Ceci n'est pas un Mâtin.

BETREFT: CECI N'EST PAS UN MÂTIN ESPAGNOL !!
En via deze vaststelling komen we dan als vanzelf terecht bij de belangwekkende vraag:
" bestaat de MASTINO ESPAGNOL eigenlijk ??"
Het enige valide antwoord is natuurlijk:
"NEEN, een ras of honden(onder)soort met die naam bestaat niet. Net zo min als een mastin espagnol bestaat"
Op dit antwoord moet evenwel toch een relativerend geluid volgen. Je zou kunnen betogen dat in het Franse taalgebied "mâtin espagnol" de enige correcte vorm is naast de originele ras-naam "mastín español", maar hoewel de combinatie van het Spaanse "mastín" met het Franse "espagnol" in feite een soort dubbelop-je is, bijna zelfs een contaminatie, is het niet per se foutief. De combinatie van het Italiaanse "mastino" met het Franse "espagnol" (een combinatie die we tegenwoordig al eens tegenkomen) is echter onverdedigbare nonsens.
Tot zover dit korte, maar uiterst nuttige, berichtje uit de mastijnse wereld.
--
Natuurwaarneming dd zondag 2 Mei: nadat ik even ervoor de (voor mij dit jaar) eerste moedereend met drie kuikentjes heb gezien, kwam ik al een tweede tegen met een stuk of zeven kuikentjes. Hoeveel er uiteindelijk gaan overleven ? Wie zal het zeggen. Zeker is wel dat de kleine kuikentjes het zelf moeten gaan doen, want eenden zijn beroerde ouders.

Natuur en Cultuur, deel II

Dan nu het culturele gedeelte van dit tweeluik.
Want dat "anti-Engelse sausje" moet nog gecounterd worden. En ik zal me daarbij tot het uiterste inspannen om géén politieke uit- spraken te doen.
Okay, Ik heb in dit blog wel eens gesteld dat Engeland maar een zielige verzameling is van losers on the loose en af en toe laat ik me wel eens ontvallen dat Engels maar "een taaltje van de boertjes en de poepen" is. Terecht natuurlijk, maar ik kan uiteraard niet beweren dat er helemaal niets goeds uit dat landje van 'sore losers' of -bij uitbreiding- uit het Engelse taalgebied komt.
Om mijn positie tegenover en waardering voor het Engels enigzins te verduidelijken geef ik hierna een representatief, uitgebreid excerpt van een in mijn ogen prachtig, bewonderenswaardig en gevoelig gedicht door een (in 1973 nog) jonge en moderne, geengageerde Amerikaanse poëet genaamd Bruce.

Madman drummers bummers and indians in the summer with a
teenage diplomat
In the dumps with the mumps as the adolescent pumps his way
into his hat
With a boulder on my shoulder feelin' kinda older I tripped the
merry-go-round
With this very unpleasing sneezing and wheezing the Calliope
crashed to the ground
Some all-hot half-shot was heading for the hot spot snapping his
fingers clappin' his hands
And some fleshpot mascot was tied into a lovers knot with a
whatnot in her hand
And now young Scott with a slingshot finally found a tender spot
and throws his lover in the sand
And some bloodshot forget-me-not whispers daddys within
earshot save the buckshot turn up the band

She was blinded by the light, cut loose like a deuce
Another runner in the night, blinded by the light
She got down but she never got tight, but she'll make it alright

Some brimstone baritone anticyclone rolling stone preacher from
the east
He says: "dethrone the dictaphone, hit it in its funny bone, that's
where they expect it least"
And some new-mown chaperone was standin' in the corner all
alone watchin'the young girls dance
And some fresh-sown moonstone was messin' with his frozen zone
to remind him of the feeling of romance

(...)

Some silicon sister with her managers mister told me I got
what it takes
She said "I'll turn you on, sonny, to something strong if you play
that song with the funky break"
And Go-cart Mozart was checkin' out the weather chart to see if it
was safe to go outside
And little early-pearly came in by her curly-wurly and asked me if
I needed a ride
Oh, some hazard from Harvard was skunked on beer playing
backyard bombardier
Yes and Scotland Yard was trying hard, they sent a dude with a
calling card,
He said "Do what you like, but don't do it here"
Well I jumped up, spit in the air, fell on the ground, asked wich
was the way back home
He said "take a right at the light, keep going straight until right, and
then, boy, you're on your own"

(...)

Voor al degenen die denken: "Hee ! Dat lijkt toch verdacht veel op de tekst van 'Blinded by the Light' van de Manfred Mann's Earth Band ...". Nou, dat klopt dus. Vooral door de muzikale uitvoering van de Zuid-Afrikaanse Mann met het ruige, doorleefde stem- geluid van de Australische Chris Thompson -waarbij ook de hooggewaardeerde zangdiscipline "canon" nog even wordt gedemonstreerd- is dit Amerikaanse gedicht bekend geworden. Door de ongekuiste versie van de tekst en de diverse eigen variaties daarop van Thompson is deze tekst van Springsteen uit kunnen groeien tot één van de bekendste, meest controversiele en meestbesproken Engelstalige gedichten van de moderne tijd. En zeker één van mijn eigen favoriete gedichten.

Maar... als ik dat stukje lees over die Go-cart Mozart die klaarblijkelijk niet voor zichzelf kan denken (of kan denken überhaupt), dan krijg ik toch weer het idee dat het over politiek gaat. Gek, hê ?? GEK, hê !?
--
Geen foto's deze keer. Wel de waarschijnlijk overbodige tip om de plaat, de CD, muziekvideo of de DVD maar eens uit de kast te halen, af te spelen en er wederom lekker van te genieten.
Of anders eens bij Google-video te rade te gaan. Je kan dan misschien hier uit komen:
=> oude album-versie met videootje dat eerst wel sober is, maar later wel leerzaam wordt ...
=> oude live-versie
=> een korte versie met een toepasselijk videootje
(en nou maar hopen dat deze video's nog lang blijven staan)
--
Volgende keer hopelijk iets over mastines.

Natuur en Cultuur, deel I

Mijn laatste blogje is niet overal even goed gevallen.
Mij wordt o.a. aangewreven dat ik over de hoofden van de goedbedoelende blog-lezers (alle twee) een afrekening pleegde met de genoemde "lieden van allerlei slag" ...

Ook werd er opgemerkt dat ik beweer me een politieke uitspraak te permitteren, maar niet verder kom dan het uitspreken van een vage stemintentie.

Daarenboven zou ik op slinkse wijze -via een Argentijnse omweg- bezig zijn het Nederlandse Koningshuis (en dus de ganse Christelijke Wereldbeschaving !!) aan te vallen.

Maar vooral wordt mij kwalijk genomen dat ik de handsbal van Negende Wereldwonder Maradona ten onrechte heb gekwalificeerd als "de hand van God en het hoofd van Maradona", terwijl iedereen weet dat het precies omgekeerd is ...

En dit alles overgoten met een enigzins anti-Engels sausje.

Dat mag dan allemaal wel waar zijn, doch het was weer zoiets dwangmatigs. Ik kon me er niet tegen verzetten. Ik ben ook maar menselijk.

Ook kreeg ik krachtig op het hart gedrukt dat ik me in de toekomst toch vooral maar weer met verhandelingen over de natuur en de (Haagse) cultuur moest bezig houden. En dan bij voorkeur over Mastines moest schrijven.

Begin ik dan maar eerst eens over de prachtige natuur. Al een paar dagen geleden hing er op meerdere plaatsen in de wijk de lekkere lucht van (ongevaarlijk !) voorjaarschimmel. Dat zit dan blijkbaar ergens in de grond. Denk ik. Het doet heel erg sterk denken aan de best wel aangename odeur van paddestoelen voordat je ze in de koekepan schuift. Mmmm ... !
Voorts ontwaarde ik gister een heel flinke huisjesslak (lengte huisje groter dan twee à drie volwassen mannenvingers breed zijn) die de plastic tuingieter had beklommen. Waarom ? Onbekend. Waar 'ie vandaan kwam ? Onbekend, maar waar er één is, volgen er meer ... Een middelgroot huisjesslakje zat al op de schuurdeur.
Maandag kreeg ik bij het vroege daglicht nog een bosmuisje te zien. Niet overdreven groot, maar het deed zich dus als enige (nog) te goed aan de overgebleven voedzame korreltjes. De reeds genoemde paardebloemen schieten nu echt met tientallen uit de grond.
Vanochtend op de boswandeling 6 of 8 reeën (enkelen waren zich aan het verplaatsen) tegengekomen. De meeste daarvan stonden vreedzaam gras te eten. Twee liep ik afzonderlijk van elkaar op slechts korte afstand (meter of vier) voorbij.
Over die vervelende lammetjes die al enkele weken in de wei lopen zeg ik lekker niets.
Wat de suskewiet en zijn suskewita betreft: die laten zich de hele dag door opmerken op het terras om lekkere zaadjes te eten. Hun nest zit echt heel erg dichtbij (maar ik heb het nog niet gezien). Daar gaan we nog veel jong geluk mee beleven dit seizoen !
Maar ook minder goed nieuws: op tweede Paasdag was een merelvrouwtje hard bezig een nest verder te bouwen dat ooit door de pimpelmeesjes was begonnen. Helaas kwam ze er te laat achter dat de plaats (in de klimop, bij de ingang van de tuin en de schuur, waar het doorgaans druk en vol herrie is) die ze had uitgekozen niet geschikt is (foto volgt). Ze zitten nu ergens in een dakgoot.
Het allerinteressantste dat de plaatselijke natuur de afgelopen dagen te bieden had, geschiedde overigens vanochtend: de vrouwtjes-heggemus (die ik hoognodig eens op de gevoelige plaat moet zetten) liep zéér imposant te doen naar de andere musjes en vogeltjes die "haar" zaadjes kwamen oppeuzelen op "haar" terras. Met wijd opengespreide vleugeltjes en wijduiteengespreide staartveders liep ze (en het is weldegelijk een zij) snelle en vervaarlijke beweginkjes te maken en aldoende de rivalen weg te jagen. Misschien heeft ze ergens een (al of niet uitgekomen) eitje dat extra voedsel-zekerheid verlangd ... ?? Spannende en opwindende gebeurtenissen ... En je hoeft er niet eens je TV voor aan te zetten !

Politiek en Mastinisme

"Wat hebben honden en politiek dan met elkaar te maken ?" vraagt de lezer zich wellicht af. Nou, volgens mij niet zo erg veel . De mopshond zou met terugwerkende kracht als symbool zijn aangedragen van een politieke familie uit het Duitse Nassau/ Dillenburg. Al tijdens het (politieke) leven van Kaiser Wilhelm was de gladharige dachshund een symbool van zijn regime. Hmm ... allemaal van die "adellijke" geschlachten ... Toen ergens in de jaren negentig Kenneth Baker [een eng rechts mannetje, maar een fantastische "platform speaker"] nog de propaganda-chef van de Engelse Tories was werd de Engelse Mastiff wel gebruikt als een symbool voor het Engeland onder haar van Thatcher: zoals het ras der Old English Mastiffs na de oorlog met veel pijn en moeite uit de dood was opgestaan, zo zou de UK ook uit de dood zijn opgestaan na "jarenlang links wanbeleid". Van enige claim op de Mastín Español door welke politieke stroming dan ook is mij niets bekend, ook al is de "Mastin de Leon" dan wel weer tot nationaal ras van Leon verklaard. Iets vergelijkbaars heeft ook de Mastín de los Pirineos beleefd. De mijnheer die in de afbeelding een beetje sikkeneurig met chagrijnige neiginkjes een uitwisseling heeft met OLH wordt via zijn eerste vrouw wel in verband gebracht met schattige middenslag poedeltjes. Ook zijn er heel wat politici die zich gedragen als de schoothondjes van andere ("Grote") politici. Maar verder ?? Ik zou het verder niet weten, hoor, hoe je politiek en hondenliefhebberij met elkaar in verband moet brengen.

Waarom ik er dan toch (zelf) over begin ?? Ach, om het contro- versiële karakter van je blog wat in de verf te zetten is politiek natuurlijk een gegarandeerde formule. Bovendien is me gebleken dat dit blog niet alleen wordt bezocht door mensen die iets met Mastines, hondenliefhebberij in het algemeen of met de Haagse Beschaving hebben, doch onderhand door lieden van allerlei slag.
Een zijstapje moet mogen. Trouwens, in een land waar zelfs een geblondeerde dekzwabber met een nagemaakt Limburgs accent, een zielige vertegenwoordiger van het betweters-gilde, zich als Redder des Vaderlands mag presenteren, kan mij een politieke uitspraak toch niet ontzegd worden ?? Nu weet ik weliswaar zo vlug geen politieke uitspraak, ...of het zou moeten zijn dat voor mij al lang vaststaat dat ik bij de komende verkiezingen zowaar weer eens "Links" (feitelijk een grote partij die meer burgerlijk is dan echt-links) ga stemmen. Tiens, feitelijk heb ik geen keus. Netjes Nationalistisch of Keurig Katholiek stemmen is in Nederland sowieso onmogelijk. Blijft dit dus over.
--
Bij de afbeelding: In het kader van de politieke ontwikkelingshulp is deze van Elio Guzman Rassol afkomstige Argentijnse prent geplaatst. De inspiratie lijkt uit de Sixtijnse Kapel afkomstig te zijn. Heb je overigens al gezien wat OnzeLieveHeer daar op zijn steek heeft staan ? Doet me ineens weer denken aan die zgn "handsbal" (1986) van Maradona (in werkelijkheid het hoofd van Maradona en de Hand van God). Zal toch geen toeval zijn, zeker ?!

Genoeg geschaterd !!

[Foto voor onbepaalde tijd verwijderd op aandringen van de GeneralOberst der Hagenäsische Affenjacke-Abwehr]

Maar voorlopig dus genoeg gelachen.
Nu even heel erg ernstig.
Een vriendin heeft zeer onlangs een prachtig mastín-welpje verloren aan een maag-dilatatie. Zonder in te gaan op het onderscheid tussen een torsie (waarbij de maag "slechts" 180 graden of minder is gedraaid) en een "complete" maagdraaiing (meer dan 180 graden dus), moet toch helaas worden opgemerkt dat ze meerdere risico-factoren naar zich heeft toegehaald en dus -onbewust en zeker onbedoeld- zelf de eerste schuldige is in dit vreselijke drama. Dat de plaatstelijke dierenartsen vreselijk hebben lopen schutteren maakt het verhaal wel wranger en pijnlijker, maar poetst die schuld niet weg. Hoe is het gegaan ?
* (1) Ze neemt een jonge pup mee naar een grote match van de (buitenlandse) rasvereniging. Daar zitten altijd meerdere risico's aan vast waar je je vooraf goed rekenschap van moet geven.
* (2) Hoewel het hondje al eerder blijk heeft gegeven van wagenziekte, is het toch meegenomen voor een tamelijk lange autorit.
* (1) En het heeft dus actief meegedaan aan het puppy-gedeelte van een clubmatch.
*) Terug thuis heeft het een complete maaltijd gekregen
*) Toen er zich problemen aandienden (verhoging en braakneigingen, gevoelige buik) werd de nood(dieren)arts opgebeld.
*) Die heeft haar wat beziggehouden met een pijnstiller/koortswerend middel en de mededeling dat het vanzelf wel goed zou komen. En zo kostbare tijd verkloot.
* (2) Uiteindelijk is het arme diertje wederom per auto naar de kliniek van de noodarts gebracht, werd daar een beetje door de assistent beziggehouden in plaats van dat ze een keurige maagspoeling kreeg. De NOOD-arts wilde in de kleine uurtjes niet uit zijn bed komen om de situatie op te nemen en op te treden. De eigenaar/echtgenoot werd voor de keuze gesteld: bij haar in de kliniek blijven of haar mee naar huis nemen. En nam dus de verkeerde beslissing: naar huis.
*) Daar verergerde de situatie. Vocht in de longen, hyperventileren, bloed opgeven. Dood.
Ik sla de akeligste details maar even over. Met uw goedvinden, beste lezer.

Omtrent de oorzaak van die vreselijke maagdraaiingen gaan nogal wat theoriën. De vorm en diepte van de borst, de ligging van de maag in de buik, de ligging van die maag ten opzichte van het middenrif, "het is een groot ras en grote rassen hebben dat nu eenmaal ...", etcetera.
Twee factoren worden helaas nog te weinig belicht. Ik heb ze boven al met cijfertjes aangemerkt:
1) Stress. Het kan zich op verschillende manieren uiten. Sommige honden raken door bijvoorbeeld tentoonstellingsbezoek aan de diarrhee. Anderen hebben last van een vertraagde (andere) reactie. Bij bijvoorbeeld het genoemde tentoonstellingsbezoek (en je maakt als hond wat mee qua opwinding !) kan een maagdraaiing ontstaan tot wel drie dagen NA zo'n opwindend gebeuren. Betrouwbare statistieken zijn mij onbekend.
2) Verplaatsingen per automobiel. Wagenziekte en zo'n nerveuze reactie op de maag liggen niet zelden dicht tegen elkaar aan. Dit gaat overigens niet voor alle maagdraaiingen op. Wat evenwel een bijna zeker recept is voor dodelijke armoe is het vierwielig vervoer na een behandeling (van een maagdraaiing, maar ook bij andere chirurgische operaties waarbij anaestesie om de hoek is komen kijken). Artsen (die beter zouden moeten weten) en eigenaars hebben elk hun redenen om een hond zo vlot mogelijk thuis te bestellen in plaats van zo'n dier eens lekker te laten verkoeveren in de praktijk/kliniek. Verkeerde optie !! Kan echt dodelijk aflopen.
Beste, zeldzame, lezer van dit honden-blog, wilt u daar alstublieft rekening mee houden ?!? (en: zegt het voort !)
--
De foto is van mijn voortuin: het heerlijkste van dit jaargetijde is waarschijnlijk wel het opkomen van de paardebloem. Geen echte Hagenaar wordt door dit Groen-Geel Kleurengeheel onberoerd gelaten. Er zit ook een droevig kantje aan dit verschijnsel: vroeger en later MOET er gemaaid worden. Te beginnen vlak vòòr de paardebloem zijn vrolijke, gele gezichtje laat zien en dan ook al als de meeste paardebloemen nog in volle glorie staan (enkele anderen zijn dan al volop aan het pluizen)... Een verscheurend dilemma dat ieder jaar weer terugkomt: "nu al maaien, of toch nog "één" dagje wachten ...?"

Er even tussendoor: HIJO (Juan-el-Líder)

Om de lezers die vinden dat dit blog aan het verglijden is, want te weinig aandacht heeft voor mastines, tegemoet te komen geef ik vandaag even een paar fotootjes van de mastin naar wie dit internet-logboek genoemd is.
Ik was gister een aantal foto's (waaronder dus deze) aan het opslaan in mijn ordinator met behulp van mijn scanner. Van die scanner wordt beweerd dat het een erg goede is. Wel jammer dat ik zelf nauwelijks in staat ben om "het" er uit te halen. Ik heb vooral moeite met de verdonkering en de kleur-verschuiving. Zou dat echt alleen maar door pure domheid en gebrekkige motivatie mijnerzijds komen, of zit er misschien ook iets anders achter? Bijvoorbeeld het feit dat er géén behoorlijke handleiding bij dat qualiteits-apparaat zit. Het verhaal dat óók hier achter zit (net als bij wel meer technologische snufjes, gadgets en hier een daar iets noodzakelijks) is natuurlijk het verhaal van die vakbekwame technici, die de hele tijd bezig zijn om oplossingen te vinden, uitvindingen te doen en functies te verbeteren, en dat van de commerciële jongens die al die kostbare arbeid wegschuiven en nutteloos maken doordat ze zich na die ontwikkel-fase ipv een keurige handleiding te (laten) schrijven alleen nog maar bezig houden met marketing en financiële analyse en meer van zulks. Een tranenopwekkend verhaal over een cultuur op zijn retour ...
---
Op de foto's: HIJO toen het kleine leuke mannetje nog écht klein was. Een maand of vier. In een andere gemeente in Twente.
Long ago and far away ...
Misschien is het gepast om deze mijmering af te sluiten met het slot van een gedicht van Daan Zonderland =>

O weemoed, weemoed bovenal

om wat er van ons worden zal

om al wat was

en wat zal wezen

en waarvan niets ons kan genezen ...

In sentimentele traantjes,

uw redacteur Frans