Gister liep ik even in een zeker parkje toen enkele andere bezoekers stonden te wijzen naar iets dat zich voor hen bevond. Het bleek een eekhoorntje te zijn dat voorzichtig en bij herhaling de boom in- en uit uitklauterde. Nu zijn op dit moment eekhoorntjes die ook her en der in de bebouwde kom opduiken geen zeldzaamheid. Komt vooral door de vacantie-rustigheid enzo. Maar dit eekhoorntje was bijzonder. Het was namelijk in twee kleuren uitgevoerd. Het voorste deel van het lichaampje was "gewoon" roodbruin, terwijl het achterste deel plus de staart zwart leken. En dus op z'n minst heel erg donkerbruin waren. Je zou haast de kreet "Black-and-tan" (dat is Engels voor "zwart-met-brand") gebruiken. Het moet al een jaartje of veertig geleden zijn dat ik voor het laatst een volkomen "zwart" eekhoornje in levenden lijve zag. Dat was -geen grapje- in het Schwarzwald. Voor de rest is roodachtig bruin/ bruinachtig rood toch de meest voorkomende kleur bij deze leuke beestjes. Het kleine beestje van vandaag bleef niet op me wachten en toen ik eenmaal -stapje voor beetje- bij de betreffende boom was aangekomen was het helemaal verdwenen. Jammer, want ik had het graag eens van zeer dichtbij willen bekijken ...
Interessant aspect aan deze natuur-gebeurtenis: het is pas vandaag dat ik de verbinding legde van dit verhaal met een zekere ex-premier van gereformeerde huize. Blijkbaar is dat Balkeneicel-trauma niet zo groot als het zich in eerste aanleg liet aanzien :-)
Of misschien is het wel een teken van moreel verval. Dat het je allemaal koud laat. Zo van "Lubbers, Kok, Balkeneickel, Rutte-tje ... het zal wel nooit meer goed komen met dit land ... ach, als het mijn tijd maar uitdient ...".
Vanochtend tamelijk vroeg de volgende bijzondere gebeurtenis:
Ik zat met de tuindeur en het raam open de eerste schreden van de dag op mijn internet-terminal te zetten, toen er iets in de tuin gebeurde. Ineens vlogen alle vogels op van het terras alwaar ze zaadjes zaten te eten. De musjes en de tortel-achtige duif met name. Ik draaide mijn hoofd eens en zag dat er een duif in de klimop hing. Nadat na een korte tijd de oorspronkelijke situatie nog niet was hersteld ging ik eens kijken. Ik zag de duif uit de klimop komen en iets over het gazon stappen. Ik ging naar buiten en begon het beest vriendelijk toe te spreken. Misschien had 'ie zich in zijn domheid wel geblesseerd toen hij tegen de tuinafscheiding vloog en moest ik hem oppakken en (laten) verzorgen ... Maar hij vloog dus op en toen bleek dat het helemaal geen duif was. Aan de krachtige en typische manier van vliegen zag ik dat het een roofvogel was. Het zal dan wel (gezien kleur van bovenaf, kleur van onderen en formaat) een sperwer geweest zijn.
De eerste keer dat ik er een bij dit huizenblok waarneem. Even vond ik het typisch dat hij de (tortel)duif niet gepakt had, maar zijn overdrachtelijke pijlen op één van de watervluggge musjes had gericht, maar er dieper over nadenkende realiseerde ik me (weer) dat een duif gewoon veel te veel aas is voor zo'n kleine roofvogel als een sperwer en dat íe met musje voor meer dan een dag te eten zou hebben gehad ... :-) Zo zie je maar: de natuur zit helemaal niet zo asociaal in elkaar als de mensenmaatschappij ...
De schrik zat er overigens wél in bij de kleine musjes, want die hielden zich héél lang nog diep in die klimop verborgen (en op een muisstille manier). Wat verwondelijk was: mijn kooivogeltjes -die helemaal niets gezien kunnen hebben- hielden zich ook een tijdlang stil ...
