Een plaats waar ik de afgelopen jaren door een veelheid van redenen en omstandigheden vaak ben geweest en waar ik nog regelmatig kom is het parkje van de Mariakapel hier in de buurt. Doorgaans is dat een plaats van veel rust, ookal is er de hele dag door wel aanloop. Die rust wordt alleen zomers maar verstoord door die ellendige toeristen met hun cameraatjes. En op een paar bijzondere dagen in het jaar. Zoals vandaag natuurlijk. Zoals wel vaker was ik ook deze keer ternauwernood op tijd. Het klokje was al aan het klepperen. Ja, dit kleine kapelletje heeft zowaar nog een eigen klokke-"torentje". Op de agenda stond een Mariaviering met lof. De cynische lezer heeft gelijk als hij/zij denkt dat het "voornamelijk" een gebeuren met/van bejaarden is, maar welbeschouwd waren alle leeftijdsgroepen vertegenwoordigd (mijn schatting: circa 110 personen), terwijl de Pastoor in zijn preekje stilstond bij zijn drie doopplechtigheden van vandaag. Jonger dan dat krijg je echt niet, hoor ! Ik ga hier niet in details treden -wie nieuwsgierig is moet zelf maar eens komen- maar de viering bestond voornamelijk uit een processie van de Rozenkrans en traditioneel gezang. Enkele tientjes van de Rozenkrans werden in processie afgewerkt (ikzelf pleeg het perceel consequent met de wijzers van de klok mee door te lopen, maar vandaag ging het dus tegen de wijzers van de klok in achter de Monstrans aan). Hoewel het niet geregend had en niet regende, waaide het wel behoorlijk. Zelfs ook in de beschutting van het bosrijke perceeltje. Mijn kaarsje is driemaal uitgewaaid (Neen, niet mijn levenskaarsje. Ik denk het zelf nog wel een tijdje uit te houden. Een aantal maanden ofzo. Deo Volente.), daarna hield ik het maar bij de goede bedoeling. Een geestelijk kaarsje als het ware. Die paar symbolische tientjes die in processie werden door- genomen is natuurlijk niet te vergelijken met de meer elaborate processies die hier en daar nog wel gehouden worden. Of met de gebeds-actie zoals we die tegenkomen in die mooie "processie-episode" (opvallend in de zij-vorm geschreven) in Het Boek Alfa van Ivo Michiels [naar mijn gewichtige mening één van de drie beste romans in de Nederlandtalige Literatuur]. Waarbij het woord "episode" natuurlijk gerelativeerd moet worden, want het hele Boek Alfa bestaat in feite uit slechts twee hoofdstukken die beiden doordenderen op een zeer dwingend metrum met ook een juist door zijn sterk doorlopende tekst samenhangende thematiek. Door dat metrum zou het feitelijk als Proza en tegelijk als Poëzie moeten worden aangemerkt. Dus je kan het maar voor de helft een roman noemen.
En dat dan allemaal terzijde.
Zomaar een stukje cultuur tussen neus en lippen duur ...
Het perceel van de Mariakapel kon vroeger aan beide zijden afgesloten worden met een hek. Die hekken staan er nog steeds, maar er is inmiddels een officieuze derde ingang bijgekomen. Vroeger was dat een klein gaatje in de haag waarin een hoopje stenen lag plus een bordje "Verboden puin te storten". Nu kan een geharnaste ridder er met paard en al door. Of zo'n kruisridder met een kameel. Plek zat. Zou allemaal geen probleem hoeven zijn als sinds het begin van dit jaar achter die ingang niet een klein kinderboerderijtje (geschonken door Prins Carnaval) zou liggen. Daar zal ik nog wel eens foto's van laten zien. Maar het is helaas toch wel een stukje drukte dat de rust en de contemplatieve sfeer van het perceel storend binnendringt.
Zie ook: Koppelersbrink
-
De foto's bovenaan zijn van vandaag. Normaliter zou ik nooit tijdens een plechtige gebeurtenis fotograferen, maar iemand ging me voor, dus ik dacht: "Ach, ééntje maar ...". Dat is dus de bovenste foto. De anderen zijn van na de plechtigheid.
De foto's onderaan zijn van grote waarde voor wie aan symbolen en symboliek gehecht is. De qualiteit is zoals bij al mijn foto's beroerd, maar het gaat dus om opnames van eind April. De voorjaarsplantjes zijn DWARS DOOR het het asfalt voetpad doorgebroken/door-gegroeid. Dat dit typisch in het Maria-parkje gebeurd zal toch geen toeval zijn. Tegenwoordig zijn de bloemetjes weer verdwenen en de spleetjes eveneens. Het deed me toen en ook nu ook weer denken aan die heerlijke acteur en geweldige man Lino Ventura. Op "latere" leeftijd richtte hij nog een liefdadigheids-instelling op onder de naam "Perce-neige" (sneeuwklokje) en duidde die naam toen met veel vuur door er op te wijzen dat het sneeuwklokje een prachtige plant met veel levenswil was, die zich dwars door het ijs en de sneeuw een weg naar boven en het zonlicht zoekt. Een geweldig humanitair mens, een geweldige symboliek.
