Domme Denen

Ofwel: les Minuscules Danoises ...

Ik zou hier kunnen beginnen met een citaat van Shakespeare, die dan op zijn beurt Hamlet weer citeerde toen deze sprak:
"Something is rotten in the state of Denmark ... "
Maar net zoals de titel zou het een beetje te eenzijdig de schuld leggen bij alleen maar die domme Denen (en ze zijn ECHT dom hoor, die Deentjes (!), zij het soms ook wel eens vriendelijk en behulpzaam). Het gaat net zo goed over die domme Duitsers en die domme Ollanders.

Wel, ik heb dus besloten om de geheime blogberichten over mijn voorbereidingen voor het bezoek aan de World Dog Show niet alsnog te publiceren. Ik hield ze sowieso al een tijdje onder de knop, omdat ik mijn afwezigheid voor een paar dagen hier op het dorp niet te breeduit wilde rondschreeuwen. Maar de geinteresseerde lezer zal het dus met een korte samenvatting moeten doen ...

Het verhaal zou verteld kunnen worden vanaf de Bundessieger te Dortmund verleden jaar. Hoewel "Dortmund" een sterk overroepen reputatie heeft maar objectief niet al te belangrijk is, vond men (Deense Kennel Klub) het dus wel de moeite om daar met een standje aanwezig te zijn. Daar heb ik dus ook mijn programma-boekje voor de WDS 2010 al opgehaald.
Er was -uiteraard- ook een speciale website. Maar naarmate de tijd verstreek, bleek dat daar steeds minder werk van werd gemaakt. In de laatste weken voor die World Dog Show werd gehouden, werd het Deens-talige gedeelte van de site nog wel één keertje geupdate, maar de anderstalige gedeeltes niet. Lekker gastvrij ... ! Op een gegeven moment stelde ik dan ook op mastininfo de forum-vraag of heel die WDS maar niet gewoon geboycot moest worden. Een scherpzinnige lezeres had overigens al wel op een ANDERE dan de speciale SITE ontdekt dat er 21 Mastines Espanol en 10 Mastines de los Pirineos waren ingeschreven. Op basis waarvan je dus zou mogen besluiten dat het de moeite kon zijn om de vertoning te gaan bezoeken.
Dan moest er uiteraard ook nog bekeken worden wat de reis-mogelijkheden waren naar dat verre Herning. Het WAS mogelijk om aldaar per trein aan te komen. Daarmee was dus aan mijn belangrijkste voorwaarde voldaan.
Deze keer kon de website van de Belgische NMBS me niet echt behulpzaam zijn bij het uitknobbelen van een reisschema. De website van de Deense staatsspoorwegen al evenmin.
In de week voor het vertrek nog vlug even een ticket (van die ellendige sukkels van de NS) via het reisbureau op de hoek besteld. Uiteraard voor de slaaptrein naar het noorden. Volgens het bijgeleverde reisschema zou ik in Bielefeld op de slaaptrein van de Europese AIDS-hoofdstad (je-weet-wel: "Het begint met de 'A' van HIV en het rijmt op Rotterdam") naar die andere homo-hoofdplaats van Europees formaat (Kopenhagen, dus) stappen en uiteindelijk daar in het Deense Kolding weer uit-stappen.
Het tijdschema moest er toe leiden dat ik uiteindelijk een half uurtje zou hebben om van het Centraal Station in Herning naar het tentoonstellingsterrein te lopen en daar op tijd voor de show zou arriveren . Ook achteraf bleek dat een zeer realistisch schema.
Om geen risico's te lopen rondom het missen van verbindingen en dergelijke besloot ik maar om wat eerder te vertrekken dan het officiële schema voorschreef. Ongeveer drie uur eerder. Via Bad Bentheim weer de Heimat binnengetuft en aldus de richting van Bielefeld ingegaan. Naar goede gewoonte met een Sjeems Bond-boek om wat te bestuderen. Dat was nog hetzelfde boek waarin ik ter gelegenheid van de WDS 2009 in was beginnen te lezen. Geen verhaal aan één stuk, maar eerder wat losse vertellingen uit het opwindende beroepsleven van een geheim agent with a license to kill ... Dit boek is dus deze reis uit-gelezen en ik ben in een ander (1958. Nederlandstalige vertaling van onbekende datum) boek met dezelfde hoofdpersoon begonnen.
Tot Bielefeld een reisje zonder bijzondere voorvallen. Of het zou moeten zijn mijn eerste kennismaking met een blijkbaar folkloristisch gebruik waarbij enkele jonge deerntjes een symbolisch boodschappenmandje proberen leeg te verkopen (in dit concrete geval onder de vermelding dat het om een drinkgeld voor een vrijgezellen-avond zou gaan). In Bielefeld zelf liepen ook van die groepen met deernes rond (sommigen in een soort van klederdracht), dus dat van die vrijgezellenavond zal wel niet helemaal waar zijn, denk ik ...
Daarna in Bielefeld nog een primeur: de allereerste keer dat ik -NOODGEDWONGEN- een MacDonalds binnen stapte. Ik bespaar de ontgoochelde lezer de details, maar ik kan wel verklappen dat ik me behoorlijk genomen voelde achteraf ... :- (
Hoewel een zaterdagavond, was in Bielefeld zo'n beetje alles gesloten in het centrum. Die paar horeca-zaakjes die wél open waren, zaten geconcentreerd aan de achterzijde van het station. Ik had er geen enkele behoefte aan om met een grote reistas wat in een warme, lege stad rond te gaan lopen, dus ik nam plaats op het geplande perron, sloeg mijn boek open en begon verder te studeren. Af en toe de beentjes strekken en natuurlijk het eerste flesje (25 cl) wijn opengemaakt ...
Het moment kwam er dus aan. Een ENORME en enorm lange trein kwam aangedenderd. Zo'n beetje alles zat aan elkaar geplakt: bestemming Warschau,bestemming Kopenhagen, alles ... Toen ik eenmaal de juiste wagon had gevonden kreeg ik maar beroerd weinig begeleiding van het personeel, waarvan het me overigens onduidelijk was van welke nationalitiet of taalfamilie het was. Het vinden en betrekken van het juiste slaapcompartiment was helemaal een crime. Ik wist ook niet wat ik mocht verwachten. Vooraf had ik te horen gekregen dat we voor drie personen een vier persoons-compartiment zouden hebben. Uiteindelijk zou blijken dat we met drie à vier personen plus een verstekeling een zespersoons-compartiment moesten delen. Dat delen had nogal wat voeten in de aarde, want irritant en lastig aanwezig was een getrouwde homo, die nauwelijks Engels sprak, met een vrouw die vreselijk uit haar bek stonk en snurkte. Dat zullen dan wel Ollanders geweest zijn. Een mogelijkheid om je even keurig te installeren was er niet. Dank zij die vieze Ollander. Bah ! Het ging er dus op neer komen dat ik wel even wat heb gelegen in die héél warme en niet-ge-airconditioned ruimte, waar evenmin behoorlijk geventileerd kon worden, maar zo goed als zeker nog geen moment geslapen. In Hamburg er uiteindelijk uit en vanaf dat moment alleen nog maar het gangpad van een andere wagon bewoond. De diverse wagons verschilden vreselijk veel van elkaar. In alle opzichten: ruimte, luxe, uitvoering, voorzieningen. Misschien niet qua prijs. Dat weet ik dus niet. In Hamburg stapte overigens ook die verstekeling uit de trein. Misschien is deze ongure figuur er ook de reden van geweest dat we in Flensburg zo allejezus lang hebben stilgestaan. De Deense "Politi" wilde even in alle compartimenten kijken. Wat ze ook zochten, ze hebben het niet gevonden. Maar wél heeft dat erg veel tijdverlies opgeleverd. Toen de trein eindelijk weer in beweging kwam liepen we al twee-en-een-half uur achter op het reisschema ... Op dat moment heb ik dus overwogen om dan maar rechtsomkeert te maken ...
Maar hoe dat is afgelopen, vertel ik in het zinderende tweede deel van dit spannende verhaal ...

Vijf video-voorsmaakjes van de WDS (-:

\
-- -- -- -- --
Hieronder: de uiteindelijke BOB-Winner Anuler Alano en de eerste reu uit de kampioensklasse Neron de Filandon




-- -- -- -- -- --
Vlnr de eerste drie uit de openklasse reuen: 1= Dark Angel, 2 = Bono S Madridskogo Dvora, 3 = Charley z Kraje Sokolú


-- -- --
De donkere schaduw die in onderstaande video door het beeld schicht in navolging van de zwarte man met de rode cravate is dus die Dark Angel de la Montée du Col


Zo, dat is indrukwekkend, toch ?!? :-)
Je kunt wel zien dat ik goed mijn ogen de kost heb gegeven bij de Groten onder de Grootmeesters van de Cinematographie: Renoir, Losey, Antonioni, Kubrick, Verneuil, Sen ...
Maar nu even ernstig: ik was al blij DAT ik iets had om er op te zetten. :-)
De foto's zullen nog wel een week ofzo laten wachten. Ik durf niet na te denken over de qualiteit daarvan. Of over het gebrek aan qualiteit ... :-(
Het vreemde verhaaltje dat bij dit avontuur hoort verneemt de lezer later nog.

- AEPME -

Zaterdag is er (helemaal in Leon, derhalve moeilijk bereikbaar voor de liefhebbers uit de rest van Spanje) dus een Algemene LedenVergadering (Asamblea General) en tegelijk een Bijzondere Algemene Ledenvergadering van de AEPME.
Daar is op zich niets bijzonders aan. Wat er op de agenda's staat zijn oa een punt rondom het verkiezen van de nieuwe vice-voorzitter en een punt rondom het weer intrekken van een tamelijk recente bestuursmaatregel. Dat laatste met name is belangrijk en verassend. Er was dus een ingewikkelde regeling rondom HD-scores, het moeten verschijnen op tenminste vijf Concursos monograficos en het kunnen verschijnen op de dekreuen-lijst van de club, alsmede het mogen adverteren in de Carlanca. Ik vat het maar een beetje kort samen, want het was eigenlijk een tamelijk ingewikkelde constructie die werd opgebouwd rondom een HD-maatregel die nauwelijks iets om het lijf had. Maar een aantal Spaanse fokkers -neen, ik noem nu nog geen namen- vonden zelfs dat symbolische HD-programaatje nog te ver gaan. Fokken met honden zonder HD-opnamen en fokken met ouderdieren die allebei HD-E hebben, het moet -blijven- kunnen ...
Er zijn op internationaal niveau stemmen geworven ten faveure van het symbolische programmaatje. De uitkomst is nog onzeker, maar het oorspronkelijke pessimisme (er werd gehoopt op meer stem-volmachten vanuit het buitenland) lijkt wat te wijken. Die internationale dimensie is belangrijk omdat er natuurlijk een scheve situatie aan het ontstaan is met zware verplichtingen voor fokkers in de diverse buitenlanden, maar "vrijheid-blijheid" voor de Spaanse fokkers. Zodra ik meer weet, verneemt de lezer het.
--
Update dd maandag 28ste: het blijkt dat de voorstanders van het behoud van de regelementering het afgetekend hebben gehaald. Met 5 stemmen verschil is er dan nu tenminste een basis om serieus verder te werken.
Er is nu dus ook een nieuwe vice-voorzitter. Niet iedereen is blij met hem, maar binnen de rasvereniging zullen we toch allemaal met elkaar door een deur moeten. En dat dan hopelijk ten gunste van het ras.

Carlos Gardel (75 jaar geleden alweer ...)

** Wie "Argentinië" zegt, zegt "Tango"

en wie "Tango" zegt, zegt "GARDEL" **

Dergelijke boutades werken het genuanceerd denken natuurlijk niet in de hand en het denken in stereotypes des te meer, maar in dit specifieke geval verklaart het wel een beetje waarom CARLOS GARDEL (11 december 1890 - 24 Juni 1935) 75 jaar na zijn verscheiden nog steeds zo populair is. Het verklaart ook een beetje waarom die populariteit zich altijd vooral in Argentinië concentreerde. Met de rest van Latijns Amerika op een goede tweede plaats, Europa op een zwakke en ras minderende derde plaats en dat dan waar Noord-Amerika uiteraard weer van niets weet (met interessante verschijnselen hier en daar in Azië overigens).
Zijn populariteit was natuurlijk gegroeid vanuit een bodem van een muzikaal repertoire waarbij hij zowel aan de muziek-zelf als aan de teksten zijn flinke deel bijdroeg (wat heet "bijdroeg": hij geldt als zo'n beetje de enige echte uitvinder van de "Tango-canción").Maar daarbij moet natuurlijk aangetekend worden dat hij zijn carriere ooit begon als zanger in liedjescafés en kleine zaaltjes, maar later uitbreidde met grotere concerten en via de toen nog nieuwe media als de grammofoonplaat en muziekfilm. Hij deed zijn prachtige bariton geen reputatie-schade aan met die "uitstapjes". Meer nog: vooral langs die weg is hij uit kunnen groeien tot het fenomeen dat hij dan uiteindelijk geworden is. Van een Levende Legende door een vliegtuigongeluk (eigenaardige parallel met "the day the music died", waarbij Buddy Holly en Ritchie Valens omkwamen) radicaal omgevormd tot een Mythe met bijna heilige-status. Interessant feitje: zijn officiële graf op de nationale begraafplaats "Cementario de la Chacarita" krijgt nog dagelijks bezoek en daarmee mag hij onderhand wel "de popuplairste dode van Argentinië" genoemd worden (Ter vergelijking: toen Juan Perón nog op dezelfde begraafplaats lag kreeg die nauwelijks iemand over de vloer. Zelfs ook Eva Perón, die op een duurdere begraafplaats even verderop lag, kreeg minder visite.).
Duidelijk wèl een onderdeel van de "Beschaafde Achtergrond" zit er evenwel niets typisch Haags aan Gardel. Toen redacteur Frans nog piepjong was, waren er nog maar enkele muziekstukjes die tot het algemeen (radio-/ grammofoonplaat-/ meezing-) patrimonium behoorden. Één daarvan was natuurlijk "Adios Muchachos". Dat kwam mede doordat er een alternatieve tekst rondging. In plaats van zoals Gardel te zingen over "Adios muchachos, compañeros de mi vida/ barra querida de aquellos tiempos" werd dat dan: "Er was een vogel en dat beestje kon niet kakken/ er zat een veertje aan zijn poepertje gebakken". Geen Hogere Literatuur, maar het helpt natuurlijk wel bij het memoriseren van de de melodie ... Nochtans is de eerste keer dat redacteur Frans zich HERINNERT de stem van Gardel te hebben gehoord pas in de eerste helft van de jaren '90 ... Maar wat een stem was dat (!!) eentje die dwars door je ziel snijdt ...
De tango wordt wel eens beschreven als "de eerste glimlach na het oversteken van een zee van tranen", wel, als dat klopt mogen we wel blij zijn dat er in Argentinië zoveel afgehuild is ...
Maar waar het om Gardel gaat: de emotionele kant van zijn lied-repertoire behelst zo'n beetje alle menselijke gevoelens: van melancholie via bitterheid, optimisme, strijdvaardigheid, dankbaarheid, vervoering, liefde, berusting, nou ja, eigenlijk alles, dus. Enkele voorbeelden met geluidsillustratie:
(met behulp van liefhebbers van over de hele wereld en door de tussenkomst van oa YouTube; de kwaliteit laat derhalve nogal eens te wensen over)
volver Hierin leren we oa "(que) veinte años no es nada" ("twintig jaar van een mensenleven is niks"). Dit is sindsdien in Latijns-Amerika een gevleugeld gezegde geworden waarmee het belang van de vervliedende tijd wordt gerelativeerd ...
Volver II Ja, hetzelfde nummer, maar met authentieke opnames uit de film "El dia que me quiereas" en met zowaar de tekst in ondertiteling. Er blijkt nog een opname van hetzelfde nummer, uit de zelfde film, op hetzelfde decor te bestaan. Met dit verschil dat hij hier wat strijdbaarder voor de camera staat en op een gegeven ogenblik zelfs zijn "grijzende" slaaphaar beetpakt als hij zingt over "Ik ben dan wel een dagje ouder, maar pour moi la vie va commencer; ik heb er zin in; ik ga het maken !". Ik zoek die opname nog steeds, dus wie een tip voor me heeft ...
Adios muchachos Denk aan het vogeltje (!).
Caminito Met enkele voorbeelden van wat veel Argentijnse nationalisten en chauvinisten kenmerkend en belangrijk vinden aan hun eigen land. Let goed op de beelden.
mano a mano Dit begint steeds meer op te klimmen in mijn persoonlijke favorieten-lijst. Er zijn meerdere versies van, ieder met een iets andere 'sfeer'.
Por una Cabeza Ook deze video is uit de film "El dia que me quieras" genomen en is al een klein filmpje op zich. Ook hier zijn meerdere "gevoels-versies" van. Ook bekend van andere films. Bijvoorbeeld "Scent of a Woman" met Al Pacino. En die ene film van Spielberg (je-weet-wel die onsmakelijke, ongeschoren figuur die afgezien van "Duel" nog nooit een behoorlijke film heeft gemaakt), hoe heet die ookalweer ?!
la comparsita Deze alleen maar om eens uit een heel ander vaatje te tappen.
Om kort te gaan: bestudeer deze man en zijn muziek eens, het zal echt je culturele horizon aangenaam verbreden !
--
Helemaal bovenaan: een door de meester-zèlf gesigneerde foto.
Onderste foto: de deukhoed, bij voorkeur met een ietwat bredere en ietwat slappere rand was een handelsmerk van Gardel. Op een gegeven ogenblik (eind jaren '80) verschenen in de straten van Buenos Aires een groter aantal plakkaten en borden [zonder verdere tekst] waarop een hoofd met de duidelijk herkenbare gezichtskenmerken van de Peronistische presidents-kandidaat gecombineerd was met die iconografisch slappe hoed in de klassieke positie. Niet veel later werd Carlos Menem weldegelijk president. Zal wel toeval zijn.

Het nieuwe Finse fok-omkaderingsbeleid

Het is in dit weblog al eens ter sprake gekomen: dezelfde gekte waarmee de Nederlandse kynologie op dit moment is besmet heeft ook in het buitenland al slachtoffers gemaakt. Een aardig gedocumenteerd voorbeeld is Finland. Voor hen die mij voor geen meter vertrouwen of die graag een woordje Fins bij willen leren (ik neem zelf genoegen met kennis van het Finse woord "Kuuppish !" [= "Proost !"]) geef ik hier een documentatie-link van de rasvereniging => PDF
Wat is er aan de hand ? Meer onder druk van de omstandigheden dan spontaan en uit overtuiging hebben een paar mastín español-mensen binnen de Finse "Molosserclub" een beleidsplan voor de periode tot en met 2014 opgesteld. Dat moet dan in samenwerking met de "officiëel erkende fokkers" uitgevoerd gaan worden.
Minstens even interessant als het eigenlijke plan is de achtergrond waartegen eea plaats vindt. Ik begin maar eens te vertellen:
In Finland is het wel "gebruikelijk" dat de (al of niet ingevoerde) honden worden ingeschreven in het stamboek van de kennelclub, maar er wordt ook buiten dat verband om gefokt en ingevoerd/ gehouden. De enige sanctie (als je het zo mag noemen) die daarop staat is in feite dat je met dergelijke honden niet aan shows mag deelnemen en dat hun nakomelingen niet alsnog in het stamboek terecht kunnen. Het eerste nestje dat je fokt mag zonder kennelnaam bij het stamboek geregistreerd worden. Wil je daarna nog fokken, dan moet je eerst een twee-daagse cursus volgen en dat afronden met een (geslaagd) schriftelijk examen (Nederlandse kynologen met een lang geheugen herinneren zich nog dat ooit een regel werd overwogen waarbij je de twee cursussen "elementaire kynologische kennis" eerst keurig met een examen moest afronden om eveneens met kennelnaam en al te kunnen fokken en te laten registreren). Vervolgens kan je een kennelnaam aanvragen. Bij die gelegenheid teken je ook een soort contract dat je niet met teven onder de 18 maanden gaat fokken en dat je je teef niet te vaak zal gebruiken voor de fok.
In Finland lopen 100 à 150 mastines rond met een gemiddelde leeftijd van rond de acht (8) jaar. Er zijn drie (3) mastín-fokkers en 1 à 2 nestjes per jaar. Puppy-prijs (let op !): 800 to 1200 euries. De laatste twee jaar is er een sterke trend om mastines in te voeren. Toch is men bezorgd om de "smalle fok-basis". Zes tot tien Mastines worden er gebruikt in hun functie van kuddebewaker. Dat lijkt een interessant gegeven, maar het is ons mastinero's inmiddels bekend dat dit niet altijd even oordeelkundig gebeurd en wel eens helemaal verkeerd kan uitpakken ... :- (
Vanwege de Finse Kennelclub is daar dus zo'n plan van aanpak rondom de HD- en ED problematieken. De rasspecifieke invulling voor de ME: zowel honden met HD-A, HD-B, HB-C als met HD-D mogen worden gebruikt voor de fok, maar ALS een HD-D-hond wordt gebruikt, moet de partner HD-A of HD-B zijn. Ik vind dat een erg goede regel, hoewel ik het binnen het kader van het Fins beleid/ Finse situatie dan weer erg vreemd vind; dat had best beperkt mogen worden tot alleen maar partners met HD-A. De bevestiging van de HD-status dient plaats te vinden op een leeftijd van tenminste 18 maanden. De toestand van de ellebogen: die moet dus voor beide ellebogen tenminste "2" zijn [0= dysplasie-vrij, 1 = verdacht, 2 = middelbaar, 3 = beroerd]. De minimun-leeftijd voor de ED-test is 12 maanden. Twintig (20) procent van de in Finland geboren mastines zouden Röntgenologisch onderzocht zijn op HD. ED-onderzoek is nog maar een tijdelijke ontwikkeling. In de periode tussen 1998 en 2008 zijn 48 honden in het totaal onderzocht. Stand van die zaken: 16 honden met HD-A, 4 honden met HD-B, 11 honden met HD-C, 16 honden met HD-D en één enkele met HD-E. Voor de ellebogen geldt: 40 honden met ED-0, 5 honden met ED-1, 0 honden met ED-2 en 2 honden met ED-3.
Met een zekere spijt beweert men dat er meer honden geröntgend zouden moeten worden omdat men in feite te weinig gegevens heeft om een serieuze inschatting te kunnen maken van de werkelijke toestand van de populatie. Vanuit ons knusse hoekje op het Europese continent moeten we daar uiteraard hartelijk mee lachen, want wat wij aan gegevens hebben is duidelijk minder en inmiddels al behoorlijk verouderd ... Uit de voor-studie blijkt dat er wel andere ziekten en kwalen bij de Finse mastines zijn beschreven, maar dat die geen aanleiding (zouden) geven voor restricties of nadere bestudering. Dat bevreemdt mij een beetje en ik heb dan ook het balletje van de Patella Luxatie opgeworpen. Over het percentage van het voorkomen van PL bij de ME is maar weinig publiek bekend, maar hier geldt volgens mij meer dan bij andere gezondheidsproblemen dat voorkomen beter EN makkelijker is dan genezen. Juist omdat in dit stadium het verder uitwaaieren van het euvel in de populatie makkelijk gecounterd kan worden.
De algemene doelstellingen van het fok-omkaderingsplan zijn: * het behouden van een gezond ras met rastypisch karakter en rastypische bruikbaarheid (waarbij is opgemerkt dat "agility" ook onder die bruikbaarheid van de ME heet te vallen. Er zijn inderdaad mastín-eigenaars die hun hond graag door zo'n parcours sturen. Het levert leuke beelden op, maar de periode waarin een gezonde volwassen mastín dit zonder schade kan doorstaan is toch echt te kort om het de moeite waard te maken.) * Het karakter van de mastín dient kalm en niet agressief zijn (met dit laatste kan ik 100% instemmen) * De authentieke bruikbaarheid moet behouden blijven (waarmee men concreet bedoelt dat het een werkende berghond moet kunnen blijven) * Aan de regels omtrent dysplasie moet streng de hand worden gehouden * Het inteelt "percentage" moet onder de 6,25 blijven * Voorts:
Een reu mag niet meer dan 15 welpjes verwekken ...
Een teef mag in haar leven niet meer dan twee nestjes hebben.
Een mastín-teef moet tenminste twee jaar zijn voordat ze haar eerste nest heeft.
Ook:
Men is van mening dat er meer mastines ingevoerd zouden moeten worden om de gestelde doelen te bereiken.
En er zouden meer gezondheidsonderzoeken moeten plaatsvinden.
Bij de laatste twee punten merkt de mastín-werkgroep op dat ze de financiële middelen daarvoor zelf niet heeft ... ;-)

Oorspronkelijk was ik van plan om dit verhaal ruim te voorzien van commentaar, maar schrijvenderwijs besloot ik dat ik maar zo dicht mogelijk bij de rapportage van mijn Finse zegs-persoon moest blijven. Commentaar kan later nog.

Terug naar de Cultuur: Johnny

Dit artikeltje gaat niet over politiek. Dat is misschien vreemd, want het zou vandaag een bijzondere dag zijn in het zuiden. "De moeder van alle verkiezingen", het definitieve einde van België enzo. Er wordt beweerd dat eerder genoemd koddig dikkertje Bart "Le jour de gloire est arrivé" de Wever de verkiezingen van vandaag gaat winnen. Persoonlijk lijkt het me waarschijnlijker dat de grootste staatsman in België op dit moment -Elio di Rupo- straks premier wordt. Dat is al droevig genoeg zoals het is, want een staatsman werkt bij voorkeur zoveel mogelijk achter de schermen, terwijl bovendien de zeer competente di Rupo toch vooral een Waalse staatsman is en geen Belgische.
Volgens sommigen gaat het er dus op neerkomen dat we binnenkort de mooie Brabançonne moeten inleveren voor zoiets plats als "de (fiere) Vlaamse Leeuw" dat van alle "volksliederen" waarschijnlijk het meest a-muzikale, minst opwekkende en meest inhoudsloze is :-(
En dan nu het culturele, echt droevige, nieuws:
Gister was ik er echt voor in de stemming: ik ging er lekker voor zitten en schakelde door naar één van mijn favoriete web-sites: le site officiel . Maandenlang stond hier een fantastische verzameling schone liederen in voornamelijk de categorieën "rock-and-roll", "blues-rock" en "coutry-rock" (te beginnen met 'quelque-chose de Tennessee' en te besluiten met 'I am the blues'). Ik vermoed dat dit gratis "concert" van tegen de drie uur aan één stuk een compensatie was voor het feit dat de "Tour 66"-tour wegens ernstige gezondheidsproblemen ("een kleine kanker") moest worden afgezegd door de man waar het dus allemaal over gaat: JOHNNY HALLYDAY. De meest Franse Belg die er maar zo even rondloopt. Volgens sommigen is het zelfs in feite een Fransman. Volgens anderen blijft het een Belg, genaamd Jean-Philippe Smet. Natuurlijk allemaal onzin: het is een Franstalige wereldburger genaamd "JOHNNY". En het is vooral een Fenomeen. Al heel lang. Toen *E*L*V*I*S* naar gene zijde verhuisde was hij ineens de laatste en enige nog levende Rockgod. Zo'n wezen dat ergens halverwege tussen OLH en de gewone sterveling in zit. Ik ga hier niet de volledige carriére van deze fantastische man beschrijven. Daarvoor heeft de lezer andere bronnen tot zijn beschikking. Mag ik misschien wel opmerken dat hij -net als *E*L*V*I*S*- nòg meer dan "voorheen" algemeen geaccepteerd en algemeen erkend werd als Fenomeen naarmate hij meer menselijk bleek en minder "(Rock)god". Op die manier kon hij ook meerdere keren het wereldrecord "grootste publiek bij een concert aanwezig" moeiteloos verbreken. Johnny Hallyday: een persoonlijkheid om goed en aandachtig te bestuderen.
Wat het droevige aspect betreft: gister bleek dus dat de hele playlist veranderd is. Het is geen slechte muziek wat er nu op staat, maar de "perfecte combinatie" is verloren geraakt. Voor hoelang ?? Houd de site maar in de gaten. En let er op dat je de playlist zelf ook kan beïnvloeden door vooruit- en achteruit te spoelen.
Om aan dit berichtje op deze persoonlijke weblog een persoonlijke toets te geven, volgt de hyperlink naar een fraai chanson dat misschien niet het mooiste van Johnny's repertoire is, maar dat voor mij persoonlijk van erg grote betekenis is =>
pour moi la vie va commencer . Leuke bijkomstigheid: hoewel Johnny in Nederland nagenoeg onbekend en derhalve onbemind is, heeft hij met dit nummer hier ten lande zowaar ooit een nummer 1 hit gehad. In 1963. Wat waren we nog lekker jong toen ... Souvenirs, souvenirs ...
--
Foto: ik gaf deze keer de voorkeur aan een schilderij (door Pino Loria) boven een foto van de man in vlees en bloed.

Terug naar de natuur

Nadat we het onderwerp van brokkenpiloot Balkeneikel dan hebben afgehandeld, kunnen we weer terugkeren naar de groeiende, bloeiende en immer boeiende natuur. Nog even zonder mastines, maar met opnames uit mijn achtertuin. De onderste opname stamt van enkele weken terug (toen mijn raam nog een beetje vies was) met tegen de achtergrond van mijn wildtuin (dat is niet hetzelfde als een verwilderde tuin!) een mus, de suskewiet, een merel en zo'n domme duif.
Bovenste foto: het is dat die beesten niet stil willen blijven zitten, anders had ik wellicht twee of drie hommels tegelijk kunnen kieken. Maar vanaf een foto is het toch nooit zo genieten als in het echt, met dat aangename, brommende gezoem van deze nijvere beestjes. Deze foto is dus van afgelopen week. Ik heb niet eens geprobeerd om een foto van die bloeiende heester in mijn voortuin te maken waarop gelijktijdig tientallen hommels actief waren. Reden: in combinatie met die "bloesems" hadden de diertjes een schutkleur. Wel heb ik meerdere keren stil staan genieten van het aangename gezoem, gewerk en gewemel van de hommeltjes in de betreffende struik. Terug naar de Natuur: omdat het altijd eerste keus is !

Maar er zijn ook wat minder aangename gebeurtenisssen te melden.
Eervorige donderdag stapte ik des namiddags/ vooravonds de keuken uit om wat met de hond in de tuin te spelen, toen tegen de vensterruit naast me juist een jonge vogel zich te pletter vloog. Het duurde nog geen seconde voordat het arme beestje HELEMAAL dood was. Arm klein diertje. Het was misschien wel de eerste vlucht van deze (Lijster ? Merel ?) ... Een half uurtje later netjes in een bos-perceel begraven.
Niet veel later: één van de hommels in dezelfde tuin blijkt niet (meer ?) te kunnen vliegen. Met suikerwater was het diertje wel op de been-, maar niet meer in de vleugels te krijgen. De lijdensweg van deze gevleugelde duurde veel langer dan die van de jonge vogel, maar het resultaat was hetzelfde. In de natuur -ook dicht bij huis- liggen leven en dood innig verstrengeld tegen elkaar aan ...
--
Nabericht van zondag: al een hele tijd was de suskewiet wél, maar de suskewita niet meer te zien. Ook vanochtend niet. De suskewiet liet zich bij de ochtendmaaltijd wegjagen door twee mannetjes-mussen die wel erg agressief met elkaar bezig waren ...
Een uurtje later kwam ik bij de terugtocht van een wandeling twee mannetjes-suskewieten (er blijken dus twee onder mijn neus te leven; ik ken ze niet uit elkaar) bij mijn voordeur tegen. Ook die liepen wel onaangenaam te doen tegen elkaar, maar dan meer in de geest van dreigen en imponeren enzo ...

Peutertje Pech en de Politiek.

Ik weet het: het wordt niet gewaardeerd als ik in dit weblog over politiek schrijf. Daarom zal ik niet te lang blijven door-eikelen over politiek, perceptie, imago, "waarden en normen" (je-weet-wel: "Omdat Balkeneickel niet aan de norm voldoet, is Jan-Peter van nul en gene waarde") en aanverwante artikelen.

Nu heb ik me al een paar maanden afgevraagd of ik dan liever toch niet op de valreep een weblog of een speciaal website-je met de diverse JP Balkeneinde-moppen en anecdotes moet gaan vullen. Hoewel, moppen ... (?). Vergelijk het met die zgn Belgen-moppen. Van al die grappige verhaalkes zijn er maar twee verzonnen; al de rest komt rechtstreeks en onbewerkt uit de rauwe realiteit ... Maar ik heb het dus niet gedaan, en hopelijk krijg ik geen spijt van het feit dat ik me op de achtergrond gehouden hebt. De lezers zullen het dus oa zonder dat interessante en vermakelijke verhaal moeten doen over die ene ontmoeting van "Baby Blue Eyes" Balkeneinde en diens grote idool George W. "Baby Bush" Bush. Jammer, maar helaas ... !

Maar laat ik bij het begin beginnen. Vanochtend bestond mijn eerste gang er uit naar het plaatselijke stemlokaal heen en terug te lopen en aldaar mijn stem achter te laten. Daarmee heb ik dan mijn politieke burgerplicht gedaan, maar niet veel meer dan dat. Afgezien daarvan heb ik dit jaar aan slechts één persoon een lijstje met "veilige" en "onveilige" partijen om op te stemmen gegeven. En ik heb één enkele vriendin overtuigd om niet op dat rare glijmiddel-66 te stemmen, maar op een veel minder glibberige partij. Ik heb daarbij zelfs haar voorkeursstem sterk beïnvloed. Dat was overigens niet mijn eigen voorkeursstem; ik heb gewoon op de lijsttrekker gestemd.

Het was dus al vòòr vandaag duidelijk dat we eindelijk verlost zouden gaan worden van Jan-Peter "Eigen Verantwoordelijkheid" Balkeneinde en zijn reactionaire rabauwen (waaronder in de eerste plaats natuurlijk die extreem schadelijke Donner). Werd hoog tijd. Heel hoog tijd. Het was ook al duidelijk dat hetgeen we ervoor terug zouden gaan krijgen niet zo erg veel beter zou worden. De enige vraag die zou overblijven was/is: wordt het de vaderlijke Cohen of de kleurloze kwal Rutte ?? Anders gezegd: neo-liberalisme met een sociaal sausje of neo-liberalisme met een anti-sociaal (=liberaal) sausje :-(

Wat ook al duidelijk was/ nog steeds is, is het feit dat de beïn- vloeding middels sterk geredigeerde "opinie-peilingen" en een beetje stembus-fraude hier en daar inmiddels een geaccepteerd en algemeen verschijnsel is in onze parlementaire "democratie". Jaja ... Dat het deze keer ten koste gaat van de eerder al genoemde geblondeerde dekzwabber is in mijn bescheiden opinie geen verzachtende omstandigheid.
Dit doet me weer denken aan de kiesfraude die we af en toe in het Belgenland tegenkomen. Vooral aan die ene keer dat de Vlaamse partij N-VA dankzij deze vorm van zéér doorzichtige fraude officiëel onder de kiesdrempel bleef ... En die zielige sukkels lieten dat zelf nog gedwee toe ook !! Dezelfde partij zou nu, een verkiezing of twee verder, ineens 25% van de Vlaamse stemmen gaan behalen. Hihi ..., al was het 52%, die kneusjes (met name die koddige dikkerd Bart de Wever) weten toch niet wat ze daar mee zouden moeten aanvangen.
En omdat we dan toch in België zijn, kunnen we meteen dat onderwerp van die "perceptie en imago" even beetpakken. En de link leggen van Jan-Peter Balkeneicel naar Karel Dillen. Dat Karel Dillen (ooit de voorzitter-voor-het-leven van het Vlaams Blok) een volslagen politieke platworm was zonder enige noemens- waardige vorm van hersenactiviteit, is door zijn spin-doctors goed op de achtergrond gehouden dankzij die geniale vondst van die rare bril. Tot ver na zijn dood werd Dillen nog vereenzelvigd met alleen maar zijn door die bril gedomineerde rare uiterlijk. Hoe dat met JPB zat ?? Ach, vanaf het begin werd hij een school- jongetje genoemd en met Harry Potter, of met Peutertje Pech vergeleken. Om met dat laatste te beginnen: Peutertje Pech BEDOELDE het altijd goed (zo heb ik me laten vertellen), maar het liep telkens niet helemaal af zoals verhoopt. Natuurlijk past dat niet bij Balkeneikel. Je had je nooit op dat onnozele uiterlijk en wereldvreemde ge(b)rabbel mogen verkijken, beste lezer. Het is altijd een reactionair ventje geweest. Niks geen goede bedoel- ingen. Een waarschuwing voor de volgende keer misschien ?? Kijk verder dan de "mannetjesmakers" van het Binnenhof en omstreken je willen toelaten. Nog zoiets: sommige van zijn partijgangers beschreven hem graag als zijnde "naturel". Wel, niets naturels aan deze toch wel vreemde, half-houterige/ half-onhandige figuur en zijn ingestudeerde pose. Eerder -zoals ik verleden keer reeds schreef- iets tegennatuurlijks. Zoals bij gereformeerden te doen gebruikelijk.
Zo goed als zeker zijn we dus in ieder geval al van JPB af. Maar let op: het gereformeerd gevaar is nog lang niet gekeerd en geweken !! Blijft waakzaam, beste vrienden !
Bovendien: wat we er voor in de plaats krijgen is evenmin ideaal. Beslist niet wat dit onbeduidende land nodig heeft om ooit nog eens iets te kunnen worden ...

Zo, en nu ben ik voor een hele tijd uit-gepolitiekt ...
--
Bij de foto's: nadat ik me al veel te lang heb ingehouden dan nu een leuke verzameling eikels en een schattig eekhoorntje. Afkomstig van Franse internet-sites, zoals de Facebook-pagina "Soutenons Scratch pour ... "