"Nog effekes een gezonde, ontspannende wandeling in het bos" dacht ik bij mezelf.
En: toen ik van huis vertrok was het weliswaar nog een beetje druilerig, maar ook nog behoorlijk licht. Dus ik meende veilig "voor zonsondergang" nog een paar bospercelen mee te kunnen pakken. Benenwagengewijze.
Toen ik echter halverwege mijn beoogde wandeling was, was de nacht al als een zwaar blok over het bos gevallen ...
Bij het laatste stukje schemerlicht had ik op de bosweide waar ik langs liep echter al wel drie allerlieflijkste reetjes zien staan/ lopen. Wat meer was: zij hadden mij -hoewel zeer donker gekleed- ook gezien. En waren "dus" maar weer teruggehuppeld naar het geboomte. Choletering ... !!
Ik besloot toen om mijn route drastisch om te buigen en in te korten. Maar zag al heel snel dat ééntje alweer op de terugweg was (of was dat inmiddels een vierde ?).
Ik dus via een flinke lus terug naar mijn brommertje dat ergens eenzaam tegen een boom op me stond te wachten. Maar toen ik de beschutting van een perceel verliet om op een breed zandpad te gaan lopen zag ik even verderop op bedoeld zandpad staan ... jazeker, het was weer een reetje dat mij al had gezien voordat ik hem/haar zag. Ik trok me weer terug in het perceel, maar het diertje was al bezig om zich door het prikkeldraadhek te wringen. Eerst dacht ik dat deze bosbewoner al weer op de terugweg was van de bosven naar de grazige weide, maar later bedacht ik dat het wel zo kan zijn geweest dat het op weg er naartoe was maar door mij gedwongen werd de plannen te veranderen... :-(( Een meter of tien achter het hertje liep nog een klein zoogdier in een rustige draf. Eerder een vlotte stap. Maar toen die mij ontwaarde vluchtte het eveneens met een galopsprong een (ander) perceel in... [ik houd er rekening mee dat het weer een klein vosje was. Zo-eentje als vorige keer daar dicht in de buurt -al vraag ik me af waarom dat vosje zo klein en alleen was ...]
De volledige terugweg verliep in een mineure stemming ...
In plaats van met een lichamelijk voldaan en geestelijk bevredigd gevoel, zat ik nu met een soort schuldcomplex doordat ik als ongewenste indringer de plaatselijk dierenwereld verstoord had ...
En tot overmaat van schande zaten thuis mijn drie geinige grasparkietjes ook al in een pikdonkere kamer ...
Wat zijn wij mensen af en toe toch ongemanieerde on-dieren ...
