Goede en minder slechte berichten

Bovenste drie foto's: één van de nieuwe Tornádo Erben-nestjes op de leeftijd van twee dagen

Ik had verleden keer dus verteld dat er ook nieuws van het Mastín-front was.
Minder goed nieuws, dat echter niet mag worden overdramati- seerd, is het feit dat er in het helemaal niet zo verre Polen een betrouwbare vijf jaar oude mastín-reu per zo spoedig mogelijk een nieuw huis zoekt.
Het goede nieuws is het feit dat er bij Lenka Erbenova twee nestjes met mastines zijn geboren. Het schijnt goed te gaan met de moeders en hun kleine welpjes. Twee nestjes tegelijk ... ja, je bent als fokker niet alleen afhankelijk van de "puppy-markt" (wat de mastín betreft een onoverzichtelijk en wispelturig 'onding'), het seizoen en een eigen planning die soms wel en soms niet uitkomt, maar toch op de eerste plaats van de natuur. Teven worden niet op bestelling loops. Het precieze aantal puppies gaat evenmin op bestelling. Een bezoek aan de Tornádo-website is aanbevolen.
Wat de reu-op-zoek-naar-een-nieuw-tehuis betreft: het gaat om Romeo Fre-su. De reu moet weg om de banale, maar dwingende reden dat de eigenaar naar de stad verhuist en wel naar een "flat". Fokster Turek probeert te bemiddelen tussen de huidige en de potentieel nieuwe eigenaar. Ook dát hoort bij het "beroep" van een fokker [en ook tot de bezigheden van een serieuze rasvereniging]. Net als van Lenka Erbenova kunnen haar contactgegevens o.a. worden gevonden op de VIB-website HIER

Op deze foto van Romeo is zijn interessante kleur-uitvoering te zien. Hij lijkt al een "grijze" snoet te hebben. Verdacht voor een hond van zijn leeftijd ? Niet echt. In sommige bloedlijnen komt een vorm van grijs-snoetigheid voor die al op een jaartje of drie vorm krijgt. Juan-el-Líder (bekend van het gelijknamige blog) had het ook. Erg apart.
Maar dan wat dat probleem van een mastín op een flat betreft: kan dat dan niet ?? Het volledige, correcte, antwoord: ja en nee. Een mastin heeft ruimte nodig en een mastin heeft iets van vrijheid nodig om helemaal tot ontplooiing te komen. Om die redenen valt een flat eigenlijk al af. Maar een mastín heeft ook mensen (en liefst ook dieren) om zich heen nodig om gelukkig te kunnen zijn. Het idee dat je een mastín zomaar op een stuk land van een x-aantal (hect)ares kunt gooien en dat het dan wel goed komt is echt abuis. Net zo min kan je een mastin een hele werkdag alleen laten in een grotere of kleinere woning. Kan niet = Neen ! Wat de andere kant van het flat-verhaal betreft: kijk maar eens naar de onderstaande verweerde foto. Het is de fantastische mastina Rapazuela "Zerra". Het eerste jaar van haar leven woonde ze bij mij op een flat. Als aan meerdere randvoorwaarden voldaan wordt, kan een mastín dus ook daar goed tot zijn recht komen. Maar dat is dus echt een heel groot "ALS". Er gaat bijzonder veel tijd en aandacht in zitten. En vindingrijkheid. Beter niet aan beginnen, dus.
Hier ligt Zerra dus op balkon alwaar ze tijdens het kluiven de buurt goed in de gaten kan houden.

Slechte tijding van het bosmuizenfront

Niks gemerkt de afgelopen 48 uur ? Nee ? Nochtans heeft de wereld even opgehouden met draaien.
Voorgeschiedenis: gister laat in de namiddag was ik verrast al zo vroeg een bosmuis op mijn terras aan te treffen. Het beestje was dan ook nog es abnormaal tam. Lusteloos zou misschien een beter woord zijn. Ik dacht meteen aan een vergiftiging. Sommige figuren vinden dat namelijk de manier om van muizen af te komen. Een ziekelijk voorbeeld hiervan kan al aan gene zijde van het tuinpad gevonden worden. Een Italiaanse masca die iets heeft met het boze oog. Hoewel Italiaans ook niet de correcte naamgeving is. Het zware psychiatrische geval in questie is volgens mij een na-kruising van een mens en een homo erectus. Maar ik dwaal af ... "Voor de zekerheid" gaf ik het arme diertje maar alvast een paar voedzame zaadjes.
Het barre gebeuren. Vanochtend was daar dan de definitieve onheilstijding: het arme diertje lag zo dood als een pier op de linkerzijde. De pootjes half in de lucht. Aan het kleine muizelijfje was niets te ontdekken van uitwendige verwondingen of ongewone verkleuringen. "Gewoon" een dood muisje. We worden geboren, we leven een beetje, sterven en daarna zijn we dood. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En de nabestaanden blijven met de vragen zitten. Zoals: "Was dit kleine muislijntje niet nog te klein en dus te jong om al te sterven ... ??"
Het arme beestje is inmiddels respectvol in de naakte aarde begraven.

Terwijl ik hier dus met een vraag zit, heeft een andere mastinero interessante ervaringen met een geflederd lid uit de muizenfamilie: murcielago

Ja, er zijn ook tijdingen van het mastín-front. Maar dat is voor de volgende keer.

... En sterren gaan ...

- "Wat zou ELVIS doen als 'ie vandaag nog zou leven ? ..."
- "ELVIS ? Laat ik es denken ... waarschijnlijk zou hij zich onder invloed van drugs helemaal wezenloos liggen wippen ... "
- "Je moet me wel uit laten praten. Ik zat midden in een retorisch raadseltje ..."
- "Oh-ja, roterisch, nou weet ik het weer ..."
- "De vraag was dus: Wat zou Elvis doen als 'ie nu nog zou leven. En het antwoord luidt dan: hij zou krabbend en bonkend vreselijk tekeer gaan tegen de binnenkant van zijn grafkist ..."
- "Ah-ja. Dat kan best ... toch denk ik dat-ie na het krikken zo'n dixieland-tostie met pindakaas en schijfjes banaan zou nemen om weer op krachten te komen. Zo'n pan-pizza als het ware ...[**]"
- "... (zucht) ... "
Het mag dan wel een oudbakken mop zijn, maar voor wie hem voor het eerst hoort moet 'ie desondanks wel leuk zijn.
Niet iedereen zal het waarderen dat zo kort na Maria Hemelvaart een "liederlijk" persoon als *E*L*V*I*S*, die dan ook nog eens van die "negro-ways" had, besproken wordt. Maar gezien de datum ontkomen we er toch niet aan. Op 16 Augustus 1977 was het voor hem afgelopen. In Nederland was dat trouwens een lekkere zonnige dag. Op Graceland, Tennessee , de woonplaats van de overleden King, was het dat ook. Dat zag ik toen ik na een gewone schooldag des avonds op het televisie-journaal de eerste beelden daar vandaan voorgeschoteld kreeg.
Maar misschien dat ik dan van de nood maar meteen een deugd moet maken. The King was een keurige jongeman met een groot religieus bewustzijn. Okay, hij heeft in zijn jonge jaren wat rare dingetjes gedaan. Wilde haren hebben we (bijna) allemaal gehad. Daar zong hij in de 1968 Come-back Special trouwens nog een speciaal liedje over. Dat komt voor in de volgende medley: SAVED
Voorts lijkt het me een goed idee om hier de tekst te geven van dat prachtige lied "If I can Dream" waarmee hij die '68 Come-back Special afsloot. Hopelijk raken de scherpslijpers hiermee wel overtuigd van hun ongelijk:

There must be lights burning brighter somewhere,
got to be birds flying higher in a sky more blue
If I can dream of a better land,
where all my brothers walk hand in hand
Tell me why, oh why, oh why can't my dream come true ?
Oh Why

There must be peace and understanding sometime,
strong winds of promise that will blow away the doubt
and fear
If I can dream of a warmer sun,
where hope keeps shining on everyone
Tell my why, oh why, oh why won't that sun appear ?

We're lost in a cloud with too much rain
we're trapped in a world that's troubled with pain
But as long as a man has the strenght to dream,
he can redeem his soul and fly

Deep in my heart there's a trembling question,
still I am sure that the answer, the answer's gonna come
somehow
Out there in the dark there's a beckoning candle,
and while I can think, while I can talk,
while I can stand, while I can walk,
while I can dream, please let my dream come true right
now
Let it come true right now

Het is geschreven door W.E. Brown. En hier een link naar de video

If I can Dream

Bij de foto: *E*L*V*I*S* laat tijdens die '68 Kerstshow dit lied uit zijn hart en uit zijn tenen komen.

*E*L*V*I*S* FOREVER !!
-- -- -- -- -- -- -- --
[** = de oorspronkelijke benaming van dit voedzame gerecht zou *Fools' Gold* zijn geweest, maar staat tegenwoordig -in diverse variaties- bekend als "the Elvis". Het wordt weleens aangeduid als sandwich, maar het is wel de bedoeling dat die sandwich even de koekenpan of de grill passeert.]

Een Stichtelijk verhaal met een profaan randje.

Mijmeringen bij de bron van het leven

Een plaats waar ik de afgelopen jaren door een veelheid van redenen en omstandigheden vaak ben geweest en waar ik nog regelmatig kom is het parkje van de Mariakapel hier in de buurt. Doorgaans is dat een plaats van veel rust, ookal is er de hele dag door wel aanloop. Die rust wordt alleen zomers maar verstoord door die ellendige toeristen met hun cameraatjes. En op een paar bijzondere dagen in het jaar. Zoals vandaag natuurlijk. Zoals wel vaker was ik ook deze keer ternauwernood op tijd. Het klokje was al aan het klepperen. Ja, dit kleine kapelletje heeft zowaar nog een eigen klokke-"torentje". Op de agenda stond een Mariaviering met lof. De cynische lezer heeft gelijk als hij/zij denkt dat het "voornamelijk" een gebeuren met/van bejaarden is, maar welbeschouwd waren alle leeftijdsgroepen vertegenwoordigd (mijn schatting: circa 110 personen), terwijl de Pastoor in zijn preekje stilstond bij zijn drie doopplechtigheden van vandaag. Jonger dan dat krijg je echt niet, hoor ! Ik ga hier niet in details treden -wie nieuwsgierig is moet zelf maar eens komen- maar de viering bestond voornamelijk uit een processie van de Rozenkrans en traditioneel gezang. Enkele tientjes van de Rozenkrans werden in processie afgewerkt (ikzelf pleeg het perceel consequent met de wijzers van de klok mee door te lopen, maar vandaag ging het dus tegen de wijzers van de klok in achter de Monstrans aan). Hoewel het niet geregend had en niet regende, waaide het wel behoorlijk. Zelfs ook in de beschutting van het bosrijke perceeltje. Mijn kaarsje is driemaal uitgewaaid (Neen, niet mijn levenskaarsje. Ik denk het zelf nog wel een tijdje uit te houden. Een aantal maanden ofzo. Deo Volente.), daarna hield ik het maar bij de goede bedoeling. Een geestelijk kaarsje als het ware.
Die paar symbolische tientjes die in processie werden door- genomen is natuurlijk niet te vergelijken met de meer elaborate processies die hier en daar nog wel gehouden worden. Of met de gebeds-actie zoals we die tegenkomen in die mooie "processie-episode" (opvallend in de zij-vorm geschreven) in Het Boek Alfa van Ivo Michiels [naar mijn gewichtige mening één van de drie beste romans in de Nederlandtalige Literatuur]. Waarbij het woord "episode" natuurlijk gerelativeerd moet worden, want het hele Boek Alfa bestaat in feite uit slechts twee hoofdstukken die beiden doordenderen op een zeer dwingend metrum met ook een juist door zijn sterk doorlopende tekst samenhangende thematiek. Door dat metrum zou het feitelijk als Proza en tegelijk als Poëzie moeten worden aangemerkt. Dus je kan het maar voor de helft een roman noemen.
En dat dan allemaal terzijde.
Zomaar een stukje cultuur tussen neus en lippen duur ...
Het perceel van de Mariakapel kon vroeger aan beide zijden afgesloten worden met een hek. Die hekken staan er nog steeds, maar er is inmiddels een officieuze derde ingang bijgekomen. Vroeger was dat een klein gaatje in de haag waarin een hoopje stenen lag plus een bordje "Verboden puin te storten". Nu kan een geharnaste ridder er met paard en al door. Of zo'n kruisridder met een kameel. Plek zat. Zou allemaal geen probleem hoeven zijn als sinds het begin van dit jaar achter die ingang niet een klein kinderboerderijtje (geschonken door Prins Carnaval) zou liggen. Daar zal ik nog wel eens foto's van laten zien. Maar het is helaas toch wel een stukje drukte dat de rust en de contemplatieve sfeer van het perceel storend binnendringt.
Zie ook: Koppelersbrink
-
De foto's bovenaan zijn van vandaag. Normaliter zou ik nooit tijdens een plechtige gebeurtenis fotograferen, maar iemand ging me voor, dus ik dacht: "Ach, ééntje maar ...". Dat is dus de bovenste foto. De anderen zijn van na de plechtigheid.
De foto's onderaan zijn van grote waarde voor wie aan symbolen en symboliek gehecht is. De qualiteit is zoals bij al mijn foto's beroerd, maar het gaat dus om opnames van eind April. De voorjaarsplantjes zijn DWARS DOOR het het asfalt voetpad doorgebroken/door-gegroeid. Dat dit typisch in het Maria-parkje gebeurd zal toch geen toeval zijn. Tegenwoordig zijn de bloemetjes weer verdwenen en de spleetjes eveneens. Het deed me toen en ook nu ook weer denken aan die heerlijke acteur en geweldige man Lino Ventura. Op "latere" leeftijd richtte hij nog een liefdadigheids-instelling op onder de naam "Perce-neige" (sneeuwklokje) en duidde die naam toen met veel vuur door er op te wijzen dat het sneeuwklokje een prachtige plant met veel levenswil was, die zich dwars door het ijs en de sneeuw een weg naar boven en het zonlicht zoekt. Een geweldig humanitair mens, een geweldige symboliek.

Intermezzo

Ik heb behoorlijk lang naar de correcte, werkende, link moeten zoeken, maar hier dan ruim vijf minuten mastinisme in woord, beeld en klank. Veel plezier ermee !

Toegepast Mastinisme

Met bijzonder veel dank aan www.EncuentraMascota.com uit Spanje.

Hondse Schrijfwijzen

(Of waren het nu 'hondse schrijf-Wijzen ?')

Raadseltje: welke van de onderstaande schrijfwijzen is taalkundig correct ??
* pyrenese berghond
* pyreneese berghond
* pyrenesche berghond
* pyreneesche berghond

Ik zit er zelf nogal mee verwrongen. Voor de oplossing van het raadsel zouden we om te beginnen te rade kunnen gaan bij de rasvereniging: op de website van de NVLHP (zie: NVLPH ) wordt gesproken van pyreneese berghond. Maar een vereniging kan natuurlijk niet elke keer er een "spellingshervorming" komt de naam van het ras gaan veranderen. Maar het is ook de schrijfwijze die het enig serieus te nemen woordenboek der Nederland taal (Koenen-Endepols. Zevenentwintigste druk) opgeeft. Die "verklaart" eveneens ondubbelzinnig dat die stam met pyrenee, dus met die dubbele ee, de enig juiste vorm is. Echter: hetzelfde woordenboek geeft ook een uitgang -sche bij bijvoorbeeld het bijvoegelijk naamwoord Iberisch [zoals in "Iberische berghonden", waaronder mede te verstaan: Portugese berghonden :-( ]. Een beetje pijnlijk, want we zouden er zowaar een foutje in dit serieuze woordenboek mee hebben blootgelegd ... :- ( Het gaat dus tussen "pyrenees/ pyreneese" en "pyreneesch/ pyreneesche". Hmmm ... ik hou het maar op de laatse mogelijkheid ...

Maar dat is dus iets puur taalkundigs. Hoe zit dat met de Spaanse tegenhanger van de Franse Pyreneeënhond ? (Of was het nu toch Pyreneeën-Berghond ... ? Weer zo´n raadseltje. Op de FCI-website wordt tegenwoordig gesproken van 'Chien de montagne des Pyrénées' [rasstandaard 137]. Dat zou de correcte vertaling dan Berghond maken. Hoe dat met de officiële registratie zat weet ik niet, maar vroeger werd toch gewoon "Chien des Pyrénées" ipv "Chien de montagne" geschreven ?)
Taalkundig hoeven we ons er bij die Spanjaarden geen zorgen over te maken zolang we met z'n allen gewoon één van de correcte Spaanse namen blijven gebruiken en daar zelf geen nieuwe rasnamen voor gaan verzinnen. Hooguit een soort type-aanduiding (bijv. "Spaanse berghond" of "langharige Spaanse berghond"). De correcte namen zijn dus:
* Mastín de los pirineos. Deze term is al lang ingeburgerd in Nederland en wordt meestal ook door de Raad van Beheer aangehouden.
* Mastín del pirineo. Deze naam houdt de FCI tegenwoordig aan. Op de webstek van de rasvereniging (zie: VIB) wordt op de speciale Mastín del Pirineo-pagina deze naam ook aangehouden. Op de andere pagina´s wordt Mastín de los Pirineos gebruikt.
Als de spelling maar correct is en de namen niet door-elkaar-gedraaid worden ...

Nog zo'n raadselachtig iets: op het Franse deel van de FCI-site wordt de Mastín del Pirineo aangeduid als "Mâtin des Pyrénées". Normaal zou je dan zeggen: "ach, een type-aanduiding voor de beide Pyreneesche berghonden-rassen ...". Deed ik ook totdat ik in de 'Petit Larousse' ineens de kop-studie zag van wat volgens mij een duidelijk Spaanse mastín was, maar die aangeduid zag als "Bouvier des Pyrénées" ... Kortom: gebrek aan eenvormige naamgeving kan vermakelijk zijn, maar ook wel verwarrend gaan werken ...
Het verhaal gaat dat in lang vervlogen kynologische (of is het toch: cynologische ?) tijden in het Franse deel van de Pyreneeën niet één behoorlijke chien de montagne meer over was en op dat moment (eind 19de eeuw)de Spaanse kynologie -of toch wat voor kynologie moest doorgaan- het ras der pyreneesche berghonden op een presenteerblaadje kregen aangeboden. Maar dat de Spanjaarden daar toen hun neus voor ophaalden: wat moeten wij met zo'n boerenhond ?!? Het komt erg geloofwaardig op me over, maar het valt op geen enkele manier te controleren. Het vervolg is bekend: de "Franse" Pyreneeër is daarna alsnog een doorslaand internationaal succes geworden terwijl de Mastín del Pirineo vele decennia een kwijnend en kwakkelend bestaan heeft geleden in de schaduw van enerzijds de Mastín Español en anderzijds de Franse "bouvier" ... Niet tot tevredenheid van iedere Spaanse liefhebber overigens, want de FCI-erkenning was er vanaf het begin van die FCI al bij. de Josselin de Jong gaf halverwege de vorige eeuw een plausibel verklaring voor het (relatieve) fanatisme waarmee enkele rasliefhebbers hun Mastín de los Pirineos internationaal naar voren probeerden te schuiven: het zou "jalousie de métier cynologique" zijn ("Wij hebben netzogoed een fraaie Pyreneeër als de Fransen"). Wat er ook van is, quantitatief hebben de Mastineros nog een hoop in te halen op de "Chien des Pyrénées"-liefhebbers.

Naamgeving en schrijfwijzen, het weet wat ... Zo bestaat er een verwant ras dat officieel bij de FCI staat ingeschreven als Newfoundland (Al door de FCI erkend toen Newfoundland nog een zelfstandig land was, overigens). Waarom zou je op zo'n naam een eigen variatie maken ? Waarom moet dat in Nederland ineens een Newfoundlander heten. Of in het Bratwürst Neufundländer ?? D'accord, dat de Fransen wel redenen menen te hebben om rondom dat twee-talige Newfoundland/ Canada een eigen en Franstalige koers te varen is iets waar nog wel begrip voor op valt te brengen, maar waarom ingewikkeld als het ook eenvoudig kan ? Gemak dient de mens en de communicatie. Dus géén
New Foundland naast Newfoundland en géén Terre neuve naast Terre-Neuve enzo ...

Mensen houdt het simpel,

slaag met vlag en wimpel !

In het kader van "Flauw met een humoristische ondertoon" kan ik nog iets opmerken over de Leonberger, die toch hopelijk geen onvervalste "chien de berger de León" zal zijn geweest, zeker ;-) ...

En hoe dat dan verder met die Neanderthaler en zijn Bernhardiner (telkens mét of zonder die "H" ??) in elkaar heeft gezeten kan misschien een andere keer dan wel besproken worden.

Het na-gebeuren

Onder andere om een puntje op een "I" te zettten in het Geel-Groene verhaal nog een paar fotootjes van een mij onbekend plantje dat hier in de buurt veel aangetroffen kan worden. Toen ik de eerste keer naar zo'n veldje ging kijken ontdekte ik dat er een exemplaar van een hommel-ondersoort zat rond te vliegen. Toen ik later nog es terugkwam was die ófwel verdwenen, dan wel gemetamorfeerd tot wat ik dan op de gevoelige plaat heb willen zitten. Wie goed kijkt kan er ééntje ontdekken [vooral de tweede foto van boven op éénderde hoogte en halverwege de links-rechts schaal.]. De hoofdfilm van vandaag gaat niet door wegens te slechte qualiteit. Maar je kon er wel iets zien vliegen. Dat was dus één van de meerdere kleine hommeltjes.
De bovenste foto is op de drempel van mijn woning gemaakt. Alweder zo'n onbekend maar fraai plantje.
Een volgende keer in plaats van dat zoetsappige geel-groen plantengebeuren misschien wel een paar gemengde bossen in het gelid bij de fleurist.

Het gebeuren.

'S effe kijken ... het moet eergister geweest zijn dat ik net aan mijn ochtendrondje in het bos was begonnen, toen tamelijk luid roepend een Ollander me tegemoet kwam (met zijn zwarte Labrador netjes aangelijnd, dát wel) en me iets toevoegde als "ben jij ook zo gek op reetjes ? Even verderop ligt er eentje links van het pad. Een jong bokje ..." Omdat het arme beest niet OP het pad lag was er voor mij geen reden om elders te gaan lopen. Maar die Ollander was blijkbaar van mening dat 'ie iets bijzonders had ontdekt. Als de reetjes daar niet staan te grazen of rondlopen, liggen ze er inderdaad bij te liggen. Logisch, want ze wonen daar nu eenmaal, daar in die percelen. Het zijn wij mensen die daar een beetje out-of-place zijn ...
Gister liep ik weer mijn ochtendrondje door die percelen toen ik op de terugweg ineens bijna een botsing met wederom een hertje had. Nu ja, 'bijna' is in dit geval een meter of vijftien verderop. Op het karrespoor. Om het diertje niet op te schrikken begon ik zéér demonstratief de andere kant uit te lopen. Of het iets geholpen heeft weet ik niet, maar even later was het dus rustig het bosperceel ingeschoven. Het was wel opvallend laat dat dit hertje (voor een ree is het behoorlijk uit de kluiten gewassen) nog op pad was. Normaliter moeten ze dan al in het kreupelhout op rust liggen. Dit exemplaar was ik daar op die percelen al een paar keer tegengekomen. Het is een bok in een rood-bruine kleur en hij is altijd alleen, waar de meeste reeën toch wel paarsgewijze door bos en veld trekken.
Vanochtend besloot ik op het laatste moment toch maar elders te gaan wandelen, want wàt was het weer godverdomde druk daar(!). Mountainbikers (verboden te fietsen), van die vervelende bejaarden met hun ski-stokken, grote groepen stadtse luu die des zondags ineens "de natuur" in moeten, etcetera. Ook die ene leuke Leonberger was er al op weg naar toe, maar dat is een heel ander verhaal. Ik dus een paar andere bospercelen aangedaan. En wat staat daar op een gegeven moment rustig en toch ook wel verwonderd tussen de bomen te kijken naar dat luidruchtig klossende (dat geluid komt dus van mijn klompen. Op de bosgrond hoor je ze niet, maar als ik een stukje fietspad mee-pik dan is het net of er een half paard voorbij galoppeerd) wezen ?? Nou, het is dus een groter dan gemiddeld hertje en in dezelfde kleur als het bokje van gister (dezelfde ?). Die kleur laat zich uitstekend vergelijken met de basiskleur van het mastín-welpje op de bovenste foto's. Zonder die zwarte aftekening derhalve. Deze mastín is de blogbezoeker als eens eerder tegengekomen. Het is die broer van HIGO, die tamelijk jong aan een maagdraaiing is overleden. Maagdraaiingen komen wel vaker voor bij mastines, maar of dat vaker is dan ze bij andere hondenrassen voorkomen, is onduidelijk. Wél is het zo dat het niet alleen voor de betreffende honden zélf, maar ook voor de eigenaars een bijzonder trauma- tiserende gebeurtenis is. Zo'n verhaal blijft -wanneer het wordt doorverteld- definitief hangen bij de geïnteresseerde dierenliefhebber. Meerdere van zulke beklijvende verhalen kunnen de indruk geven dat het in een ras inderdaad vaker dan alleen incidenteel voorkomt.
DE MORAAL. De moraal van deze vertelling: verassingen slaan meestal toe op momenten en plaatsen waar je ze niet verwacht ! Jazeker !!
Bij al dat reeën-gedoe moet ik in het bos regelmatig denken aan wat de dichter in de volgende dichtregels dichtte:

" (...) het kleine smal deelt vier door twee

de ree kent ook haar wel en wee

en dit zij haar vergeven

want duizendschoon de zweze rikt

den ooie vaart waar Medem blikt

en zo vervliedt het leven ... "

Volgens mij heet het gedicht waarvan dit het slot-accoord is "Herfstliedje", maar de tand des tijds is ook al met mijn geheugen aan de slag geweest ...

---

Onderstaande foto's zijn alweer drie weken oud. Of ouder. Midden in het goddeloze deel van een aangrenzend dorpje ontdekte ik ineens zo'n geel-groene kleurenpracht van plantaardige oorsprong. De fotografeer-situatie was qua lichtinval niet ideaal. De lezer moet mijn woord er dus maar voor nemen dat het erg mooi was. Vergroten is toegestaan.