot en de vergankelijkheid van alles, terwijl de muziek ook een melancholische ondertoon heeft, kan je er toch niet omheen dat de boventoon gevoerd wordt door de Ironie. De vergelijking met "De Brug van Willebroek" van Wannes vande Velde dringt zich op. Ik weet niet of er een samenvattende term bestaat voor dit soort kunstwerkjes. Zou eigenlijk wel moeten ...
Om in die eindejaars-stemming te komen alvast deze muzikale oefening ...
Uiteraard dient dit videootje te worden geconsumeerd als het al lang donker is. Laten we zeggen: vanaf 23.00 u
Bij de afbeelding: Vroeger dacht ik dat "Jan de Wilde" een artiestennaam was geïnspireerd door "John the Savage" uit "Brave New World" (een boekwerk dat nu, na bijna tachtig jaar, nog steeds uitstekend te pruimen is). Het had ook echt iets voor hem geweest. Maar hij blijkt dus werkelijk zo te heten ...
