De eerste foto's van mastines in de sneeuw kwamen dit jaar uit Finland, en het was verdorie nog maar 14 oktober ...
Maar voor de eerste sneeuw moesten we hier op het dorp tot afgelopen woensdag(avond)wachten. En sindsdien is de sneeuw niet meer weggeweest.( Tot groot genoegen van enkele honden, die er maar geen genoeg van kunnen krijgen ...)
Volgens sommigen een ideaal (sneeuw)decor voor het Dickens-festijn zoals dat vandaag in Deventer gehouden werd.
Maar, wacht eens, er was toch iets met Dickens en een Spaanse hond ?? We pakken Arthur van Schendel er eens bij. Na de dood van deze getalenteerde roman-schrijver verscheen er (1947) een werkje bestaande uit zijn verzamelde aantekeningen voor een hondenboek met de titel "Menschen en honden". Van een paragraafje onder de titel "Dickens en Sultan" is het me niet duidelijk of het door van Schendel-zelf is geschreven, of door Virginia Woolf (aangezien het tussen twee van haar anecdotische vertellingen staat). Het begint zo:
"Charles Dickens was een hondeman, dat begrijpt een ieder die zijn boeken kent.
Van jongsaf had hij omgang met honden en dat hun aard hem vertrouwd was kan men zien aan zijn beschrijvingen, al blijkt daaruit dat hij van ras niet veel verstand had.
Een van de honden, die een groote plaats in zijn hart bezat, was Sultan, volgens hem behoorend tot het ras der Spaanse mastiffs, een geweldig beest, geel met zwart masker. Een Spaanse dog bestaat er wel, maar die ziet er anders uit. Sultan was waarschijnlijk al volwassen toen Dickens, die buiten woonde, in Gadshill, hem kreeg. Hoewel hij jarenlang niets dan last van Sultan had, was hij zeer aan hem gehecht."
Verder lezen we over deze hond dingen als "Zijn zin voor onafhankelijkheid duldde ook geen gehoorzaamheid, hij ging uit wanneer het hem geliefde en bleef dikwijls den heelen nacht weg." Maar we lezen ook dat Sultan de buurt terroriseerde -wat natuurlijk niet symphatiek is- en ook dat deze "woesteling" een gezonde, "onoverwinlijken" afkeer had van apepakkies: soldaten, politiepipo's, allemaal moesten ze er aan geloven ... Naar mijn bescheiden mening is dat laatste duidelijk een teken van hogere intelligentie en beschaving, en ik kan me dan ook volledig identifceren met deze Sultan. Toch liep het verhaal droevig af: door zijn wangedrag in de buurt moest Dickens op een gegeven moment het onvermijdelijke toch onder ogen zien. Sultan werd dus keurig, netjes en pijnloos doodgeschoten.
Dickens mijmerde later nog met veel pijn: "Hij was de mooiste hond dien ik ooit gekend heb. Er was tusschen hem en mij een volmaakte verstandhouding, zoo vertrouwelijk als geen andere verstandhouding mogelijk was."
"Wat," zo zal de oplettende lezer zich afvragen, "is nu eigenlijk de MORAAL van dit wonderschone VERHAAL ??". Nou, eigenlijk geen enkele. Maar ik zou het wel willen aangrijpen om op te merken dat er enkele "Engels-Spaanse"-connecties zijn in de recente historie op kynologische gebied. Zo aan het eind van Dickens' leven was er een aanvoer van 'Spaans bloed' om de toenmalige Engelse bulldog op te bouwen. Eerder al was het embargo op de Spaanse uitvoer van Merinosschapen opgeheven en kwamen grote aantallen schapen per schip vanuit voornamelijk Noord-Spaanse havens als Bilbao naar Engeland. Gedocumenteerd is dat bij die kuddes ook aantallen (herders- en berg-)honden meekwamen. Pas later zou de Engelse Mastiff een beetje groter en forser worden ... Ik wil in de toekomst graag nog eens terugkomen op die Engels-Spaanse "connection" en dan ook het verhaal memoreren van "Couchez", ook genaamd "Turk". Volgens sommigen geimporteerd uit Italie, volgens anderen een "Spaanse Bullmastiff", in ieder geval een hond die mede aan de genetische basis stond van de latere Engelse Mastiff.
..
