Een eeuwenoud Haags spreekwoord luidt: "De hoop is als een vogel die al begint te fluiten als het nog nacht is".
Daar moest ik ook aan denken toen ik donderdag een gesprek opving tussen een merel en een lijster (uitzonderlijk eens gebroederlijk/gezusterlijk naast elkaar gezeten op de schutting tussen mijn tuin en die van de buren). De een sprak: "het is toch wat met dat weer van tegenwoordig ... Dat komt allemaal door de mensen; die verpesten het hele klimaat met al die atmosferische opwarming en die uitlaatgassen enzo ...". De ander reageerde daarop door te stellen: "Volgens mij is het al fout gegaan toen met die eerste atoombom; sindsdien is het weer niet meer wat het geweest is ...". De eerste vervolgde: "En wat dacht je eigenlijk van al dat strooizout dat elke winter met vele duizenden tonnen tegelijk in onze biotoop gedumpt wordt. Je vraagt je trouwens af waarom ze met al die dure, uitlaatgassen rondspuitende SUVs en 4 x 4 auto's niet gewoon over een beetje gladde weg kunnen rijden". En zo ging dat nog even door. Een uitgelezen moment dus om ook eens over de andere diersoorten na te denken. Ik ga hier het "V-woord" niet meer noemen, je-weet-wel dat woord dat rijmt op "appelboorjaar", maar het is dus duidelijk dat voor de vogels de hele situatie omslaat als de dagen al bezig zijn te lengen, maar de winter niet meer begint te strengen. En in die situatie zaten we dus al een paar weken. Jammer dat hun lente-gevoel een beetje gefrustreerd werd door het kwakkelende weer met afwisselend wél en geen vorst en afwisselend wél en geen sneeuw ...
Maar ze bleven er HOOPVOL in geloven: "het is Lente !!"
De afgelopen koude periode maakte ik me ernstig zorgen over de toestand van mijn bosmuisjes. Deze uiterst geinige beestjes hebben zich aan de zuidkant van mijn terras gevestigd, maar het risico dat je als bosmuis (Apodemus Sylvaticus, niet te verwarren met de veldmuis.) een winter niet overleeft is natuurlijk enorm. Wat het resultaat is van dagelijks bijvoeren valt niet altijd goed in te schatten. Sporen van muizepootjes in de sneeuw kunnen van één of meerdere beestjes zijn. Voedsel kan door de vogels opgepeuzeld zijn. Afgelopen week in de avondschemering zag ik voor het eerst sinds lang weer een bosmuisje op die typische manier over het terras huppelen. En vanmiddag om een uur of drie zat er een bij het volle licht zijn leukheid te demonstreren. Dat is dus goed nieuws. Ook voor hen is het dus lente geworden.
Over lente in Mastinland heb ik al een paar dingen verteld. Over het nieuwe Tsjechische mastín-nestje bij Tornado Erben bijvoorbeeld. Maar ook Lois Jordan heeft een nestje, en ze is er weer bere-enthousiast over. Zij niet alleen, trouwens. Maar dat is dus wel in de US ... Dichter bij huis, in Frankrijk, zit eveneens een nestje, maar daar is nauwelijks zinnige informatie over te krijgen. Eind Februari wordt een ander nestje in Frankrijk verwacht.
Dat brengt ons als vanzelf bij het onderwerp "Lente in Gado-land", want in Frankrijk is een nestje van de Cão de Gado Transmontano op komst. Of en wanneer dit bijzondere, sterk aan de mastines verwante, ras ook in Nederland zal gaan aanslaan is nu nog een vraag. Met de huidige algemene bestedingscrisis zullen er niet veel potiëntele eigenaars/fokkers/raspioniers zitten te springen om hier ten lande een eerste nestje voor te bereiden. Reden te meer om met interesse naar dit Franse nest te kijken.
Is er bij onze eigen, menselijke, diersoort al iets te merken van de Lente ?? Jazeker wel !! En wel op een manier en op een plaats waar je het wellicht het laatst zou verwachten. In het ijzige Rusland namelijk. Schijnbaar begint aldaar de psychologische lente ook al kort na de winterzonnewende. Op de verenigings-site mastin en de verenigingblog español werd al verhaald van het verschijnen van een Russisch mastín-gezelschap rondom Natasha Prudnik in Hoogstraten. Een weekje geleden is het gezelschap even in Denemarken geweest (dat zal dan wel de Frederica-"udstilling" geweest zijn). Anabel werd daar beste teef en BOB met CAC-CACIB. Er was iets met Neron de Filandon gebeurd waardoor die zonder qualificatie bleef. Enkele zaken fascineren mij hierbij: "wat bezielt mensen om met een stel volwassenen en een stel grote honden in een busje te kruipen en door winters weer het hele eind van Moskou naar een uithoek van West-Europa te rijden en daarna vlotjes weer terug ?" en: "Hoe komt het dat die mensen na afloop toch weer op zo'n aanstekelijke manier laaiend enthousiast zijn ?". We zullen het antwoord op deze vragen ooit wel eens te weten komen. Voorlopig stellen we in ieder geval vast dat voor een aantal mastineros het show-seizoen 2010 al bezig is.
--
Bosmuizelijk na-bericht dd zondag de 7de: vanochtend vroeg kon ik de gelijktijdige aanwezigheid van drie bosmuisjes op het terras vaststellen. Het is dus geen eenzame enkeling die de winter overleefd heeft.
--
Bij de foto: Trotse moeder Linda Tornado Erben bekijkt haar 12-dagen oude welpjes. De oplettende lezer weet wel dat die kleintjes op deze leeftijd groeien als kool. Ze beginnen dan voorzichtig ook steeds meer op volwassen mastines-in-het-klein te lijken.
