Beauty is in the eye of the beholder

Beauty is in the eye of the beholder (~min of meer: 'schoonheid is iets subjectiefs') en de herfst komt niet voor iedereen op hetzelfde ogenblik. Althans niet de levensherfst. Ik had al gememoreerd dat onze vriendin de paardenbloem het voor dit jaar voor gezien heeft gehouden. Over en voorbij dus voor deze generatie. Volgend jaar mogen hun opvolgers ons in het voorjaar weer wat levensmoed komen instralen. Ook een andere vriendin uit het plantenrijk is nu in haar definitieve nadagen aangekomen: de distel. Voor sommigen (the beholders) een onooglijke plant met een oninteressante bloem; voor anderen een aangenaam stukje natuur (beauty). Met haar stoere degelijkheid zou het -ondanks de (meestal) tamelijk overheersende kleur purper/paars-een echte Haagse plant kunnen zijn, ware het niet dat de Schotten haar al hebben ingepalmd als nationale bloem. Die hebben daar dan ook weer zo'n mooie spreuk in het oud-Haags bij: "Nemo me impune lacessit" ("niemand vergrijpt zich ongestraft aan mij"). De belangrijkste charme van de distel is wat mij betreft het feit dat mijn lievelings-insect -de hommel- zich graag op en rond deze plant ophoudt. Daarom heb ik er altijd zo allejezus veel van in mijn tuin staan. Maar morgen begint het wieden, want, zoals je kunt zien op de foto's, ook hun tijd is voorbij :-)
De Mastín Español heeft ook lang en bij velen de naam gehad van "slechts een boerenhond van het land" te zijn. Maar geniet tegenwoordig internationaal de erkening die hij verdient. Als werkhond, als gezinshond en ook als tentoonstellingshond.

Ik had beloofd dat ik het niet zou inwrijven. Dat wil ik dus ook niet gaan doen. Ik denk overigens dat de meeste Ollanders zich inmid- dels hebben neergelegd bij het onloochenbare feit dat het Spaanse Nationale Elftal gewoon beter was. Maar in de aanloop naar eea vroeg ik eens aan van die Spanjolen waarom de supporters met zo'n zwarte stier op hun vlag rondliepen (zie foto) en niet met een mastín. Ik kreeg een verhaal terug over het feit dat de stier nu eenmaal een nationaal symbool was en dat het een moedig en elegant dier is, maar dat mijn suggestie doorgegeven zou worden ... Een paar dagen geleden werd ik ineens geconfronteerd met de onderste foto. De eerlijkheid gebied het te zeggen dat dergelijke banieren al langer de ronde doen bij Spaanse mastín-evenementen, maar toch ...

Sans Mastines

Wederom een blogberichtje waar geen enkele mastín in voorkomt. De zoveelste op rij. En dat dan voor een internet-logboek dat oorspronkelijk en primair opgezet is om de geïnteresseerde lezer te informeren over de Spaanse berghonden in het bijzonder en honden in het algemeen. Nu mag ik als verzachtende term aanvoeren dat er sinds het opstarten van dit blog een Nederlandse website (plus bijbehorend weblog) over de Spaanse (en Portugese) berghonden in het leven is geroepen met dezelfde taak en in de marge waarvan ik ook een klein rolletje meespeel.
Maar dit berichtje gaat dus niet over de beste vriend en natuurlijke bondgenoot van de beschaafde mens, doch over een andere fascinerende diersoort: de muis. Meer in het bijzonder de bosmuis. Zondagnacht -dus de nacht van zondag de 18de op maandag de 19de- sliep ik eens met de tuindeur dicht. Want het was toch wel frisjes geworden en alleen het raam open zou voldoende moeten zijn. Maar met het sluiten van de deur bleek ik ook een tuinmuisje dat des avonds even gezellig binnen was komen buurten te hebben ingesloten. En een KABAAL dat één zo'n muizebeestje kan maken terwijl hij/zij springenderwijs en klauterenderwijs op zoek is naar een uitgang !! Ik kon er werkelijk niet door slapen. Dus er uit en een lichtje ontstoken. Ja, daar liep het arme beestje al op volle snelheid door de woonkamer te zigzaggen ! Op een slimme manier het diertje van de verlichte woonkamer naar de donkere keuken met de geopende deur gestuurd. Kostte een minuutje of twintig, maar daarna was het huis weer muis-vrij. Denk ik. Moraal van dit verhaal: stel je gastvrij op in het leven, maar zorg wel dat je gasten tijdig het toneel verlaten. (En nu hoop ik maar dat de adepten van die ene geblondeerde dekzwabber met dat nagemaakte Limburgse accent dit niet lezen, en zeker niet dat ze het te ruim opvatten ...)
Op de genoemde zondag kwam ik ook nog de schattige eendjes tegen die op de onderste foto's staan. Zie je daar (de achterkant van) dat bordje dat aangeeft dat het er strict éénrichtingverkeer is ? Een minuut nadat die kleine kuikentjes daar liepen reed daar uiteraard weer zo'n vervelende kut-tukker precies tegen de rijrichting in. De beestjes hebben het gelukkig overleefd. En hij dus ook.
Ik heb zo lang moeten wachten op een goede gelegenheid om de ganze-kuikens te filmen of te fotograferen [probleem: lichtinval], dat ik al weer vergeten ben waarom ik dat eigenlijk wilde. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat de ze niet voorjaars-geel of Haags-geel zijn, maar -als ze heel jong zijn [en deze zijn al weer zo oud dat ze al gewoon wit zijn]- vaal-geel. Of vuil-geel. Kies maar.

Eendekuikentjes zijn dat vaak wel, maar uiteraard de door mij gefotografeerde eendjes weer niet. Die waren iets van gebroken wit ipv voorjaars-geel ... :-(
De samenhang van dit alles ?? Nihil.
De relevantie ervan ? Dat is aan de lezer om uit te zoeken.

Real-Fussball oder Maëstro Mansveld ??

Ook in die vroege jaren ging het gezellig toe in de verdediging. Zonder "kung-fu"-kicks overigens.

Aad Mansveld maakt "Cruijffie" duidelijk voor wie die bal nu eigenlijk voorbestemd is.

Een beetje om het voetbal-drieluik te completeren, maar vooral om recht te doen aan een Belangrijke Persoonlijkheid uit de (nog recente) Haagse Historie gaan we deze keer eens een paar woordjes wisselen over onze eigeste AADSJE.
Woensdag 14 Juli zou het de 66ste verjaardag van Aad Mansveld zijn geworden. Als hij tenminste niet in December 1991 voortijdig was overleden. Dat laatste is dus echt een groot verlies.
Ik bouw hier langzaam op naar de VOETBALLER Aad Mansveld.
Er zitten een aantal fascinerende, maar ook enkele problema- tische aspecten aan het FENOMEEN "Aad Mansveld", het fenomeen dat het professionele Haagse voetbal van de jaren zestig, zeventig en tachtig heeft gedomineerd. Ik pak eens een paar dingen op:
Hoewel een Haagse Held en een overduidelijk Ikoon, was Aadsje in enkele opzichten toch een beroerd slecht voorbeeld voor de jeugd. Als streberig pubertje ergerde ik me aan zijn uitspraken in interviews : mijnheer wilde geen looptraining e.d. doen,want:
"zonder de bal ben ik niet gemotiveerd". Zo'n instelling is nog steeds de terugkerende nachtmerrie van allerlei jeugdtrainers in het hele land. Dat hij van zichzelf behoorlijk wat fysiek vermogen met zich meebracht en dat 'ie spelenderwijs ook behoorlijk wat conditie opdeed, maakte hem op dit punt voor coaches alleen nog maar onhandelbaarder. Zijn fysiek vermogen werd hier en daar nogal eens bijgewerkt door het gebruik van allerlei slimme injecties (hij wordt door kenners wel "een pionier in het gebruik van pijnstillende injecties" genoemd). Over onhandelbaar gesproken: hij vertoonde vooral in en rond wedstrijden al eens onhebbelijk gedrag. Daar moet vooral schelden, kankerpitten en verwensen onder begrepen worden. In ieder geval toch als hij doordat het niet allemaal op rolletjes liep uit zijn hum was. Aan de ene kant is dat niet bevorderlijk voor de (tijdelijke) stemming in een ploeg die moet presteren, aan de andere kant weet je als volwassen medespeler toch al gauw: "ach, zo is die man nu eenmaal". Bovendien: buiten die korte periodes was 'ie -zoals we allemaal weten- een très aimable persoon. En, ja, hij WAS een overtuigd roker. Ook al zo'n nachtmerrie van (jeugd)trainers en elftal-begeleiders ... Daar kwam dan nog bovenop dat hij zich niet onbetuigd liet als het ging om de "snack-bar maaltijd"-cultuur, die ook binnen de professionele voetbal-organisatie die FC Den Haag was, heerste.
Naast deze minieme 'minpuntjes' is het lang en vruchteloos zoeken naar negatieve zaken als het om de voor Hagenaars-zelf meest bekende Hagenaar van de vorige eeuw gaat.
Voetbal. Laten we het daar eens over hebben. Wat speelde Mansveld nu eigenlijk ? Hij wordt vaak een Libero genoemd. In één van de plaatselijke kranten werd hij ook wel eens een
"ausputzer" genoemd en hier en daar een "laatste man". Hihi ... als Aadje één ding NIET was, is het wel "Laatste" man. In voetballend Den Haag was Aadje altijd de EERSTE man. Voetbal begon bij Aadje en eindigde bij Mansveld. Zo simpel ligt dat. En wat die "ausputzer" betreft, de enige FC Den Haag(zo heette onze club toen nog)-speler die ik ken die als "ausputzer" kwalificeerde was Joop Korevaar. Een lid van zo'n protestantse sekte. Aadje was -zoals dat heet- een "Spielmacher" die vooral op het middenveld zijn ding deed. Daar deed hij niet zozeer het werk van een libero die vóór zijn mandekkers speelt (zoals Willy van de Kerkhof in de laatste dagen van zijn voetbalcarriere. Heet dat niet een 'defensive screen'?), maar hij was daar op de eerste plaats opbouwend bezig. Slimme openingen, perfecte vrije trappen, scherpe middellange passes, snelle korte passes, intelligente één-tweetjes, af en toe een geslaagd schot vanaf de tweede lijn dáár was maëstro Aad meester in. Plus natuurlijk in de typisch Haagse deugd van het anticiperen, je-weet-wel: dat je een aantal zetten vooruit denkt. En dan die bekende "lange ballen" waarmee de spitsen binnen een seconde-fractie na balbezit bediend werden. Ik kom daar straks nog op.
Hoe kwam Aad dan in hemelsnaam aan de reputatie van een "harde verdediger" te zijn die graag zijn toevlucht zocht tot effectieve maar niet zo gentleman-like tackles en als een exponent van het "Real-Fussbal" ?? Goede vraag, maar het antwoord is niet zo eenvoudig. Verschillende dingen moeten daarbij in aanmerking genomen worden. Bijvoorbeeld: wanneer je officiëel als libero staat opgesteld en je ziet dan vanaf het middenveld dat een vijandelijke aanval door je eigen verdediging gaat snijden dan krijg je natuurlijk ineens heel erg sterk die neiging om met je volle gewicht aan de noodrem te gaan hangen. Niet mijn persoonlijke stijl, maar à la bonne heure. Als je daar dan in interviews enzo niet doorzichtig omheen probeert te draaien, maar gewoon toegeeft dat het een functionele overtreding was, dan kan dat wel eens een eigen leven gaan leiden ("Als 'ie de bal niet kon krijgen, pakte hij maar een been. Maar die man MOEST gestopt worden"). Bovendien: als je toch uiteindelijk het grootste deel van je voetbalcarriere -en het spijt me dit zo te moeten zeggen- bij een middenmoter speelt in plaats van in een onvervalst topteam, dan zal je die noodrem vaker moeten opzoeken ... :-( Hier komt nog iets bij: het moment waarop de noodrem werd beroerd viel niet zelden samen met de zogenaamde "kantelmomenten" in een wedstrijd. Bij het inschatten van die kantelmomenten dringt de overeenkomst met die andere volksheld zich op: Willem van Hanegem. Het verschil: voor "de Kromme" waren die momenten vooral situaties waarin de wedstrijd aanvallend beslist kon worden. Of dat nu door middel van een gave passeeractie, van een slimme en openende pass of door middel van een groffe overtreding moest: als het moment dáár was, moest het gebeuren. Aanvallen of verdedigen: het verschil tussen bij een middenmoter spelen of in een echt of vermeend topteam. Trouwens, wat heet middenmoter: af en toe moest de FC tegen degradatie vechten (achterliggende reden: zonder passend budget toch profvoetbal in je stad willen hebben). Dan moet je wel vaker hard optreden. Was hij dan misschien zo'n voetballertje dat alleen maar kon schoppen ? Bij lange na niet !! Veel meer dan de modale verdediger beheerste hij de kunst om geweldloos en volledig binnen de spelregels een aanvaller te neutraliseren. Voorbeelden te over. Maar mijn inziens de mooiste scêne uit dit repertoire: in zijn laatste seizoen als speler kreeg FC Den Haag een zeker provincie-clubje op bezoek in het Zuiderpark. Ajakkes, dus. De veel-bewierrookte Johan Cruijf kwam op gegeven moment met de bal aan de voet de zestien-meter binnen. Geen probleem, Aad maakte van de gelegenheid gebruik om de meest correcte schouderduw aller tijden te demonstreren [hoewel de term
"schouderduw" feitelijk ontoereikend is om de complexe figuur door de beide spelers te beschrijven]. Wat evenwel door de arbiter van de dag niet gevat werd, want die stond meteen op zijn hi-ha-hondelul fluitje te blazen. Aad en Cruijff -die zich ostentatief tegenover Aad verontschuldigde- wisselden een blik van verstandhouding. Ze hadden dit soort dingen beiden al vaker meegemaakt. Door sommigen wordt de genoemde Cruijff wel als de maat aller voetbal-dingen genomen. Het mag dus best opge- merkt worden dat (Onder andere op basis van de diverse ontmoet- ingen die ze op de voetbalvelden hebben gehad) van alle bekende en minder bekende voetbal-collega's Cruijff waarschijnlijk wel het meest lovend over (de landelijk minder bekende) Aad Mansveld sprak.
Maar we hadden het dus nog steeds over een ongunstige reputatie. Wat ook opgemerkt moet worden: zoals alle Hagenaars was Aad in behoorlijke mate "verbaal weerbaar". Wat heet weer- baar, zijn praatjesmaker werd regelmatig aanvallend ingezet. Zelf op geen enkele manier te intimideren, kwam dat op veel tegen- standers nogal bedreigend over. Een blik in het foto-archief zou kunnen leren dat hij daarbovenop ook op niet-verbale wijze nogal intimiderend kon overkomen. Voeg dat allemaal samen, en je snapt inmiddels, beste lezer, dat Aad geen schopper, maar een VOETBALLER was. Geen Feldwebel Ahdsch von Mansfeldt uit het Real-Fussball, maar een echte Maëstro van het betere voetbal.
Lange ballen. Laten we het daar ook maar eens over hebben. Eind jaren zeventig/ begin jaren tachtig waren er (vreemd genoeg, want zeker een tiental andere voetballers hadden het ook) twee Nederlandse voetballers die de naam hadden een perfecte lange pass te kunnen afgeven: de waardeloze Ajacied Ruud Krol en Feyenoorder Wim Jansen. Er werd dus verteld dat ze de bal naar eigen keuze heel precies overal op het veld konden neerleggen. Typisch voor de ballen van Krol was het feit dat je ze al een uur vantevoren kon zien aankomen. Jansen bakte er al meer van. Bij Aad lag dat iets anders. Hij kón precies passen, maar hij koos vaak voor snel. In de praktijk kwam dat er op neer dat hij -zodra in balbezit- PER DIRECT de bal op een uitbrekende spits speelde. Ja, die spits moest dan wél een stukje lopen. Bijvoorbeeld Harry Melis wist er wel raad mee. Henk van Leeuwen ook, maar een vuile luilak als Ling vond dat maar niets ("Dat is toch geen voetbal ..."). Nog sterker dan Martin Jol (waarbij overigens zij opgemerkt dat met Jol in het veld weldegelijk top-prestaties zijn geleverd door FCDH) is Ling trouwens behoorlijk impopulair in Den Haag. Het is zo maar even opgemerkt.
Nederlands Elftal. Over het aantal keren dat Aadje in het nationale elftal gespeeld heeft gaan verschillende verhalen. Varierend van één (tegen Noorwegen in 1972), via drie (Noorwegen, België en Tsjechië) tot zes. Is het echt interessant ? Uiteindelijk was hij vooral voor ons bij FC Den Haag belangrijk.
Clubvoetballer. Aad debuteerde in 1964 bij ADO en speelde in 1982 zijn laatste wedstrijd voor FC Den Haag. Daar tussenin heeft hij maar weinig vreemdgaande avontuurtjes gehad. In het voetbal-seizoen '76/'77 werd hij bij Feyenoord binnengehaald. Het ging slecht met die club. Onder andere door het wegvallen van van Hanegem, die naar AZ76 was vertrokken, zodat een spielmacher met flair en gevoel voor het juiste moment goed gebruikt kon worden. Echt vlotten wilde dat niet meteen daar in Rotterdam, maar uit het feit dat het stukken beter ging met Feyenoord toen hij weer naar FCDH terugging mag vooral niet de verkeerde conclusie getrokken worden :-) ...
In de zomer van 1981 werd er door FC Utrecht, dat ook om het hand zat, een beroep op hem gedaan voor de functie -zowaar- van libero. In die hoedanigheid kon hij waarempel nog voor Europees voetbal opdraven tegen HSV dat op dat moment gecoached werd door Ernst Happel, onder wie Aadje ooit debuteerde bij ADO. Op een eigenaardige manier verdween hij weer bij FC Utrecht. Omdat hij het spel zogenaamd fysiek (nog) niet aankon. Hij verdween van het toneel en zijn plaats werd overgenomen door zijn oude Haagse strijdmakker Dick Advocaat. Die kwam met de "aangepaste functie-omschrijving" in het veld. Minder loopwerk, meer geroutineerd richting- en leidinggevend naar de jonge ploeg toe. Op zulke momenten weet Advocaat zijn publiciteit goed te verzorgen en de inzoomende televisie-camera's toonden ons dan ook iemand die met een zichtbaar "grote bek" vanuit de achterhoede de lijnen liep uit te zetten. Ik blijf erbij dat Aadje in die "aangepaste functie- omschrijving" ook prima had kunnen functioneren en na enige tijd zelfs de oorspronkelijke opzet -opschuiven naar het middenveld en daar het spel naar zijn hand zetten- had kunnen uitvoeren ... Maar dat mocht hij dan weer bij FC Den Haag gaan doen voor een seizoen of twee. Daar werd hij overigens door de fans zonder rancune maar wel weer met erg veel enthousiasme onthaald.
Luizeladders. Ofwel bakkebaarden. Als je diverse foto's van Aadje -overigens: "Harry" mag dan wel doorgaan voor een typisch Haagse naam, omdat het zo lekker allitereert, maar AAD is evenzeer "typische Haags"- over de decennia genomen eens goed bestudeert, vraag je je af waarom zoveel mensen -ikzelf incluis- hem met enorme luizeladders associeren. Hij had ze wel. Af en toe. En meestal waren ze maar bescheiden uitgevoerd. Toch: veel van mijn generatie en de generatie vóór ons denken aan royaal gestoffeerde wangen als ze aan Aadje denken. En een goede reden om deze Haagse Held mét af te beelden als er straks eindelijk eens een postzegel van hem wordt uitgebracht. En ook al wordt er steeds minder post van gleuf tot gleuf rondgebracht, tóch moet die postzegel er gaan komen. Zeker nu het nieuwe stadion nog steeds geen Aad Mansveld stadion mag heten. Daar mag toch best wel iets tegenover staan, vind ik. Het was jaren geleden al kantje-boord bij het vernoemen van een straat naar onze Maëstro. Terwijl ook zijn website om onduidelijke, maar zeker niet steekhoudende, redenen al van het internet verdwenen is. Straks is iedereen al vergeten dat we ooit een èchte Wereldvoetballer hadden rondlopen in de Haagse Lichtstad ...

Oh jeetje ... Dit blogje is al weer te lang geworden. En dan heb ik de leuke en echt-interessante dingen niet eens verteld ... Volgend jaar dan maar ??

"!!! ARRIBA ESPAÑA !!!"

Neen, ik ga het niet inwrijven ...
Maar het is voor het voetbal toch beter dat de Oranje-klantjes weer met de beide beentjes terug op de grond gaan komen.

Misschien een paar aardige citaatjes: in de aanloop van de finale-wedstrijd werd er gesproken van "Nieuw Nederlands realisme vs Spaans Hogeschoolvoetbal op de manier van Johan Cruijff" ...
Naar aanleiding van het Spaanse voetbal in deze wedstrijd sprak een Vlaamse verslaggever: "Er hangt een doelpunt in de lucht, maar gaat die er ook uitvallen, hier, in Johannesburg ?!"
Bert van Marwijk (die overigens een prachtige tongval heeft):
"De beste ploeg heeft gewonnen" ...
Wederom de Vlaamse verslaggever Peter Vandenbempt:
"De kroon van Spanje is zonder meer een overwinning voor het voetbal".
Op een Spaanse internet-site: "! Bienvenidos a la Historia !"
"Oh, wat zijn die boertjes dom !" (toegegeven, het is geen echt citaat; het is één van mijn eigen standaard-uitspraken)

Als persoonlijke afsluiter: het had mij liever geweest als de boertjes al door die Braziliaanse koffiedruipers uit het tournooi zouden zijn gewipt.
Als toegevoegde persoonlijke mededeling: mijn favoriete finale zou natuurlijk weer Italië-Argentinië geweest zijn. Sinds het treffen van deze twee voetbal-Grootmachten op de mundial van '78 (een scherpe en spetterende wedstrijd met slechts één doelpunt. Van Bettega) heeft deze klassieker toegevoegde waarde voor mij persoonlijk.

Hoe zat dat ookweer met die 3-1 ... ??

Er wordt verteld dat er weer eens wordt gevoetbald. Internationaal en op niveau. Nou, dat zal dan wel. Ook schijnt het dat Spanje in een of andere WK-finale staat tegenover de al eerder genoemde Ollanders. Hoe dat moet aflopen ... ? Dat staat al bijna vast. Mirakels uitgesloten -en het geluk IS nu eenmaal met de dommen- zullen de voetballers het gaan winnen van de boertjes. Zielig voor die boertjes, maar verschil moet er nu eenmaal zijn. Naar aanleiding van een halve finale (neen, niet die ene halve finale met dat buitenspel-doelpunt) bracht een lieftallige Spaanse jongedame, als dank aan de man die voor zijn natie zo'n verdienste heeft gehad, op Facebook de bescheiden "Homenaje" die hierboven dus staat uitgebeeld. Door alleen al dat uiterlijk -met die lange, zwarte manen- werden mijn gedachten op een andere verdienstelijke voetballer gebracht. Ik meldde dan ook op haar FB-item dat ik van hem verlang dat hij in de komende wedstrijd tenminste twee keer de bal er in pegelt. Er werd nog gevraagd waarom ik voor Spanje supporter ipv voor Olland.
Ik kon waarheidsgetrouw opmerken dat ik voor VOETBAL koos ipv voor een land. Ik kon eveneens opmerken dat ik hoopte op een herhaling van de 1978-finale: 3-1 tegen de pummels. Hoewel, pummels ... het ging 1978 mis in die Amsterdams-Krolliaanse verdediging. Op het middelveld had het team van Happel de Gouden Formule, met Willy, Haan en Neeskens (die Gouden Formule had de Italiaanse WereldKampioen vier jaar later ook, met Tardelli, Antognoni en Oriali), terwijl er drie prachtige spitsen vooraan liepen te pillen ... Ach, ik zou hier wel uren over kunnen doorbomen, maar omdat het dan om ZINNIGE en VERSTANDIGE zaken rondom voetbal gaat zouden de Hollandse lezers moeten afhaken. Dat is dan niet beleefd van me. De eer- lijkheid gebied het me overigens wel te melden dat de verdediging van nu niet zo lamentabel is als ze toen was. Dat KAN het verschil maken ...
Maar we hadden het dus over Mario Alberto Kempes. De man die in de finale van '78 twee knoerten (van het type TANGO/Rosario. Ik heb die officiële bal van de Mundial '78 nog steeds in mijn huiskamer liggen) in het Hollandse net slingerde. Hij maakte al eerder indruk op de voetballiefhebbers (hij was er in '74 als jonge snaak ook al bij en werd verafgood in het Spaanse Valencia waar hij speelde als spits). Hij maakte blijkbaar ook indruk op enkele mastineros van "het eerste uur". In die jaren '70 zette Emilio Álvarez (een enkeling in de lage landen kent hem nog uit eigen persoonlijk contacten) zijn eerste stap in het georganiseerde/ officiële mastín-wereldje door met de (toen nog zonder officiële stamboek-inschrijving) reu "KEMPES" een concurso te winnen. Een knappe hond, eerder gestroomd dan gemarmerd, hoewel daar aangenaam over geredetwist kan worden. In ieder geval was dat het startschot voor de "de Aralla"-kennel.
Ik heb behoorlijk lang zitten prakkezeren over het videootje dat ik wil gaan aanbevelen aan de lezer. Kandidaten genoeg. Bijvoorbeeld een docu-serie op YouTube rondom genoemde Kempes en het mundial van '78, met een leuk politiek accent waar ons kroonprinsje misschien wel iets mee aan kan. Of misschien toch de tip om die hele wedstrijd van dertig jaar geleden nog maar eens opnieuw te bekijken (óók op YT.Of anders DVD). Doch ik heb besloten om voor de korte -maar instructieve- pijn te gaan.
De wijze les: de boertjes moeten het toch vooral van geluk hebben, van zichzelf zullen ze niks klaar gaan maken =>
Kürz aber Kräftig (effe doorbijten; het zijn maar twee minuten)
Let op de gelijkmaker. Een volledig doorgeflipt, agressief kereltje die deze maakte, maar WAT een kopbal !!
(voor die voorzet van René hebben we overigens zelfs twee Nederlandse woorden: "geniaal" en "perfect")

Om aan te tonen dat ik weldegelijk positief kan schrijven over dat "met-de-klompen-aan-in-de-wei-achter-de-bal-aansjokken"-voetbal hier ten lande beloof ik dat ik er binnenkort, zeg, nog vóór de 14de, eens iets positiefs over zal schrijven
--
Nabericht van Maandag. De vermelde jongedame was de dag na de verdiende finale-overwinning nog steeds niet uit de zevende hemel terug (in verband met de politieke implicaties ervan vertaal ik hier uiteraard niets): "... y porque por una vez ... hemos estado todos unidos!! Que gran nación esta nuestra ... me siento orgullosa de ser Española ahora y siempre ... a disfrutarlo !!" [een andere dame reageerde daarop met: "si señora !!!! espero que el triunfo de España, abras las puertas de la esperanza y nos haga reflexionar a todos y que la unión de todos los españoles no se quede en un partido, ni en un campeonato, si no que se prolongue desde ahora hasta siempre y que seamos lo que somos: España !!!! un gran pais !!!!"] en later nog: "Hemos escrito la historia ... abrir bien los ojos y emocionaros con cada momento para poder recordarlo siempre ... Arriba España !!". Toegegeven: ik zou dergelijke chauvinistische praat niet pikken als het *) niet gemeend was en het *) van Ollandse zijde ten berde zou zijn gebracht. Het verschil in het laatste geval zit er natuurlijk in dat het geen tijdelijke bevlieging zou zijn, doch een eerder permanente waanzin. Zo'n toestand waarbij geestelijk minder draagkrachtige psychoten bevestiging van hun wanen vinden bij andere psychoten die geestelijk minder draagkrachtig zijn. Met hier en daar een full-blown psychopaath er tussendoor ...

Boycott de Euro-winner 2011 !!

Short Summary: everyone who loves the Mastín Español (and also everyone who loves the Mastín de los Pirineos) should think twice, and again, before he (or she) takes steps to attend the EuroDog Show 2011.

Mijn gedeelte van dit verhaal is in zijn essentie snel verteld: Naar aanleiding van de afgelopen World Dog Show kwam ik met een buitenlandse mastinera aan de praat over de Euro Dog Show volgend jaar in ons Nederland. Daar verraste ze me eerlijk gezegd mee. Ik wist dat er één dezer jaren iets ging gebeuren in het noorden van het land. Maar of dat een WDS of een EDS zou gaan worden, en in welk jaar precies, was mij inmiddels alweer ontvloden. Het is al weer zo lang geleden dat de eerste berichten hierover af kwamen ... Maar ik moest een paar keer flink en moeizaam slikken toen ik me realiseerde wie er zoal mag gaan keuren ... Correcter gezegd: wie het CAC-gedeelte voor de Mastínes Españoles mag gaan keuren. En de mastines de los Pirineos. EN de Rafeiro. EN de Castro laboreiro. EN de Estrela. Je zou je voor een moment af kunnen vragen of dit een rechtstreekse en moedwillige provocatie aan het adres van de rasliefhebbers is. De Nederlandse en de buitenlandse. Mijn gesprekspartner en mijn eigen persoon hadden niet veel tijd nodig om tot overeen- stemming te komen dat de beoogde keurmeester het ME-ras geen goed gedaan heeft. Als de facto eigenaar van de toenmalige NMMC was zijn nefaste invloed in Nederland uiteraard nog sterker dan in bijv. midden- en oost-Europa, maar gevoeld hebben we het allemaal. Hmmm ... hoe gedetailleerd moet ik hier eigenlijk op de materie ingaan ? Moet ik speculerenderwijs iets poneren omtrent de redenen waarom hij in de nadagen van de NMMC in Nederland nauwelijks nog aan keuren toe kwam, of hoe dat in het buitenland toch weer iets anders lag ... ? Misschien moet ik maar focussen op de organisatie en de rasliefhebbers. Het bestuur van de RvB heeft dus eind vorig jaar beslist -zo heet het dan toch- dat de ME maar bij de MNCN ingedeeld moest gaan worden. Zulks niet op vraag van welke Nederlandse mastinero dan ook. Nu dan dit weer. Een verband ? Wel, de organisatie van de EDS is natuurlijk (het bestuur van) de RvB niet. De relatie is bijna indirect te noemen. En zo'n EDS-organisatie moet natuurlijk ook een beetje op de centjes letten. All-rounders uit het eigen land zijn dan natuurlijk welgekomen. Nochtans zou het beter zijn geweest als de organisatie van de EDS iets verder had gekeken en zich zorgvuldiger had georiënteerd. WIJ zitten nu met de gebakken peren. Hier kan voor het ras niets goeds uitkomen. Zeker niet voor het mastín-sfeertje hier ten lande. En wat moeten we tegen onze buitenlandse vrienden zeggen: "Blijf liever weg"? Of: "Als je toch durft opdagen zullen we ons genoopt voelen daar in de toekomst rekening mee te houden ..."? Misschien: "Kom gerust als je wilt, maar neem vooral niet teveel honden en vrienden mee ...". Of -onder het motto "Horen, zien en ZWIJGEN"- helemaal niets ? Ik voor mij ben er nog niet uit, hoor ... !
Voor wie zich verder wilt oriënteren: EDS 2011 . Deze website vindt ik trouwens op zich al een aanfluiting. Esthetisch en anderszins. Bah !
Uiteraard behoud ik me het recht voor om deze tekst in de toekomst nog zo vaak aan te vullen en te herschrijven als en wanneer het me zelf goeddunkt. Zoals deze "update" van 26 September.

In het land der behulpzame Deentjes ...

[ GEEN FOTO ]

Daar stond ik dan, aan de periferie van het enorme Messe-complex waar de WDS 2010 werd gehouden. Ik was al bijna leeggezweet en ik meende dat het bloed al in mijn schoenen (feitelijk waren het mijn lederen klompen die ik meegenomen had. Die lopen gewoon prima) stond. Het was er in de tussentijd niet vroeger op geworden ... En de officiële ingang(en) waren aan de andere kant van het complex. Wat hier aan deze kant wel was: de camping voor de exposanten. Ik stapte desondanks op de Deünse terrein-bewaker annex parkeerwachter af en vroeg hem in vloeiend buitenlands waar ik een toegangs-ticket en een catalogus kon krijgen. Zonder problemen kon ik het terrein op en vond via zijn hartelijk verstrekte aanwijzingen alsnog een tent waar ik het gevraagde kon vinden. Op mijn weg over de camping was ik al vele tientallen honden & eigenaars tegengekomen die overduidelijk de show al aan het verlaten waren. Ik trok daaruit de conclusie dat de show feitelijk al voorbij was ... :-( Desondanks op zoek naar de juiste Hall (H, ring nummer H38. Had ik al op internet kunnen vinden). In deze donkere hall vond ik in het eerste hoekje rechts een aantal tijdelijke 'nissen', waarin diverse mastineros en hun honden zich bevonden. Hoewel de mooie, gestroomde Bono s Madridskogo Dvora natuurlijk de absolute blikvanger was doordat hij twee keer zo groot lijkt dan hij in werkelijkheid is en dan ook nog es zo mooi beweegt, was de eerste die ik aansprak Boris Persson die daar met zijn Charley z Kraje Sokolu stond. Vol trots liet hij onder anderen in een grote multo-map de stamboom van Charley zien. Uiteraard ontbrak daar Ivoire niet, via de bekende link ... Tijdens het gesprek meldde hij dat de show nog helemaal niet over was, doch dat het maar net was begonnen. Oeps ... ! Gelukkig niet echt veel gemist (ja, alle mastines de los Pirineos, maar niet de Españoles). Meteen naar de ring gegaan en in grote haast een fototoestel en mijn bootschoentjes tevoorschijn gehaald. Tiens, die fototoestellen van me ... Ik had er twee meegenomen met de bedoeling de risico's te spreiden. Maar het kwam er op neer dat ik met het wegwerpdingetje wel kon fotograferen, zij het telkens op het randje van het flits-bereik, maar dat die digitale kneutel weigerde te kieken. Wél lukte het maken van video-filmpjes. Het uitschakelen wilde dan weer nauwelijks, zodat de filmpkes voor de helft uit opnamen van mijn eigen tenen bestaan :-( ... Lange videos hadden best gekund, maar in de praktijk is het er helaas niet van gekomen. Zwaar klote, dus. Zwaar klote. Terwijl er in de ring al wat honden onder de handen van Malo Alcrudo door gingen, ging ik -in zwaar bezweette toestand- Iva Jarova alvast een handje geven. Niet veel later pakte ik Jonas Nielsen ook nog even mee. Sally Nielsen was tot haar spijt afwezig. Pas hierna ging ik even uitgebreid met een handdoek aan de slag. Wat het organisatorisch aspect van de show betreft: de Deentjes waren wél zo vriendelijk om van die bordjes op te houden waarop de catalogus-nummers stonden van de honden die in de ring verlangd werden, MAAR aan de ring was niets te vinden van een bord waarop de absenten en de uitslagen werden vermeld. Wederom: zwaar klote ! Er waren maar vijftien (15) mastines effectief verschenen. Dat is meer dan we in Nederland te zien krijgen, maar natuurlijk veel minder dan op de World Dog Show in Bratislava. De gemiddelde qualiteit van de honden was ongeveer gelijk. Nu ja, ietsje minder dan. Voor de liefhebbers was het wel fijn dat er eindelijk ook eens drie Deense en twee Franse mastines acte de presence gaven. Vooral de geheimzinnige Dark Angel de la Montée du Col met zijn grote schofthoogte was een aangename verassing. Aangezien de gade van de eigenaresse alleen Frans sprak en ik de tijd niet vond om mijn langzame zinnen te construeren zat ook aan de kant van de eigenaars de nodige geheimzinnigheid die niet weggenomen kon worden. En verder ... was het dan alleen maar Russisch dat er werd gesproken rondom de ring ? Met negen daadwerkelijk verschenen Russische mastines moest dat haast wel. Hoewel ik af en toe een woordje Engels en Duits kon wisselen met de niet-Russen, waren de Russen dus echt de dominante factor. Het scoren in de ring wilde hen niet echt lukken, maar dat heeft misschien ook wel met die SM-kelder benadering van de "Handling" te maken. De betere kanten van een mastín komen heus niet tot uiting als je zo'n arm beestje aan de halsband probeert op te hangen. Echt niet ! (Maar: wie werpt zich op om dat die Russen eens in hun eigen taaltje mede te delen ?). Een mooie hond als Qerubio Tornado Erben en zelfs een prachtige hond als Bono missen door deze manier veel kansen [Bono IN de ring is nog geen schaduw van Bono buiten de ring :-( ]. Jammer.
Weinig honden = snel gebeurd. Voor de uitslagen zie bijvoorbeeld de VIB-site ( VIB ). Voor mij de twee aantrekkelijkste mastines waren de twee enige atigrado's : Bono en Jenny Mastibe (o.a. de moeder van Primus Mastibe => Primus ). Niet alle honden waren te knuffelen. Dat heeft natuurlijk met de omstandigheden te maken. Van Jenny Mastibe vond ik het heel erg jammer dat haar bench direct aan de ingang van de ring stond, want om deze reden zat ze meteen na de ring-performance weer onbereikbaar voor deskundige knuffelhanden achter tralies ... Ik heb meerdere keren geprobeerd de fraaie en zeer vrouwelijke kop van Jenny en face op de gevoelige plaat te krijgen, doch ik moest met lege handen naar huis. Over naar huis gesproken: er was maar weinig animo om nog een beetje te blijven hangen nadat de slag in de ring eenmaal gestreden was. En ik had zelf bijzondere redenen om de terugweg aan te vangen: thuis wachtte mijn menagerie op de eerste verzorging sinds zaterdag-ochtend. Maar eerst even wat aan mijn eigen verzorging doen. In de koele voor-hall van het gebouw even op een bankje zitten uitpuffen en tegelijk mijn sokjes uit. Misschien voor die buitenlanders een vreemd gezicht, zo'n ongeschoren clochard die daar met zijn blote voeten zit te spelen, maar ik kon tenmiste vaststellen dat er geen bloed en blaren aanwezig waren. Aan de kant van de ring had ik mezelf al langs een handdoek gehaald, maar nu dan alsnog een vers T-shirt (en schone sokken) aangetrokken. Geen overbodige luxe, want dit was nog het exemplaar waarin ik "geslapen" had ... :-( Ik was niet de enige die een beetje uitpuf-werk kon gebruiken. Even verderop in de koele hall stond één van die misvormde Engelse Bulldoggen te puffen. Wat heet puffen; het leek wel of 'ie er elk moment ik kon blijven. Wirklich widerlich !! Natuurlijk(!), het was tropisch warm, maar dit is toch echt te gek. De dag waarop er een wereldwijd fokverbod komt voor dit deerniswekkende ras (en dat hoeft niet per se tot 4 October te wachten) zal waarlijk een overwinning
zijn voor de beschaving !

OP DE TERUGWEG ...

Een kwartiertje voor uitpuffen en opfrissen (toegegeven: die Deense toiletten daar in het Jaarbeurs-complex waren keurig schoon en nog gratis ook. Wel goed dat ik een eigen rolletje WC-papier meehad ...) en daarna weer op de terugweg. De omge- keerde weg die ooit voor de heenweg was uitgestippeld. Via die Godthabsvej. Kon echt niet missen. Op de hoek van het enorme complex wel eerst even op zo'n "hundeskov" gekeken. Dat blijkt niets met een hondenshow te maken te hebben, maar met een gebied waar heiningen van 1,60 meter omheen staan. Om het wild binnen- en de honden buiten te houden, of omgekeerd ? Wat maakt het ook uit. Op het station aangekomen een net-niet gewelddadige confrontatie met de plaatselijke kaartjes-automaat. Op het typische geluid van zo'n Haagse scheldkanonnade kwam een conducteur-achtige persoon kalm aangewaggeld en begeleidde me keurig stapje-voor-stapje door het toch wel erg lange koop-proces heen. Grote Klasse ! Met de trein via wederom zo'n Deens tussenstation naar Kolding. Daar leek het enige tijd mis te gaan omdat ik maar niet aan een treinkaartje richting Hamburg kon komen. Ja, gesloten loketten op zondag, hein ... ?
Maar uiteindelijk is het ook daar -na vaak en veel vragen, bijna zelfs een beetje zeuren- met behulp van een vriendelijke inboorlinge in de kiosk gelukt. Communicatie-foutje: ik had in de laatste halte in Denemarken moeten overstappen, maar ik werd op gegeven ogenblik weer teruggenomen in de richting van de Deense binnenlanden ... Oei ! Geheel onverplicht ging een conducteur een oplossing versieren. Een internationale trein die toch al enigzins overtijd was zou speciaal voor mij in het kleine plaatsje stoppen. Dat was althans de bedoeling. Maar in werkelijkheid liep dat dus anders. Derhalve ik had nog maar één mogelijkheid om die dag het land uit komen. Het alternatief was niet echt rampzalig: een avontuurlijke stationsovernachting. Er stonden aan het einde van het achterste perron twee lekker lange banken waar je best wel een paar uurtjes kan knorren. En een paar uurtjes had voldoende moeten zijn. In ieder geval qua liggen. Qua pure slaap zou een half uurtje al voldoende zijn geweest. Evenwel: de laatste trein kwam aangetuft en ik kon uiteindelijk in Flensburg op de nachttrein naar ik weet niet waar stappen. Ik kwam in een coupe bij een gezellig Deens gezin (met klein hondje) terecht alwaar ik na verloop van tijd moest vechten tegen de slaap. Heb ik trouwens wel gewonnen. In Hamburg eruit en toen begon er weer zo'n eigenaardige ronde. Omdat die Leute aan de info-balie ook van de straat gehouden moeten worden was er nergens op dat enorme mega-station serieuze info middels borden ofzo en al helemaal geen info terzake van internationaal reizen. Ja, ik kon wel een reis-suggestie krijgen, maar geen kaartje. Bij de automaat kon ik overigens óók reisinfo-krijgen en zelfs ook een kaartje. Dat noopte wel tot wederom een verbaal Haags Trommelvuur. Niet erg lang, hoor. Laten we zeggen: een Haags Kwartiertje lang. Wel uitermate klotig dat ik nog tot 4.42 uur moest wachten daar op dat oninteressante station. Zeker geen plaats om even een tukje te doen :-(... Dus maar een grote beker koffie gekocht.
En volgens mij was dat wederom in een McD-zaakje ... (sleutelwoord: Merde !). Maar goed, ik zat op gegeven ogenblik in een trein op de goede route. Tijd om eindelijk eens dat slaapje te doen. Ik weet het: zittend slapen is slecht voor het fysieke brein, maar telkens net-niet in slaap vallen is nog vele malen slechter. Ergo: het wekkertje (ic: GSM) gezet en een verfrissend slaapje gemaakt. Daaruit gewekt door de conductrice en niet door mijn GSM ...
Kijk !! Daar heb je Osnabrück Hbf. Uitstappen, even de benen strekken en op zoek naar een nieuwe kop koffie (die overigens walgelijk was) en een paar broodjes (smaakten wel aardig). Met een half uurtje vertraging op het dorp aangekomen. Thuis meteen op de thermometer gekenen: 23 *C. Dat vond ik toch wel erg veel (het was nog geen 10 uur), dus de deur en de ramen nog enige tijd open gelaten. Mijn vogeltjes vermaakten zich overigens prima zo, gezellig met de (tijdgeschakelde) radio aan. Ik had overigens -voor zover ik kon vaststellen- geen insluipingen gehad tijdens mijn afwezigheid. Na een uurtje op bed gaan liggen en aldaar een uur of drie heerlijk geslapen. Daarna dacht ik dat ik het verhaal had afgesloten. Hihi ... wist ik dat we aan het begin van zo'n hittegolf-achtige toestand stonden ... (?!). En echte mogelijk- heden om de leeggeroofde lichamelijke reserves weer aan te vullen kwamen er voorlopig niet ...
Aldus, na het op voorhand mislukte niet-avontuur in het land der Petits Belges had ik dan nu het vreemde avontuurtje in het land der Minuscules Danoises gehad... Hmmm ... Echt ontmoedigd ben ik nog niet. Er is mij vriendelijk gevraagd of ik naar de European Dogshow in het kleine landje Slovenië ga komen (31 September). Hoewel er geen fatsoenlijke trein-verbinding schijnt te zijn, denk ik toch dat ik ga. Eindelijk eens oog-in-oog met die geweldige Italiaanse mastines !!
-
Ik had heel erg graag een foto van Jenny Mastibe boven dit artikel geplaatst, maar na bestudering van die vijf plaatjes die ik speciaal van haar heb geschoten, leek het me deftiger om dat de lezers maar niet aan te doen.
-
In tegenspraak tot mijn bovenstaande voorspelling heeft Qerubio Tornado Erben een grote prijs binnengehaald: 10 Juli op het Championnat de France (in het illustere plaatsje Villepinte) werd hij Best Of Breed. Félicitations et compliments !!

Intermezzo: Het Groen-Geel Gebeuren

Feitelijk gaat het hier niet om een intermezzo, maar juist over het beschrijven van een langdurig proces. In April kon ik dus al verheugd melding doen van de paardebloemen die her en der hun harnekkige en onverstoorbare aanwezigheid kenbaar maakten. Één eenzame paardebloem staat nog steeds stoer in mijn voortuin, maar afgezien van deze laatbloeier zijn ze allemaal al vertrokken. Tot volgend jaar dan maar weer.
Na het heengaan van de paardebloemen kwam een zeer onver- wachte gast zijn opwachting maken in het droogste en meest hopeloze deel van mijn tuin: een boterbloem. Inderdaad zeer onverwacht, omdat de boterbloem zo'n typisch pionierskruid is voor de vochtige gebieden. Moerassen enzo. In dat gedeelte van de tuin heeft het feest dan ook niet lang geduurd. Maar in de achtertuin dook er kortgeleden wèèr "eentje" op (Zie de middelste twee foto's). Het is natuurlijk moeilijk om in het geval van een boterbloem van één of meerdere te spreken omdat de voort-planting en aanwezigheid door middel van een wortelstok gaat. Maar es kijken hoe het daar af gaat lopen.
Helemaal onderaan een plantje dat al vele weken zo'n beetje overal waar ik kom zijn kop opsteekt. Het is verleidelijk om in het kader van dat wortelstok-gebeuren en de stervormige bloemetjes te denken aan havikskruid, maar het is zowaar het Jacobskruid. Ik heb één en hetzelfde plantje achter in mijn tuin op hetzelfde tijdstip van twee verschillende kanten gefotografeerd. Wat een verschil, hein ?
En dan -als een soort van nabericht- een paar plantjes hier even verderop zoals ik ze 23 Juli op de kiek zette. Soort: onbekend. Dat zijn dus de twee bovenste fotootjes.
Filosofisch-religieuze overpeinzing: zou moedertje Natuur mij en andere Hagenaars nu welbewust en persoonlijk verwennen met dat eenvoudige, doch mooie geel-groene gebeuren, of zouden ooit onze Haagse voorouders de Haagse Nationale Kleuren hebben gekozen uit wat hen direct omringde ... ??
--
Nabericht dd 24 Juli: via de interactieve modus van dit blog kreeg ik te horen dat de bovenste twee foto's van het prachtige boerenwormkruid is. Maar er werden ook vragen gesteld over dat jacobskruid. Tiens, ik heb de plant primair geïdentificeerd aan de bloemen en de afmetingen. Nader onderzoek kan ik niet meer doen, omdat ik de -zoals men zegt- giftige plant alreeds heb verwijderd ...
--
Tweede nabericht: Inmiddels is achter de internetschermen de dicussie in volle hevigheid losgebarsten -> Een enkeling beweert dat het toch om havikskruid gaat en niet om Jacobskruid ... De enige manier om er alsnog achter te komen is om de plant weer op te laten komen (als dat al gaat lukken) en daarna HÉÉL nauwgezet -met de flora in de hand en de centimeter erbij- te bestuderen ... We houden u op de hoogte, beste lezer.
--

Les Minuscules Danoises

Ofwel: die Domme Deentjes

De lezer had dus al vernomen hoe ik vanuit het land der domme Ollanders, via het land der domme Duitsers op het punt kwam het land der domme Denen te betreden [ik bepaal me maar tot het "domme" aspect van deze drie volkeren, want met de oor- spronkelijke anti-homo opzet van deze teksten kom je gegaran- deerd in aanvaring met het strafrecht]
Het oponthoud in Flensburg gebruikt om een flinke kop koffie bij de Stewart af te nemen. Daar nog een leuk drietalig gesprekje mee gevoerd. Een hart-vitamientje ! Ik bedwing de verleiding om hier uit te gaan weiden over sleutelmomenten en het effect van
"gewone mensen" op de beschaving en dergelijke dingen meer. Het krijgt zo gauw een pedanterig en elitairistisch toontje, je verhaal. En we waren al overeengekomen dat er geen elitairistsch luchtje rondom dit blog thuishoort.
Maar met het krappe tijdschema dat ik aan mijn broek had hangen en de tweeënenhalf uur vertraging nog vóór ik in Denemarken was, zat ik dus met een probleem: is het nog wel doenbaar, de WDS in Herning ?? Indien niet, dan moest ik me maar gewoon een halve dag in Kolding gaan vermaken en daarna terug naar huis. Moet toch te doen zijn. Terwijl de vraag nog onbeantwoord bleef, stoomden we Denemarken binnen via een prachtige spoorweg-constructie. Alweder een hart-vitamientje. In Denemarken viel er op het spoor heel wat minder te genieten, want we moesten nogal eens stilstaan. Tiens, als je op een enkel spoor in twee richtingen verkeer wilt laten rijden, moet er heel wat voorrang verleend worden ... En die tweeënhalf uur werd allengs meer dan drie uur ... Toen ik eindelijk in Kolding aankwam had ik me al vastgeklampt aan het idee dat de volgorde waarin de rassen op de website stonden aangegeven ook de daadwerkelijke keur-volgorde zou zijn (hoewel dat nergens expliciet of impliciet zo vermeld stond). Met de mastín español als laatste in de rij zou het aldus nog mogelijk moeten zijn om een stukje mee te pikken. Beter dan helemaal niets. Al was het natuurlijk niet waar ik voor gekomen was ...
Deens, aan de geschreven taal hoeft het niet te liggen, want die is voor 92,5% begrijpelijk. MAAR aan de gebrekkige informatie- voorziening op met name de stations ligt het dus wel. Daar komt dan nog eens bovenop dat op zondag de loketten bij de Deense Staats Spoorwegen gesloten zijn ... Zo bruin bakken zelfs die luie Ollanders het niet ! Op een enkel station kan je wel in de kiosk iets voor elkaar krijgen in de zin van kaartjes. Maar de kaartjes-automaat werkt ook prima. Als ik eens over dit brede onderwerp zou mogen doormijmeren, dan kan ik opmerken dat die sukkels van de diverse Europese spoorwegmaatschappijen in plaats van op hun kantoortjes proberen hun zgn "ei van Columbus" van nog maar eens een extra laagje "goud" te voorzien, beter eens gewoon bij elkaar moeten gaan rondkijken. België, Nederland, Duitsland, Denemarken ... overal is het behelpen met wat je op de stations, op de websites en op kaart-automaten aangeboden wordt. Maar praktische oplossingen liggen in het buitenland zó voor het oprapen. Het zou het leven van vele miljoenen er een stuk aangenamer op maken. Heus.
Maar op een gegeven ogenblik zat ik dus in de trein van "Wei-je" (Velje) naar Herning. Niet overdreven fit, dat moet gezegd. Maanden vooraf had ik al gezegd "Als ik nog leef en het is niet te heet, dan kom ik". Nou, het was eigenlijk veel te heet. Maar toch ging ik. Tel daar een ongemakkelijke nacht zonder slaap bij op en je hebt ongeveer het plaatje. Herning leek een aangename verassing in petto te hebben: het was namelijk mogelijk om vanuit het station per loopbrug meteen de autostrade ("Dronningens Boulevard") over te steken. Dat was niet gepland, maar ik nam de gelegenheid te baat. Alles om maar iets vroeger/ minder laat aan te komen ... Het had een goede zet kunnen zijn, als ik maar op de Godthabsvej had kunnen komen. In plaats daarvan liep ik op volle snelheid over de ... (nergens een naam aangegeven. Ook achteraf niet met zekerheid kunnen achterhalen)... in een te zuidelijke richting. Terwijl het zweet met liters tegelijk langs m'n lijer gutste en de verzengende zon op mijn weerloze lichaam scheen kreeg ik twee keer (één keer op haar heenweg en één keer op haar terugweg) versterking van een Deense hardloopster. Ik probeerde haar de kortste weg naar het Messe-center te ontfutselen, maar het kwam er op neer dat zij wel wist waar het was, maar geen echt idee had van de kortste weg. (Ik had daar wel een idee van: ik was de herkansings-afslag al voorbij. Daardoor werd het een stukje heen-en-weer lopen). Wat die hardloopster betreft: ook al was het maar een blondje, toch had ik best wel een half uurtje met haar op de speelweide willen spelen. Zo had ze óók haar overtollige energie kwijt gekund. Maar ja, je weet hoe het gezegde gaat:
"I can't. I have a dogshow" ... terug bij de herkansings-afslag (ook zonder naam) zag ik een soort van kaartje. Daar stond o.a. een "Hundeskov" aangegeven. Eerst dacht ik: "Hee, leuk(!) één van die schattige Deentjes heeft tenminste WEL de moeite genomen om iets van informatie over de hondenshow te geven". Langs een route met dit soort bordjes kwam ik uiteindelijk bij het terrein van het Messe-center aan. Maar dan wel aan de verkeerde kant ... !

Gieren de zenuwen van de spanning al door je keel, beste lezer ?? Nog even geduld, het alles onthullende derde deel komt eraan. Maar dan alleen voor lezers met roestvrij-stalen zenuwen !