Nadat we het onderwerp van brokkenpiloot Balkeneikel dan hebben afgehandeld, kunnen we weer terugkeren naar de groeiende, bloeiende en immer boeiende natuur. Nog even zonder mastines, maar met opnames uit mijn achtertuin. De onderste opname stamt van enkele weken terug (toen mijn raam nog een beetje vies was) met tegen de achtergrond van mijn wildtuin (dat is niet hetzelfde als een verwilderde tuin!) een mus, de suskewiet, een merel en zo'n domme duif.Bovenste foto: het is dat die beesten niet stil willen blijven zitten, anders had ik wellicht twee of drie hommels tegelijk kunnen kieken. Maar vanaf een foto is het toch nooit zo genieten als in het echt, met dat aangename, brommende gezoem van deze nijvere beestjes. Deze foto is dus van afgelopen week. Ik heb niet eens geprobeerd om een foto van die bloeiende heester in mijn voortuin te maken waarop gelijktijdig tientallen hommels actief waren. Reden: in combinatie met die "bloesems" hadden de diertjes een schutkleur. Wel heb ik meerdere keren stil staan genieten van het aangename gezoem, gewerk en gewemel van de hommeltjes in de betreffende struik. Terug naar de Natuur: omdat het altijd eerste keus is !
Maar er zijn ook wat minder aangename gebeurtenisssen te melden.
Eervorige donderdag stapte ik des namiddags/ vooravonds de keuken uit om wat met de hond in de tuin te spelen, toen tegen de vensterruit naast me juist een jonge vogel zich te pletter vloog. Het duurde nog geen seconde voordat het arme beestje HELEMAAL dood was. Arm klein diertje. Het was misschien wel de eerste vlucht van deze (Lijster ? Merel ?) ... Een half uurtje later netjes in een bos-perceel begraven.
Niet veel later: één van de hommels in dezelfde tuin blijkt niet (meer ?) te kunnen vliegen. Met suikerwater was het diertje wel op de been-, maar niet meer in de vleugels te krijgen. De lijdensweg van deze gevleugelde duurde veel langer dan die van de jonge vogel, maar het resultaat was hetzelfde. In de natuur -ook dicht bij huis- liggen leven en dood innig verstrengeld tegen elkaar aan ...
--
Nabericht van zondag: al een hele tijd was de suskewiet wél, maar de suskewita niet meer te zien. Ook vanochtend niet. De suskewiet liet zich bij de ochtendmaaltijd wegjagen door twee mannetjes-mussen die wel erg agressief met elkaar bezig waren ...
Een uurtje later kwam ik bij de terugtocht van een wandeling twee mannetjes-suskewieten (er blijken dus twee onder mijn neus te leven; ik ken ze niet uit elkaar) bij mijn voordeur tegen. Ook die liepen wel onaangenaam te doen tegen elkaar, maar dan meer in de geest van dreigen en imponeren enzo ...
