Daar stond ik dan, aan de periferie van het enorme Messe-complex waar de WDS 2010 werd gehouden. Ik was al bijna leeggezweet en ik meende dat het bloed al in mijn schoenen (feitelijk waren het mijn lederen klompen die ik meegenomen had. Die lopen gewoon prima) stond. Het was er in de tussentijd niet vroeger op geworden ... En de officiële ingang(en) waren aan de andere kant van het complex. Wat hier aan deze kant wel was: de camping voor de exposanten. Ik stapte desondanks op de Deünse terrein-bewaker annex parkeerwachter af en vroeg hem in vloeiend buitenlands waar ik een toegangs-ticket en een catalogus kon krijgen. Zonder problemen kon ik het terrein op en vond via zijn hartelijk verstrekte aanwijzingen alsnog een tent waar ik het gevraagde kon vinden. Op mijn weg over de camping was ik al vele tientallen honden & eigenaars tegengekomen die overduidelijk de show al aan het verlaten waren. Ik trok daaruit de conclusie dat de show feitelijk al voorbij was ... :-( Desondanks op zoek naar de juiste Hall (H, ring nummer H38. Had ik al op internet kunnen vinden). In deze donkere hall vond ik in het eerste hoekje rechts een aantal tijdelijke 'nissen', waarin diverse mastineros en hun honden zich bevonden. Hoewel de mooie, gestroomde Bono s Madridskogo Dvora natuurlijk de absolute blikvanger was doordat hij twee keer zo groot lijkt dan hij in werkelijkheid is en dan ook nog es zo mooi beweegt, was de eerste die ik aansprak Boris Persson die daar met zijn Charley z Kraje Sokolu stond. Vol trots liet hij onder anderen in een grote multo-map de stamboom van Charley zien. Uiteraard ontbrak daar Ivoire niet, via de bekende link ... Tijdens het gesprek meldde hij dat de show nog helemaal niet over was, doch dat het maar net was begonnen. Oeps ... ! Gelukkig niet echt veel gemist (ja, alle mastines de los Pirineos, maar niet de Españoles). Meteen naar de ring gegaan en in grote haast een fototoestel en mijn bootschoentjes tevoorschijn gehaald. Tiens, die fototoestellen van me ... Ik had er twee meegenomen met de bedoeling de risico's te spreiden. Maar het kwam er op neer dat ik met het wegwerpdingetje wel kon fotograferen, zij het telkens op het randje van het flits-bereik, maar dat die digitale kneutel weigerde te kieken. Wél lukte het maken van video-filmpjes. Het uitschakelen wilde dan weer nauwelijks, zodat de filmpkes voor de helft uit opnamen van mijn eigen tenen bestaan :-( ... Lange videos hadden best gekund, maar in de praktijk is het er helaas niet van gekomen. Zwaar klote, dus. Zwaar klote. Terwijl er in de ring al wat honden onder de handen van Malo Alcrudo door gingen, ging ik -in zwaar bezweette toestand- Iva Jarova alvast een handje geven. Niet veel later pakte ik Jonas Nielsen ook nog even mee. Sally Nielsen was tot haar spijt afwezig. Pas hierna ging ik even uitgebreid met een handdoek aan de slag. Wat het organisatorisch aspect van de show betreft: de Deentjes waren wél zo vriendelijk om van die bordjes op te houden waarop de catalogus-nummers stonden van de honden die in de ring verlangd werden, MAAR aan de ring was niets te vinden van een bord waarop de absenten en de uitslagen werden vermeld. Wederom: zwaar klote ! Er waren maar vijftien (15) mastines effectief verschenen. Dat is meer dan we in Nederland te zien krijgen, maar natuurlijk veel minder dan op de World Dog Show in Bratislava. De gemiddelde qualiteit van de honden was ongeveer gelijk. Nu ja, ietsje minder dan. Voor de liefhebbers was het wel fijn dat er eindelijk ook eens drie Deense en twee Franse mastines acte de presence gaven. Vooral de geheimzinnige Dark Angel de la Montée du Col met zijn grote schofthoogte was een aangename verassing. Aangezien de gade van de eigenaresse alleen Frans sprak en ik de tijd niet vond om mijn langzame zinnen te construeren zat ook aan de kant van de eigenaars de nodige geheimzinnigheid die niet weggenomen kon worden. En verder ... was het dan alleen maar Russisch dat er werd gesproken rondom de ring ? Met negen daadwerkelijk verschenen Russische mastines moest dat haast wel. Hoewel ik af en toe een woordje Engels en Duits kon wisselen met de niet-Russen, waren de Russen dus echt de dominante factor. Het scoren in de ring wilde hen niet echt lukken, maar dat heeft misschien ook wel met die SM-kelder benadering van de "Handling" te maken. De betere kanten van een mastín komen heus niet tot uiting als je zo'n arm beestje aan de halsband probeert op te hangen. Echt niet ! (Maar: wie werpt zich op om dat die Russen eens in hun eigen taaltje mede te delen ?). Een mooie hond als Qerubio Tornado Erben en zelfs een prachtige hond als Bono missen door deze manier veel kansen [Bono IN de ring is nog geen schaduw van Bono buiten de ring :-( ]. Jammer.
Weinig honden = snel gebeurd. Voor de uitslagen zie bijvoorbeeld de VIB-site ( VIB ). Voor mij de twee aantrekkelijkste mastines waren de twee enige atigrado's : Bono en Jenny Mastibe (o.a. de moeder van Primus Mastibe => Primus ). Niet alle honden waren te knuffelen. Dat heeft natuurlijk met de omstandigheden te maken. Van Jenny Mastibe vond ik het heel erg jammer dat haar bench direct aan de ingang van de ring stond, want om deze reden zat ze meteen na de ring-performance weer onbereikbaar voor deskundige knuffelhanden achter tralies ... Ik heb meerdere keren geprobeerd de fraaie en zeer vrouwelijke kop van Jenny en face op de gevoelige plaat te krijgen, doch ik moest met lege handen naar huis. Over naar huis gesproken: er was maar weinig animo om nog een beetje te blijven hangen nadat de slag in de ring eenmaal gestreden was. En ik had zelf bijzondere redenen om de terugweg aan te vangen: thuis wachtte mijn menagerie op de eerste verzorging sinds zaterdag-ochtend. Maar eerst even wat aan mijn eigen verzorging doen. In de koele voor-hall van het gebouw even op een bankje zitten uitpuffen en tegelijk mijn sokjes uit. Misschien voor die buitenlanders een vreemd gezicht, zo'n ongeschoren clochard die daar met zijn blote voeten zit te spelen, maar ik kon tenmiste vaststellen dat er geen bloed en blaren aanwezig waren. Aan de kant van de ring had ik mezelf al langs een handdoek gehaald, maar nu dan alsnog een vers T-shirt (en schone sokken) aangetrokken. Geen overbodige luxe, want dit was nog het exemplaar waarin ik "geslapen" had ... :-( Ik was niet de enige die een beetje uitpuf-werk kon gebruiken. Even verderop in de koele hall stond één van die misvormde Engelse Bulldoggen te puffen. Wat heet puffen; het leek wel of 'ie er elk moment ik kon blijven. Wirklich widerlich !! Natuurlijk(!), het was tropisch warm, maar dit is toch echt te gek. De dag waarop er een wereldwijd fokverbod komt voor dit deerniswekkende ras (en dat hoeft niet per se tot 4 October te wachten) zal waarlijk een overwinning
zijn voor de beschaving !
Een kwartiertje voor uitpuffen en opfrissen (toegegeven: die Deense toiletten daar in het Jaarbeurs-complex waren keurig schoon en nog gratis ook. Wel goed dat ik een eigen rolletje WC-papier meehad ...) en daarna weer op de terugweg. De omge- keerde weg die ooit voor de heenweg was uitgestippeld. Via die Godthabsvej. Kon echt niet missen. Op de hoek van het enorme complex wel eerst even op zo'n "hundeskov" gekeken. Dat blijkt niets met een hondenshow te maken te hebben, maar met een gebied waar heiningen van 1,60 meter omheen staan. Om het wild binnen- en de honden buiten te houden, of omgekeerd ? Wat maakt het ook uit. Op het station aangekomen een net-niet gewelddadige confrontatie met de plaatselijke kaartjes-automaat. Op het typische geluid van zo'n Haagse scheldkanonnade kwam een conducteur-achtige persoon kalm aangewaggeld en begeleidde me keurig stapje-voor-stapje door het toch wel erg lange koop-proces heen. Grote Klasse ! Met de trein via wederom zo'n Deens tussenstation naar Kolding. Daar leek het enige tijd mis te gaan omdat ik maar niet aan een treinkaartje richting Hamburg kon komen. Ja, gesloten loketten op zondag, hein ... ?
Maar uiteindelijk is het ook daar -na vaak en veel vragen, bijna zelfs een beetje zeuren- met behulp van een vriendelijke inboorlinge in de kiosk gelukt. Communicatie-foutje: ik had in de laatste halte in Denemarken moeten overstappen, maar ik werd op gegeven ogenblik weer teruggenomen in de richting van de Deense binnenlanden ... Oei ! Geheel onverplicht ging een conducteur een oplossing versieren. Een internationale trein die toch al enigzins overtijd was zou speciaal voor mij in het kleine plaatsje stoppen. Dat was althans de bedoeling. Maar in werkelijkheid liep dat dus anders. Derhalve ik had nog maar één mogelijkheid om die dag het land uit komen. Het alternatief was niet echt rampzalig: een avontuurlijke stationsovernachting. Er stonden aan het einde van het achterste perron twee lekker lange banken waar je best wel een paar uurtjes kan knorren. En een paar uurtjes had voldoende moeten zijn. In ieder geval qua liggen. Qua pure slaap zou een half uurtje al voldoende zijn geweest. Evenwel: de laatste trein kwam aangetuft en ik kon uiteindelijk in Flensburg op de nachttrein naar ik weet niet waar stappen. Ik kwam in een coupe bij een gezellig Deens gezin (met klein hondje) terecht alwaar ik na verloop van tijd moest vechten tegen de slaap. Heb ik trouwens wel gewonnen. In Hamburg eruit en toen begon er weer zo'n eigenaardige ronde. Omdat die Leute aan de info-balie ook van de straat gehouden moeten worden was er nergens op dat enorme mega-station serieuze info middels borden ofzo en al helemaal geen info terzake van internationaal reizen. Ja, ik kon wel een reis-suggestie krijgen, maar geen kaartje. Bij de automaat kon ik overigens óók reisinfo-krijgen en zelfs ook een kaartje. Dat noopte wel tot wederom een verbaal Haags Trommelvuur. Niet erg lang, hoor. Laten we zeggen: een Haags Kwartiertje lang. Wel uitermate klotig dat ik nog tot 4.42 uur moest wachten daar op dat oninteressante station. Zeker geen plaats om even een tukje te doen :-(... Dus maar een grote beker koffie gekocht.
En volgens mij was dat wederom in een McD-zaakje ... (sleutelwoord: Merde !). Maar goed, ik zat op gegeven ogenblik in een trein op de goede route. Tijd om eindelijk eens dat slaapje te doen. Ik weet het: zittend slapen is slecht voor het fysieke brein, maar telkens net-niet in slaap vallen is nog vele malen slechter. Ergo: het wekkertje (ic: GSM) gezet en een verfrissend slaapje gemaakt. Daaruit gewekt door de conductrice en niet door mijn GSM ...
Kijk !! Daar heb je Osnabrück Hbf. Uitstappen, even de benen strekken en op zoek naar een nieuwe kop koffie (die overigens walgelijk was) en een paar broodjes (smaakten wel aardig). Met een half uurtje vertraging op het dorp aangekomen. Thuis meteen op de thermometer gekenen: 23 *C. Dat vond ik toch wel erg veel (het was nog geen 10 uur), dus de deur en de ramen nog enige tijd open gelaten. Mijn vogeltjes vermaakten zich overigens prima zo, gezellig met de (tijdgeschakelde) radio aan. Ik had overigens -voor zover ik kon vaststellen- geen insluipingen gehad tijdens mijn afwezigheid. Na een uurtje op bed gaan liggen en aldaar een uur of drie heerlijk geslapen. Daarna dacht ik dat ik het verhaal had afgesloten. Hihi ... wist ik dat we aan het begin van zo'n hittegolf-achtige toestand stonden ... (?!). En echte mogelijk- heden om de leeggeroofde lichamelijke reserves weer aan te vullen kwamen er voorlopig niet ...
Aldus, na het op voorhand mislukte niet-avontuur in het land der Petits Belges had ik dan nu het vreemde avontuurtje in het land der Minuscules Danoises gehad... Hmmm ... Echt ontmoedigd ben ik nog niet. Er is mij vriendelijk gevraagd of ik naar de European Dogshow in het kleine landje Slovenië ga komen (31 September). Hoewel er geen fatsoenlijke trein-verbinding schijnt te zijn, denk ik toch dat ik ga. Eindelijk eens oog-in-oog met die geweldige Italiaanse mastines !!
-
Ik had heel erg graag een foto van Jenny Mastibe boven dit artikel geplaatst, maar na bestudering van die vijf plaatjes die ik speciaal van haar heb geschoten, leek het me deftiger om dat de lezers maar niet aan te doen.
-
In tegenspraak tot mijn bovenstaande voorspelling heeft Qerubio Tornado Erben een grote prijs binnengehaald: 10 Juli op het Championnat de France (in het illustere plaatsje Villepinte) werd hij Best Of Breed. Félicitations et compliments !!
