"I've a hard time kissing you, babe, with my pistol in your mouth ..."Met een frase als deze (en ook enkele andere) in de tekst zou je kunnen gaan denken dat dit lied over de vunzige kantjes van perverse sex gaat. Verderop in de tekst wordt echter gesproken over de 'forty-four' van de zanger. Als dat niet op zijn pistool slaat, doch eerder de binnendiameter van zijn schwanz is, dan heeft 'ie echt een ernstig lichamelijk en sociaal probleem ;-)
Gaan we nog even terug naar de Prince of Darkness zoals we die in het vorige blogje tegenkwamen. Ozzy zou je heel goed met Zwarte Piet kunnen vergelijken: de schrik voor kleine kinderen (en kleinburgerlijke ouders), maar voor de meeste mensen toch vooral een persoon met een ontwapenende onnozelheid.
Dat ligt toch wel anders bij die andere Rock-ster: Eric Burdon (foto boven). Die heeft al heel lang de reputatie van een progressieve intellectueel met een working class background en wordt daarom door veel mensen als bedreigend, want subversief-revolutionair, ervaren.
In de 1982 pseudo/semi-autobiografische "road-movie" genaamd "Comeback" geeft hij een paar staaltjes van zijn kunnen weg. En ontmoet "on the road" ook Louisiana Red nog even. Die gooit o.a. nog de kreet "You know what ?! I hate the Goddamn blues, man" eruit. Wanneer een blues-musicus daarmee komt moet 'ie er wel erg aan toe zijn :-)) .
Anyway: Eric gaat experimenteel aan de slag met een nummer van Red en samen met hem ontdekt de film-kijker enkele mogelijkheden van dit liedje. Ja, in zijn pure opzet is het een
"murder-ballad". Maar op sommige momenten slaagt Eric er in om het als een love-song te laten overkomen. Sommige artiesten kunnen dat. Om de blog-bezoeker niet teveel van zijn/haar stuk te brengen beginnen we daar maar eens:
Romantiek aan de Zelfkant
En elders in de film:
Naderend Onheil en het Dreigende Noodlot (I love you forever).
Voor de meer uitgewerkte versies van dit nummer: ga zelf maar eens op zoek op internet. Kleine moeite. Of ga eens op zoek naar de DVD van de film, want dat is echt weer zo'n cult-classic waar de liefhebbers hun eigen vingers bij opsmullen ...
Misschien kom je ook wel dat ene videootje tegen waarbij een commentator schreef: "The thing that is so interesting about murder ballads is their morality. Namely, the fact that they have none." En wie een uitzondering op deze regel kan vinden, wel, dat is een echte KANJER.
Nochtans, ik laat de lezer niet in de steek bij het vinden van het origineel van Louisiana Red =>
Sweet Blood Call
En ga luisterenderwijs weer eens op zoek naar het antwoord op de vraag: is het een love-song of een murder-song ?
Of van beide (n)iets ??
