Toch nog een droevig einde ...

Op de website van de raad van beheer op kynologisch gebied -af en toe lees ik die wel eens- ontdekte ik dat onlangs mevrouw Brooijmans-Schallenberg is overleden op de alleszins gezegende leeftijd van 84 jaar.
Hiervan mag zonder overdrijving gezegd worden dat het een groot verlies is.
Lang, heel erg lang was zij aanwezig in de Nederlandse kynologie. Actief aanwezig, vooral.
Ik probeer me gericht te herinneren wanneer ik haar voor het laatst gezien heb. Ik weet nog wel dat het op een CACIB-tentoonstelling moet zijn geweest. Daar was ze -hoewel ze zelf zo'n beetje tot de uitvinders van de kynologie behoorde- als stagiaire/raskeurmeester aanwezig ... Dat bedoel ik nu met "actief aanwezig": iemand die permanent bezig is om de persoonlijke kynologische horizont te verruimen. Ook iemand die als bestuurder tot op het hoogste niveau actief was. Ze was zo'n beetje de laatste voorzitter van de Raad van Beheer in een tijdperk dat die RvB nog een respectabel instituut was ... Een tijd waar veel van ons met weemoed aan terugdenken.
Mijn herinnering gaat ook terug naar die ene gedenkwaardige clubmatch van de plaatselijke kynologenclub, alwaar zij in aanraking kwam met een ander gedenkwaardig Fenomeen: de Mastín Español "Zerra". Met als theatraal en humoristisch hoogtepunt het moment waarop Zerra bij het rondjes lopen pardoes voor de keurmeesteres ging zitten ipv netjes door te lopen. Ze vroeg -na het lachen- nog wel geïnteresseerd/bezorgd of de kleine meid dat wel eens meer had. Hier kwam de dierenarts die zij óók was dan weer boven. Een dierenarts, overigens, die er geen probleem mee had als je haar als wildvreemde desnoods midden op de avond thuis opbelde met een vraag over de gezondheid van je hond. Ik heb nog wel eens tegen een andere honden- liefhebber gezegd: "Als je er niet uitkomt met je eigen dierenarts, bel je gewoon mevrouw Brooijmans. Die woont bij ons in de Haagse Lichtstad en is tegenwoordig ook keurmeester van dit ras ...". Dat waren andere tijden; dat waren andere
bestuurders ...
Iets dat op meerdere plaatsen in mijn geheugen zit: haar verschijnen op de Dogachtigen-show. In de tijd dat gasthonden nog niet toegestaan waren op tentoonstellingen, kwam zij met een opvallend, klein hondje tussen onze kolossen doorgeschreden ... Andere tijden ...

Verschijnsel-ontwenningen

Neen, natuurlijk niet ! Nee, natuurlijk denk ik niet dat ik met één muziekje de ontwenningsverschijnselen van mijn pupillen kan wegnemen. Daar is toch zeker nóg een muziekje voor nodig.
En, ja, natuurlijk wel ! Natuurlijk heb ik wel oor naar het geluid volgens welke "dat Franse gedoe" te elitairistisch zou zijn.
Daarom gooi ik het vandaag over een andere boeg.

En wel middels een blogje met een facultatief begin: de lezer/ luisteraar mag zelf uitkiezen met welke van de twee onderstaande intro's hij begint.
* De eerste is van een of andere Yankee-dildo, excusez, Yankee-doodle en blijkbaar weet niemand op deze link van wie die muziek nu feitelijk is en hoe het nummer heet. Een alternatieve componist [Barry Devorzon] wordt gesuggereerd. Ik kan wel alvast verklappen dat op 1 minuut 10 het muziekje inzet waar de volgende gelinkte video mee begint:
* Deze is van een Bratwürst, beziehungsweise Bratwürstin . Een mens wordt er niet veel wijzer van ...
Ik moet toegeven, nu ja, er MOET natuurlijk niets, maar het is wel zo deftig om het te doen: ik heb deze film niet in 1975 gezien, doch pas aan het einde van de jaren tachtig. Ik zat toen zelf in arremoedige omstandigheden, dus ik kon me erg goed inleven in eea ... En ik meende dat die muziek heel goed paste bij het beeld dat van de Amerikaanse Beurscrisis, pardon, de Economische Wereldcrisis van de jaren 1930 wordt opgehouden. Iets van uitzichtloosheid en het barre overleven in hopeloze tijden. Het ideale decor voor Streetfighter Charles Bronson. Meer nog: ik ging er automatisch vanuit dat die muziek dus ook wel van die tijd moest zijn geweest. Dit brengt mij op een terzijde: ik ben al meer dan 6 jaar op zoek naar een zekere freighthopper-song over de dood van een Boxcar Betty-achtige dame genaamd "Louise" en met name door de uitvoering ervan door een welbepaalde zanger met een erg goede stem. Maar de enige aanknopingspunten die ik heb zijn enkele losse tekstfragmenten ... :-((
MAAR: het "Streetfighter"-lied blijkt dus echt door Ewan MacColl (van de bekende dochter Kirsty) te zijn geschreven in 1949. Onder de titel "Dirty Old Town". Bekendste uitvoerende artiesten zijn waarschijnlijk wel the Pogues en the Dubliners. Maar ook Rod Stewart -waar kennen we die ookweer van ?- behoorde tot één van de eerste beroemdheden die dit op zijn repertoire plaatste.
Ik begin hieronder de serie van vijf verschillende versies met twee zwart-wit filmkes (om het een beetje depri te maken):
* Filthy old town Begint de lezer al een beetje in de stemming te komen ... ? Het zijn dus de Pogues en de foto's zijn van een stadje in de USA.
* Unknown anonymous Geheimzinnig, hein ? Het zou wel eens kunnen dat dit de oudste opname van allemaal is ... Misschien ook niet ...
* Dirty old men Ofwel: de keurige, gecensureerde versie van de Dubliners. Live.
* Rod Stewart met de ongecensureerde versie, met tekst, maar ook in de Pluralis Hagenensis ("We" in stede van "I"). De censuur zit trouwens telkens in het weglaten van de concrete naam van de Dirty Old Town (Salford, een stadsdeel van Manchester).
*En om toch nog een fatsoenlijk stukje politiek toe te voegen aan dit banale blogje, deze versie van een zingende Ierse nationalist: Conor Kelly [ook hij weer met "smokey hills" ipv "Salford hills". Al mogen we hier een andere reden vermoeden ...]

Stambomen online

Vele, vele jaren geleden ging de Raad van Beheer helemaal uit zijn (haar ?) dak. De aanleiding ? Het interessante online NHSB-bestand "Stambomen Online" werd ten doop gehouden. De superlatieven waren niet van de lucht. Zo kregen we over dit "fantastische" product o.a. te lezen dat "deze geweldige service" "helemaal gratis" was. En -eerlijk is eerlijk- het was een geweldige brok info die we geheel gratis voorgeschoteld kregen. Op verschillende manieren kon door de recente delen van het NHSB gezocht worden. Nu moeten en gaan we allemaal met onze tijd mee [ooit werd van het NHSB inderdaad de jaarlijkse update alleen in boekvorm uitgegeven. Om eens iets te noemen.], maar sommige dingen blijken van alle tijden. Doorzichtige smoesjes, bijvoorbeeld. Vandaag een paar concrete voorbeelden. Want al heel gauw nadat deze geweldige, gratis service (waar toch echt wel meer dan zomaar een paar uurtjes hard werken in was gestoken) op het net was verschenen, werden er aanpassingen gedaan. De belangrijkste aanpassing: het werd van het net gehaald om tot op de dag van vandaag niet meer terug te keren ... Wat zat daar achter ? Op de website van de Raad van Beheer kwam daar af en toe eens een slap verhaaltje over, waarbij meestal de datum wel veranderde, doch de inhoud niet ... De huidige tekst volgt hier:

(out of order)
PAGINA IS NIET BESCHIKBAAR

In verband met technische problemen bij de omzetting van de gegevens naar de pagina van "stambomen online" is deze pagina niet beschikbaar.
Wij proberen deze technische problemen te verhelpen. Dit zal nog wel enige tijd duren. Wij kunnen daarvoor geen tijdsindicatie geven. Het heeft dus geen zin om ons te vragen wanneer de pagina weer online komt.
Naar verluid werd er veel gebruik gemaakt van de gegevens op "Stambomen Online", niet alleen van de afstammingsgegevens maar ook de gezondheidsgegevens, voor de keuze van dekreu of fokteef. Wij vinden het daarom van het grootste belang dat de gepubliceerde gegevens juist zijn. Aangezien wij alleen maar juiste gegevens willen vermelden via "Stambomen Online" hebben wij besloten de pagina offline te laten. Wij hopen op uw begrip daarvoor.
Zodra de pagina weer beschikbaar komt vermelden we dat op de nieuwslijst van de website.

Pedigree Online out of order
Due to technical problems this page is out of order. When this page is online again we will inform you by means of a news item on this website.We can not give an estimate when the page will be online again.
(update d.d. 01-02-2009)

"Hmmm ... gezondheidsgegevens ... ? Welke gezondheids- gegevens ?" Vraagt de lezer zich dan af. Welnu, uit andere berichten blijkt dat het hier om de officiële HD-uitslagen gaat. Beetje vreemd, want als die uitslagen niet altijd correct ingevoerd zouden zijn geweest, had het als voorlopige oplossing toch wel kunnen volstaan met op enkele plaatsen de mededeling dat die uitslagen nog niet allemaal gecontroleerd waren ?? Daarvoor had het toch niet nodig geweest de hele, geweldige, gratis service van het net te halen ?? Oh ja, er was nog iets: de privacy van de hondeneigenaars werd bedreigd doordat de chipnummers van de honden op die stamboom-service werden weergegeven. Waarom dan niet al die gegevens gewist ?? Moet makkelijker zijn dan het controleren en corrigeren van een paar HD-uitslaagjes ...
Tegen beide bovenstaande pseudo-argumenten is aan te voeren dat die gegevens wél gewoon op de CD-rom versie van het Nederlands Honden StamBoek staan. Die is voor een schrappelijk bedrag gewoon te koop. Een schrappelijk bedrag plus de plechtige belofte dat je de CD alleen voor legitieme doelen zult gebruiken. Heel leuk, maar er zijn al slimmekes en bijdehandjes geweest die hebben ontdekt dat je naar hartelust gedrukte copieën kunt maken van die stamboek-bestanden en/of per PDF-bestand dwars doorheen heel de hondenwereld kunt sturen. Tot zover dus de privacy en de correcte HD-gegevens.
Wat blijft er verder nog over aan argumentatie ?? Een derde verklaring voor deze vreemde gang van zaken werd al vroeg rondgesproken (en verdomd weinig hardop, laat staan rond-geschreven): er was toen de service online kwam veel bezwaar en gekrakeel van de zijde van een behoorlijk aantal "kynologen/ kynofielen": ineens kon iedereen die daar maar interesse in had zien dat de betreffende persoonsfiguren in plaats van alleen maar gerespecteerd keurmeester / onbaatzuchtig clubbestuurder/ idealistische, kleinschalige fokker in feite slechts ordinaire, grootschalige broodfokkers waren ... Pedigree Online moest dus van het net, en dat is ze nog steeds.
Er valt nog veel en hard te werken aan openheid en eerlijkheid in de Nederlandse kynologie ...
(Ik ben evenwel niet pessimistisch. Het zal even duren, maar het gaat er -denk ik- wel van komen.)

Juan-el-Líder

De doorgewinterde lezer van dit blog weet het al langer, maar op 27 December 1997 is de Juan el Líder (ook genaamd "Hijo" of
"Higo") naar wie dit honden-blog genoemd is, geboren.
Ik heb de foto niet zelf genomen, maar op de bovenste foto ligt hij ergens tussen zijn broertjes en zusje bij zijn moeder "Chica" te drinken.
Op de onderstaande geheimzinnige foto, op een geheimzinnige lokatie en op een geheimzinnige datum genomen (en vandaag onder bedenkelijke omstandigheden gescand) staat hij in iets meer volwassen vorm. Het "leven" is niet vriendelijk geweest voor deze uiterst zachtaardige mastín, maar daar kon hij toen nog niet alles van weten ...

Sans mastines ...

Hihihi ... jullie dachten toch niet dat ik de hunkerenden met de ontwenningsverschijnselen zou achterlaten, hein ?!
Als jullie dat echt dachten dan zijn jullie nog simpel ook ... haha !!
Na een muzikaal kuurtje van een week rondom muziek die vooral en soms eigenlijk alleen geschikt is voor de periodes nà circa 23.00 uur, nu een melodietje dat ook wel eerder op de dag geprobeerd kan worden, ookal zijn de kleine uurtjes er toch net ietsje meer geschikt voor.
Hoewel minder zwaarmoedig en neerslachtig is het toch ook een beetje een zielig verhaaltje dat er achter schuil gaat. Het mokkel in questie loopt namelijk een beetje te ver in de wolken met haar nog jonge hoofdje. Dat begint zelfs een beetje levensbedreigende vormen aan te nemen ("depuis notre rencontre, je ne m'alimente plus que de lui ...").
Muzikaal mag opgemerkt worden dat het net als de voorafgaande single-hit "Sensualité" een product is van Albert Hammond en Shelly Peiken (wat die andere Shelly betreft: daar komen we deze winter gegarandeerd nog op terug). Van Albert Hammond meende ik decennia-lang te weten dat het een Amerikaan is, evenwel: hij blijkt uit Gibraltar te komen, u welbekend. Dat het niet alleen een fantastische singer-songwriter is, maar dat hij ook als producer en componist voor anderen zeer verdienstelijk is, mocht al blijken uit het voornoemde "sensualité" [1993, de mastina Zerra was toen nog heel jong en zeer levend], waarin de hand van de meester zeer herkenbaar aanwezig is, maar in iets mindere mate ook uit dit nummertje.
En ja, de zangeres zelf heeft er ook nog wat mee gedaan (alleen de tekst, of ook ... ?). Liepen we kort geleden op dit blog al tegen de Limburgse Belgiër Stijn Meuris aan, mejuffrouw Axelrood zat oorspronkelijk met nog slechtere papieren, want zij komt uit Hasselt. Een plaats waar het zwarte garen (of, zoals de zuiderlingen zelf zeggen: het warme water) toch echt niet is uitgevonden en waar het muzikaal talent waarlijk met stille trom in een grote boog aan voorbij is getrokken. Het is sowieso al een atypisch dametje, want in tegenstelling tot haar dorpsgenoten is ze intelligent (hetgeen o.a. blijkt uit een afgeronde academische opleiding) en kan ze -naast de taal van Voltaire en Moliére (alsmede Montaigne, de Montesquieu, Rabelais, de la Fontaine en de rest van het fijne gezelschap)- behoorlijk Nederlands spreken (al heeft ze een enkele keer wel de neiging af te zakken tot een vreemd dialect). En zo nog een paar dingeskes.
Maar zullen we eens gaan luisteren naar dit gave werkje ?
[en, voilà, de tekst staat er reeds bij; lekker mee-zingen, dus !]
==> À TÂTONS

Zoals de lezer boven kan zien, is voor de afbeelding het videootje stilgezet precies op het moment dat ... maar, ach , laat ik hier niet te ingewikkeld in vaktaal gaan uitweiden over het samensmelten van hogere toonkunst en hogere erotiek ... misschien een ander keertje ... Misschien ook niet ...
Voor wie toch liever iets van bewegende beelden ziet, probeer deze es:
het beweegt

Je t' écris de la main gauche

Aan alles komt een einde.
Ook aan een masterclass melancholische zwaarmoedigheid.
Leer er maar mee leven, lieve lezer.
Ik ben best wel tevreden met het uiteindelijke resultaat van de cursus zoals die er is uit komen rollen. Met name met het feit dat ik de meest voor de hand liggende opties volledig links (= gauche, maar dat is dus toeval) heb kunnen laten liggen. Dat open deuren-gedoe is niks voor mij. Bovendien leert de lezer er zo nog eens iets nieuws bij. Wat de therapeutische waarde van deze cursus/kuur betreft: binnen de grenzen van wat verantwoord is kon ik niets zwaarmoedigers aanbieden; het was niet mijn bedoeling de weerloze student suicidaal te maken. Het was slechts de bedoeling om de behoeftige die af en toe in de kleine uurtjes eens rustig tot bezinning en filosofische bespiegeling wenst te komen iets van muzikale ondersteuning te geven. Ook moet de patient, pardon, de student gaan inzien dat het wegvallen van het licht uit deze donkere dagen maar iets tijdelijks is. Zelfs als je straks niet tijdens de kerst-nachtmis kaarsvlammetjes zit door te geven en wat mompelt over "het licht van Christus" ofzoiets: het wordt straks weer voorjaar. Misschien wel sneller dan je lief is ...

Wat deze laatste les betreft: ik heb, voor de puzzelaars, mezelf eigenlijk al half-verraden door "Spiel mir ein Lied der Tod"/ "keep your brother happy" (Een klassieker als het gaat om het plaatsen van de muzikale apotheose in een film) in het voorgaande lijstje op te nemen en door te verklappen dat mejuffrouw Villeneuve ergens zichtbaar hetzelfde lied zingt (hoever zou je moeten zoeken op bijv. youtube om er achter te komen ?), maar de laatste les gaat dus over "De la main gauche" van Danielle Messia.
Er is een eigenaardige vergroeiing tussen dit lied, de film "Anne Trister", en het leven van Danielle. Het lied is van 1982. Messia stierf als gevolg van een slepende en slopende ziekte in 1985. De film is van 1986. Er zijn enkele parallellen tussen het leven van Messia en de "hoofdpersoon" Anne Trister in de film (verhaal-technisch gezien is de figuur Alix de echte hoofdpersoon, terwijl piepjonge actrice Lucie Laurier zonder twijfel de beste acteerprestatie neerzet) => Anne en Danielle verhuizen van Europa naar Noord-Amerika; Beiden verhuizen daarna naar Israel; En sterven daar (hoewel Anne niet echt sterft eindigt de film daar wel. Het is eerder iets in Alix dat sterft.)(Overigens is Danielle herbegraven op Père-Lachaise). De moeilijk toegankelijke film is helaas erg onbekend en ook nog opzettelijk (?) (misschien met de bedoeling nog iets van subsidie te cashen of om alsnog een groter deel van het publiek naar de bioscoop [die bestonden toen nog] te lokken) misbegrepen. Het werd op een gegeven ogenblik voorgesteld als een lesbo-film. Vooreerst moet ik als geharde Haagse hetero zeggen dat er niets vies is aan lekker lesbisch, onder de voorwaarde uiteraard dat het ook LEKKER Lesbisch is. Voorts: wie hier een lesbo-film in ziet, heeft blijkbaar het belangrijkste HELEMAAL gemist. De titel kan wel als verzachtende omstandigheid aangevoerd worden. Die lijkt toch wel erg veel op Anne Lister (je-weet-wel, die 19de eeuwse je-weet-wel ...). Misschien, als de filmmaakster zich e.e.a. zou hebben gerealiseerd, had de film wel "La tristesse de Anne" geheten ofzo ...
Bij de vergroeiing van film en lied moet zeker gewezen worden op het feit dat al vroeg in de film (en later ook nog es) een voor- smaakje geproefd kan worden op het muzikale einde ervan, middels een ingezet basaal bas-lijntje. Het lied begint traditioneel met die bas-partij.
Het lied-zelf is er een van smart (wat dacht je anders in zo'n cursus ?), verlangen, wanhoop, en toch ook een sprankeltje hoop ("Voilà que je la découvre" ...). En nog wat anders, uiteraard. Ik ga niet alles voorkauwen, geef je oren en ogen maar goed de kost. Ik geef de tekst onderaan. Mag ik wel aandacht vragen voor het feit dat het nummer is opgebouwd buiten een patroon van coupletten en refrein ? Een muzikaal thema wordt herhaald en herhaald. Muzikaal zit er nauwelijks iets in van een crescendo, maar tekstueel is er wel iets van een climax. Omdat het een bijna doorlopende zangpartij is, moet de zangeres nogal voorzichtig met haar lucht omgaan. Het blondje van de vorige les loste dat op door deze tekst drastisch in te korten en zacht in te zetten. Danielle zong met een dun stemmetje en een zacht volume [met wel stapgewijze verhogingen bij de voorlaatste en de laatste strofe] het lied volledig uit. Luister zelf maar.
De video-link die ik de lezer het liefst zou aanbieden is sinds enkele maanden van het net verdwenen. Extra interessant was het feit dat het in het Spaans ondertiteld was. Zo kun je en passant nog es wat bij leren. Het liet het einde van de film zien (minus het einddraaiboek, waar een ander donker muziekje over heen was gezet ...). Op dat einde (o.a.) ontvangt Alix in Canada een film-verslag van Anne vanuit Israel. Met begeleidende "brief". En daar komt dus die tekst overheen: je t'écris ... (een beetje misleidend, want het lied is zeker niet vanuit het perspectief van Anne.)
Blijft als nood-oplossing de volgende video over
(draai het volume vooraf op !):
De la Main Gauche
Voor het geval ook deze link de geest geeft, bied ik hier alvast een reserve-link aan:
Danielle Messia

Je t'écris de la main gauche
celle qui n'a jamais parlé
Elle hésite, est si gauche
Que je l'ai toujours cachée

Je la mettais dans ma poche
Et là, elle brouyait du noir
Elle jouait avec les croches
Et s'inventait des histoires

Je t'écris de la main gauche
Celle qui n'a jamais compté
Celle qui faisait des fautes
Du moins on l'a raconté

Je m'efforçais de la perdre
Pour trouver le droit chemin
Une vie sans grand mystère
Où l'on ne se donne pas la main

Des mots dans la marge étroite
Tout tremblant qui font de dessins
Je me sens si maladroite
Et pourtant je me sens si bien

Tiens voilà, c'est ma détresse
Tiens voilà, c'est la vérité
Je n'ai jamais eu d'adresse
Rien qu'une fausse identité

Je t'écris de la main bête
qui n'a pas le poing serré
Pour la guerre elle n'est pas prête
Pour pouvoir n'est pas douée

Voilà que je la découvre
Comme une trésor oublié
Une vue que je retrouve
Pour les sentiers égarés

On prend tous la ligne droite
C'est plus court, ho oui, c'est plus court
On ne voit pas qu'elle est étroite
Il n'y a plus de place pour l'amour

Je voulais dire que je t'aime
Sans espoir et sans regrets
Je voulais dire que je t'aime, t'aime
Parce que ça semble vrai

Het is moeilijk om hieruit de key-lines te selecteren. Voor de één zal het misschien de voorlaatse strofe zijn, voor de ander wellicht de laatste. Voor sommigen mogelijkerwijze het hele chanson.
Tekst-varianten ?
Ik weet niet of er meerdere opnames van dit nummer door Messia rondgaan.
Ik weet evemin of er een "officiële" tekst is, en welke dat eventueel zou zijn, maar je kan wel de volgende twee minieme verschilpuntjes tegenkomen:
* "Ma vérité" ipv "La vérité" en
* het werkwoord "sonner" ipv "sembler" in de laatste zin.

tot de volgende cursus !

studiebegeleider Frans

---

nabericht 18 Augustus 2011
Inmiddels is het filmpje waarover in de tekst gerept wordt weer op het internet verschenen. Wel, niet helemaal hetzelfde filmpje, want zonder ondertiteling. Toch de moeite om te bestuderen (?):
==> Finale "Anne Trister"

Het is dom en het is blond ...

Wederom geen neerslachtig of zwaarmoedig stukje muziek deze keer. Het lijkt ook een onverstandige keuze te zijn geweest: terwijl ik zelf in een fantastische stemming ben, een zwaarmoedigheids-kuur voorschrijven aan die paar lezers van dit "Hondenblogspot". Daarbij komt dan nog dat hier op het dorp [en waarschijnlijk ook in de rest van Nederland] de hele buitenwereld is overdekt met een lichtweerkaatsende, ongerepte laag sneeuw en derhalve is er van echt 'donkere dagen' geen sprake ... Maar er zijn toch goede redenen voor.
Dit blogje zou een tussenstap kunnen zijn tussen het vorige en de eerste "echt-melancholische" luisterles. Maar ik heb dus voor deze sequentie gekozen.
Ook dit muziekje mag ik graag opnemen in mijn laatste (muzikale) gang van de zomeravonden, voorjaarsavonden, herfstavonden, en soms ook: winteravonden. Het is typisch zo'n nummer dat alleen laat op de avond thuis hoort. Het wordt gezongen in de taal die volgens sommige experts feitelijk alle andere talen (behoudens betalen) overbodig maakt: Français. En effet.

En wel door een dom blondje van wiens stem ik niet onder de indruk ben, terwijl ze maar een vreemde zangtechniek heeft. Waar anderen zo hun methodes hebben om de laatste beetjes lucht uit hun longen te zingen [per definitie door het lichaam in d'een of d'andere richting te nijgen], meent zij dat soms met alleen haar mimiek af te kunnen. Zoals in haar (ingekorte) versie van het lied van de laatste les. Maar in het bijge-linkte videootje trekt ze dus in een medley van Dan Bigras-werkjes gedurende een behoorlijk lange tijd flink van leer. Dan Bigras is in onze contreien nagenoeg onbekend, maar in Canada -waar het zangeresje dus eveneens vandaan komt- is het zo'n Larger-than-Life-Superstar.
Zullen we samen eens gaan luisteren ?

Ruim zeven minuten genieten

Tiens, het is een medley, maar wat mij betreft zijn dit de key-lines: "Ne crois pas, mon petit, que les hommes ne pleurent pas. Crois pas ce qu'on te dit. On t'a toujour menti (...) À chaque larme, j'ai grandi. Regarde-moi; un homme ça pleure aussi". Met andere woorden: huilen om groter te groeien. Tranen maken de man. En zo wordt de toon van dit blogje toch weer een beetje ernstig ...

Huiswerk.
Voor als de zwaar-teleurgestelde lezer nu verzucht "Alwéér huiswerk ?! Hier wordt ik toch droevig van ... ": Ja, wederom huiswerk. Een serieuze cursus kan toch niet zonder, is het wel ?! Voor niets gaat de zon op, voor de rest moet je er zelf ook wel eens iets aan doen.
Het huiswerk is: luister -ter voorbereiding van de laatste les- alle door de cursus-leider aangegeven liederen (van en met vrijdag de 17de) nog eens af. En laat het gevoelsmatig op je inwerken.

De kleine, donkere uurtjes ...

21 December. De winterzonnewende dus ... Je zou misschien verwachten dat vandaag de ontknoping van de muzikale zwaarmoedigheids-cursus plaats zou grijpen, maar niets daarvan !!
Na vandaag wachten de studenten nog twee lessen. Allebei in het Frans.
De les van vandaag gaat niet echt over melancholie, doch eerder over wat voor een soort muziek zich leent voor de kleine uurtjes. Ook deze zomer stuurde ik bij de laatste dagelijkse gang regelmatig over het internet aan op deze twee fraaie nummers uit het Zuid-Oosten van ons taalgebied. Het is dus zelfs geen typisch winterige muziek. Er zitten meerdere overeenkomsten in deze nummers. Nog afgezien van het feit dat ik van beiden het bestaan in het begin hebt gemist. Dat komt doordat niet overal in Noord-Nederland Vlaamse zenders te ontvangen waren. Tegenwoordig hebben we zoiets als internet-radio, dus dat zit wel snor. Meestal. De overeenkomsten tussen de nummers zullen waarschijnlijk te verklaren zijn doordat de schrijver ze onder identieke omstandigheden heeft geconcipieerd. Het gaat om de notoire nachtbraker/ noctofiel Stijn Meuris. Niets wijst er op dat deze man een Limburgse Belgiër is. Wel integendeel: hij is intelligent, hij is muzikaal, hij kan zelfs een beetje zingen, hij spreekt beschaafd Nederlands en wat die andere typisch niet-LimBelgse eigenschap -gevoel voor humor- betreft ...
Beide nummers zijn volgens de beste Belgische tradities perfect af-geproduced. Bij het eerste nummer (volgens mijn geheugen begin jaren '90) spreekt de tekst voor zich, dunkt me. Ikzelf hoorde het pas ruim een jaar later en de radio-presentator zei daarbij: "niet te geloven dat dit nummer al weer zo oud is ... ", waardoor ik echt voor lang op het verkeerde been ben gezet ... Er doen overigens enkele alternatieve jaar-opgaven van deze twee nummers de ronde.
Noordkaap: Het zou niet mogen zijn
Het volgende nummer zou van 1996 zijn. Luister eerst eens en let daarbij niet alleen op de beroemde "ontbrekende brug" (waar hij ipv een brug te gebruiken de tekst en muziek meteen verderzet met "Jij daar boven Afrika en ik hier in dit land ... "), maar dompel je daarbij vooral onder in de mysterieuze sfeer ervan.
Noordkaap: Satelliet S.U.Z.Y.
Geheimzinnig of niet ? Sommigen zouden misschien willen zeggen: nou, zeg ... Stijn zit gewoon wat achter zijn telescoopje te gluren naar de sterrenhemel en dat is het. Maar let nog eens goed op die tekst ... Dat klopt niet helemaal, hein ?! De uitgesproken rationalist/ atheïst Meuris ("Van God los, laat toch eens die God los. Hij is niemand in de Kosmos; het is zonde van je tijd") laat zich hier toch echt heel eventjes gaan. Of niet ?
Toegegeven: in de kleine uurtjes zijn dit voor mij niet de enige "vaste waarden". Meestal is "Mia" van Gorki de Finale [meer in het bijzonder de "de laatste show"-uitvoering ervan]. Soms ook het nummer van de laatste les. Mia wordt doorgaans voorafgegaan door "Twee meisjes" van Raymond. Maar ik vind deze nummers niet in de cursus passen.
Huiswerk.
De huiswerkvraag voor deze keer: Wat was er eigenlijk met Kloos loos, dat hij niet voor "die" woorden koos ??

Melancholische Romance ...

Welaan, beste lezer, het was moeilijk kiezen deze keer. Dat komt omdat er van het door mij uitgezochte muziekstuk vele, diverse -goede en minder goede, korte en langere, complete en incomplete- uitvoeringen op het net staan. Soms met videootjes eraan vastgekleefd welke iets vrolijks en optimistisch suggereren bij het stuk dat naar mijn idee toch behoorlijk zwaarmoedig is. Het heet "Romance", het is geschreven door Shostakovich en ondergetekende romanticus ziet/voelt er eerder dan wat anders iets in van gemengd een algemene Weltschmertz en een meer specifiek Liefdesverdriet plus een sentimenteel terugverlangen naar iets of iemand uit het verleden. Halfweg de jaren 80 van de vorige eeuw was dit in de VS één van de populairste stukjes "klassieke" muziek. Nadien heeft de componist postuum zichzelf naar de kroon gestoken met die tweede wals uit de tweede suite voor Jazz-orkest ("Eyes wide shut", Kubrick). Ook al zo'n weinig opwekkend muziekstukje ... Mensen die hier allerlei
"mooie" en positief-optimistische qualificaties aan geven moeten me toch eens de titel van het stuk uitleggen [gadfly = horzel, lastige persoon ;-)]. Maar misschien begin je beter gewoon eens te luisteren ...
"Romance"
Een aantal mensen en personen zullen zich nu afvragen: "Hee (!), dat melodietje herken ik ... Maar waarvan ook weer?". Zo goed als zeker herken je het van de 1983 televisie-serie "Reilly, Ace of Spies", waarin de Iers/ Nieuw-Zeelandse Sam Neill de intrigerende hoofdrol speelde. Deze qualiteits-serie was op basis van een intelligent, onderbouwd en creatief scenario van de zeer verdienstelijke Troy Kennedy-Martin. Met daarbovenop natuurlijk een héél leuk budget en een ijzersterke cast.
Muzikaal draaiboek
Daar is dus één en ander mee aan de hand. Beginnen we met (en laat je niet verleiden door de rest van de aflevering. Dat kan een ander keertje ook wel): het begindraaiboek Een héél mager minuutje. Het kan er nauwelijks van af. Stel het volgende videootje in op 25 minuten 10 => einddraaiboek Één minuut en vijftien seconden. Het is al wat royaler. Heb je trouwens al gezien dat de muziek volgens dit draaiboek is gecomponeerd en gedirigeerd door ene Harry Rabinowitz ?? Het is een erg mooie uitvoering, maar ik weet niet wat er verder achter deze vreemde manoeuvre zit. De mooie uitvoering van het einddraaiboek van de laatste aflevering van de serie staat niet op het net. Erg jammer, maar je kan niet alles hebben.

Denk nu niet: "Hee (!), die Reilly is een tweehandige pistoolschutter", want als je goed kijkt kan je zien dat de twee afbeeldingen [boven terwijl hij lekker met een vrouwtje bezig is en onder terwijl hij maar wat in de dichte mist (?) staat te staan] van deze meesterspion gewoon gespiegeld zijn.
Ik hoop met de les van vandaag iets te hebben bijgedragen aan deze zwartgallige, pardon, zwaarmoedige eindejaarscursus,

met kunstminnende groet,

muziekpaedagoog Frans

De Fanfare ...

En, neen, dan gaat het niet over de fanfare die Tom Waits begeleid in zijn "In the Neighborhood", maar over een min of meer overdrachtelijke fanfare die de straten van het vroegere (?) Gent afdweilt. Een fanfare, die bestaat uit "studenten", maar ach, luister zelf maar:
==> Jan de Wilde zingt
Dit schone lied is geschreven door Lieven Tavernier. Die er zingenderwijs niet uit kon halen wat er in zit. En het dus liever niet op de plaat wilde zetten. Jan de Wilde kon het wel, zoals je zelf kunt horen, maar wilde het evenmin. En moest met veel overredingskracht door anderen over de streep getrokken worden. Met dit resultaat.
Ikzelf ben nog steeds in een opperste-beste stemming. En hoewel dit lied de sfeer ademt van het onafwendbare noodlot en de vergankelijkheid van alles, terwijl de muziek ook een melancholische ondertoon heeft, kan je er toch niet omheen dat de boventoon gevoerd wordt door de Ironie. De vergelijking met "De Brug van Willebroek" van Wannes vande Velde dringt zich op. Ik weet niet of er een samenvattende term bestaat voor dit soort kunstwerkjes. Zou eigenlijk wel moeten ...
Om in die eindejaars-stemming te komen alvast deze muzikale oefening ...
Uiteraard dient dit videootje te worden geconsumeerd als het al lang donker is. Laten we zeggen: vanaf 23.00 u

---

Bij de afbeelding: Vroeger dacht ik dat "Jan de Wilde" een artiestennaam was geïnspireerd door "John the Savage" uit "Brave New World" (een boekwerk dat nu, na bijna tachtig jaar, nog steeds uitstekend te pruimen is). Het had ook echt iets voor hem geweest. Maar hij blijkt dus werkelijk zo te heten ...

Voetbal en finaliteit

Ja, dat woord blijkt echt te bestaan, finaliteit. Al lijkt het in België iets anders te betekenen dan hier in het Noorden. Het zou daar zoiets als "eindbestemming", "lotsbestemming" betekenen ... Aan het eind van de Tom Traubert's Blues lijkt de zingende hoofdpersoon in zijn noodlottige eindbestemming te berusten. In het leerzame verhaaltje waarvan achter de onderstaande hyperlink het korte video-verslag, beseffen beide heren dat ze uiteindelijk toch wel letterlijk tegenover elkaar zouden komen te staan en dat tenminste één het daarbij niet levend zou kunnen navertellen.
==> The final showdown
(Benieuwd hoelang deze link nog blijft werken ...)
Tiens, het is moeilijk je voor te stellen dat er inmiddels generaties zijn die deze film niet/nauwelijks kennen. Voor de geïnteresseerden onder hen: de man in het zwart is Henry Fonda ("Frank"), de ander is Charles Bronson ("Harmonica"). Voor mensen met liplees-aspiraties: in wat de opgehangen broer zegt voor hij definitief komt te hangen moet "Hijo de Puta" (hoerenjong) en de naam van Frank (maar waarschijnlijker nog diens achternaam) te herkennen zijn. Tip: draai ook dit videootje beter maar als het heel laat, of heel vroeg is.
Relevantie.
Deze is maar zijdelings, en toch ook weer niet. Het past niet helemaal in het verhaal over de melancholische liederen in droevige situaties (eerder heroische muziek over existentiële aangelegenheden en de essentie van het man-zijn). Maar het heeft natuurlijk alles te maken met het idee van "Het (definitieve) einde" ... Zodoende en aldus.
Voetbal.
En meer in het bijzonder de lotsbestemming van ADO-Den Haag en onze gasten van Willem II. De stand in de competitie suggereert iets van een afgetekende overwinning, maar de afgelopen wedstrijden hebben duidelijk gemaakt dat spel/veld/ krachtsverhoudingen één ding zijn, maar uitslagen soms iets geheel anders. Nadeel: we moeten het dus maar gewoon afwachten. Voordeel: zo blijft voetbal toch ook wel weer lekker spannend.
(Persoonlijke noot: een doelsaldo in deze wedstrijd van, laten we zeggen, vier à zes zou me echt goed doen. Zielig voor onze gasten, maar voetbal is soms een harde sport ...)
----------
Nabeschouwing
Mager. Dat is mijn afgepaste mening over deze uitslag.

Tom Traubert's Blues

Kon ik gister nog iets positiefs zeggen over het fantastische nummer dat Rod in December '78 op ons losliet; vandaag moet ik mijn leed klagen over het kunstje dat 'ie ons in December '92 flikte. Wat een allerberoerdste uitvoering van Tom Traubert's Blues was dat zeg ... !! En, helaas, zo ernstig als Do You Think I'm Sexy in 1978 werd geboycot, zo vaak moesten we hem deze keer aanhoren ... Maar laten we eerst teruggaan naar de bron.

De Bron
Ja, ook klassiekers zijn ooit jong geweest. En voor Tom Trauberts Blues zou het allemaal begonnen zijn in 1976. Hoewel het allemaal wel erg onduidelijk is. Ook is het niet overmatig duidelijk waar de titel op slaat en waar het nu heel precies over gaat. In de samenvatting van schrijver Tom Waits himself: "this is about throwing up in a foreign country.". Meer legitiem zou m.i. zijn: het gaat over wat in opsomming beschreven wordt; niets meer, niets minder. En ja, het gaat niet echt over vrolijke zaken ... Mijn gedachten dwalen altijd in de richting van "Engelstalige" havenkroegen op het zuidelijk halfrond. De oerbron is natuurlijk 'Waltzing Matilda', waarvan de oudere oerbron ook weer onduidelijk is. Tom Traubert's Blues is meer een verbeterde versie van Matilda dan een beetje een depri tekst op een oud muziekje. De muziek is (helemaal) niet hetzelfde, maar wel wordt er blijkbaar grote waarde gehecht aan het vasthouden van de laatste maten/ muzikale zinnen van de "officiële" Waltzing Matilda. Net als bij "The band played Waltzing Matilda".
Waarom is dit nu ineens belangrijk voor dit blog ?? Hoewel ik in een opperste-beste stemming ben (en dat zeker de rest van het jaar zal blijven) vereist het korten van de dagen, het zakken van de temperatuur en het bereiken van het einde van alweer een jaar natuurlijk dat we allemaal een beetje droevig worden. Laat ik dan maar mee doen ... Melancholische muziek die de sfeer ademt van het noodlottig naderende einde, de aanwezigheid op het einde van zo'n 'doodlopende straat', of van het einde-zelf hoort daar natuurlijk bij ... Het is trouwens een prachtige aanleiding om dit mooie stukje muziek eens onder de aandacht te brengen.

Kijk gerust naar het filmpje (waar Waits overigens voor niets tussen zit), maar neem vooral de moeite om goed naar de tekst te luisteren. Die is vaak expliciet; slechts af en toe wordt een beeldspraak in stelling gebracht (bijv. an innocent victim of a blinded alley & a wound that would never heal.).

Tom Waits & Tom Traubert

Om allerlei goede redenen schrijf ik de tekst hieronder uit. Controleer zelf maar of die klopt met wat er gezongen wordt.

Wasted and wounded, and it ain't what the moon did
I've got what I paid for now
See ya tomorrow, hey Frank, can I borrow
a couple of bugs from you
to go Waltzing Matilda, Waltzing Matilda
... You'll go Waltzing Matilda with me

I'm an innocent victim of a blinded alley
and I'm tired of all these soldiers here
No one speaks English, and everything's broken
and my Stacys are soaking wet
To go Waltzing Matilda, Waltzing Matilda,
... you'll go Waltzing Matilda with me

Now the dogs are barking
and the taxi cab's parking
a lot they can do for me
I begged you to stab me
you tore my shirt open
and I'm down to my knees tonight
Old Bushmill's I staggered, you buried the dagger
in your silhouette window to go
Waltzing Matilda, Waltzing Matilda,
... you'll go Waltzing Matilda me

Now I lost my Saint Christoffer now that I've kissed her
and the one-armed bandit knows
and the maverick chinamen and the cold-blooded sighs
and the girls down the striptease show
go Waltzing Matilda, Waltzing Matilda,
... you'll go Waltzing Matilda with me

No, I don't want your sympathy,
the fugitives say that the streets aren't for dreaming now
manslaughter dragnets and the ghosts that sell memories
they want a piece of the action anyhow
to go Waltzing Matilda, Waltzing Matilda,
... you'll go Waltzing Mathilda with me

and you can ask any sailor, and the keys of the jailor
and the old men in wheelchairs know
that Matilda's the defendant, she killed about a hundred
and she follows wherever you may go
waltzing Matilda, waltzing Matilda,
... you'll go waltzing Matilda with me

it's a battered suitcase to a hotel someplace
and a wound that would never heal
no prima donna, the perfume is on
an old shirt that is stained with blood and whiskey
and goodnight to the street-sweepers
the night-watchmen, flame-keepers
... and goodnight Matilda too

Tip: draai het muziekje laat op de avond of in de kleine uurtjes, wanneer een mens al eens filosofisch wordt. En draai het volume op voorhand behoorlijk op.

Da ya think I'm Sexy ... ??

Eigenlijk alleen maar ter noodzakelijke voorbereiding van -bij leven en welzijn-het wat uitgebreider blogje van morgen ga ik me er vandaag een beetje kort en makkelijk vanaf maken.

"Rock goes Disco". Herinnert de lezer zich deze kreet nog ? Neen ? Het verschijnsel-zelf misschien ? Ach, achteraf viel het allemaal wel mee, maar op het moment-zelf leek het wel een revolutie ... Voorafgaande toestand: niet zo erg als wel eens wordt gesuggereerd. Het idee dat tenminste iedere week in ieder dorp op het noordelijk halfrond tenminste één disco-doetje door rockers met loden pijpen en fietskettingen werd geremodelleerd is lichtelijk overdreven. Toch was er een onoverbrugbare kloof tussen "disco" enerzijds en "R-O-C-K" anderzijds. Of toch in ieder geval tussen hun respectieve adepten. Pogingen om die kloof muzikaal te dichten wilden niet echt aanslaan. Verklaarbaar, want wie herinnert zich bijvoorbeeld dat nummer waarmee Elton John rock en disco wilde samenbrengen ? Wie-o-wie ? Zelfs ik niet meer ... ! Uitgerekend zijn "concurrent" Rod Stewart lukte het wel. Nóg later werd het nog "gekker" => de harde rockers van KISS schroomden (mei) 1979 niet om met "I was made for Loving you" te komen, waarvan het disco-gehalte nog hoger was dan van "Do You Think I'm Sexy ?", het nummer waar het dus vandaag om gaat ... November 1978 werd deze bom losgelaten, en ... hij sloeg IN !!! Nu was Stewart geen typische "Rocker", hij was hooguit thuis bij de typische rock-ballads en prachtige verhalende ballads zoals "The killing of Georgie", maar het hek was vanaf DYTIS van de dam ! Tegenwoordig kennen we een begrip als "Disco-rock" en het is moeilijk om de jongere generaties duidelijk te maken waar dan dat verschil tussen Rock en "dicso" precies ligt. Ook in dit blogje daar verder geen woorden over; zoals gezeid: ik moet het kort houden. Na veel weerstand van onder andere radio-DJs die nu eenmaal allemaal in dienst zijn van de platenmaatschappijen en toentertijd dus voornamelijk en alleen "dicso" speelden kwam het er van: in December piekte dit nummer op 4 in de Nederlandse top-40 (zo heette dat toen)...
Als de opname-qualiteit iets beter zou zijn (m.i. zou de snelheid ietsje-pietsje opgevoerd moeten worden) zou misschien duidelijk worden waarom dit nummer feitelijk zo revolutionair was. Helaas zal de lezer/ bezoeker het moeten doen met de twee links zoals ik ze hieronder aanbied. Bij het zoeken had ik de indruk dat de tweede video een iets beter geluids-qualiteit heeft dan het brave "officiële" videootje ...
Luisterse en leerse !
[en let vooral op die zuigende z-z-z-z-slide aan het begin]

** Do You Think I'm Sexy ?
** Rod Stewart

Moet ik hier verder nog iets over zeggen ?
Hmmm ... de key-words misschien =>

If you want my money
and you think I'm sexy
Come on, sugar, let me know
IF you really need me
just reach out and touch me
Come on, honey, tell me so

Overigens: die kerel op de foto, dat ben ik niet, maar Strod Rewart. En dat niet in 1978, maar een aantal jaren later :-)

Droevig : displasia de (la) cadera (canina)

Ofwel: HD
Omtrent HD zou eigenlijk geen discussie meer mogelijk/ noodzakelijk moeten zijn. In de praktijk wordt er over maar weinig zoveel geruzied en gediscussieerd als over HD. Naar mijn idee is er wel (veel) ruimte voor discussie omtrent de begripsbepaling, laten we zeggen: de officiële definitie, maar is er geen discussie mogelijk over het feit dat erfelijke factoren meespelen en daarmee het aangetoonde feit dat de gemiddelde qualiteit van de heupen in een ras door verstandig en consciëntieus fokken enorm vooruitgeholpen kan worden. EN het omgekeerde: geen of slecht beleid = verergering van de toestand.
Nu weet ik wel -we weten het allemaal- dat er in Spanje nog wat hardnekkige achterhoedegevechten hieromtrent uitgevochten worden en dat zelfs ook in de 'comisión de crianza' van onze Spaanse moederclub AEPME andere geluiden te horen zijn, maar het doet me toch elke keer weer pijn als dit "publiek gesprek" toch voornamelijk beheerst wordt door telkens dezelfde manoeuvres en de nimmer (?) eindigende herhaling van zetten.

De (onbenullige) aanleiding van dit verhaal kan als een illustratie van dit toneeltje dienen =>
Op een Spaans mastín-blog maakte de schrijver onlangs een paar keer melding van het HD-probleem van één zijner mastines. Waar ik dus droevig van werd was de volgende zin, bijna als een bijzin er tussendoor gejast: "La displasia es un problema entre muchos perros grandes." ...
Ah-ja, daar hebben we het weer: "grote honden hebben nu eenmaal HD...". Doet me ook weer denken aan het stukje ongevraagde "rasinformatie" zoals de Raad van Beheer over de Mastín de los Pirineos meent te moeten geven op haar website. Daar lezen we onder meer: "Net als bij veel andere grotere dogachtigen dient men bedacht te zijn op het optreden van maagtorsie". Vagelijk herinner ik me dat zoiets ook bij de Mastín Español stond. Even verder bakt de RvB ze nog bruiner waar ze het over de St-Bernard heeft: "Net als bij andere grotere dogachtigen kunnen op latere leeftijd hartproblemen en maagtorsies voorkomen" ...
Laten we dit verhaal eens kort-sluiten: er is misschien (nog steeds) wel een statistisch verband tussen enerzijds "groot en molosser" en anderzijds ernstige HD en maagtorsies, maar GEEN oorzakelijk verband. Wanneer je aankomt met de suggestie dat HD een onvermijdelijkheid is voor grote honden (en dat is het dus absoluut NIET !), heeft het dus schijnbaar ook geen zin om een fokbeleid te ontwikkelen waarmee het uit de wereld geholpen kan worden. Voilà: een voorspelling die zichzelf waarmaakt ... :-(
De gememoreerde mastín met HD is op '3 pastillas de cosequin' per dag gezet. Voor de klootfiolen die nog steeds met dat verhaaltje over die "grote -dus HD en maagtorsie- honden" aan komen zetten schrijft ondergetekende heelmeester een verplichte wonderolie-kuur van drie weken voor. Baadt het niet, schaden kan het evenmin !!

Van Harte Beterschap,

Dr. Frans

Zembla: het einde van de rashond ?

Paniek in het wereldje van de kynologen. Dan weer eens bij de één (om de ene reden); dan weer eens bij de ander (om een andere reden). Maar er was dus paniek en er moesten tactieken en strategieën bepaald en uitgewerkt worden. Want: de (georganiseerde) kynologie zou aan de kaak gesteld gaan worden ...
En toen werd het zaterdagavond-laat. Het moment waarop de wereld weleens zou kunnen vergaan ...
Maar ziet: na afloop van het televisie-programma "Zembla" bestond de wereld nog en zelfs de georganiseerde kynologie leek er zonder kleerscheuren mee weg te zijn gekomen ...
Gaat het dan alleen maar om storm in een glas water ??
Neen, het gaat -kort door de bocht geformuleerd- om een op Nederland toegespitste en samenvattende "actualisatie" van de inmiddels alweer jaren oude Engelse televisie-documentaire
" Pedigree Dogs Exposed ".
Positief: in een TV-programmaatje van slechts 35 minuten is toch wel een aardige samenvatting gegeven van de voornaamste problemen rondom het fokken van showhonden/ rashonden. Binnen dit beperkte tijdkader kan je echt niet dieper graven dan zoals getoond.
Wat leverde de docu zoal op aan nieuws ? Niets, helemaal niets !
Moet dat dan per se, iets nieuws ? Neen, dat moet helemaal niet. De naam van die BBC-docu "Pedigree Dogs Exposed" is al gevallen. Die bracht evenmin iets nieuws, maar die bracht WEL iets in beweging. Internationaal. Gaat het met deze docu dezelfde kant uit ? Neen, gegarandeerd niet. Wél is het een aardig geheugen- opfrissertje geweest voor de eventuele televisiekijker die mogelijkerwijs op dat moment al had ingezapt op dat net. En het heeft een beetje peper gewreven in de 'respectabele' reet van de diverse kynologische notabelen. En dat DIT echt geen luxe is, dat werd òòk nog eens onder de aandacht gebracht. Positief dus. Deze keer bijna een stormachtig glas water, een volgende keer komt de RvB -waaromheen de georganiseerde kynologie in Nederland zich nu eenmaal groepeert- er wellicht niet zo makkelijk vanaf.
Inhoudelijk zijn we heel snel uitgepaat over dit docuutje van een half uurtje: de obligate Bulldog [en dat ik vind dat dit ras per direct verboden moet worden is geen geheim], het Cavaliertje [misschien wel het vermelden waard dat het aantal Cavaliers met een hartkwaal op 100 procent wordt gesteld], een paar Duitse herders met erfelijke groeistoornissen en een Berner met een tumor. Zoals gezegd: niets nieuws ...

Elzevies wil ook meepraten ...

Wat was het verhaal achter dit specifieke V-gebaar toch ook weer ... ?

* Dieptepunt 1 =>
Het had een rustige zondag moeten worden, maar gemoedsrust zou er niet van komen, want wat hoorden we aan verschrikkelijk nieuws ?? De Nederlandse "parlementaire pers" heeft in zijn inmiddels traditionele retelikkerige stijl ons Rutte-tje tot "Politicus van het jaar" gekozen. Bijbehorende "Politieke Oscar" werd hem uitgereikt door zijn partijgenoot en ondergeschikte minister Opstelten [hem heb ik al eens besproken in dit blog]. Zo blijft het lekker in de familie. Is het dan werkelijk zo slecht gesteld met de qualiteit van de Nederlandse politici ? Dat je "debater" Rutte die 'eer' moet verlenen ? "Dieper dan een dieptepunt kan je niet zakken", meer heb ik hier voorlopig niet aan toe te voegen.

* Dieptepunt 2 =>
De Oude Haagse Wijsgeren spraken reeds: "Een dieptepunt komt zelden alleen ...". En kijk maar eens wat er aan voornoemd dieptepunt vooraf ging. Woensdag 8 December, een historische datum die vanaf nu door niemand meer vergeten zal worden ["Waar was jij toen je hoorde, dat ..."], maakte het extreem-rechtse [en derhalve extreem-gevaarlijke] vijfstuiver-bladje "Elsevier" bekend wat volgens haar de "Nederlander van het jaar 2010" is:
de politicus. En we vernamen daarbij o.a. over dit jaar, waarin politici "vaak ten onrechte werden bespot en geminacht, beledigd en bedreigd" en dat we best wel eens meer waardering zouden mogen opbrengen voor bijvoorbeeld premier Mark Rutte "die een comfortabele baan in het bedrijfsleven opgaf voor een hachelijk staatssecretariaat en vervolgens probeerde een verzwakte, intern verdeelde partij te redden" (en nog zo wat kotsopwekkende kul).
Welnu, terwijl "premier Mark Rutte" hardwerkend bezig is een verzwakt en intern verdeeld land te redden, doet het me deugd en is het me zelfs een genot om hem en bijv. zijn gereformeerde maat Donner [die het toch weer gelukt is zijn Gristelijke gat een kabinet binnen te draaien] bij deze ernstig te bedreigen: "Ik ga compromitterende zaken over jullie bekendmaken. En dan bedoel ik niet alleen die -gedocumenteerde !-verhalen over die eksterogen en die kalknagel ...! Brace yourself !!".

* Verhaaltje I.
Nu we het dan toch over Mark R. hebben ... Er gaan heel wat verhalen over de tijd dat hij nog bij de boy-scouts was. Ja, toentertijd vond moeder Rutte het maar een eng idee als/dat haar zoon op voetbal, hockey, handbal of een andere ruwe, gevaarlijke sport zou gaan, want niet alleen is dat hard en gevaarlijk, maar je komt daar ook met ruw volk in aanraking. Het werd dus de "international boy-scouts" ... Daar werd hij ingedeeld bij Hopman Billenkoek. Dat was niet diens eigen naam, maar niemand herinnert zich zijn echte naam. Toch, als je bij de boy-scouts zit, is zo'n "vakantie"-week met de jongens onder elkaar onvermijdelijk. Helemaal meekomen kon Mark niet, maar dat viel niet echt op, want dat konden de anderen ook niet. Een interessant incident deed zich voor toen een "patrouille" terugkwam van een uitgebreide verkennings-tocht. Ze troffen Mark aan terwijl hij middenin het tentenkamp enigzins aanstellerig lag te kermen op de grond: "Oh oh, wat heb ik een pijn, oh-oh wat vreselijk ... Oh-oh ...". De hopman vroeg een beetje geïrriteerd aan het zelfbenoemde slachtoffer: "Mark, wat is er aan de hand ?" "Oh-oh, ik ben door een slang in mijn penis gebeten, oh-oh wat doet dat pijn, oh-oh ... (!!)". "Nou," sprak Hopman Billenkoek droogleuk, "als die slang het voormekaar heeft gekregen om jou precies in je plassertje te bijten, moet het wel een brilslang geweest zijn ...". Let op, beste lezer, ik vermoed dat in deze waargebeurde geschiedenis op een of andere manier een voorspellend element zit. Let maar op.

* Verhaaltje II.
De moeder van onze Mark vond een paar jaar geleden dat hij toch maar eens wat aan sport moest gaan doen. Zo'n sportschool, dat leek haar wel wat. Lekker indoor, onder persoonlijke begeleiding en met allemaal high-tech instrumenten en dergelijke dingen meer ... Ze had al een tijd regelmatig in de krant zitten kijken naar advertenties en wat dies meer zij. Toen, op een dag: "Kijk jongen, is dat geen geschikte sportschool voor jou ? 'Mens Sana in Homo Sauna'...". "Dat ken ik," zei Mark "dat betekent: 'een gezond mens in een gezond lichaam' ...". En een eerste afspraak was toen al snel gemaakt ... Daar was Mark dan, in een vrij avonduurtje, bij zijn begeleider in de sportschool ('Gents only'). Die gaf hem een rondleiding door de HerenClub en liet hem van alles zien: de pulleys, de drukbanken, de multimachines, de kabouter-piramides, een verdwaalde Hackenschmidt ... Het viel Mark wel op dat er véél spiegels waren en dat er hier en daar bordjes hingen met onbegrijpelijke teksten, zoals bijvoorbeeld "een gezonde sprit in andermans gezonde lichaam". Waar hij helemaal niet naast kon kijken was het feit dat de fitness-toestellen nauwelijks gebruikt werden en dat de sauna het drukste deel van de hele sportschool was. Daar hing ook nog zo'n onbegrijpelijk tekst-bordje met "Een dag niet gesaunaaid is een dag niet geleefd.". Hij vroeg er maar niet naar, want hij wilde niet dom lijken en bovendien was het misschien maar iets tijdelijks of toevalligs. Het was er wél gezellig (!): overal in de sportschool zaten volwassen mannen, jongeheren en andere gymnasten met elkaar te praten. Of ze zaten naar de paar bodybuilders te kijken die voor de spiegels hun glimmende lijven stonden op te pompen. Dat vond Mark ook wel interessant, want hij zag daar allerlei spieren waarvan hij het bestaan nauwelijks had kunnen vermoeden ... Wat zag hij daar zoal ...? De pectoralis major, de musculus serratus ... de deltoidus en de latissimus, natuurlijk ... hier en daar een mooi opgepompte trapezius en vooral véél glutaeus ... de glutaeus medius, de glutaeus maximus ... fascinerend allemaal ... !! Hij kreeg wel het idee dat het niet allemaal 'natuurlijk' was, wat hij daar zag. Het was allemaal zó groot, hard en stevig dat het wel met doping gekweekt moest zijn ... Maar zou hij het durven vragen aan één van die spierjongens ... ?? Toch, op een zeker moment, nadat hij eerst in de kleedkamer langdurig bijna ademloos had staan kijken naar hoe één van die stoere boys voor de ook dáár aanwezige spiegels zijn stoere spierlichaam had staan inwrijven met van die echte sport-gel, had hij dan de stoute schoenen aangetrokken en pseudo-nonchalant gevraagd: "... zeg, wat spuit en slik jij nu zoal ... ?". De bink in questie had niet eens opgekeken van de vraag en terwijl hij doorging met voor de spiegel de speciale sport-gel over zijn gebronste lichaam uit te wrijven poneerde hij achteloos de tegenvraag: "... je bedoelt: afgezien van sperma ... ?!?".
Toegegeven: dit is niet helemaal het echte en volledige verhaal; het is "slechts" de gecensureerde en gekuiste versie. Maar me dunkt dat het al pittig genoeg is. Bovendien is het in essentie volkomen congruent aan de waarheid.
Ook toegegeven: dit is al een oud verhaal, van vóór de Mark in questie een hoge politieke, ondergewaardeerde, slecht-betaalde en niet zo comfortabele positie ging bekleden. Maar het begint natuurlijk nu dus echte relevantie te krijgen.

Meer onthullingen volgen nog ...

En wat de afbeeldingen bij dit blogberichtje betreft, ach, die had ik nog ergens rondslingeren. Dus ...

---

Intermezzo

Omdat ik op het ogenblik beziggehouden wordt met allerhande dringende zaken, moet de lezer het eerst nog even doen met de volgende waargebeurde anecdote uit de rauwe realiteit.
Aan het begin van deze middag was ik even met de bus naar de dorpskern gegaan om daar wat te winkelen. Bij terugkomst stapte ik weer op bus 13. Net als een punknozem (ze bestaan dus blijkbaar nog steeds) met een mohawk (leek me wel wat koud, zo in de winter) en -daar hebben we onderhand een overschot aan- zo'n Rasta-figuur (je weet wel: met van die Jode-vlechtjes langs zijn hoofd). Ze namen plaats achteraan in de bus en spraken met elkaar een of andere uitheemse taal. Koeterwaals of Twents; er was in ieder geval geen woord Haags bij. Toen de zware hasj-dampen mijn richting uit kwamen drijven werd het me duidelijk dat de heren niet met druivensuiker of een gezond glas melk bezig waren. Toch, tamelijk plotseling en zeer onverwacht hoorde ik ineens de navolgende Nederlandstalige orakel-conversatie => de ene: "ik vind die premier van jullie maar een onrijpe, vreemde vrucht ..." en prompt daarop de ander: "Ja, maar dan wel één zonder pit ...". Ik was blij dat ik vlak bij huis weer de frisse winterlucht mocht opsnuiven, maar heb nog geen verklaring hoe bij deze twee marginalen het verstand en het inzicht ineens zo kon doorbreken ...

En onthoud nou: Waar Gebeurd !!
(Ik zou haast zeggen: het is Origineel Waar !)

Afwachten - Zekerheid - Gelijkspel

Het is niet de bedoeling dat dit blog gaat ontaarden -excusez le mot- in een voetbalblog, maar de verleiding is toch te groot om niet in te pikken op de huidige speeldag in het betaald voetbal.

Sommigen (zoals ondergetekende) hadden vandaag de winterstop al in hun hoofd, anderen misschien Sinterklaas, terwijl Het Toeval weer iets anders in gedachten bleek te hebben gehad. Da's jammer
want de verhoudingen in het veldspel waren echt in het afgetekende voordeel van de Adonezen. Terwijl de Noord-Hollanders zich volgens hun aloude concept van Afwachten-Zekerheid (vandaar de clubnaam AZ) hadden teruggeplooid in een massieve verdediging van waaruit ze maar een paar keer naar voren kwamen om hun domme geluk te beproeven. Hetgeen zowaar twee tegen nul (officieel: 0 - 2) opleverde. Hmmm ... misschien dat we deze wedstrijd maar als een geel-groene bananenschil moeten kwalificeren (voor hen die geen Haags verstaan: een uitglijder - en je mag zelf uitvogelen hoe je dat uitspreek). Een bananenschil van ADO, of van Het Toeval ? Het verdere verloop van de competitie mag dat gaan uitwijzen.

Wat het Gelijkspel betreft: onze vorige tegenstander (Feyenoord) is ook deze speeldag weer met uiterste voorzichtigheid aangepakt. Blijkbaar wil niemand de genadeklap uitdelen ...

En ja ... ooit was het op 5 December afgelopen voor de Beroemdste Hagenaar aller tijden. Het eerbetoon aan Aad Mansveld voorafgaande aan de wedstrijd was zeker op zijn plaats.
------------
Nou, goed dan, als je het echt zo nodig moet weten: ik voelde inderdaad weer een paar traantjes opwellen toen ik de beelden van de Aad Mansveld-tribune bij die mooie "Italiaanse" feestverlichting zag. Gut, mag ik ook eens emotioneel zijn ?! [wie waren dat overigens die de toortsen zo kloek in de hoogte hielden ?]

Zijdelings: ik beklaagde me er verleden keer over dat
Maëstro op het net uit de lucht was. Maar inmiddels is deze levensnoodzakelijke webstek weer terug op zijn plaats. Doorgaan en niet opgeven; de aanhouder wint ! Semper Hagenezicus !

leerzame links:
sfeerbeelden I
sfeerbeelden II
sfeerbeelden III

Het had anders toch wel erg zielig geweest ...

Kijk ! Alweer een ooievaar die niet op weg is naar de vijverberg. Wat zou daar toch achter zitten ... ?

Ach, het zou anders toch wel heel erg zielig zijn geweest voor die Rotterdammers. Ze zitten al met een burgemeester die er niets van snapt -die feitelijk nergens iets van snapt- en dan zouden ze ook nog door onze jongens definitief, helemaal, totaal en finaal vastgenageld worden in de degradatie-zone ... Laat iemand anders dat vuile karweitje maar opknappen.
Met deze armzalige overwinning (ze hadden nota bene een eigen doelpunt onzerzijds nodig om tot een winstpartij te komen. Zelfs dat konden ze niet op eigen kracht) zullen ze toch echt niemand hebben overtuigd. Arm, arm Feyenoord ...


PS Ik vind dat onze Adonezen het gewoon goed hebben opgelost. Laat die rood/witten maar eens één keertje winnen. Dan is het net of ze er ook bij horen. Ook leuk voor hun familie enzo ...

Afzien en droevenis in Noord-Holland

Deze foto heeft absoluut niets met de tekst van dit blogje te maken. Ik maakte hem woensdag om aanschouwelijk te maken dat mijn tuin nog lang niet winterklaar was/ is

Okay, het heeft geen zin het te ontkennen: ondergetekende redacteur, Hagenaar bij de Gratie Gods, is vandaag in de gepretendeerde hoofdstad van Nederland -zijnde een poel des verderfs- geweest. Eventjes, een paar uurtjes. Wonderbaarlijk hersteld van de kou in mijn botten [daarbij geholpen door een uurtje onder de dekens gistermiddag en nog een pilletje met nuttige mineralen] vanochtend vroeg uit het bed gestapt en me vanaf 6.53 overgeleverd aan de redeloze terreur genaamd
"Openbaar Vervoer". De vertraging daarbij viel best mee. Ik kwam zowaar op tijd aan bij het werkverschaffingsproject "RAI", onderdeel van het grotere werkverschaffings- en uitkeringsproject "Amsterdam". Maar met meer dan een half uur in één van de helemaal niet zo lange -maar des te langzamer- rijen staan kwam ik uiteindelijk toch nog te laat aan bij de ring [en had ik er veel spijt van dat ik niet net als vorig jaar gewoon zonder te betalen was binnengeglipt. Questie van je gedrag aanpassen aan je omgeving ...]. Jaja, laat die Amsterdammerkes maar schuiven met hun gemiddelde IQ van minus 150 ...
Te laat om de drie mastines espanoles nog IN de ring te zien, maar op tijd om de mastines de los pirineos aldaar te kunnen opnemen. Ach, zo deze "Winner"-show ooit al eens "iets" gehad heeft, dan is daar nu toch echt weinig van overgebleven. Ik zelf kon toch niets ontdekken van enige waarde. Afgezien van de mastines en de bijbehorende mastineros, uiteraard. Babbelenderwijs kom je met de andere mastineros toch tot een andere communicatie dan met bijv. de traditionele Email. Alles bij elkaar vond ik het toch een nuttige dag. Beste van de mastines espanoles werd de indruk-
wekkende reu Corso de Hazas de Cesto; beste bij de Mastines de los Pirineos werd Nederlands Kampioen Murtoi's El-Intimo. Voor meer show-specifieke informatie en misschien nog iets van beeld-
materiaal mag ik wel naar de website of weblog verwijzen. Waar waarschijnlijk ook wel nuttige links naar andere webstekken te vinden zullen zijn.

Met geblogte groet,

Uw redacteur Frans

Post Scriptum:
VIB-website => website
VIB-weblog => weblog

Hup Adonezen ... !!

Na de voorgaande oefeningen tegen Utrecht, Ajakkes en NEC zou een rechtgeaard Haags mens haast toch durven gaan denken dat één en ander tegen NAC dit weekeinde glad afgerond moet kunnen gaan worden ...

U ziet, beste lezer, dat ik er voor heb gekozen me voorzichtig uit te drukken. En vooral keurig. Want we hebben als Haagse voetbal- mensen nu eenmaal een slechte reputatie en je weet nooit welke scheids- of grensrechter zich daardoor laat leiden ipv door wat er zich zoal WERKELIJK op het veld afspeelt ...

Derhalve, nu, op een UITERST keurige manier:

HUP ADONEZEN !!!

GEEFT HEM VAN JETJE !!

(Jipje Jipje Jee ... !)

--- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- ---

Verzoek aan onze spelers: geeft de NAC-spelers en hun coach voor het begin van de wedstrijd keurig een hand, wens ze een goede wedstrijd toe, blijf gedurende de hele wedstrijd vriendelijk en beleefd. Voor de ADO-fans: geef de fans van NAC ook keurig een hand, zeg: "dat de beste moge winnen" (en wij weten natuurlijk al wie dat zijn ...), JUICH als onze eigen spelers het veld opkomen, maar applaudiseer voor de NAC-spelers, blijf netjes met twee woorden spreken, óók na afloop. Laat hen zien hoe het hoort !

Een vreemde wolf

De lezer neemt het me hopelijk niet erg kwalijk dat dit artikeltje maar niet van de grond wil komen en ik het derhalve maar prematuur publiceer ... één van de problemen is het naakte feit dat ik in feite met teveel materiaal (vooral een overmaat aan Spaanse en Portugese hyperlinks) zit en daarom geen keuze kan maken ...

De hoofdpersoon van vandaag is een vreemde klant. Misschien zijn het zelfs wel twee verschillende vreemde klanten: de Iberische Wolf (Canis lupus signatus) en de Spaanse Wolf (Canis lupus deitanus).

Maar laat ik dit korte verhaaltje (geen mop !) bij het begin beginnen. Mijn eerste "kennismaking" met de Iberische wolf moet begin jaren tachtig zijn geweest, middels die mooie natuurserie "El hombre y la tierra" van Felix Rodriguez de la Fuente. Deze serie werd ook in Nederland een aantal keren (Herhalingen. De serie begon hier al ergens in de jaren zeventig ...) uitgezonden door een of ander prolurkerig omroepje. De Vara of zoiets. Maar het echte probleem: ik herinner me helemaal NIETS van deze aflevering ...
Toch maar deze link voor 27 minuutjes kijk-plezier: el cazador social Natuurlijk laat de lezer zich niet ontmoedigen door het feit dat Felix geen Haags spreekt. Een leuke manier om je Spaans (duidelijk en zonder overdrijving) wat bij te spijkeren.
[voor het geval deze belangrijke link verloren mocht gaan, hier de reserve-link ]

De herkansing: in de jaren negentig zond de slappe omroep NCRV tot twee keer toe een Britse natuurdocumentaire uit over de Spaanse Wolf. Daarin kwam zowaar ook nog een item voor over de Mastín Español, met ook enkele beelden van mastines in diverse maten en kleuren. Best wel te pruimen. Helaas is mijn video-opname van dat programma gestolen door enkele boerkes die onder de directe bescherming stonden van de plaatselijke, hoogintellectuele en buitengemeen sexy politiepipo-comissaris [niet hier op het dorp, maar in de Vinex-gemeente waar ik aan het begin van de jaren negentig nog woonde]. Panty van Gils was dat toen nog.

Maar nu wat die wolf betreft: in het blogje over de Ethiopische wolf merkte ik al op dat de gewone,"grijze" wolf in feite een ondersoort is van een welbepaalde diersoort in ruimere zin. Er zijn mij geen aanwijzingen bekend dat de Iberische Wolf (net als bijv. die Ethiopische) een nevengeschikte ondersoort naast de grijze wolf zou zijn. In tegendeel, het ziet er naar uit dat die Iberiër een onder(onder)soort is van de Grijze wolf. Daarbij is het leuk om op te merken dat er zich een interessante parallel voordoet met de Iberische Berghond: door het feit dat het Iberisch schiereiland een soort half-afgesloten "doodlopende straat" is, kon er zich een geïsoleerde wolven-populatie ontwikkelen die langzaam maar zeker tot een onder(onder)soort uitgroeide. Het gebruikelijke woord voor zo'n onder-ondersoort is natuurlijk "ras".

Een overlijden in de mastínfamilie

Isabella in haar eigen achtertuin.

Het leven -dat soms een erg sterke reflex is- blijkt, wanneer het er echt op aankomt, erg fragile. En het is zeer zeker eindig.
Vanochtend overleed de Mastin Español Isabella. Negen jaar en zeven maanden nog maar. Ze was de laatste tijd in toenemende mate slecht ter been. Ook in andere opzichten liep het wat minder allemaal. En ineens is het dan afgelopen.

Ze is geboren ten zuiden van de Nederlands-Franse taalgrens. En uiteindelijk kwam haar laatste ademtocht in Limburg. Dat is ook waar ik in Augustus de bijstaande fotootjes van haar maakte.

Het was alles bij elkaar een rustige mastina. Ze liet wel consequent, maar zonder overdrijving, haar blaf horen. Meestal als korte waarschuwing: "Pas op !! Hier lopen mastines rond !!". Soms ook met de ondertoon: "Hallo, Ik ben er ook nog. Een beetje aandacht graag ...!". Maar dat is nu voorbij.

Een mastín verdwijnt nooit uit je hart, maar voor de rest is het -net als elk van ons- ook maar een sterfelijk wezen.

Veel sterkte toegewenst aan haar eigenares Renate bij het verwerken van dit ingrijpende verlies.

Puppy Jazz probeert Isabella tot spelen te dwingen, maar die heeft andere plannen ...

Een symbolische foto-opvolging : langzaam maar zeker verdwijnt ze naar de achtergrond [met op de foto hierboven dan ook nog het licht van de ondergaande zon...]. Om uiteindelijk haar plaats volledig af te staan aan de jongere generaties ...

MUZIEK
Natuurlijk hoort hier een muziekje bij dat de juiste gevoels-sfeer ademt.
Het lied dat ik heb uitgezocht is geschreven door een man die inmiddels ook niet meer onder ons is (George Harrison) en door een geweldige man en mensenvriend die gelukkig nog wel onder ons is: Ringo Starr. Die zong het ook in 1973 op passende en onnavolgbare wijze: Ringo Sings the Blues . Het videootje heeft uiteraard niets met Isabella te maken. Wel leuk voor de fans.
Ringo zou overigens wel eens wat serieuzer aan zijn website mogen werken. Ik kijk er zelf nog zelden op => Official Site .

Het Gedicht van de Vijf Bloemen

Cultuur nu.
Want het is weer eens hoog tijd om het culturele gehalte van dit blog wat op te krikken [al moet je natuurlijk altijd oppassen met dat woord 'krikken']. Om aan te tonen dat de Haagse Beschaving niet heel de tijd eenkennig met zichzelf bezig is, gaan we daarvoor eens naar de andere kant van de wereld, en wel middels het schone Hawaiiaanse Lied der Vijf Bloesems. Ook bekend onder titels als "He Wahini U'i", "He Wahine U'i" enzoverder.
De Lokelani-bloem (en, ja, dat is inderdaad een roos)
He Wahine U'i
'Auhea, 'auhea wale 'oe
E ka pua. e ka pua Lokelani
A he nani, a he nani no 'oe
He wahine u'i

'Auhea, 'auhea wale 'oe
E ka pua, e ka pua Mokihana
Hana a'e, hana a'e no wau
Lei ho 'ohie

'Auhea, 'auhea wale 'oe
E ka pua, e ka pua Kukui
Kui a'e, kui a'e no wau
A lawa kou lei e ka ipo

'Auhea, 'auhea wale 'oe
E ka pua, e ka pua violeta
Leka mai, leka mai 'oe i 'au
Auwe ka auwe 'ako

'Auhea, 'auhea wale 'oe
E ka pua, e ka pua ka 'ilima
'Elima, 'elima o 'u po
Ho 'i nele a 'e
(voor de vertaling/ parafrase: zie helemaal onderaan het blog-berichtje)

Uitgevoerd in de Haagse Nationale Kleuren: de bescheiden maar degelijke Mokihana-bloem; tegenwoordig de officiële Nationale Bloem van Hawaii.

Waar veel van ons aan denken bij Hawaiiaanse bloemenpracht: gevarieerde veelkleurigheid. Hier in de vorm van "leis" ofwel bloemenkransen. Hawaiiaanse bloemenkransen bestonden overigens niet uitsluitend uit bloemen en bloemstelen, maar bijvoorbeeld ook uit varens, bladeren, bessen en vergelijkbare natuur-vruchtjes. Zomaar een nutteloos weetje.

Een lei bestaande uit tuberoosjes en Ilima-bloemen

Keurig, kwetsbaar en bescheiden, doch deze bloem blijkt mooier naarmate je er meer aandacht aan besteedt: de Kukui-bloesem

Dit zal toch wel die Violeta-bloem zijn zeker. Feitelijk voor niemand een echt onbekende gast.

Een juweeltje uit de inheemse natuur: de Ilima-bloem. In dit geval uitgevoerd in de Haagse Nationale Kleuren.
Nu moet ik toegeven dat heel die bloemensymboliek -voor zover aanwezig- mij ontgaat, maar omdat ik meen te weten dat Ilima-bloemenkransen waren voorbehouden aan koninklijke personen lijkt het me veilig om aan te nemen dat in dit lied sprake is van een climax: van de gekweekte roos (ooit door de Europeanen meegenomen naar Hawaii) als eenvoudig eerste "geschenk" tot aan de "hogere" in het wild groeiende en af-en-toe bloeiende Ilima als het ultieme geschenk.
Waar gaat dit lied nu eigenlijk over ?? Dat is helemaal niet zo duidelijk als wel wordt gesuggereerd. Het heet te gaan over vozenderwijs van bil gaan (Wahini U'i zou niet alleen 'mooie vrouw' betekenen, maar ook 'bruid'). Waarbij volgens sommigen dan weer een dubbele bodem in het lied zit: de vijf bloemen zouden op vijf verschillende vrouwtjes slaan. Daar wordt de tekst als geheel dan niet logischer mee. Het is eveneens mogelijk dat het nooit -bijvoorbeeld door een gedwongen vertrek over zee- tot daadwerkelijkheden is gekomen. De smartelijke muzikale ondertoon die in het laatste stukje van het lied zit lijkt dat te bevestigen. Ach, het is zo'n oude traditional die wordt overgeleverd en overgeleverd en daarbij telkens een beetje verandert. Bovendien: gedichten zijn niet altijd even logisch en consequent en liedteksten zijn dat nog minder. Dat iedereen er maar zijn eigen verhaaltje bij verzint.
Afgezien van de kunstmatig artificiële strik bestaat deze lei uit Ilima-bloemen
De aanleiding van dit alles: al sinds 1978 of '79 werd ik achtervolgd door een prachtige uitvoering van dit lied. Beter gezegd: al sinds die tijd probeerde ik die uitvoering te achter- halen. En afgelopen vrijdag had ik hem dan eindelijk te pakken. Dat is alles bij elkaar niet makkelijk geweest. Ik had maar weinig aanknopingspunten. Okay, ik wist dat het van Hawaii kwam en ik meende te weten dat Ry Cooder er voor iets tussen zat. Logisch was het beginnen te zoeken bij zijn Chicken Skin Music-project, doch dat schuurde dan weer met de jaartallen. Chicken Skin Music is van '76, terwijl dit nummer rond '79 op de Nederlandse radio huishield [zij het vooral in de obscure uurtjes en programma's], etc. Maar na een hoop doodlopende straatjes afgezocht te hebben is het er dan toch van gekomen. En dat geeft een heerlijk, bevredigend home-coming feeling. As it were. Wel vraag ik me af of er niet nog een tweede variant (een single-versie ? of juist de album-versie ?) van deze opname bestaat waarbij oa de zangstem meer naar voren is gehaald. Misschien toch nog even verder zoeken ...(?)
Dit is dus de versie waar het allemaal om begonnen is. Ga er eens voor zitten en laat je betoveren door de pure schoonheid ervan:
Gabby Pahinui
(dat Gabby de Violeta-bloem overslaat neem ik graag op de koop toe. Daar zal wel een reden voor zijn geweest.)
Voor wie zich verder afvraagt wie die "onbekende" mijnheer Pahinui is: die versie van "Somewhere over the rainbow/ What a wonderful world" van Israel Kamakawiwo'ole zoals die een tijdje geleden hier in Nederland even populair is geweest begint met zijn uitgesproken opdracht "This one for Gabby". Gabby was al tijdens zijn leven een legende. Daarna nog meer.
Zo vader, zo zoon: een meer toeristische dan folkloristische uitvoering van hetzelfde nummer:
the Sandwich Isle band
Voor wie de behoefte heeft de tekst te leren of een suggestie wenst omtrent een eenvoudige instrumentale begeleiding voeg ik nog een derde versie toe. Charles heeft best wel een goede stem, maar het is natuurlijk de acoustiek die de show steelt ...
Charles Namahoe

Voorzichtige vertaling, waarbij de bovenstaande tekst regel voor regel is omgezet: Voor jou, dit is voor jou * De bloem, de Lokelani-bloem * Zo mooi, je bent zo mooi * Het toonbeeld van vrouwelijke schoonheid * Voor jou, dit is voor jou * De bloem, de Mokihana-bloem * Ik maak, ik maak (een bloemenkrans) * Een prachtige bloemenkrans * Voor jou, dit is voor jou * De bloem, de Kukui-bloem * Ik vlecht, ik vlecht een bloemenkrans * Totdat jouw bloemenkrans af en compleet is, liefste * Voor jou, dit is voor jou * De bloem, de Violeta-bloem * Blijven, jij en ik moeten samen blijven * Om bloemen te plukken * Voor jou, dit is voor jou * De bloem, de Ilima-bloem * Vijftal, ik had een vijftal nachten * Maar ik moest weg en had niets meer over *

Dwangmatig Statement zonder nader commentaar

Had ik al eens verteld, beste lezer, hoe ik vrijdag 1 Oktober in Arnhem als een soort van improvisatie de bibliotheek binnen stapte, daar rechtstreeks op een zeker schrap af liep en daar twee boeken van de beste Nederlandstalige prozaïst aller tijden pakte ? Om vervolgens na een kort besluitvormings-proces één ervan open te slaan en een enkele "brief" uit dit werk te lezen, na circa twintig minuten -geraakt en hevig aangedaan door de schoonheid en gaafheid van dit pareltje- beide boeken weer terugzette en zeer bevredigd en gelukkig de bibliotheek weer verliet ?
Neen ?
Dan moet ik dat misschien nog eens met terugwerkende kracht gaan doen.
Later.
Als ik er de tijd voor vind.
In ieder geval: door een aantal toevalligheden en omstandigheden zijn ook sindsdien mijn gedachten weer vaker naar de persoon en het werk van deze Grote Prozaïst uitgegaan ...
Verder terug nu: aan het eind van de jaren zeventig (of was het nu aan het prille begin van de jaren tachtig ?) kreeg ik een aantal ochtenden via de radio iets mee van een soort nachtelijke dichtkunst-marathon. Dichters dragen voor uit eigen werk. Daarbij werd ik op gegeven moment verrast door het aangename en onmiskenbare stemgeluid van deze onovertroffen roman- en novelleschrijver. In zijn functie van dichter begon hij over "Ik zag een Koninklijke Hoogheid, trad nader tot haar troon ...". Althans, zo herinnerde ik me dat toch. Later zou ik er achter komen dat ook van deze tekst meer dan één versie bestaat.
Dit schijnt de "officiële" versie te zijn:

Koninklijke Goedkeuring

'k Kwam bij een Hooggeplaatst Persoon
'k Trad nader tot haar troon
Zij sprak: Het werk van Mulles
Is niks als vulles
Het werk van Reve
- Dat is leven !

U begrijpt, beste lezer, dat ik dit weekeinde een toch wel lekker gevoel kreeg bij het vernemen van het nieuws. Voor mij geen
"van de doden niets dan goeds". Ik heb echt het idee dat de wereld er de afgelopen dagen iets minder onaangenaam op is geworden. Iets minder kwallerig en aanstellerig. Ietwat minder ziekmakend pseudo-interessant. Wat minder arrogant en tegelijk ook iets minder oninteressant. Iets minder gecoiffeerd ook en wat minder belachelijk gekleed. Gewoon iets zuiverder. Iets menselijker. Wat Mannelijker ook. Met iets meer van echte humor. Inderdaad, bij de rampspoed die ons regelmatig en voortdurend treft -denk maar aan het zoveelste "kabinet Donner"- hebben we wel recht op een opstekertje. En de hoop dat er tenminste literair nog een toekomst is voor Nederland. Zonder verder commentaar.

[Wel nog een nuttige link: Hoop in Bange Dagen ][via deze link kan je eventueel ook iets makkelijker bij gedichten komen die qualitatief op een hoger niveau staan dan bovenstaande. Want wat het versje hierboven betreft: ach, je weet hoe het zit met die parels en die zwijnen ...]

[Treurnis-verhogend nabericht: de Ollandse Protocollaire Premier had al weer en public medegedeeld (namens wie ?) wat voor een groot verlies we toch weer geleden hebben ... Hij zou het onderwerp gewoon beter hebben laten rusten ipv deze obligate praat te verkopen]