[Foto voor onbepaalde tijd verwijderd op aandringen van de GeneralOberst der Hagenäsische Affenjacke-Abwehr]
Maar voorlopig dus genoeg gelachen.
Nu even heel erg ernstig.
Een vriendin heeft zeer onlangs een prachtig mastín-welpje verloren aan een maag-dilatatie. Zonder in te gaan op het onderscheid tussen een torsie (waarbij de maag "slechts" 180 graden of minder is gedraaid) en een "complete" maagdraaiing (meer dan 180 graden dus), moet toch helaas worden opgemerkt dat ze meerdere risico-factoren naar zich heeft toegehaald en dus -onbewust en zeker onbedoeld- zelf de eerste schuldige is in dit vreselijke drama. Dat de plaatstelijke dierenartsen vreselijk hebben lopen schutteren maakt het verhaal wel wranger en pijnlijker, maar poetst die schuld niet weg. Hoe is het gegaan ?
* (1) Ze neemt een jonge pup mee naar een grote match van de (buitenlandse) rasvereniging. Daar zitten altijd meerdere risico's aan vast waar je je vooraf goed rekenschap van moet geven.
* (2) Hoewel het hondje al eerder blijk heeft gegeven van wagenziekte, is het toch meegenomen voor een tamelijk lange autorit.
* (1) En het heeft dus actief meegedaan aan het puppy-gedeelte van een clubmatch.
*) Terug thuis heeft het een complete maaltijd gekregen
*) Toen er zich problemen aandienden (verhoging en braakneigingen, gevoelige buik) werd de nood(dieren)arts opgebeld.
*) Die heeft haar wat beziggehouden met een pijnstiller/koortswerend middel en de mededeling dat het vanzelf wel goed zou komen. En zo kostbare tijd verkloot.
* (2) Uiteindelijk is het arme diertje wederom per auto naar de kliniek van de noodarts gebracht, werd daar een beetje door de assistent beziggehouden in plaats van dat ze een keurige maagspoeling kreeg. De NOOD-arts wilde in de kleine uurtjes niet uit zijn bed komen om de situatie op te nemen en op te treden. De eigenaar/echtgenoot werd voor de keuze gesteld: bij haar in de kliniek blijven of haar mee naar huis nemen. En nam dus de verkeerde beslissing: naar huis.
*) Daar verergerde de situatie. Vocht in de longen, hyperventileren, bloed opgeven. Dood.
Ik sla de akeligste details maar even over. Met uw goedvinden, beste lezer.
Omtrent de oorzaak van die vreselijke maagdraaiingen gaan nogal wat theoriën. De vorm en diepte van de borst, de ligging van de maag in de buik, de ligging van die maag ten opzichte van het middenrif, "het is een groot ras en grote rassen hebben dat nu eenmaal ...", etcetera.
Twee factoren worden helaas nog te weinig belicht. Ik heb ze boven al met cijfertjes aangemerkt:
1) Stress. Het kan zich op verschillende manieren uiten. Sommige honden raken door bijvoorbeeld tentoonstellingsbezoek aan de diarrhee. Anderen hebben last van een vertraagde (andere) reactie. Bij bijvoorbeeld het genoemde tentoonstellingsbezoek (en je maakt als hond wat mee qua opwinding !) kan een maagdraaiing ontstaan tot wel drie dagen NA zo'n opwindend gebeuren. Betrouwbare statistieken zijn mij onbekend.
2) Verplaatsingen per automobiel. Wagenziekte en zo'n nerveuze reactie op de maag liggen niet zelden dicht tegen elkaar aan. Dit gaat overigens niet voor alle maagdraaiingen op. Wat evenwel een bijna zeker recept is voor dodelijke armoe is het vierwielig vervoer na een behandeling (van een maagdraaiing, maar ook bij andere chirurgische operaties waarbij anaestesie om de hoek is komen kijken). Artsen (die beter zouden moeten weten) en eigenaars hebben elk hun redenen om een hond zo vlot mogelijk thuis te bestellen in plaats van zo'n dier eens lekker te laten verkoeveren in de praktijk/kliniek. Verkeerde optie !! Kan echt dodelijk aflopen.
Beste, zeldzame, lezer van dit honden-blog, wilt u daar alstublieft rekening mee houden ?!? (en: zegt het voort !)
--
De foto is van mijn voortuin: het heerlijkste van dit jaargetijde is waarschijnlijk wel het opkomen van de paardebloem. Geen echte Hagenaar wordt door dit Groen-Geel Kleurengeheel onberoerd gelaten. Er zit ook een droevig kantje aan dit verschijnsel: vroeger en later MOET er gemaaid worden. Te beginnen vlak vòòr de paardebloem zijn vrolijke, gele gezichtje laat zien en dan ook al als de meeste paardebloemen nog in volle glorie staan (enkele anderen zijn dan al volop aan het pluizen)... Een verscheurend dilemma dat ieder jaar weer terugkomt: "nu al maaien, of toch nog "één" dagje wachten ...?"
