'S effe kijken ... het moet eergister geweest zijn dat ik net aan mijn ochtendrondje in het bos was begonnen, toen tamelijk luid roepend een Ollander me tegemoet kwam (met zijn zwarte Labrador netjes aangelijnd, dát wel) en me iets toevoegde als "ben jij ook zo gek op reetjes ? Even verderop ligt er eentje links van het pad. Een jong bokje ..." Omdat het arme beest niet OP het pad lag was er voor mij geen reden om elders te gaan lopen. Maar die Ollander was blijkbaar van mening dat 'ie iets bijzonders had ontdekt. Als de reetjes daar niet staan te grazen of rondlopen, liggen ze er inderdaad bij te liggen. Logisch, want ze wonen daar nu eenmaal, daar in die percelen. Het zijn wij mensen die daar een beetje out-of-place zijn ...Gister liep ik weer mijn ochtendrondje door die percelen toen ik op de terugweg ineens bijna een botsing met wederom een hertje had. Nu ja, 'bijna' is in dit geval een meter of vijftien verderop. Op het karrespoor. Om het diertje niet op te schrikken begon ik zéér demonstratief de andere kant uit te lopen. Of het iets geholpen heeft weet ik niet, maar even later was het dus rustig het bosperceel ingeschoven. Het was wel opvallend laat dat dit hertje (voor een ree is het behoorlijk uit de kluiten gewassen) nog op pad was. Normaliter moeten ze dan al in het kreupelhout op rust liggen. Dit exemplaar was ik daar op die percelen al een paar keer tegengekomen. Het is een bok in een rood-bruine kleur en hij is altijd alleen, waar de meeste reeën toch wel paarsgewijze door bos en veld trekken.
Vanochtend besloot ik op het laatste moment toch maar elders te gaan wandelen, want wàt was het weer godverdomde druk daar(!). Mountainbikers (verboden te fietsen), van die vervelende bejaarden met hun ski-stokken, grote groepen stadtse luu die des zondags ineens "de natuur" in moeten, etcetera. Ook die ene leuke Leonberger was er al op weg naar toe, maar dat is een heel ander verhaal. Ik dus een paar andere bospercelen aangedaan. En wat staat daar op een gegeven moment rustig en toch ook wel verwonderd tussen de bomen te kijken naar dat luidruchtig klossende (dat geluid komt dus van mijn klompen. Op de bosgrond hoor je ze niet, maar als ik een stukje fietspad mee-pik dan is het net of er een half paard voorbij galoppeerd) wezen ?? Nou, het is dus een groter dan gemiddeld hertje en in dezelfde kleur als het bokje van gister (dezelfde ?). Die kleur laat zich uitstekend vergelijken met de basiskleur van het mastín-welpje op de bovenste foto's. Zonder die zwarte aftekening derhalve. Deze mastín is de blogbezoeker als eens eerder tegengekomen. Het is die broer van HIGO, die tamelijk jong aan een maagdraaiing is overleden. Maagdraaiingen komen wel vaker voor bij mastines, maar of dat vaker is dan ze bij andere hondenrassen voorkomen, is onduidelijk. Wél is het zo dat het niet alleen voor de betreffende honden zélf, maar ook voor de eigenaars een bijzonder trauma- tiserende gebeurtenis is. Zo'n verhaal blijft -wanneer het wordt doorverteld- definitief hangen bij de geïnteresseerde dierenliefhebber. Meerdere van zulke beklijvende verhalen kunnen de indruk geven dat het in een ras inderdaad vaker dan alleen incidenteel voorkomt.
DE MORAAL. De moraal van deze vertelling: verassingen slaan meestal toe op momenten en plaatsen waar je ze niet verwacht ! Jazeker !!
Bij al dat reeën-gedoe moet ik in het bos regelmatig denken aan wat de dichter in de volgende dichtregels dichtte:
Volgens mij heet het gedicht waarvan dit het slot-accoord is "Herfstliedje", maar de tand des tijds is ook al met mijn geheugen aan de slag geweest ...
Onderstaande foto's zijn alweer drie weken oud. Of ouder. Midden in het goddeloze deel van een aangrenzend dorpje ontdekte ik ineens zo'n geel-groene kleurenpracht van plantaardige oorsprong. De fotografeer-situatie was qua lichtinval niet ideaal. De lezer moet mijn woord er dus maar voor nemen dat het erg mooi was. Vergroten is toegestaan.
