Hier is dus het sterk ingekorte verhaal van "Precious little Diego", een hondje dat 16 Augustus geboren werd in Finland. En al van bij de geboorte was duidelijk dat er iets mis was met het arme mannetje. Het duurde nogal een tijd voordat het duidelijk was wat precies. In de tussentijd leefde en speelde het ventje dat naar het Negende Wereldwonder Diego Maradona was genoemd tussen zijn nest- en kennelgenoten. Maar bleek moeite en pijn te hebben bij het lopen en rennen.
De uiteindelijke diagnose: COD en Radius Currus. Waarbij het eerste het andere veroorzaakte. Met beide voorpoten was het mis. En wel met name de lange pijpbeenderen. Die hadden trouwens moeite met de lengtegroei omdat oa een groeischrijf al dicht zat bij de geboorte. De voorgestelde behandelwijze: meerdere operaties tamelijk kort op elkaar en dat volgehouden tot de lengtegroei voorbij was. In de tussentijd zou het hondje absolute rust moeten houden in een kooitje. Logisch dat in plaats daarvan op 27 November overgegaan werd tot euthanasie. Arme Diego.
De communicatie over het ziekte-geval verliep nogal moeilijk. Eerst moesten de dierenartsen het verhaal over brengen aan de fokster en daarna moest die het verhaal in het Engels overbrengen aan de rest van de wereld. Bovendien liepen diverse vaktermen en de vertalingen daarvan problematisch door elkaar. Onthoud alvast de volgende termen: chondrodysplasia, hypochondroplasia, achondroplasia (je-weet-wel dat woord dat vast verbonden is met de Engelse buldog). Het gaat in het geval van Diego over een polygene vererving van de ziekte. De fokster concludeerde daaruit: hij heeft het, dus op zijn minst in zijn voorgeslacht moeten meerdere andere gevallen zitten. En waarschijnlijk ook elders in de populatie. Maar geen enkele fokker of club hoor je er ooit over ... Een terecht verwijt, zo lijkt mij.
In eerste instantie leverde ze de volgende links aan:
==> skeletal
==> dawsholm
==> upei
---
De fokster heeft al heel snel haar kaarten open op tafel gelegd. Dat werd niet gewaardeerd door met name andere fokkers. Maar die willen uiteraard niets weten -of geweten laten worden- over erfelijke kwalen in ons mooie ras. Ze heeft zich inmiddels vastgebeten in de materie en zich daarbij gericht op de erfelijke oorzaak van de kwaal. Om tot de voorlopige conclusie te komen dat die erf-factoren ook elders in het skelet hun kwalijke werking kunnen hebben. Ik deel haar conclusies niet allemaal, maar ik waardeer haar openheid in zeer hoge mate. Zonder dergelijke liefhebbers/fokkers in ons ras gaan we echt niet verder komen. Bovendien denk ik dat niemand die ons ras serieus wenst te bestuderen rond het bestuderen van dit onprettige onderwerp heen kan ...
-
Op de foto: het kleine, dappere mannetje ruime tijd voor zijn verscheiden.
