Mastines op de Winner

.
Een fatsoenlijk mens vraagt zich af hoe die Winner-tentoonstelling aan zo'n goede reputatie komt. Feitelijk is het maar de twaalfde tentoonstelling uit het dozijn (ook al kunnen die andere elf natuurlijk geen dubbele kampioenschapsprijs opleveren). Daar staat dan tegenover dat ze georganiseerd wordt door Cynophilia, de Koninklijke Nederlandse Kennelclub die de meeste kynologen maar liefst te vriend houden ...
In plaats van hier als vanouds te gaan lopen kankerpitten over wat er zoal mis liep in de gepretendeerde hoofdstad van Nederland, merk ik slechts op dat ik door de uienpan die het daar was in de RAI voor een keertje zonder te betalen naar binnen kon stappen. Gaf best wel een lekker gevoel ...
Enkele dagen vooraf was al bekend dat er twee mastines de los pirineos en twee mastines espanoles zouden komen. De vraag was slechts: wie was die tweede ME ??
De spanning steeg ten top nadat we al in de catalogus hadden kunnen lezen dat het om de bloedmooie Cypress Hill Lu Dareva ging, maar die in geen velden of wegen te zien was (nadeel van "vrije benching" ...). Maar netjes op tijd kwam daar rustig en majesteitelijk aangelopen: Cypress Hill. Met Poolse baas en een allerschattigst pupje van drie maanden. Een indrukwekkend schouwspel. Cypress Hill is een rondom prachtige hond. Honderd kilo pure klasse. Een onderdeel van die klasse is inderdaad zijn vriendelijkheid en vrijerigheid. Die vrijzucht is zeker niet zo overdreven sterk als bij de Juan-el-líder/ HIGO waar dit web-logboek naar genoemd is, maar hij heeft zijn reputatie dus echt niet gestolen ! Het gangwerk van deze kanjer is dan ook nog eens perfect. Na mijn eerste kennismaking met dit Fenomeen kon ik enige tijd niets anders uitbrengen dan een zachtzuchtend-uitgesproken mijmering "... Kijk, zo komt een Hagenaar dus aan zijn kynologisch orgasme ..."
Maar de ring riep dus. Cypress Hill mocht als enige reu als eerste aan de bak. En deed dat keurig, zodat-ie met het complete pakket (Uitmuntend, BOB, etc) naar huis mocht. Eerst nog even Estrella de Fuente Mimbre als enige teef naar de slachtbank, pardon, de ring. De eigenaresse had al verteld dat ze al een dag ofzo een beetje mankte. Ze had trouwens ook niet zo veel zin. Hebben mastines wel vaker in de ring. Terwijl de ringmeester zei: "doe maar rustig aan met dat diertje, niets forceren", vond de strenge keurmeesteres dat ze nog niet genoeg gezien had van het gangwerk. En ze wilde uiteindelijk liever een "uitgekleed pakket" (zonder kwalificatie en plaatsing enzo)geven. Uw redacteur heeft beide keurverslagen gelezen en kon zijn traantjes nauwelijks bedwingen. Wát een bijelkaar-geharkte onzin ! Als er met de standaard in de hand één min-puntje te ontdekken was aan de mooie, gestroomde Cypress Hill, dan was het wellicht dat zijn staart een beetje aan de korte kant is. Valt niet zo op omdat zijn hoekingen prima zijn, maar het is dus echt zo. Uitgerekend over hem schreef de keurmeesteresse dat zijn staart in orde was. Over Estrella's staart werd niet gerept ~~
Bij de mastines de los pirineos werden de keurmeester-prestaties van mevrouw Holm eveneens luchtig en niet al te serieus (op)genomen (als ik het wel heb kregen de pirineos beiden een ZG).
Opmerkelijk: Cypress Hill(Pools kampioen) is van 1 September 2005 en Estrella (Nederlands en Belgisch kampioen)van 1 November 2005. Ze zijn dus in bloedvorm. Maar voor de meeste mastines is hun show-leven dan al jaren voorbij. Het komt dus maar zelden voor dat tentoonstellings-bezoekers een mastin in top-vorm tegen komen. Normaal gesproken zou hier een mooie taak liggen voor bijv. een rasvereniging -die we dus in Nederland niet mogen hebben- of een tentoonstelling-inrichtende organisatie. Deze opmerking is maar te nemen voor wat de lezer er zelf van vindt.
Zoals gebruikelijk lieten de fotografische prestaties van uw redacteur weer veel te wensen over ...
Bij de (vorige) foto-impressie: die bloedstollend mooie gestroomde mastín is dus Cypress Hill, de wolfsgrijs-achtige mastina met charbonné-neigingen (of is het een charbonné mastina met wolfsgrijze trekjes ?) is dus Estrella. Dat blonde puppetje dat hier en daar op de foto opduikt is dan dat drie maanden oude schetebeertje (minpuntje: die overdreven hangende oogleden. Ze hangen niet in een punt, maar het is toch wel te veel van het goede.). De eerste mastín de los pirineos op de foto (niet te missen met zijn voornamelijk witte vacht) is Murtoi's "Timo" El-intimo (inmiddels Nederlands Jeugd Kampioen). En die tweede pirineos ?? Wel, ze staat er twee keer op, één keer een beetje onderbelicht en één keer een beetje blurry, maar het is weldegelijk dezelfde Emanuelle "Rosie" de Castillio Alto. Kijk maar naar de aftekening. Zo zou de geinteresseerde haar ook een volgende keer in het echt kunnen herkennen (trouwens: mastines zijn in het echt altijd veel mooier,beter en 'hondser' dan op een foto. Eigenlijk gewoon veel echter). Misschien al op de Dogachtigen-show aanstaande zondag; daar zijn vijf MPs en twee MEs ingeschreven.

foto-impressie van de winner-tentoonstelling

..
Wel, bij deze alvast een selectieve (want alleen oog voor mastines)foto-impressie van een hondengebeuren ergens in Noord-Holland op zaterdag 28 november. Het verhaaltje volgt later.

..

... Pobrecito ...

Hier is dus het sterk ingekorte verhaal van "Precious little Diego", een hondje dat 16 Augustus geboren werd in Finland. En al van bij de geboorte was duidelijk dat er iets mis was met het arme mannetje. Het duurde nogal een tijd voordat het duidelijk was wat precies. In de tussentijd leefde en speelde het ventje dat naar het Negende Wereldwonder Diego Maradona was genoemd tussen zijn nest- en kennelgenoten. Maar bleek moeite en pijn te hebben bij het lopen en rennen.
De uiteindelijke diagnose: COD en Radius Currus. Waarbij het eerste het andere veroorzaakte. Met beide voorpoten was het mis. En wel met name de lange pijpbeenderen. Die hadden trouwens moeite met de lengtegroei omdat oa een groeischrijf al dicht zat bij de geboorte. De voorgestelde behandelwijze: meerdere operaties tamelijk kort op elkaar en dat volgehouden tot de lengtegroei voorbij was. In de tussentijd zou het hondje absolute rust moeten houden in een kooitje. Logisch dat in plaats daarvan op 27 November overgegaan werd tot euthanasie. Arme Diego.
De communicatie over het ziekte-geval verliep nogal moeilijk. Eerst moesten de dierenartsen het verhaal over brengen aan de fokster en daarna moest die het verhaal in het Engels overbrengen aan de rest van de wereld. Bovendien liepen diverse vaktermen en de vertalingen daarvan problematisch door elkaar. Onthoud alvast de volgende termen: chondrodysplasia, hypochondroplasia, achondroplasia (je-weet-wel dat woord dat vast verbonden is met de Engelse buldog). Het gaat in het geval van Diego over een polygene vererving van de ziekte. De fokster concludeerde daaruit: hij heeft het, dus op zijn minst in zijn voorgeslacht moeten meerdere andere gevallen zitten. En waarschijnlijk ook elders in de populatie. Maar geen enkele fokker of club hoor je er ooit over ... Een terecht verwijt, zo lijkt mij.
In eerste instantie leverde ze de volgende links aan:
==> skeletal
==> dawsholm
==> upei
---
De fokster heeft al heel snel haar kaarten open op tafel gelegd. Dat werd niet gewaardeerd door met name andere fokkers. Maar die willen uiteraard niets weten -of geweten laten worden- over erfelijke kwalen in ons mooie ras. Ze heeft zich inmiddels vastgebeten in de materie en zich daarbij gericht op de erfelijke oorzaak van de kwaal. Om tot de voorlopige conclusie te komen dat die erf-factoren ook elders in het skelet hun kwalijke werking kunnen hebben. Ik deel haar conclusies niet allemaal, maar ik waardeer haar openheid in zeer hoge mate. Zonder dergelijke liefhebbers/fokkers in ons ras gaan we echt niet verder komen. Bovendien denk ik dat niemand die ons ras serieus wenst te bestuderen rond het bestuderen van dit onprettige onderwerp heen kan ...
-
Op de foto: het kleine, dappere mannetje ruime tijd voor zijn verscheiden.

Verkeerde rasvereniging voor de Mastín Español ...

We zitten dus noodgedwongen nog steeds bij de problemen rondom het ten onrechte indelen van de Mastín Español (Tegenwoordig ook Mastino Espagnol geheten (?)) bij de MNCN. Die MNCN was dus al ter sprake gekomen toen deze zomer het formeren van een EIGEN rasvereniging door liefhebbers van de beide Spaanse Berghonden-rassen wat opgepord werd. Diverse scenario's werden bekeken. Eerste keus bleef natuurlijk een eigen club voor enkele Iberische Berghondenrassen (waarbij zeker ook de Cão de Rafeiro do Alentejo permanent in beeld was). Als noodscenario's kwamen -op flinke afstand- aansluiting bij één (of een ander) van de reeds bestaande berghonden-rasclubs in aanmerking. Twee scenario's kwamen absoluut niet in aanmerking: het uit-elkaar halen van de beide Spaanse rassen resp. aansluiting/inlijving bij de Mastino-club (dat is dus die eerder genoemde absolute NO-GO).


Want wat was/is er zoal mis met die MNCN ??
Op de eerste plaats zat er qua personele bezetting één en ander behoorlijk scheef met die club. Met name was het onderscheid tussen die MNCN en de bullmastiff-club niet helemaal duidelijk; die twee waren zoals dat heet min of meer vergroeid tot een soort personele unie. En die bullmastiff-club, zo denkt de oplettende lezer natuurlijk meteen, daar was toch ook iets mis mee ?? Iets met het om zeep brengen van de Nederlandse Multi-raciale MolosserClub (NMMC) toentertijd ??
Klopt !! Vanuit de hoek van enkele bullmastifffokkers (met hier en daar een niet-fokkende eigenaar) was toentertijd P.van Montfoort opnieuw als voorzitter in het zadel geholpen en tot erelid benoemd. Om te voorkomen dat deze van Montfoort in tweede instantie (wegens het overtreden van de officiele club-regels) alsnog zijn congé zou krijgen waren enkele van die bullmastiff-fokkers bereid vieze zaak te doen: "wij krijgen zelf een eigen clubje en dan stemmen we voorlopig met het bestuur van de NMMC mee." Zo gezegd, zo gedaan. P. van Montfoort en zijn paladijnen mochten nog even blijven zitten, gesteund door die figuren (Lenders, Assink en vergelijkbare plebejers) die dus later -niet geheel volgens de regels- hun eigen Bullmastiffclubje kregen. Alsmede gesteund door een paar louche figuren die een eigen dogo argentino-clubje wilden en dus ook graag bereid waren tot een handjeklap-begonia-verkocht met het bestuur(of wat voor een bestuur moest doorgaan). Dit alles met de enthousiaste medewerking/inmenging van het ietwat zielige en allesbehalve intelligente voorzittertje van de toenmalige Raad van Beheer. Je weet wel, die André "Fles hem" van Fessem. Die ene dus met die schimmeldraadjes op zijn bovenlip en met dat lelijke wijf. Die bulldog-figuur. (Hee, das toevallig ... van Montfoort was toentertijd -behalve fokker, keurmeester en aankeurder van een x-tal andere hondenrassen- óók een buldoggen fokker/keurder ... ! Kleine wereld ...).[Ik vat met tegenzin dit vunzige verhaal maar kort samen, uiteindelijk zou dit logboek over Mastines moeten gaan]. Over wat er in de nadagen van de NMMC zoal is gebeurd en misgegaan is niet iedereen het helemaal eens. Zo wordt beweerd dat bij de laatste "openbare" ledenvergadering (er zou later nog een ledenvergadering zijn geweest waar de leden vooral niet mochten komen)van die NMMC van Montfoort nog steeds ambterend voorzitter was, maar zich "wegens ziekte" moest laten vervangen. Anderen beweren dat de dagvoorzitster van die vergadering weldegelijk de ambterend voorzitter was. We hebben het dus over de persoonsfiguur die later simultaan zou grossieren in bestuursfuncties bij zowel het voornoemde clubje louche Bullmastiff-figuren (inmiddels met erkenning van de nieuwe RvB) als bij de Mastino-club. Hoe er met de belangen van het Mastín Español-ras ( resp. Mastín de los Pirineos) is omgegaan tijdens de nadagen van de NMMC door oa de persoon die bij deze voldoende is voorgesteld, mag duidelijk zijn: die belangen zijn nooit van enig gewicht geweest bij welke afweging dan ook. En nu zijn we dus ingedeeld/ ingelijfd bij de verkrachters, excusez, de belangenbehartigers van toen ... Hoe zou het toch komen dat de Nederlandse kynologie zo'n beroerde reputatie heeft en hoe zou het toch komen dat er zo weinig mensen te porren zijn voor een functie in de kynologie (als bestuurslid van een club, vrijwilliger bij evenementen, functionaris bij tentoonstellingen et cetera ...) ?! IK zou het echt niet weten hoor ... Echt niet !!
-
Omdat dit blog-berichtje en de foto van de mastín Juan-el-Líder van de Raesdonck ("Hijo") een eigen leven was beginnen te leiden heb ik in ieder geval die foto maar vervangen door twee andere -niet geheel willekeurige- afbeeldingen.

Van beschaving en plebejers

Als vervolg van het vorige bericht: de RvB zou dus niet een paar rassen aan de Mastino-club hebben toegevoegd, neen, de RvB zou de Mastino-club (wat trouwens maar een héél klein clubje is)toestemming hebben gegeven om een vijftal rassen te annexeren. Dat is ook wel congruent aan de waarnemingen die (reeds) eind vorig jaar door om het even wie gedaan konden worden: voerde je bijv. de termen "rasvereniging" en "Rafeiro do Alentejo" in een zoekmachine, dan werd je -schijnbaar per ongeluk- naar de site van de MNCN gestuurd ... Met andere woorden: de MNCN had zichzelf gewoon even een uitbreiding beloofd en, omdat ze zelf als rasvereniging in het geheel niet functioneerde, kreeg ze dat dus ook. Van enige deskundigheid rondom de mastín español of van enige bezorgheid rondom de gezondheid van om het even welk ras is mij of mij bekende personen nooit gebleken. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat het bij de andere van de vijf wisselgeld-rassen anders gesteld is ... Waarom het bestuur van de RvB deze transfer dus toegelaten heeft ?? Misschien dat het MOMENT WAAROP er iets mee te maken heeft ?? Er stond een ALV van de RvB op de agenda waarin de één-rasclub-per-ras-constructie zou worden opgedoekt. En misschien zou ook het bestuur wel geheel of gedeeltelijk weggestuurd worden. Op de valreep konden er dus nog een paar trouwe vazallen van het huidige en bestaande bestuur gematst worden: door een paar rassen aan het zieltogende clubje MNCN toe te voegen kon het bestaan van deze firma nog wat opgerekt worden. Dat er dan zes honden-rassen zijn die onder de nieuwe situatie moeten zuchten is blijkbaar van geen tel.

Het liefst zou ik hier dit onderwerp verlaten om met heel veel nadruk te vertellen dat ik niets tegen de Mastino Napoletano heb. Sommige mastini van buitenlandse bloedlijnen vind ik gruwelijk mooi. Ik heb dan ook nog eens de populatie in Nederland de laatste twee decennia qua bouw, gangwerk en gezondheid er op vooruit zien gaan. In hoeverre dat het directe gevolg is van importen vanuit het buitenland is mij als halve leek onduidelijk. De kwalijke reputatie welke de Mastino heeft en waardoor het ras nu op diverse lijsten met verboden rassen staat is in feite ten onrechte. De Mastino is beslist niet agressiever of onbetrouwbaarder dan de gemiddelde hond. Wellicht minder. De eigenaars van de Mastino, dat is een heel ander verhaal. Al heel vroeg had de Mastino de naam een Maffia-hond te zijn. Ook in Nederland vond in de jaren zeventig iedere pooier en penose-figuur die zichzelf geweldig vond dat 'ie een Mastino moest hebben. Verstand van honden of niet, als je bij de mafia wilde horen, mocht dat wat kosten: in de eerste helft van de jaren zeventig werden onwaarschijnlijke pupprijzen van een 250.000 guldentjes genoemd. En waarschijnlijk ook wel betaald. Die prijs is tegenwoordig behoorlijk "gedemocratiseerd", maar de reputatie van het ras en de eigenaars dus niet. Zelfs ook niet nadat de cane corso in Nederland werd geïntroduceerd. Een "ongewenst" en meer proleterig deel van het traditionele mastino-publiek trok daar naartoe, zodat er bij de mastino ineens speelruimte vrijkwam voor het meer ontwikkelde en meer deskundige deel van de traditionele aanhang. Plus natuurlijk bij een nieuw deel van het hondenminnend publiek. Is daar veel van te merken, bijvoorbeeld bij de stuiptrekkende restanten van de MNCN ?? Wel, op retorische vragen wordt in dit logboek geen antwoord gegeven.
.
(Ik ben er nog steeds niet doorheen geworsteld, dus: wordt vervolgd)
-
Wat de foto betreft: die is er dus voor het beschaafde deel van dit hoofdstuk.

Mastines en persoonsfiguren

.
Tiens, dit logboek zou eigenlijk over mastines en ander hondenspul moeten gaan, maar nu ben ik al weer gedwongen om het over allerlei persoonsfiguren en hun machinaties, manipulaties, machtsspelletjes, mega-egotripperij en wat al niet te hebben ... Logisch dat ik daar eigenlijk helemaal niet zo veel zin in heb.
Misschien moet ik me maar beperken tot een korte up-date. Vandaag nog eens op de site van de RvB gekeken. Onder anderen naar de pagina van de Mastin de los Pirineos. Hoewel zo'n beetje alle mastineros het een natuurlijke vanzelfsprekendheid vinden dat deze twee Spaanse berghonden-rassen bij elkaar in één rasclub thuishoren (of toch op zijn minst in een rasclub met andere berghonden), maar de ME werd ingedeeld bij een club met hondenrassen waarvan sommigen een kwalijke (vechthonden-) reputatie hebben, leek de MP even de dans te zijn ontsprongen. De genoemde pagina was al voorbereid om helemaal ingenomen te worden door een -mij onbekende- rasclub, maar vandaag bleek dat dus teruggedraaid. Alleen een korte mededeling dat er voor dit ras geen rasvereniging is staat er nu nog maar. Uitstel van executie, of toch een voorspel tot iets moois ?
Enkele dagen geleden was er ook een minieme verandering in wat de MNCN meldt op haar site. In plaats van te worden doorgeleid naar http://www.mollosserclub.nl/ krijgt de bezoeker de gelegenheid om op een andere plaats van dezelfde Mastino-site te lezen:

"Met ingang van 6 oktober 2009 is er door de Raad van Beheer toesteming verleend aan de MNCN om 5 verschillende rassen te mogen vertegenwoordigen"

En de rassen waar het om gaat zijn volgens opgave van de MNCN: Fila Brasiliero, Dogo de Canario, Mastino Espagnol, Perro dogo Mallorquin en Rafiero do Alentejo .
(Aan het feit dat niet alle ras-namen correct werden geschreven wordt door sommigen zeer zwaar getild)

-
Natuurlijk is het Higo/ Juan el líder die op de foto staat. En een haar die op de camera-lens zat (of anders wel op het scan-apparaat. Er zijn nog een paar foto's waar die haar terugkomt ...)
..

Terug in de polder

Voor de periode ná Dortmund had ik me voorgenomen om "op zijn minst één, maar liever nog twee weken" eens intensief te relaxen. Geen nieuwe zaken oppakken, alleen een paar oudere dingetjes afhandelen. Gewoon even op krachten komen.

Maar dat was dus buiten de waard, correctie, de Raad gerekend.

Want via het officieuze circuit kregen de Nederlandse Mastineros te horen dat het bestuur van de Raad van Beheer op kynologisch gebied in Nederland het had behaagd om het ras Mastín Español zomaar eventjes toe te voegen aan de Mastino Napoletano Club Nederland (MNCN). Voor mij kwam dat bericht de donderdag na de Bundessieger. De beslissing zou door de RvB al de 6de oktober zijn genomen. Tot op de dag van vandaag staat er niets over op de webpagina van de raad. In ieder geval niet bij het hoofdstuk "Nieuws". Wel werd nogal stiekem op dinsdag de 27ste de volledige ME-pagina van hun website veranderd met een verwijzing naar die MNCN en een link naar dezelfde firma ...

Da's effe grappig, een paar maanden ervoor werd in de communicatie die enkele Nederlandse mastineros onderling hadden om diverse redenen die MNCN al als een absolute NO-GO genoemd, en plots was het nu dan toch zover ... echt lachen, hoor !

Wat mogen we zoal van die MNCN verwachten ? In de eerste plaats al geen correcte spelling van de naam van het ras. Door het Italiaanse "Mastino" te combineren met het Franse "Espagnol" heeft men een nieuwe naam voor de ME geconstrueerd, zoals het met de namen van enkele andere nieuwkomers ook al is fout gegaan blijkens de mededeling op de frontpagina van MNCN-site. Ook kreeg de Mastino-club de lachers op haar hand door alvast een website "mollosserclub.nl" te reserveren voor de te hervormen multi-molosserrassen club. Nu is het ver van mij om iemand af te rekenen op (alleen maar) zijn of haar semi-/analfabeten-status. Over dit belangrijke onderwerp denk ik inmiddels zeer genuanceerd. Maar de gecombineerde uitglijders van de MNCN bevestigen alleen maar de indruk dat deze organisatie geenzins geïnteresseerd is in het wel en wee van de door haar binnen-gecroupeerde rassen maar des te meer in andere, marginale doelen. Voor het huidige bestuur van de RvB geldt mutatis mutandis hetzelfde. Een fatsoenlijk mens zou voor minder een huilbui krijgen.

Een mastinero die nog de moed kon vinden om de RvB te contacteren met de vraag waarom wij als Nederlandse Mastineros niet waren geraadpleegd kreeg te horen dat men daar al lang niets meer gehoord had vanuit onze hoek. Het feit dat er weldegelijk iets gebeurde in de aanloop naar het vormen van een eigen rasclub met in de eerste plaats de beide mastín-rassen is dan blijkbaar van geen tel. En wat dan feitelijk de functie is van zo'n "contactpersoon voor rasgroep 2" binnen het bestuur wordt hierdoor wel erg raadselachtig. "Zelf even vragen" zal toch niet buiten de sociale en intellectuele capaciteiten van zo'n bestuurslid van de Raad van Beheer op kynologisch gebied in Nederland vallen zeker ?? (wordt vervolgd)

-

op de foto: een keurig en degelijk Italiaans schietijzer. Ik had ineens een sterke aandrang om deze foto hier te plaatsen. Ik weet niet precies waarom. Misschien zo'n onbewuste associatie.

BUNDESSIEGER 2009

Eenmaal thuis zou ik een klein weekje de tijd hebben om weer wat op adem te komen. Niet langer, want de dubbelaar te Dortmund kwam er weer aan: vrijdag de 16de Oktober mochten 4 mastines (español) aan de bak in het kader van de 'Nationale Ausstellung' en zondag de 18de mochten er weer 4 mastines (español) aan de bak bij de 'Bundessieger Ausstellung'. Maar eerst kreeg ik nog een verassing weg te slikken toen ik vernam dat de dag ná de WDS nog de clubmatch van de Slowaakse Molosserclub had plaatsgevonden. In Bratislava. Hoewel later op de dag het weer dus beestachtig zou worden, was daar op de foto's niets van te zien. Het was zo'n "halve buiten"-show, in grote, ruime tenten/overkappingen. Had ik dàt geweten ...
Maar goed, de tentoonstelling van vrijdag moest ik aan mijn neus voorbij laten gaan. Later zou blijken dat ik niets gemist heb, want het ging om dezelfde vier inschrijvingen als zondag. Zondag stapte ik dus wèl op de trein, stapte na enige tijd weer uit met een zelfgemaakte situatieschets, en liep zonder omwegen en verdwalen naar die Westfalenhallen. Daar niet meteen de goede ingang en juiste catalogussen gevonden, maar toch netjes op de plaats der bestemming aangekomen: ring 23. Net als in Bratislava waren de Pirineos als eerste aan de beurt. Hoewel er maar liefst 7 van hen waren ingeschreven (vrijdag maar twee), tegenover 4 Espanoles. Als dát toch eens bij die domme Hollanders zou mogen ... maar helaas, in Nederland geldt nu eenmaal de regel dat de rassen altijd in volgorde van numerieke geringheid moeten opdraven. Sommigen vinden dat wel geschikt. Ik niet. Met een nieuw en/of onbekend ras ben je dan altijd in het nadeel.
De keuring geschiedde door R. Malo Alcrudo. Het is geen geheim dat ik niet zo met deze figuur ben opgezet -wel meer mastineros mogen hem niet, anderen lopen dan weer weg met hem- maar hij stond wel lekker relaxed te keuren en hij deed zijn best om de mastineros en hun mastines op hun gemak te stellen. De ruimte rondom de ring hield niet over, maar de ring had zelf wel een behoorlijke afmeting. Opvallend was dat meerdere honden op zo'n beetje hetzelfde (hoek)punt de neiging hadden om met hun rechterachterpoot naar buiten toe uit te glijden (met name aan de korte kant die tegen de andere ring aanlag), blijkbaar was daar zo'n tapijttegel op een verkeerde manier neergelegd. Met vier van de zeven inschrijvingen bij de MP waren de Nederlanders goed vertegenwoordigd. Wat de MEs betreft: die waren allemaal eigendom & fokproducten van I. Egorova (kennel Motley House). Dat was dus één van die mensen die in Bratislava al met van die dunne wurgkettinkjes ('chokers' ookwel eufemistisch 'showleads' genoemd) aan hun hond vastzaten. En ja, het was ook uit dit gezelschap dat ik toen te horen kreeg dat het om 'OUR dogs' ging ... Met die mensen viel feitelijk niet te communiceren. Da's jammer. Konden die mensen dan eigenlijk wel met hun mastines communiceren, of zat daar ook het taalprobleem in de weg ?? Waarneming: alle vier de mastines (waaronder dat knuffelbeertje uit Bratislava) maakten sterk de indruk op me dat ze grààg iets voor hun baas wilden doen, maar desondanks zag dat lopen/showen er NIET uit ! De arme beestjes werden aan die irritante wurgkettinkjes voortgesleept zonder dat hen daarbij echt duidelijk werd gemaakt wat nu eigenlijk van hen werd verwacht. Da's dan al de tweede keer dat ik beide Russische dames graag een half uurtje per stuk over de knie had willen leggen om met de matteklopper eens krachtig en voortvarend over hun ordinaire, dikke kont te gaan. Maar ja, waar haal je zo gauw op zondag midden in Bratwürstie een matteklopper vandaan ? Dan was er nog zoiets met wat uiteindelijk de nr.1 van het ras zou worden (Luxury Spring Day, deze keer in de open klas, vorige keer in de kampioensklas). Ik had er al eerder een opmerking over. Deze voornamelijk witte teef had bij haar ellebogen iets dat op hangprammen leek. Vooral tijdens het lopen echter bleek dat zo'n beetje de hele melklijst er maar wat bij-bengelde op grote afstand van de romp. Het allerergst was de speling evenwel bij die voorste melkklieren.(zie hiervoor ook rond de 12de minuut van de Bratislava-video). Zou dat nou eigenlijk wel gezond zijn ?? Ik kan me dat toch niet voorstellen. Malo had er in ieder geval geen moeite mee, want hij maakte haar dus één. Ik had geen enkele illusie om de keurverslagen van de MEs te kunnen inzien en had me ook voorgenomen om niet te blijven plakken -wel even een aanvechting bij de ring van de Newfoundlanders- dus ik zette de terugreis al weer vlot in.
Op de eerste foto -neen, het is geen trucage- Die Motley House Luxury Spring Day. "American-style" opgehangen, pardon, gehandled. En, neen, niet door mij gemaakt, maar er zijn gelukkig ook wel eens fotografen op het slagveld waarbij "het" wel lukt. Maar nou eerlijk zeggen: heb ik iets teveel gezegd over die hang-dingen ??
Op de tweede foto: "het klassieke" smiley-tje. Dit, omdat ik al een paar keer de mogelijkheid tot het gebruik van emoticons in de tekst node heb gemist.
De derde foto ... geloof me vrij: het lag niet aan de omstandig- heden, maar aan mijn onvaste handen die dag dat deze foto van Luxury Spring Day is mislukt. Maar je weet nu dat ik het tenminste geprobeerd heb. Dat ik maandagochtend vroeg al weer twee perfect-scherpe series met pony-fotos heb gemaakt zal de oplettende lezer wellicht niet interesseren.

BRATISLAVA (IV) The way back

Zoals veel andere liefhebbers van de Mastín Espanol was ik dus zeer teleurgesteld in de vertoning daar in zuid-Bratislava. De meesten waren echter exposanten, dus die moesten nog even blijven; ik kon meteen aan mijn stutten trekken. Wat ik onverwijld deed. Ik wilde zo snel mogelijk weg uit de stad waarvan ik onderhand meende dat ik er een ondubbelzinnige haat-haat verhouding mee had (en dus niks geen haat-liefde ofzo ...).

Normaal gesproken zou ik nog een aantal uurtjes in het centrum hebben rondgezwalkt, een hapje eten misschien, wat architectuur en stedebouw tot me nemen, de inboorlingen wat bestuderen - het vrouwvolk met name (ik vind die Praagse brunettes toch stuk-ken interessanter dan de blondjes uit Bratislava. Niet dat ik iets tegen blondjes heb, maar ach ...) , maar ik had me voorgenomen om zo snel mogelijk per trein uit dit oord der bezoeking te vertrekken.

Op de weg naar het station en later op het station zelf ontmoette ik diverse kleine groepjes luidruchtig-enthousiaste supporters van ... ja, misschien van de Bratislava Boys, die net het kampioenschap hadden gehaald, of de koppositie in de halve competitie, of was het misschien de nationale ploeg die de vijand in de pan had gehakt (op een zaterdagmiddag ... ?) ?? Een paar zaken waren opvallend: 1) de groepjes kregen op hun beurt enthousiaste en positieve reacties van het publiek 2) ze bleken geen enkele neiging tot vandalisme of andere vormen van overlast te hebben 3) het waren overduidelijk VOETBAL-supporters 4) en ja, het waren kleine groepjes dus het idee dat je voetbalsupporters middels pelotons van de Morbide Eenheid ondersteund door bijtgrage politiepipo-honden bijelkaar moet drijven [eventueel met gebruik van traangas afgevuurd vanuit politie-pipo helicopters] is voor de zoveelste keer onderuitgehaald. Oh grote verassing ... 5) ook hier verlopen de vreugdeuitingen volgens patronen als bij ons. Ook geen verassing, uiteindelijk is vreugde een universeel menselijke gemoedstoestand en waarom zouden die buiten de geeigende -en dus min of meer uniforme- kanalen verlopen ?!

(later zou ik op het web nog pittig moeten studeren om er achter te komen om welk elftal het nu eigenlijk ging. Het ging dus echt niet om ijshockey of bridge ofzo, evenmin om de plaatselijke club, maar -afgaande op de sjaaltjes en andere parafenalia van de supporters- om de nationale elf. Vgl de foto's boven van Slovan Bratislava en het nationale.)

Zowaar nog een goed bericht tussendoor: toen ik op de terugweg nog even langs dat honden-parkje van die ochtend liep waren die twee jonge meisjes met dat kleine witte hondje er weer. En dat liep wederom lief met andere honden rond te huppelen, dus geen bijt-trauma ofzoiets ...

Bij de info-balie op het station kreeg ik het teleurstellende bericht te horen dat een eerste intercity richting Praag of Berlijn nog úren op zich zou laten wachten ... Dan maar met de reeds besproken nachttrein terug ... (vertrek 22.55)

Ik ben niet meer bij het station weg geweest die dag. Een beetje rondlopen om het lichaam draaiende en in vorm te houden, vele uren lezen in de avonturen van mister Bond, een laatste heerlijke grote kop expresso, zo'n groen flesje met dat lekkere Toma Natura mineraalwater ... echt erg was het niet. De vaste stations-bewoners bestonden vooral uit politiepipo's die -niet in een echt apepakkie, maar meer in 'werkkleding'- in tweetallen en soms in drietallen het perron en de centrale hall van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat regelmatig afliepen en clochards die overigens niet lastig waren voor wie ook. Net zo min als de beroepsdames die van vroeg tot laat aanwezig waren met een stuk of drie personen. Van enige interactie tussen deze drie die-hard groepen heb ik evenwel niets kunnen waarnemen. Vreemd ??

Slowaaks is eigenlijk toch wel een erg on-Haagse en derhalve onbegrijpelijke taal. Okay, als je een pint wilt hoef je alleen maar het woord 'pivo' te kennen, maar ik heb bijv. 's ochtends vroeg voor dat dozijn koffie-automaten gestaan en er absoluut NIETS van begrepen. Echt niet. Nergens de woorden "bakkie pleur" of "kopje kofje" ofzo. Of iets dat op suiker/ melk/ zwart leek. Of op de Franse, Duitse, Italiaanse, Spaanse of Engelse equivalenten daarvan.

Aan het einde van deze Slowaakse dag kon ik weer in een eigen driepersoons-compartiment stappen. Meteen het onderste bed opgeklapt, zodat ik een driepersoons-bank tot mijn beschikking had (wel met een laddertje het bed instappen later). Tegen de tijd dat ik horizontaal ging had ik alweer een klein flesje witte wijn en een tempranillo weggewerkt. Maar niet Bratislaveloos in slaap gevallen; laten we zeggen als een half balletje. Misschien dat hiermee het succes van twee gezonde treinnachten is verklaard. Het was voor mij alweer van 1979 geleden dat ik zover met de trein tot in Oost-Europa was doorgedrongen. Wat me van toen vooral is bijgebleven was die enorme hoofdpijn door het slapen in de trein. Die is dus nu weggebleven.

-

Nabericht: zondag de 11de was het weer iets minder druilerig dan zaterdag. Althans in Duitsland en Nederland. In Slowakije bleek het juist beestenweer te zijn geweest. Via Gronau ipv van via Bad Bentheim (dus via een omweg) naar huis terug. Had ik dan toch nog een extra "toeristisch stukje buitenland vanuit het treinraam, bij daglicht" opgesnoven ... ;)

.

Voor de thuisblijvers en de vroege weglopers nog een fotoverslagje van de Slowaakse MOLOSSERCLUB-clubmatch op zondag de 11de: http://mastingallery.net/cpg145/thumbnails.php?album=881 .Toegegeven: er zit een foto bij die pijn doet aan je ogen en tevens de fatsoenlijke mastín-liefhebber dwars door de ziel snijdt, maar dat komt door de Hollandse inbreng.

BRATISLAVA ( III ) Anti-climax

.

Ik kwam dus zaterdag 10 Oktober bij het expo-centrum aan met een zéér slecht humeur. Iets te laat. Maar er moest -met behulp van de vriendelijke mensen van de organisatie- nog even gezocht worden naar de ring van de mastines. Dat was dus op de "tweede etage". Maar oei, wat was dat hier eng, klein en benauwd ...! En op die etage òòk ... Bah-bah-bah !!

Maarre ... zei ik nu net dat het er eng en benauwd was ?? Nou, dat is dan een schoolvoorbeeld van een understatement. "Te veel sardines in een veel te klein blikje" komt meer in de buurt ... Een garnaal kon er zijn kont nog niet keren !! Het is me wel gelukt om nog even met een handdoek mijn zweterige lijer wat af te drogen, nou ja, alleen mijn aangezicht en nek enzo, maar dat was al een opluchting ...

Met veel trots publiceerde de organisatie later dat er op deze "grootste show in de FCI-geschiedenis" maar liefst 21.111 ingeschreven honden waren en 1.200.902 bezoekers (weliswaar over vier dagen verdeeld), maar die bezoekers waren echt niet de oorzaak van de benauwde -zeg maar: claustrofobische- toestand. Het ruimtegebrek was er eerder de oorzaak van dat de bezoekers aan een hoge snelheid circuleerden ipv even rustig aan de kant van de ring plaats te nemen. En het woord is dan nu gevallen: ruimtegebrek. Dat was dus het probleem. Te weinig ruimte aan de rand van de ring en te weinig ruimte IN de ring. Voor mastines is dat een ramp. Het zijn al zeer wispelturige show-honden, die regelmatig in de ring aangeven "vandaag heb ik geen zin, loop zelf die rare rondjes maar" , maar vooral mastines met weinig show-ervaring zijn door zoveel benauwende drukte al vlug geïntimideerd. Dat bleek ook deze keer weer. Geen enkele KON zijn/haar gangwerk laten zien in dat ringetje van 16 erecties lang en 8 erecties breed. De meesten hadden er ook absoluut geen zin (meer) in ... Voor de mastineros kwam daar dan nog eens bij dat ruim éénderde van de ruimte rondom de ring in beslag werd genomen door de getatoeëerde, kaalgeschoren pooiers en woonwagenbewoners met hun cane corso-honden (daar waren maar even 266 van ingeschreven en ze werden in de drie aanliggende ringen voorgebracht).

Nogmaals mijn complimenten voor de Spaanse keurmeester Naveda voor het feit dat hij toch nog met de 18 (ingeschreven, niet nageteld) Mastines de los Pirineos en de 30 daadwerkelijk verschenen Mastines Espanoles naar een behoorlijk resultaat heeft toegewerkt.

Wat de MdlPirineos betreft: daar zaten een paar exemplaren bij die dan misschien in keurmeester-ogen minder rastypisch waren, maar bij mijn nederige persoon bijzonder in de smaak vielen qua lichaamsbouw (en uitstraling).

En dan de Espanoles ... Allereerst: waren het er wel 30 ?? Er waren er een paar die dubbel in de catalogus stonden vermeld, maar er waren er ook enkele die naar Bratislava waren afgereisd en aldaar niet ingeschreven bleken. Echt, ze bedoelden het wellicht goed, maar die Slowaken waren zeker geen wereldkampioenen op het gebied van de organisatie ... Daarbij werden er nog twee honden gediskwalificeerd: een erg mooie jonge gestroomde reu (dat is mij op het moment-zelf helemaal ontgaan) en één van de twee reuen uit de kampioensklasse, de mooie wolfsgrauwe Motley House Urfin Lucky Joy. De laatste omdat hij naar de keurmeester uitviel. De eigenaresse schrok daar meer van dan wie dan ook en het magere mokkel in kwestie liep de volgende uren met een lijkbleek gezicht rond, maar als keurmeester heb je dan toch echt geen enkele andere keus dan diskwalificeren. Wat ik verder dan nog opmerkte was dat een mooie volwassen teef per se haar gebit NIET wilde laten zien. De eigenaresse verliet derhalve met hond en al de ring om niet meer terug te keren. Dat heet dan officieel ineens een "absent"...

Het niveau van de MEs was varierend, maar met een erg goed gemiddelde. Wereldkampioen werd Hessi Mastibe. Dat is inderdaad een mooie en indrukwekkende teef. Ik houd niet van de hangende oogleden zoals die in dat "H-nest" voorkomen, maar kom aan, het is maar een klein detail binnen een prima geheel.

Wat was dat trouwens voor een raar "extraatje" bij die ene teef die hier in de kampioensklasse stond ingeschreven, die Motley House Luxury Spring Day ? Er was weldegelijk iets, maar om de spanning nog even vast te houden vertel ik het in een later logboek-artikel pas ...

Wat mij allerminst beviel was het feit dat meerdere eigenaars hun hond met zo'n wurgketting-halsband op de mat brachten. Een choker heet dat dan. Er blijkt dan ook nog een trend te zijn die vraagt dat die wurgkettinkjes dun van diameter moeten zijn. Welja, waarom niet meteen een pianosnaar ... ?!? Sommige gehoorzaamheids-profeten zweren bij die wurgketting als pedagogisch middel, maar toch niet in de show-ring zeker !? Emeh ... herinnert de oplettende lezer/ lezeres zich die tweede foto van Juan el Líder ("Higo") nog ?? Het dikke, zacht nylonkoord had in het halsbandgedeelte óók een element van dichtsnoering, MAAR met een duidelijke grens waar het de mate van dichttrekken betreft. De ring aan het uiteinde van het halsbandgedeelte kon maar zeer beperkt heen-en-weer bewegen tussen twee knopen. En dat werkt PRIMA !! En dan is dat nog maar één methode om een "lasso" humaan te maken. Nu hebben de meeste mastines op shows veel meer losse keelhuid dan Higo en zijn daardoor juist nog kwetsbaarder. Ik ben een tegenstander van een overmaat aan keelhuid. Veel is al snel TE veel. Maar de combinatie wurgketting + overdadige keelhuid is ronduit misdadig.

Vlak bij de plaats waar ik aan de ring stond was ook een pen/ open bench met meerdere honden. Een jonge mastín die niet zo mooi was, maar wel erg knuffelbaar, liet zich graag uitgebreid aanhalen door ondergetekende. De eigenaresse reageerde daar op met veel misbaar en een stortvloed van Russische woorden en uiteindelijk in het Engels: "OUR dogs !" . Tiens, als je dan inderdaad niet wilt dat je hond met andere mensen omgaat ...

Er viel dus onder behoorlijk abnormale omstandigheden weldegelijk iets te zien. Waarom, zo vraagt de oplettende lezer zich af, heb je dan geen foto's gemaakt ? Je neemt zo'n toestel toch niet voor niets mee ?! Wel, in de eerste plaats omdat ik héél erg uit mijn godverdomde humeur was. En wel in een godverdomde mate. En op de tweede plaats omdat ik in dat sardineblik nauwelijks bij mijn reistas kon; met moeite heb ik er een klein potloodje uit kunnen friemelen waarmee ik mijn naam in de catalogus kriebelde. Kàn dat echt, zo klein en benauwd ?! Neen, dat KAN niet, maar het WAS wel zo !!

Op de derde plaats, al had ik mijn toestel kunnen pakken, ik stond nauwelijks in een positie om een fatsoenlijk kiekje te maken.

Is het mogelijk om deze WDS in één woord samen te vatten vanuit het perspectief van de mastín-liefhebber ?? Misschien zou dat dan het woord "bekrompen", in de zin van een zéér beperkte ruimte, kunnen zijn. Of misschien zouden woorden als "teleurstelling" of "humeurig" gebruikt kunnen worden, maar die houden dan toch weer verband met die beperkte ruimte. Veel sfeer was er niet rondom de mastín-ring.

En ik was dan ook niet de enige die blij was toen 'ie eindelijk weer weg kon uit dat expocentrum ...

.

Fotoverslagen: http://www.esmastin.cz/galerie/vystavy/bratislava101009/index.htm

http://www.esmastin.cz/galerie/vystavy/bratislava101009/fenky/index.htm (teven)

Alsmede: http://mastingallery.net/cpg145/thumbnails.php?album=879

Videoverslagje : http://vimeo.com/7121133

(Het videoverslagje mag dan wel "slechts" 13 minuutjes zijn, maar het laat goed zien hoe een top-keurmeester een mastín bekijkt: dat bekijken gaat maar voor een gedeelte met je ogen; je handen moeten het andere belangrijke deel van het kijk-werk doen)

BRATISLAVA ( II ) Frustraties

Het was dus de bedoeling dat ik me met God's eigen benenwagen door Bratislava zou bewegen in de (zuidelijke) richting van de Donau om daar via de "nieuwe brug" naar het Expo-centrum te gaan. Die benenwagen is absoluut niet kinderachtig uitgevoerd en draait -niet bedoeld als woordspeling- zijn hand niet om voor een tiental kilometers meer of minder. EN DAT WAS MAAR GOED OOK, want ik was al heel gauw de weg kwijt !! Waar is het fout gegaan ?? Eigenlijk al in het begin. Volgens de duidelijke situatieschets die ik vooraf had gemaakt moest ik meteen aan het einde van de stationspromenade rechtsaf om dan na circa een halve kilometer een grote verkeersader tegen te komen, daar links afslaan en dan zou de rest zich bijna vanzelf wijzen ... Maar het kruispunt dat ik daar rechts zag was hooguit 150 meter verder ... En op dat kruispunt kwam ik ook in aanraking met een ander euvel fenomeen: in Bratislava is de straatnaam-aanduiding allerbelabberdst ! Een volwassene heeft er uiteraard geen enkele moeite mee om het toe te geven als hij /zij een domme fout heeft gemaakt, maar je moet het ook durven te benoemen als de fout buiten jezelf ligt. Zoals hier. Toegegeven: mijn formidabel oriënteringsvermogen heeft me al aan het eind van mijn tienerjaren verlaten (voer voor neurologen), maar normaliter zou je toch door de stand van de zon het zuiden moeten kunnen vinden. Helaas, de weersomstandigheden waren daar niet naar. En de andere omstandigheden evenmin. Het was -zelfs ook later op de dag- een druilerige dag waarop het zonlicht diffuus door de vochtige lucht scheen die over de Donau en tussen de bergformaties een beetje stil hing te hangen ... Het verschil tussen zuid, west, noord en oost was echt niet te onderscheiden. Dan ben je verder afhankelijk van hoe de beschaafde mens orde in de hem omringende chaos heeft gebracht. Het spijt me te moeten zeggen, maar op dit punt heeft Bratislava-stad een flinke onvoldoende gescoord. Jammer. Als ik alvast een algemeen oordeel over deze oude stad mag debiteren: zoals ik haar heb leren kennen kan je haar in haar diverse aspecten vergelijken met het Praag van de jaren 70 (alhoewel ik hier de riolen niet heb zien roken/ stomen/walmen, wat je met dit weer wel had mogen verwachten), de hoofdstad van de Nederlanden -Brussel, dus- en weldegelijk de Haagse Lichtstad zoals ze in de jaren tachtig, negentig nog was. Doordat ik op een gegeven moment juist naar het noorden liep (ik herkende de straatnaam -nu alweer vergeten - doch toen die maar bleef duren-en duren kreeg ik een beetje argwaan ...) heb ik niet alleen dat befaamde stadcentrum gezien met het geoefende oog van de planoloog, maar toch ook een en ander van de buitenwijken. Ik denk er dus een klein beetje over mee te mogen praten ... Wat ik erg wist te waarderen was het feit dat er in deze stad én gewone stadsbussen én trolleybussen én ... echte trams (voor een echte wereldstad een conditio sine qua non) rondreden. Mijn zwaarste klachten tegen Bratislava: 1) net als in bv. het walgelijke would-be stadje "Nijmegen" zijn er veel te weinig straatnaambordjes. Die er al zijn, zijn vaak moeilijk te lezen als je er niet met je neus bovenop staat. 2) net als in bv. het walgelijke would-be stadje "Nijmegen" kan je er volgende verkeerssituatie tegenkomen: je staat met je fiets, benenwagen of brommertje voor een stoplicht te wachten -> je krijgt eindelijk groen licht -> en komt er dan achter dat de afslaande, tegemoetkomende automobielen precies op dat moment óók groen krijgen ... 3) de bewegwijzering middels plattegronden aan de openbare weg is onder de maat en niet altijd correct, feitelijk alleen in de binnenstad aanwezig 4) als in zoveel steden, dorpen en gemeenten -zelfs ook de Haagse Lichtstad- wordt de natuurlijke mogelijkheid bushaltes te gebruiken om plattegronden en andere relevante info aan te bieden niet benut. Dank u vriendelijk.

Ik stond dus op een gegeven ogenblik ergens in het noorden van Bratislava en volgens de onverbiddelijke klok begon de tijd ècht te dringen ... Ik vroeg in één van de vele kiosken (die daar dubbelen voor de kaartverkoop vh openbaar vervoer) de "functionaris" hoe ik bij de Donau kwam. In het keurigste en meest perfecte Duits dat ik in decennia heb gehoord kreeg ik te horen dat het zeker wel een uur lopen was (in de richting waar ik vandaan kwam, dus). Maar beter gewoon op tram 5 zou stappen. Dat vond ik eigenlijk te absurd voor woorden resp. daden, dus ik keerde mijn lopende schreden. Tot voordeel van de Slowaakse inboorlingen, want die waren aldus gedurende enige tijd nog in de unieke gelegenheid om eens enkele van de allergrofste Haagse krachttermen te horen, uitgeschreeuwd op het correcte geluidsniveau en met het correcte accent ... In de tussentijd kon ik ook nog eens nadenken over het hoe en waarom van dat perfecte Duits van de kioskhouder. Ik deed een denkpoging in de richting van "één der laatste overlevende männer der SS-ausland-staffel" (hij had ook zo'n blaadje over de Königstiger-tank in zijn kiosk), maar vermoed dat hij een jaar of tien tekort schiet om daar nog voor in aanmerking te kunnen komen.

Mijn eigenwijsheid overwinnende, kocht ik met behulp van gebarentaal en drie woorden Bratwürst bij een andere kiosk toch een kaartje, dat ik uiteindelijk in tram 5 afstempelde ... Toen een paar haltes verder een dame haar plaats en de tram verliet kon ik eindelijk ook eens op de OV-/stadsplattegrond IN de tram kijken hoe ik zou moeten rijden ... Uiteindelijk verliet ik de tram nadat ik in een "zijstraat" de "oude brug" had gezien (lijkt sterk op de Schenk-brug). Op weg daar naartoe weer een aantal hotelgasten met hun show-honden tegengekomen. Ik stak de Donau over en passeerde eerst een groot show-terrein waar evenwel een ander evenement plaats vond. Bij de laatste loop-loodjes waren het mijn armpjes die echt in de problemen zaten. Want het is toch wel onhandig lopen met zo'n sporttas/ reistas ... Uiteindelijk kwam ik achter de "Nieuwe brug" op het emplacement van het expo-centrum en daar ging ik als een dom schaap maar achter het eerste-beste rijtje staan ... Daar kon ik zowaar een kaartje en een dag-catalogus kopen. Er waren toen nog steeds show-honden bezig het terrein op te komen.

Op de foto: de binnenstad van Bratislava op een niet te zonnige, rustige dag. Speciaal voor de zeldzame lezers van dit logboek opgezocht op internet.

Op reis

Es kijken of ik het me nog goed herinner ... Het is al meer dan een maand geleden ...
Ergens in de voorgaande week mailde ik naar een goede kennis dat ik "hyper-tensed and all stressed-up ben omdat ik vrijdag/ zaterdag/ zondag naar Bratislava op-en-neer moet" en kreeg toen een enthousiaste reactie met "Veel succes in Bratislava. Een zeer mooi stadscentrum. Ik was er Augustus nog toen ik van Wenen naar Boedapest fietste ...". Toen de dag van vertrek ( vrijdag 9 oktober) eenmaal daar was, leek het met de spanning ook gedaan. Volgens het reisschema dat ik had opgevraagd zou ik rond het middaguur hier in het dorp op de trein moeten stappen en zou ik dan uiteindelijk op het Hauptbahnhof te Berlin 8 minuten tijd hebben om de nachttrein naar mijn eindbestemming te vinden. Dat leek me tamelijk weinig, omdat ik meende dat het Hbf in miljoenenstad Berlin wel een vergroot soort Antwerpen-centraal moest zijn met tenminste 4 à 5 spoorniveaus enzo. Voor de zekerheid dus maar een trein eerder nemen ... Die vertrok niet één, doch twee uur eerder. Maar aldus gedaan. Bij Bad Bentheim de Deutsche Heimat binnen getuft. Ik zat toen al geinteresseerd in een oud (vertaling uit 1964) Sjeems Bond boek te lezen. Een lekkere rit, al werd het aan het einde van de rit wel erg druk in de trein. Deze trein vertrok dus twee uur eerder, maar kwam ongeveer drie uur eerder aan. Op en rond het Hauptbahnhof valt maar weinig te beleven, maar het weer was er fantastisch. Op het grote terras lekker in het zonnetje zitten lezen. Eventjes ook binnen op een bankje. Verder nog een frietje en een verdomd lekker mini-pizzaatje genomen. Uiteindelijk zou de slaaptrein naar Praag en Bratislava (officiele vertrektijd 19.00 uur) met vertraging vertrekken, dus ik had net zo goed hier op het dorp de geplande vertrektijd aan kunnen houden ...
Het was buiten het hoofdseizoen, dus ik had een driepersoons slaap-coupé/ compartiment voor mezelf-alleen. Die jongedame die zo veelbetekenend in de camera kijkt was alleen maar op een foto aanwezig. Misschien maar goed ook, want ik weet niet zeker of mijn oude hart het anders nog wel had kunnen trekken. Trouwens, die vriendelijke, keurige en bloedmooie brunette die op een later station in het aanpalende compartiment stapte ... nou ja, laat maar.
Voordat ik aan mijn laatste stukje slaap begon had ik al twee flesjes witte wijn à 25cl weggewerkt. Maar niet als een balletje het bed ingerold !
Ergens midden in de nacht stond de trein wel erg lang stil. Even er uit om te kijken. Verdorie ! We zaten in Breslau, en dat is dus helemaal in Polen ... (Bovendien: het had er onbehoorlijk zwaar geregend ...!). Maar daarna wilde het wel lekker vlotten met de rit. Weinig slaap, dus maar wat zitten lezen in de avonturen van mijn vriend Sjeems.
De voorziene aankomst om 5.40 uur in de morgen klopte dus aardig. Het was nog pikdonker, dus verder dan het station en de directe omgeving ben ik niet gekomen in die eerste uren. Een aardig station, eerlijk waar. Het was niet koud, dus de meeste tijd op een bankje buiten op het perron zitten lezen. Af en toe eens de benen gestrekt in de ruime hall en op het voorplein van het station. Volgens de kaart was dat expo-centrum waar de World Dog Show zou plaatsvinden niet ver verwijderd van het station, dus ook toen het licht begon te worden was er absoluut geen reden om haast te maken. Nog twee heerlijke, grote bakken expresso genuttigd in de stationsrestauratie. De figuur die een tafeltje verder zat met zijn ega was blijkbaar minder tevreden met zijn bestelling, want hij zat in het amsterdams te keffen over "hebben de ratten er over gelopen ... ?"
Een kleine schok: de eerste honden die ik in Bratislava tegenkwam werden per trein aangevoerd en ... hadden muilkorven aan. Dat vond ik niet zo'n lekker gezicht, eigenlijk.
Toen ik eenmaal in de richting van het expocentrum aan de Donau vertrok kwam ik na een paar blokken bij een parkje waar enkele honden ZONDER MUILKORF leuk aan het spelen en aan het rennen waren. Ik bleef even op een afstandje staan kijken. Uiteindelijk was ik voor honden naar het hart van het Europese continent afgereisd. Maar al heel gauw veranderde het vredige tafereeltje want een van de volwassen honden (die verdacht veel op een golden retriever leek) greep het kleine hondje waar twee jonge meisjes mee waren afgekomen bij de strot en liet niet meteen los ... Aan de reactie van de eigenaresse van de bijterd te horen was het een Nederlandse. Ik liep maar gauw door ... (kon en hoefde trouwens ook niets doen in die situatie).

BRATISLAVA ( I ) Voorspel

Al begin September heerste er hoge koorts in het mastín-wereldje. Er kwam een World Dog Show. Wie had er (al) ingeschreven en met welke mastines ? Welke liefhebbers zouden komen ?
Een dame uit Finland -die op dat moment nota bene een nestje had liggen- gaf te kennen dat ze "even" langs zou komen om voluit te genieten van al dat lekkers. Kortom: iedereen had er zin in !!
De lol ging er voor mij al heel gauw af, want wat ik eerst in gedachten had (toeristisch naar Bratislava treinen via Praag en het hele gedeelte door Tsjechië en Slowakije bij daglicht tot me nemen, gevolgd door één of twee nachten in een eenvoudig hotel) bleek dus niet te kunnen.
Allerlei alternatieven bestudeerd, inclusief per vliegtuig naar Bratislava en daar een long-weekend van de stad en de WDS genieten, maar geen enkel realistisch scenario kwam te voorschijn.

"Kan Maksje donderdag komen ?" kreeg ik zondag 4 oktober (Wereld dierendag, overigens) te horen. "Neen, want ik sta stijf van de stress en ik kan er niets bij hebben ...".

Hoe is het uiteindelijk met het noodscenario afgelopen ? Welnu, de nuttige informatie over de Europese dienstregelingen enzo moesten weer eens van de website van de Belgische Spoorwegen (NMBS) komen (God zegene die domme Belgskes !) terwijl ik even de grens over moest om in het Duitse Gronau mijn trein-ticket te kopen (weg met die luie, domme Hollanders van oa de Nederlandse Spoorwegen !). Maar ik kon dus weer even opgelucht ademhalen en Maksje mocht alsnog komen. Ware dat niet zo geweest (dat hij een dagje op visite kwam), dan had het me misschien toch gelukt om dit weblog nog vóór de WDS op te starten. Maar om duistere reden(en) lukte het me niet om door de eerste stappen te geraken.

Op de foto: Max. Een Duitse herder die in het NHSB staat ingeschreven als zijnde "Wit", maar in werkelijkheid een meer "Champagne"-achtige kleur heeft.
De Duitse herder weet wat ... Is het inderdaad een "fantastische all-round werkhond" zoals zijn fans beweren, of is het eerder "het meest mislukte hondenras uit de kynologie", zoals zijn critici beweren ?? Of het ras inderdaad mislukt is hangt natuurlijk af van wat de oorspronkelijke opzet achter dit ras is geweest. Als het slechts de bedoeling was om een "betere" herdershond te fokken, dan is het ras alleen maar "matig mislukt". Maar als het de bedoeling was om -zoals wel wordt beweerd- een hond te creëren die in staat was om de taken van de herdershond (het hoeden en drijven van het vee) te combineren met het bewaken en beschermen van de kudde (het traditionele werk van de BERGHOND, in het Duits "Hirtehund" genaamd), dan is het inderdaad een mislukking geworden van kosmische afmetingen ... Met Duitse gründlichkeit heeft men én een aantal nuttige Duitse herdershonden-rassen (veelal van het type als de Mechelse herder en de Hollandse herder) doen uitsterven én ook de Duitse populatie aan berghonden. Daarbij moet je dan denken aan honden van het formaat Hongaarse Berghond(en) (maar niet in zo'n ordinaire witte kleur, doch vooral op een vaal-gele kleurbasis) , met vaak een lichte neiging tot het Bouvier-type.
Het allerergst evenwel is de uitwerking geweest van de rasstandaard en de theorieën rondom het lichamelijk functioneren met betrekking tot het uiterlijk van de hond zoals die sinds de officiele geboorte van de Duitse "Schäfer" de kynologie terroriseren. Vandaag wil ik me beperken tot de mijmering dat de onnatuurlijke hoekingen zoals die verlangd worden in de rasstandaarden van zowel de Mastín de los Pirineos als de Mastín Español het gevolg zijn -direct of indirect- van de waanzinnige rasstandaard van de Duitser. Later wil ik daar graag uitgebreider op ingaan.

Mastín Español

Voordat de mastin-liefhebbers nu weer op hun achterste benen gaan staan met iets van "Tuut-tuut, ho-ho !! Het zou in dit logboek in de eerste plaats gaan over de Mastín Español, maar het bestaat nu al voor twee-derde uit ge-eikelboom over de Haagse Lichtstad en 'the noble art of association football' enzo ... Dat kan echt niet, hoor !" zal ik het evenwicht maar even vlotjes herstellen.

Op de foto wederom Juan el Líder van de Raesdonck "Ergens in Twente" en nog een behoorlijke tijd vóór de vorige foto van hem werd genomen. Op de achtergrond is nog een stukje van de mastina Rapazuela el Rellenado te zien, maar daar gaat het deze keer niet over. Let wel even op de geïntegreerde riem/halsband die het mannetje aan heeft. Hier kom ik in een later bericht nog op terug.

Oei-oei ...

Oei-oei ... Dacht ik toch even een lekker stukje non-interactief internet tot stand te hebben gebracht, maar naar aanleiding van mijn laatste berichtje kwamen zowaar al een paar reacties binnen. Zelfs van de andere kant van de oceaan. En hoe leg je dan uit dat we in de Haagse Lichtstad helemaal geen "hooligans" hebben en dat wat voor de buitenstaanders op 'kwalijke randverschijnselen' lijkt in feite valt onder de noemer "Sfeer maken doe je met maten" ... ?!? Trouwens, op de gewraakte foto is dan wel iets van zwarte-grijze rook te zien, maar voor het grootste deel gaat het toch om wat we in het Zuiderpark classificeerden als "Italiaanse taferelen", dus eigenlijk is er niets aan de hand.

Bovendien (en dat is echt waar; ik zweer het !) wilde ik aan- vankelijk een andere foto plaatsen. Eentje waarop dat idee "achtergrond" meer van toepassing is. Maar ik ben op het laatste moment gezwicht voor een aandrang sterker dan ikzelf om toch maar de Aad Mansveld-tribune in feestverlichting toe te voegen ... Het was niet verstandig, maar het was sterker dan mij. Het was, zoals dat heet, compulsief.

Wat betreft de foto die ik eigenlijk in gedachten had: wel, kijk zelf maar. Het zijn de klassieke Haagse Kleuren. Ze strelen het oog. Ze beroeren de ziel. Soms lijken ze wel de emotionele harde kern van het Haags Nationalisme te vormen ... Zeker toch als het Groen-Geel kleurengeheel op esthetisch verantwoorde wijze afgewerkt is met een discreet lijntje zwart. Of wanneer, zoals hier, het zwart is vervangen door een harde donkergroene kleur. Ton sur ton heet dat, geloof ik.

Nogmaals mijn ootmoedige verontschuldigingen jegens eenieder die vindt dat ik de Haagse beschaving in een verkeerd daglicht heb gesteld.

Beschaafde achtergrond

Even een woordje er tussendoor over die "achtergrond van de Haagse Beschaving" bij het verhaal over de Mastín Español.
Want ik wil vooral niet dat er iets van een elitairistisch geurtje rond deze weblog gaat hangen. De Haagse beschaving heeft niet alleen te maken met de vroegere filosofen van de Haagse school, in de wandeling ook gekend als "de oude Haagse Wijsgeren". De Haagse Beschaving is méér. Beschaving heeft altijd iets van meerwaarde. Altijd.
Nu is het geen geheim dat ik in Moerwijk, op amper een scheet afstand van het oude Zuiderpark-stadion en op ruim twee-en-een-halve scheet afstand van het nieuwe stadion, ben geboren. Hoewel men voor de toekomst dus andere plannen (?) heeft, wordt het Zuiderpark door ons allemaal toch in de eerste plaats geassocieerd met voetbal. Met ADO, FC Den Haag, ADO Den Haag ...

Tussen haakjes: drie maal raden waar de foto is gemaakt ...

Mijmeringen van een Mastín-liefhebber

O-gut, o-gut, o-jee, o-jee ...

Ben ik er dan toch ingetrapt ...

Heb ik me zowaar tot een Blog laten verleiden ...

Wel, feitelijk ben ik er enkele dagen vóór de World Dog Show in Bratislava (die voor ons ras dus op 10 oktober was) al ingetrapt, maar door technische problemen lukte het me toen niet om het blog op te starten ...

WAT -indien al bekend- is nu de bedoeling van dit geblog ?!?

Ik hoop hier af en toe de mijmeringen van een mastín-liefhebber te plaatsen over zowel de kortharige- als de langharige Spaanse berghond (Mastín Español, resp. Mastín de los Pirineos), berghonden in het algemeen, honden en hondachtigen in een (nog) algemener kader ...

Dit alles UITERAARD tegen de achtergrond van de Haagse Beschaving. Uiteraard.

(op de foto: Juan el Líder van de Raesdonck. Enkele jaren geleden alweer. Aan het begin van deze eeuw zelfs.)