Ofwel: les Minuscules Danoises ...
Ik zou hier kunnen beginnen met een citaat van Shakespeare, die dan op zijn beurt Hamlet weer citeerde toen deze sprak:
"Something is rotten in the state of Denmark ... "
Maar net zoals de titel zou het een beetje te eenzijdig de schuld leggen bij alleen maar die domme Denen (en ze zijn ECHT dom hoor, die Deentjes (!), zij het soms ook wel eens vriendelijk en behulpzaam). Het gaat net zo goed over die domme Duitsers en die domme Ollanders.
Wel, ik heb dus besloten om de geheime blogberichten over mijn voorbereidingen voor het bezoek aan de World Dog Show niet alsnog te publiceren. Ik hield ze sowieso al een tijdje onder de knop, omdat ik mijn afwezigheid voor een paar dagen hier op het dorp niet te breeduit wilde rondschreeuwen. Maar de geinteresseerde lezer zal het dus met een korte samenvatting moeten doen ...
Het verhaal zou verteld kunnen worden vanaf de Bundessieger te Dortmund verleden jaar. Hoewel "Dortmund" een sterk overroepen reputatie heeft maar objectief niet al te belangrijk is, vond men (Deense Kennel Klub) het dus wel de moeite om daar met een standje aanwezig te zijn. Daar heb ik dus ook mijn programma-boekje voor de WDS 2010 al opgehaald.
Er was -uiteraard- ook een speciale website. Maar naarmate de tijd verstreek, bleek dat daar steeds minder werk van werd gemaakt. In de laatste weken voor die World Dog Show werd gehouden, werd het Deens-talige gedeelte van de site nog wel één keertje geupdate, maar de anderstalige gedeeltes niet. Lekker gastvrij ... ! Op een gegeven moment stelde ik dan ook op mastininfo de forum-vraag of heel die WDS maar niet gewoon geboycot moest worden. Een scherpzinnige lezeres had overigens al wel op een ANDERE dan de speciale SITE ontdekt dat er 21 Mastines Espanol en 10 Mastines de los Pirineos waren ingeschreven. Op basis waarvan je dus zou mogen besluiten dat het de moeite kon zijn om de vertoning te gaan bezoeken.
Dan moest er uiteraard ook nog bekeken worden wat de reis-mogelijkheden waren naar dat verre Herning. Het WAS mogelijk om aldaar per trein aan te komen. Daarmee was dus aan mijn belangrijkste voorwaarde voldaan.
Deze keer kon de website van de Belgische NMBS me niet echt behulpzaam zijn bij het uitknobbelen van een reisschema. De website van de Deense staatsspoorwegen al evenmin.
In de week voor het vertrek nog vlug even een ticket (van die ellendige sukkels van de NS) via het reisbureau op de hoek besteld. Uiteraard voor de slaaptrein naar het noorden. Volgens het bijgeleverde reisschema zou ik in Bielefeld op de slaaptrein van de Europese AIDS-hoofdstad (je-weet-wel: "Het begint met de 'A' van HIV en het rijmt op Rotterdam") naar die andere homo-hoofdplaats van Europees formaat (Kopenhagen, dus) stappen en uiteindelijk daar in het Deense Kolding weer uit-stappen.
Het tijdschema moest er toe leiden dat ik uiteindelijk een half uurtje zou hebben om van het Centraal Station in Herning naar het tentoonstellingsterrein te lopen en daar op tijd voor de show zou arriveren . Ook achteraf bleek dat een zeer realistisch schema.
Om geen risico's te lopen rondom het missen van verbindingen en dergelijke besloot ik maar om wat eerder te vertrekken dan het officiële schema voorschreef. Ongeveer drie uur eerder. Via Bad Bentheim weer de Heimat binnengetuft en aldus de richting van Bielefeld ingegaan. Naar goede gewoonte met een Sjeems Bond-boek om wat te bestuderen. Dat was nog hetzelfde boek waarin ik ter gelegenheid van de WDS 2009 in was beginnen te lezen. Geen verhaal aan één stuk, maar eerder wat losse vertellingen uit het opwindende beroepsleven van een geheim agent with a license to kill ... Dit boek is dus deze reis uit-gelezen en ik ben in een ander (1958. Nederlandstalige vertaling van onbekende datum) boek met dezelfde hoofdpersoon begonnen.
Tot Bielefeld een reisje zonder bijzondere voorvallen. Of het zou moeten zijn mijn eerste kennismaking met een blijkbaar folkloristisch gebruik waarbij enkele jonge deerntjes een symbolisch boodschappenmandje proberen leeg te verkopen (in dit concrete geval onder de vermelding dat het om een drinkgeld voor een vrijgezellen-avond zou gaan). In Bielefeld zelf liepen ook van die groepen met deernes rond (sommigen in een soort van klederdracht), dus dat van die vrijgezellenavond zal wel niet helemaal waar zijn, denk ik ...
Daarna in Bielefeld nog een primeur: de allereerste keer dat ik -NOODGEDWONGEN- een MacDonalds binnen stapte. Ik bespaar de ontgoochelde lezer de details, maar ik kan wel verklappen dat ik me behoorlijk genomen voelde achteraf ... :- (
Hoewel een zaterdagavond, was in Bielefeld zo'n beetje alles gesloten in het centrum. Die paar horeca-zaakjes die wél open waren, zaten geconcentreerd aan de achterzijde van het station. Ik had er geen enkele behoefte aan om met een grote reistas wat in een warme, lege stad rond te gaan lopen, dus ik nam plaats op het geplande perron, sloeg mijn boek open en begon verder te studeren. Af en toe de beentjes strekken en natuurlijk het eerste flesje (25 cl) wijn opengemaakt ...
Het moment kwam er dus aan. Een ENORME en enorm lange trein kwam aangedenderd. Zo'n beetje alles zat aan elkaar geplakt: bestemming Warschau,bestemming Kopenhagen, alles ... Toen ik eenmaal de juiste wagon had gevonden kreeg ik maar beroerd weinig begeleiding van het personeel, waarvan het me overigens onduidelijk was van welke nationalitiet of taalfamilie het was. Het vinden en betrekken van het juiste slaapcompartiment was helemaal een crime. Ik wist ook niet wat ik mocht verwachten. Vooraf had ik te horen gekregen dat we voor drie personen een vier persoons-compartiment zouden hebben. Uiteindelijk zou blijken dat we met drie à vier personen plus een verstekeling een zespersoons-compartiment moesten delen. Dat delen had nogal wat voeten in de aarde, want irritant en lastig aanwezig was een getrouwde homo, die nauwelijks Engels sprak, met een vrouw die vreselijk uit haar bek stonk en snurkte. Dat zullen dan wel Ollanders geweest zijn. Een mogelijkheid om je even keurig te installeren was er niet. Dank zij die vieze Ollander. Bah ! Het ging er dus op neer komen dat ik wel even wat heb gelegen in die héél warme en niet-ge-airconditioned ruimte, waar evenmin behoorlijk geventileerd kon worden, maar zo goed als zeker nog geen moment geslapen. In Hamburg er uiteindelijk uit en vanaf dat moment alleen nog maar het gangpad van een andere wagon bewoond. De diverse wagons verschilden vreselijk veel van elkaar. In alle opzichten: ruimte, luxe, uitvoering, voorzieningen. Misschien niet qua prijs. Dat weet ik dus niet. In Hamburg stapte overigens ook die verstekeling uit de trein. Misschien is deze ongure figuur er ook de reden van geweest dat we in Flensburg zo allejezus lang hebben stilgestaan. De Deense "Politi" wilde even in alle compartimenten kijken. Wat ze ook zochten, ze hebben het niet gevonden. Maar wél heeft dat erg veel tijdverlies opgeleverd. Toen de trein eindelijk weer in beweging kwam liepen we al twee-en-een-half uur achter op het reisschema ... Op dat moment heb ik dus overwogen om dan maar rechtsomkeert te maken ...
Maar hoe dat is afgelopen, vertel ik in het zinderende tweede deel van dit spannende verhaal ...
