


Waar zal ik eens beginnen met dit korte verhaaltje ...
Misschien bij de Vlaamse filosoof "Gorki", die de klassieke uitspraak deed:
" ... Sterren komen, sterren gaan,
Alleen *E*L*V*I*S* blijft bestaan ... "
Van iemand die FOREVER is, is het wellicht vreemd om de geboortedag en de sterfdag te herdenken. Herdenken in alleen je eigen hoofd, of met anderen tijdens een speciale happening.
Het is zeker vreemd om dat in Nederland te doen, omdat hij pas ver na zijn officiële overlijden hier een beetje de echte erkenning als SUPERSTER kreeg. Elders in de wereld is men blijkbaar meer in contact met de werkelijkheid.
Eerder probeerde ik voor een Amerikaanse mastín-liefhebster een kleine foto-compositie van The King te maken, maar dat wilde niet gaan zoals ik het in gedachten had. Ze reageerde desondanks enthousiast. Ze vertelde oa dat ze op de sterfdag van de KING vreselijk gehuild had bij het droeve bericht en dat ze nog een tijdje had gehoopt om één van zijn concerten te kunnen bezoeken. Ze moet ook wel erg van slag geweest zijn, want ze beweerde dat ze toen nog maar vijftien was (moet één à twee jaar ouder zijn ;-) ).
*E*L*V*I*S* heeft verschillende honden gehad, maar geen daarvan leek op een mastín. Toch hoort hij in ieder geval tot de "Beschaafde Achtergrond" van dit Haagse blog. Zomaar -of niet zomaar- een weetje: toen het 'Aad Mansveld Stadion' min of meer officiëel werd ingewijd [je-weet-wel, met dat standbeeld-gedoe] gebeurde dat onder "You'll never walk alone", gezongen door ... jazeker ! De lievelingszanger van onze eige-ste Aadje ... Elvis en Aadsje ... twee fenomenen die hun luizeladders, correctie, hun bakkebaarden tot onderdeel van hun imago hadden gemaakt ...
-
Op de eerste foto: The Pelvis in vorm tijdens "the '68 come-back special" ...
Zelfde special: misschien wel de meest veelzijdige en mooiste zangstem ooit zingt speciaal voor ons "If I can dream".
Onderaan: één van de meer 'rustige' concert-momenten uit de fantastische docu "That's the way it is" ...