"(...) Read accounts of heavyweight Hall of famer Floyd Patterson's memory loss, and realize that, unlike Ali, he didn't exhibit any signs of brain damage for the first 30-plus years of his retirement. Then, all of a sudden one day, he couldn't remember the names of people he'd worked with for years. Now that's scary." (Jeff Ryan in KO-magazine, November 2003).
Omdat ik mijn lezers natuurlijk een beetje te vriend moet houden en dus niet te veel over andere zaken dan mastines kan schrijven en vooral ook omdat ik het zo'n beetje vergeten was, is het er bijna helemaal bij ingeschoten. Maar het was toch eigenlijk wel de bedoeling om een paar woordjes te wijden aan niemand minder dan Floyd Patterson. En dan bij voorkeur op zijn verjaardag of op zijn sterfdatum (11 Mei). Maar dat liep dus even anders.
Aan zowel de levensloop als aan het levenseinde van deze interessante, bescheiden en vriendelijke Heer zitten een aantal dingen die het vermelden waard zijn. Ik kan er maar een paar uitpikken. Geboren: 4 januari 1935. Daarmee was hij dus vier daagjes ouder dan *E*L*V*I*S* the Pelvis. Uiteindelijk kwam hij donderdag 11 mei 2006 te overlijden. Lang voor zijn overlijden kwam het akelige verhaal de wereld in dat hij zou lijden aan het Martland-syndroom. Dat is dus die hypothetische kwaal waarin alle hersenschade die boksers in de loop van hun carriere heten op te lopen samen zou komen. In landen waar de bewoners al met een hersenbeschadiging geboren worden (en uiteraard denk ik hierbij in de eerste plaats aan Noorwegen), blijft men stug volhouden aan het bestaan van deze "ziekte". Jammer dan. Toch vond de boks-journalist het in het bovenstaande citaat nodig om deze nonsense te baren. Ook voegde hij er aan toe dat "the punches caught up with Patterson". Enkele maanden later begon naar de wereld uit te lekken dat Patterson in werkelijkheid Alzheimer had. Een vreselijke ziekte, maar van een andere aard en zwaarte. Uiteindelijk zou hij bezwijken aan een combinatie daarvan en prostaat-kanker op de alleszins gezegende leeftijd van 71 jaar. Maar daarvóór had hij dus een mooie "tweede carriere" met nuttig werk voor de permanente sportcommissie van New York. En dáárvoor weer een prachtige bokscarriere. Met bijvoorbeeld:
*Olympisch goud in 1952 als middengewicht.
* De (tot dan) jongste zwaargewicht-wereldkampioen bij de professionals in 1956. (overigens: in vier jaar van amateur-middengewicht naar professioneel zwaargewicht is op zich al een heel mooie prestatie)
* De eerste zwaargewicht bokser die de titel terugveroverde. Dat laatste gebeurde 1960 in een gevecht met Ingemar Johansson, waarbij laatste in de vijfde ronde knock-out ging en een minuut of vijf bewusteloos bleef liggen. Een mooie aanleiding om iets over de BOKSER Patterson te vertellen, want hoewel hij weldegelijk in staat was knock-outs toe te dienen was hij toch op de eerste plaats een lichtvoetige en technisch begaafde bokser (herinnert de lezer het zich nog: "Beschaving is Beheerst Geweld" (?)). Hij wordt vooral genoemd in relatie met zijn peek-a-boo style/ -stance (waarbij hij achter een zeer hooggehouden en gesloten dekking op de tegenstander afging. Een methode die hij later weer verruilde voor de meer klassieke boks-actie) en zijn Gazelle-Punch (een stoottechniek vanuit een sprong voorwaarts. Meestal een hoek, soms een jab). Misschien is het verstandiger om heel sterk te benadrukken dat hij een begenadigd technisch allrounder was (herinnert de lezer zich nog dat citaat van Ali: "Floyd Patterson was the most skilled as a boxer"(?)).
De MENS Patterson. Al tijdens zijn boks-carriere viel deze man op door zijn bescheidenheid, vriendelijkheid en correctheid. Een real true gentleman. In toenemende mate probeerde hij ons duidelijk te maken dat je je zowel in de ring als daarbuiten keurig als een Heer moest gedragen. Deed hij dat zelf ook ? Niet altijd. Hij was één van onze geblakerde broeders die door Muhammad Ali nogal eens werd uitgescholden voor "Uncle Tom" en wel naar aanleiding van Patterson's gewoonte om Ali bij diens vroegere naam "Cassius Clay" te blijven noemen. Voor de rest was het uiteraard geen verassing dat deze correcte Gentleman zich na zijn boks-carriere tot het Katholicisme bekeerde.
De NADAGEN van de bokser Patterson. Zijn laatste gevecht was 20 September 1972 tegen the Greatest. Muhammad Ali had geen 7 volle ronden nodig om komaf te maken met Patterson's illusies. Achteraf lijkt dat volkomen logisch, maar misschien mag toch het volgende nog opgemerkt worden (?): Ali is drie keer neergegaan in de ring. Telkens op een linker. Beroemd is natuurlijk de linkerhoek van Frazier ("het begon als een powerpunch, het vervolgde als een zwaaistoot en het kwam aan als een hoek") op 8 Maart 1971. Één van de sterkste punten van Patterson was juist een als Gazelle-punch gelanceerde linkerhoek. Dan kan je toch niet zeggen dat hij op voorhand kansloos was ... Maar met dit gevecht werd dus definitief een tijdperk afgesloten. Een tijdperk dat vooral door de publiciteits-wals van fenomeen Muhammad Ali ondergesneeuwd en vergeten is geraakt. De officiële website van Patterson (hier niet gegeven) zal daar niets aan veranderen, want die is zodanig "bescheiden" dat het gerust arremoedig genoemd mag worden. Toch graag aandacht en eerherstel voor deze grote man en bokser. Ik geef maar even een paar links ter bestudering. Lees en leer:
* Telegraph
* Smile in Peace
* Sportgallery
* Lasting Tribute
* Stats (pop-up gevaar)
* great outside the ropes
(met enkele links voor verdere studie rechts halverwege)
* memorial
Tot zover deze nuttige en leerzame bijdrage over de achtergrond van de Beschaving. Zoek er zelf maar wat internet-videootjes bij.
--
Foto linksboven: een beschaafd mens -met de vriendelijkste glimlach in de boksgeschiedenis- dat voor de foto nog één keertje leather gloves aantrekt.
Rechtsboven: in die tijd kwam je nog op een postzegel als je iets gepresteerd had.
Onderste foto: Floyd in zo'n "strijdlustige" pose als de fotografen en het publiek graag zagen.
