Tiens, het zat er al een beetje in, maar mijn vorige blogje werd toch echt niet door iedereen gewaardeerd. Ik zou mijnheer de Wever te hard hebben aangepakt. Het woord "schelden" werd zelfs gebruikt. Misschien dat ik een en ander stijlvoller had moeten aanpakken. In dichtvorm bijvoorbeeld. Zelf kan ik niet dichten (ja, een Haagse Haikoe op zijn tijd, maar dat is het dan ook), maar ik weet de betere kunst van anderen wel te waarderen. Van de dichtkunst wordt beweerd dat het creatieve denken er door wordt gestimuleerd en dat het verharde denkpatronen losmasseert. Er zijn er echter ook die vinden dat dichtkunst maar onbegrijpelijk gebrabbel is en dus tot aan bewijs van het tegendeel als subversief oproergekraai moet worden aangemerkt. Tot welke categorie van het publiek de "duidelijk rechtse" broekman Bart behoort weet ik niet. Laat ik hem het voordeel van de twijfel maar geven. Ik loop om begrijpelijke -of toch in ieder geval verklaarbare- redenen de laatste tijd weleens met het volgende gedicht in mijn hoofd [goed, de dichter had bij het schrijven wel iets anders in gedachten dan politiek, maar toch, er zijn bepaalde aanknopingspunten ...]. Het is van Paul Snoek en het heet "Staande aan de lange leugen". Bij voorkeur te lezen in de late avonduurtjes.
Staande aan de lange leugen
van de slaap zeg ik de muren
die nog horen willen: stenen,
ga niet heen, maar luister hoe
gezuiverd ik nog ademhaal
Want ademen is plechtig leven.
Hoe nauwelijks mijn stem de stilte
nog oplucht en hoe dwaas ik
de zeven helften van mijn hart
ook verdeel onder de waarheid.
Tenslotte zullen mijn ogen zich
vullen met heel vreemde olie.
Wormen zullen uit mijn pols ontstaan,
maar ik zal eeuwig als de lelie
zijn en van de zon de laatste traan.
Paul Snoek is trouwens ook de man die elders dichtte "Het ras der reuzen sterft uit. Spijtig, want hij kan (...) zijn spieren als slangen doen spelen, tot vervelens toe." en: "Een reus weet wat hij wil". Zoek zelf het verband maar.
Mag ik de lezer overigens zijn autobiografisch proza-werkje "Een hondsdolle tijd" (aan het einde waarvan een brak wordt dood- geschoten) aanbevelen ?? Van ganser harte !
Maar we dwalen af.
Het ging helaas dus weer over de politiek. De nieuwste en geenzins verassende ontwikkeling: het heeft Zijne Majesteit de Koning behaagd om Ultra-lichtgewicht Vande Lanotte te benoemen tot onduidelijkheidsoplosser. Ofzoiets. Vandela is dus (één van) die figuur(en) van het paarse zilverfonds dat Jan-Peter Balkeneinde tot die "kapitalisatie-oplossing" heeft geïnspireerd (zie oa Hierzo ). Voordeel van deze nietszeggende persoon: hij vormt voor geen van de betrokken partijen en (vooral) Ego's een bedreiging. Daar zou dus zowaar nog iets moois uit kunnen komen.
Een volgende keer misschien iets over de manier waarop de Franse pers in eerste instantie op de "terugkeer" van Napoleon (Cent-Jours) reageerde en dat dan vergeleken met de manier waarop de N-VA en BdW door de Vlaamse pers werden/worden bejegend.
Maar het liefst natuurlijk -nu de problemen tussen mij en de N-VA zijn uitgeklaard- eerst een paar echte honden-blogjes.
