Onlangs werd ik benaderd met de volgende vraag: "Redacteur Frans, u bent nogal eens een uurtje in het bos en in de wilde natuur ... en vooral tegenwoordig bent u veel met paddestoelen bezig en dergelijke dingen meer ... maarre ... wat ik dus wilde vragen: bent u wel eens een kaboutertje tegengekomen ... ??". Tiens, ik moet toegeven dat ik op deze vraag niet echt gerekend had, dus ik moest iets terug stamelen over "Ik heb er nog nooit één gezien. En evenmin indirecte aanwijzingen waargenomen (zoals tabaksrook uit kleine pijpjes, kleine puntmutsjes of heel kleine tuintjes e.d.). En eerlijk gezegd denk ik niet dat ze bestaan, maar als ze wel bestaan, dat ze dan héél erg zeldzaam zijn en dus bezig met uitsterven ... "
Hier moet ik dan aan toevoegen dat ik deze laatste uitspraak toch ook weer moet nuanceren en relativeren, want nog geen twee jaar geleden las ik een wetenschappelijk tractaat waarbij hun bestaan niet eens ter discussie werd gesteld. Dat werk was getiteld:
"Waarom Jan-Peter Balkenende nog steeds in kaboutertjes gelooft, maar de kaboutertjes al lang niet meer in Jan-Peter Balkenende ..."
Tot zover dus de geloofwaardigheid van onze vorige regering.
"Maar hoe zit dat dan met de geloofwaardigheid van het nieuwe kabinet ?" zal de lezer zich nu bezorgd afvragen. Welnu, als ik de ontwikkelingen van de laatste maanden, weken, dagen en uren eens goed overpeins, durf ik te voorspellen dat we binnen nog eens twee jaar een dieptepsychologische dissertatie te lezen krijgen onder de titel "Waarom niet alleen de kaboutertjes, maar zelfs ook de betreffende bewindslieden op voorhand al niet in het kabinet 'Jochie I' geloofden".
Bovendien durf ik te voorspellen dat één van de eerstvolgende (politieke) blogjes in dit honden-weblog gaat over het melkmuil-gehalte van dit Kabinet.
