Ik ben gister flink uit de bocht gevlogen doordat ik me heb laten meeslepen door de flauwheid en meligheid en gebrekkige ernst van anderen.
Dat is dom, maar ook schrandere mensen doen wel eens dom.
Een enkele keer.
Om één en ander een beetje goed te maken heb ik me voorgenomen om zeer binnenkort hier een zwaarwichtige politieke analyse te publiceren en bovendien zal ik vandaag een poging doen de muzikale schade een beetje af te dekken ...
Het gaat weer eens om een muzikaal kunststukje dat in de kleine uurtjes bij gedempt licht beluisterd dient te worden.
Oorspronkelijk zat ik al met een andere fraaie song in gedachten, maar na gister heb ik goede redenen om met een Nederlands en Nederlandstalig nummer te komen.
Tiens voilá !
Oude Maasweg
De eerlijkheid gebiedt me op te merken dat dit schone lied -het Engelstalige eerste deel getuigt er al van- ooit uit de hand is gekropen van Leon Russel. Naar men zegt was dat 1973. Hij was dus wel in staat om een mooi lied te schrijven, maar zijn eigen uitvoering trekt op niets. De Nederlandse heren Wim Kerkhof, Arie van der Graaf, Koos Pakvis, Louis Debij en natuurlijk Fred Piek (de dominante zangstem in dit nummer) wisten er blijkbaar wel raad mee. Dat was in 1982. De Nederlandstalige tekstuele meerwaarde is ingebracht door W. Kerkhof en C.Pons. Er zit een heel verhaal en een sluitende verklaring achter hun tekst, maar laat je daarmee niet lastigvallen bij het genieten van dit nummer.
Mocht je, beste lezer, direct na het afluisteren van dit nummer de onweerstaanbare aandrang krijgen het wederom af te spelen ... en nog eens ... en nóg eens ... schaam je er niet voor, want dat is wat de meesten van ons doen.
Genietse !
Bij de foto: een gezicht vanaf de Oude Maasweg, inmiddels één van de bekendste doodlopende wegen van Noord-Nederland ...
