Ofwel: die Domme Deentjes
De lezer had dus al vernomen hoe ik vanuit het land der domme Ollanders, via het land der domme Duitsers op het punt kwam het land der domme Denen te betreden [ik bepaal me maar tot het "domme" aspect van deze drie volkeren, want met de oor- spronkelijke anti-homo opzet van deze teksten kom je gegaran- deerd in aanvaring met het strafrecht]
Het oponthoud in Flensburg gebruikt om een flinke kop koffie bij de Stewart af te nemen. Daar nog een leuk drietalig gesprekje mee gevoerd. Een hart-vitamientje ! Ik bedwing de verleiding om hier uit te gaan weiden over sleutelmomenten en het effect van
"gewone mensen" op de beschaving en dergelijke dingen meer. Het krijgt zo gauw een pedanterig en elitairistisch toontje, je verhaal. En we waren al overeengekomen dat er geen elitairistsch luchtje rondom dit blog thuishoort.
Maar met het krappe tijdschema dat ik aan mijn broek had hangen en de tweeënenhalf uur vertraging nog vóór ik in Denemarken was, zat ik dus met een probleem: is het nog wel doenbaar, de WDS in Herning ?? Indien niet, dan moest ik me maar gewoon een halve dag in Kolding gaan vermaken en daarna terug naar huis. Moet toch te doen zijn. Terwijl de vraag nog onbeantwoord bleef, stoomden we Denemarken binnen via een prachtige spoorweg-constructie. Alweder een hart-vitamientje. In Denemarken viel er op het spoor heel wat minder te genieten, want we moesten nogal eens stilstaan. Tiens, als je op een enkel spoor in twee richtingen verkeer wilt laten rijden, moet er heel wat voorrang verleend worden ... En die tweeënhalf uur werd allengs meer dan drie uur ... Toen ik eindelijk in Kolding aankwam had ik me al vastgeklampt aan het idee dat de volgorde waarin de rassen op de website stonden aangegeven ook de daadwerkelijke keur-volgorde zou zijn (hoewel dat nergens expliciet of impliciet zo vermeld stond). Met de mastín español als laatste in de rij zou het aldus nog mogelijk moeten zijn om een stukje mee te pikken. Beter dan helemaal niets. Al was het natuurlijk niet waar ik voor gekomen was ...
Deens, aan de geschreven taal hoeft het niet te liggen, want die is voor 92,5% begrijpelijk. MAAR aan de gebrekkige informatie- voorziening op met name de stations ligt het dus wel. Daar komt dan nog eens bovenop dat op zondag de loketten bij de Deense Staats Spoorwegen gesloten zijn ... Zo bruin bakken zelfs die luie Ollanders het niet ! Op een enkel station kan je wel in de kiosk iets voor elkaar krijgen in de zin van kaartjes. Maar de kaartjes-automaat werkt ook prima. Als ik eens over dit brede onderwerp zou mogen doormijmeren, dan kan ik opmerken dat die sukkels van de diverse Europese spoorwegmaatschappijen in plaats van op hun kantoortjes proberen hun zgn "ei van Columbus" van nog maar eens een extra laagje "goud" te voorzien, beter eens gewoon bij elkaar moeten gaan rondkijken. België, Nederland, Duitsland, Denemarken ... overal is het behelpen met wat je op de stations, op de websites en op kaart-automaten aangeboden wordt. Maar praktische oplossingen liggen in het buitenland zó voor het oprapen. Het zou het leven van vele miljoenen er een stuk aangenamer op maken. Heus.
Maar op een gegeven ogenblik zat ik dus in de trein van "Wei-je" (Velje) naar Herning. Niet overdreven fit, dat moet gezegd. Maanden vooraf had ik al gezegd "Als ik nog leef en het is niet te heet, dan kom ik". Nou, het was eigenlijk veel te heet. Maar toch ging ik. Tel daar een ongemakkelijke nacht zonder slaap bij op en je hebt ongeveer het plaatje. Herning leek een aangename verassing in petto te hebben: het was namelijk mogelijk om vanuit het station per loopbrug meteen de autostrade ("Dronningens Boulevard") over te steken. Dat was niet gepland, maar ik nam de gelegenheid te baat. Alles om maar iets vroeger/ minder laat aan te komen ... Het had een goede zet kunnen zijn, als ik maar op de Godthabsvej had kunnen komen. In plaats daarvan liep ik op volle snelheid over de ... (nergens een naam aangegeven. Ook achteraf niet met zekerheid kunnen achterhalen)... in een te zuidelijke richting. Terwijl het zweet met liters tegelijk langs m'n lijer gutste en de verzengende zon op mijn weerloze lichaam scheen kreeg ik twee keer (één keer op haar heenweg en één keer op haar terugweg) versterking van een Deense hardloopster. Ik probeerde haar de kortste weg naar het Messe-center te ontfutselen, maar het kwam er op neer dat zij wel wist waar het was, maar geen echt idee had van de kortste weg. (Ik had daar wel een idee van: ik was de herkansings-afslag al voorbij. Daardoor werd het een stukje heen-en-weer lopen). Wat die hardloopster betreft: ook al was het maar een blondje, toch had ik best wel een half uurtje met haar op de speelweide willen spelen. Zo had ze óók haar overtollige energie kwijt gekund. Maar ja, je weet hoe het gezegde gaat:
"I can't. I have a dogshow" ... terug bij de herkansings-afslag (ook zonder naam) zag ik een soort van kaartje. Daar stond o.a. een "Hundeskov" aangegeven. Eerst dacht ik: "Hee, leuk(!) één van die schattige Deentjes heeft tenminste WEL de moeite genomen om iets van informatie over de hondenshow te geven". Langs een route met dit soort bordjes kwam ik uiteindelijk bij het terrein van het Messe-center aan. Maar dan wel aan de verkeerde kant ... !
Gieren de zenuwen van de spanning al door je keel, beste lezer ?? Nog even geduld, het alles onthullende derde deel komt eraan. Maar dan alleen voor lezers met roestvrij-stalen zenuwen !
