Dit blogberichtje gaat niet worden zoals het oorspronkelijk de bedoeling was.
Dat komt doordat ik een essentiële hyperlink niet kan aanbieden.
Toch heb ik maar besloten om het zonder verwijl te publiceren.
Dat hangt dan weer samen met de wedstrijd van zondag tegen AZ.
Laat ik daar dan maar eens beginnen.
Ik heb eens zwaar zitten cijferen - het lijkt op dit moment overigens wel alsof iedereen rondom ADO dat aan het doen is- en kwam tot de volgende vaststelling: Als we uit mogen gaan van de huidige doelcijfers van AZ en we nemen ook aan dat ADO genoegen zou nemen met een rustige plaats ergens in het centrum van de middenmoot, dan mogen we aannemen dat we de komende wedstrijd met 3,125 doelpunt tegen 1 door de Alkmaarders afgedroogd gaan worden. Hoe dat praktisch in elkaar gestoken moet worden weet ik niet ("Ja maar, scheids, hoe kunt u nu opschrijven dat dit 0,125 doelpunt is ? Zoiets bestaat toch niet ?!"
"
IK ben hier de scheidsrechter en
IK zeg dat het 0,125 doelpunt is. Nou opgepleurd anders krijg je een rode prent aan je hol gehangen."), maar dat is dus de statistisch-rekenkundige benadering.
Als we onze eigen Adonese manier van aanmodderen evenwel aan blijven houden staan de zaken er iets beter voor: dan zullen we slechts -wederom op basis van de doelcijfers- met 3 tegen 2 ingemaakt worden.
Beide ploegen hebben op de 11 wedstrijden van dit seizoen slechts
1 keer gelijkgespeeld, dus de kans op een bloedeloze
0 - 0 of
1 - 1
is statistisch te verwaarlozen.
De kans dat één van de elftallen -en we mogen hopen dat we deze wedstrijd met 11 man uitspelen- een afstraffing gaat krijgen is daarentegen levensgroot. En met een afstraffing bedoel ik:
overtuigend verslagen in een wedstrijd met behoorlijk wat doelpunten.
De vraag is dus: wie van de twee gaat straks jankend het veld af ?
Ik constateerde op en na vrijdag weinig zelfvertrouwen bij onze Adonesche veldafvaardiging, maar misschien is dat wel een gevolg van bijna-overconcentratie.
Of misschien krijgen deze wedstrijd enkele Adonezen wel de Geest, terwijl anderen dan weer uitgerekend in deze wedstrijd tegen de a.s. landskampioen (?) hun top-moment gaan beleven zodat alle puzzelstukjes precies op hun plaats komen te vallen ... het zou toch erg mooi zijn voor ons allemaal ...
Om dit zijdelingse voetbal-bericht even te laten voor wat het is, gaan we weer terug naar de kern van dit blogje.
De aanleiding van dit blogje -dat eigenlijk niet voorbestend was over het voetbal te gaan- is terug te vinden in de gebeurtenissen op de
dogachtigenshow. Meer bepaald het laten horen van het
'Walküre'-intro. Zoals zoveel mensen moest ik bij het horen van dit muziekje meteen denken aan die scenes uit de 1979-film
"Apocalypse Now" waarin Robert Duvall onder de filmische begeleiding van dit stukje Wagner zijn "air-cavalry" op de gespleetoogde vijand afstuurt. Nu ja, strict genomen mocht acteur Robert Duvall in de huid kruipen van lichtelijk geflipte branieschopper Lieutenant-Colonel Bill Kilgore en zich daar helemaal uitleven. Wat 'ie met verve deed
:-) ...
Voor de mensen die wel een geheugensteuntje kunnen gebruiken:
Stills & Wagner (ruim 3 minuten)
Voor hen die graag op een zwaar stukje film-geschiedenis kluiven:
I love the smell of Napalm in the morning/ smells like Victory
Voor wie geen tijd of zin heeft om de bovenstaande -bijna
10 minuten durende- video te bestuderen, geef ik hier de korte samenvatting:
Lt-Colonel Bill -what's in a name- Killgore
En dit zou dan de les van vandaag moeten zijn: als ADO, de club uit de Stad der steden, Ambitie wil tonen, beginnen ze zondag de boel voor de Alkmaarse Zaagselhoofden om te bouwen tot een apocalyptische hel. Zonder napalm en zonder rode kaarten, maar HEL desondanks. Vanaf zondag zouden de tegenstanders van ADO alleen nog maar met knikkende knieën en natgepieste broekjes het veld in mogen stappen ...
Wishful thinking, of "slechts" onschuldige toekomstmuziek ... ??
Van voetbal-liefhebber tot film-liefhebber en van de
"loudmouthed" houwdegen Kilgore naar de minder opvallende hoofdpersonage THX 1138 in de eerste film van George Lucas.
Ik kan niet zeggen "van Francis Ford Coppola naar George Lucas", want die twee blijken en blijven in hun Cinomatografische activiteiten zeer nauw met elkaar verbonden. En trouwens ook met Duvall.
De eerste link stuurt je door naar een film-project van Lucas als student op de film-academie. Neen, in deze film kom je geen van de acteurs tegen uit de latere bioscoop-versie. Het is een film voor grote mensen en zonder ondertitels, dus goed en geconcentreerd luisteren en anderszins opletten.
Electronic Labyrinth: THX 1138 4EB (1967) (15 minuten)
Met de volgende hyperlinks probeer ik de geachte lezer alvast lekker te maken voor de film-zelf:
trailer (1971)
Hihi ... vele jaren geleden ging ik eens op zoek naar deze film (de aanleiding was daarbij overigens de rol die in de lange 1971-versie door Donald Pleasence werd gespeeld). Ik had nauwelijks aanknopingspunten bij mijn zoektocht en moest uiteindelijk met geluk en een specialistische filmencyclopedie-in-boekvorm tot de ontdekking komen dat het dus THX 1138 was. Enkele jaren later (2004) zou dus de director's cut afkomen. Als ik maar lekker á la façon de Jean Modale op mijn luie reet was blijven zitten had het antwoord vanzelf naar me toe gekomen
:-). En dit is dus alvast een
trailer voor de director's cut (2004)
Zoek de verschillen. Als je durft, tenminste, want in deze oefening worden al een paar dingetjes uit de film (director's cut) verraden =>
trailer 1 (2.04 minuut)
trailer 2 ( 2.19 minuut)
trailer 3 (2.06 minuut)
Nadat je de verschillen tussen de drie trailers hebt gezocht en gevonden, laat ik je niet ook nog es de verschillen tussen het origineel (bioscoop) en de latere versie zoeken. Dat heeft iemand anders al voor je gedaan. De suggestie in het volgende video-verslagje is dat die "director's cut eerder een halve re-make is ... re-cut
Het zal de aandachtige student niet onopgemerkt zijn gebleven dat alle acteurs in de film een lekker opgeruimd hoofd hebben. Over het hoe (en waarom ?) de volgende twee korte clipjes:
Bald I en
Bald II. Helaas, de video waar scherp op de echte traantjes van de actrice wordt ingezoomd lijkt verdwenen te zijn ;-)
Even een zijstapje. Er wordt wel eens verteld dat de film TRON
(
The ultimate tool becomes the ultimate enemy ) voornamelijk gebaseerd zou zijn op, en geïnspireerd door, de beroemde
Tunnel Chase in deze film THX 1138 over het electronische labyrinth. Waar of niet ? Wie zal het zeggen ...
Nu ik er dan een tijdje omheen gedraaid heb kom ik dan toch op het zere punt. Ik begon er dit blogje al mee: ik kan helemaal geen link aanbieden naar de volledige film. Ja, je kan via het internet in een wip bij de film komen, maar of de sites waarop je dan terecht komt wel goed zijn voor je computer-veiligheid waag ik te betwijfelen. Ik ga dus niets aanraden. Behalve dan om desnoods de DVD-uitgave (die 2004-director's cut) te kopen of te huren. Het leukst is het natuurlijk altijd om eerst het origineel te bekijken en/of reeds te kennen en dan pas de "re-make", maar, ach, je kunt het niet altijd krijgen zoals je het wilt ...
Het verhaaltje achter de films.
De 15-minuten versie was een interessante poging om een verhaaltje over te brengen met een minimum aan woorden en feitelijk geen dialoog. Knap. Vooral was het een interessant experiment met diverse montage-methodes en opname-technieken. De moraal van dit heel korte verhaaltje zou kunnen luiden:
"het is altijd mogelijk te ontsnappen ... "
De uiteindelijke bioscoopversie was heel wat uitgebreider
(86 à 88 minuten). De essentie van het originele verhaaltje werd gehandhaafd, maar daar werd zowel qua scenario als qua
"speciale" effecten (geluidseffecten, montage-technieken en vergelijkbaar lekkers) een en ander aan toegevoegd. Waaronder het beroemde white-out effect, waarbij de achtergrond een onpeilbaar wit te zien geeft. En natuurlijk de reeds genoemde achtervolgingsscêne.
En er valt veel meer aan deze bijzondere film te beleven. Het is een smulhapje voor Cinematographische liefhebbers. Waarmee misschien verklaard is dat het aan de bioscoop-kassa niet storm liep ? In 1973 bracht Lucas het meesterwerk
American Graffitti uit dat het erg goed deed in de bioscopen en in 1977 bracht hij dan de eerste
Star Wars-film uit, dat ergens tussen een meesterwerk en een slappe-snikkel film in zit. Dus erg in de smaak van de gemiddelde bios-bezoeker. Nadat hij aldus twee keer commercieel goed geboerd had met een film bracht hij THX 1138 opnieuw in de bioscoop uit, maar wederom was het publiek niet enthousiast te krijgen. De Cinefielen konden er -begrijpelijk- nauwelijks genoeg van krijgen. Opvallend is natuurlijk dat zowel
THX 1138 als
Star Wars duidelijk SF-verhalen geven, met in beide zoiets als een "held" en een (more or less) "Happy End". Misschien dat je bij THX toch iets teveel zelf moet nadenken, terwijl het bij Star Wars allemaal voorgekauwd wordt.
Een eventuele "moraal" van het bioscoop-THX-verhaal: "Big Brother" met zijn permanente observatie van zijn eigen burgers/ werkkrachten speelt een hoofdrol, maar moet meemaken dat hij (in de marge) beentje gelicht wordt door moedwillige sabotage/ corruptie en zijn eigen administratieve corruptie. THX-1138 (Robert Duvall) kan daar gebruik van maken en een ontsnappings-poging doen ...
Het zal de lezer/ kijker inmiddels niet ontgaan zijn dat in de film op een gegeven moment twee toekomstmensen in onaangeklede toestand allerhande blote dingen met elkaar liggen te doen. Daar zit een bijzonder grappig aspect aan. Het aspect "Van bravoureuze filmrol (Kilgore) naar vriendelijke en bijna verlegen mens achter de acteur Robert Duvall". Wat heet verlegen, in een interview [HELAAS geen opnames van kunnen terugvinden ...] waarbij Duvall over de opnames van die scenes kwam te spreken en de rol van de jongedame daarbij zag je de mens Duvall als het ware voor het oog van de camera kleiner worden ... ;-) Dat is toch wel een enorm contrast met de schreeuwerd lt-colonel Kilgore :-))
In een herkansings-interview, sprak hij er al iets makkelijker over. Kijk maar eens in de volgende video tussen
2.44 en 3.31 minuut :-)
Ja, en zo zijn we weer een beetje terug in De Haagse Lichtstad en zijn Haagse nezen: een grote mond die een lekker eind weglult,
op een gezonde manier een beetje gek, maar met een
o-zo klein hartje ...
