Ja hoor, alweer een geval van slimme lijnteelt ...

Mocht ik zeer onlangs tevreden vaststellen dat bij een Estse kennel een slimme terugparing op Ivoire en zijn zoon Arak z Kraje Sokolu is gepleegd, kort geleden begon een andere munt bij me te vallen: onlangs is in Tsjechië iets vergelijbaars gebeurd. Een nestje waarbij zowel aan de kant van de vader als aan de kant van de moeder Arak (en dus Ivoire) terug te vinden zijn. En dat tamelijk kort op de huidige generatie. Ik vind dat niet alleen bijzonder fijn omdat het hier kwaliteits-mastines betreft (uiteindelijk zijn in de stamboom van de welpjes ook bijv. Druso de la Aljabara en Connie Mastibe terug te vinden. Zeker niet de minste mastines), maar ik heb een extra mij bewegende reden. Niet zo lang geleden namelijk liep er in Nederland een persoon rond in het mastín-wereldje die nogal wat moeite deed om tenminste hier ten lande de Ivoire-lijn uit te laten sterven. Maar Ivoire komt dus terug With a Vengeance ! Nou, is dat mooi, of is dat MOOI !!?
Het Tsjechische nestje waar het over gaat kan teruggevonden worden op de tijdelijke website van kennel ABERTURA
Er staan trouwens al een paar foto's van op de verenigings-blog ( Mastín Español ). En let ook eens op dit geinige filmpje: LEUK !

Nu moet ik toegeven dat dit zout dat ik in de oliedomme, zelf- aangebrachte wonde van de Nederlandse georganiseerde kynologie met zijn/haar lachwekkende "anti-inteelt"-regels wrijf niet pekelend genoeg is om echt pijn te doen. Helaas. Liever had ik nòg nauwere inteelt gezien en ook (al verzet de aard der zaak zich daartegen, gezien oa de levensverwachting die er bij betrokken is) reeds aantoonbare positieve resultaten. Maar we moeten het voorlopig dus doen met die paar voorbeeldjes die ik heb kunnen geven.

--
Niet zelden sluit ik af met een waarneming uit de natuur, met als moraal: "Wat is de schepping toch een schoon iets ...". Deze keer is het onderwerp eerder iets TEGEN-natuurlijks. Nu ja, bijna toch. Vandaag (donderdag 20ste) kreeg ik mijn oproep voor de tweedekamer-verkiezingen. Negen (9) Juni alweer. Eerst een half-triomfantelijke glimlach, daarna een traan van ontroering toen ik me realiseerde:
"Na zovele jaren loopt dan al dat zinloos geBALK tEN EINDE ..." Ergens, in een klein en donker hoekje, schuilt toch altijd wel iets van gerechtigheid ...

A Gentleman throwing leather ...

"(...) Read accounts of heavyweight Hall of famer Floyd Patterson's memory loss, and realize that, unlike Ali, he didn't exhibit any signs of brain damage for the first 30-plus years of his retirement. Then, all of a sudden one day, he couldn't remember the names of people he'd worked with for years. Now that's scary." (Jeff Ryan in KO-magazine, November 2003).

Omdat ik mijn lezers natuurlijk een beetje te vriend moet houden en dus niet te veel over andere zaken dan mastines kan schrijven en vooral ook omdat ik het zo'n beetje vergeten was, is het er bijna helemaal bij ingeschoten. Maar het was toch eigenlijk wel de bedoeling om een paar woordjes te wijden aan niemand minder dan Floyd Patterson. En dan bij voorkeur op zijn verjaardag of op zijn sterfdatum (11 Mei). Maar dat liep dus even anders.
Aan zowel de levensloop als aan het levenseinde van deze interessante, bescheiden en vriendelijke Heer zitten een aantal dingen die het vermelden waard zijn. Ik kan er maar een paar uitpikken. Geboren: 4 januari 1935. Daarmee was hij dus vier daagjes ouder dan *E*L*V*I*S* the Pelvis. Uiteindelijk kwam hij donderdag 11 mei 2006 te overlijden. Lang voor zijn overlijden kwam het akelige verhaal de wereld in dat hij zou lijden aan het Martland-syndroom. Dat is dus die hypothetische kwaal waarin alle hersenschade die boksers in de loop van hun carriere heten op te lopen samen zou komen. In landen waar de bewoners al met een hersenbeschadiging geboren worden (en uiteraard denk ik hierbij in de eerste plaats aan Noorwegen), blijft men stug volhouden aan het bestaan van deze "ziekte". Jammer dan. Toch vond de boks-journalist het in het bovenstaande citaat nodig om deze nonsense te baren. Ook voegde hij er aan toe dat "the punches caught up with Patterson". Enkele maanden later begon naar de wereld uit te lekken dat Patterson in werkelijkheid Alzheimer had. Een vreselijke ziekte, maar van een andere aard en zwaarte. Uiteindelijk zou hij bezwijken aan een combinatie daarvan en prostaat-kanker op de alleszins gezegende leeftijd van 71 jaar. Maar daarvóór had hij dus een mooie "tweede carriere" met nuttig werk voor de permanente sportcommissie van New York. En dáárvoor weer een prachtige bokscarriere. Met bijvoorbeeld:
*Olympisch goud in 1952 als middengewicht.
* De (tot dan) jongste zwaargewicht-wereldkampioen bij de professionals in 1956. (overigens: in vier jaar van amateur-middengewicht naar professioneel zwaargewicht is op zich al een heel mooie prestatie)
* De eerste zwaargewicht bokser die de titel terugveroverde. Dat laatste gebeurde 1960 in een gevecht met Ingemar Johansson, waarbij laatste in de vijfde ronde knock-out ging en een minuut of vijf bewusteloos bleef liggen. Een mooie aanleiding om iets over de BOKSER Patterson te vertellen, want hoewel hij weldegelijk in staat was knock-outs toe te dienen was hij toch op de eerste plaats een lichtvoetige en technisch begaafde bokser (herinnert de lezer het zich nog: "Beschaving is Beheerst Geweld" (?)). Hij wordt vooral genoemd in relatie met zijn peek-a-boo style/ -stance (waarbij hij achter een zeer hooggehouden en gesloten dekking op de tegenstander afging. Een methode die hij later weer verruilde voor de meer klassieke boks-actie) en zijn Gazelle-Punch (een stoottechniek vanuit een sprong voorwaarts. Meestal een hoek, soms een jab). Misschien is het verstandiger om heel sterk te benadrukken dat hij een begenadigd technisch allrounder was (herinnert de lezer zich nog dat citaat van Ali: "Floyd Patterson was the most skilled as a boxer"(?)).
De MENS Patterson. Al tijdens zijn boks-carriere viel deze man op door zijn bescheidenheid, vriendelijkheid en correctheid. Een real true gentleman. In toenemende mate probeerde hij ons duidelijk te maken dat je je zowel in de ring als daarbuiten keurig als een Heer moest gedragen. Deed hij dat zelf ook ? Niet altijd. Hij was één van onze geblakerde broeders die door Muhammad Ali nogal eens werd uitgescholden voor "Uncle Tom" en wel naar aanleiding van Patterson's gewoonte om Ali bij diens vroegere naam "Cassius Clay" te blijven noemen. Voor de rest was het uiteraard geen verassing dat deze correcte Gentleman zich na zijn boks-carriere tot het Katholicisme bekeerde.
De NADAGEN van de bokser Patterson. Zijn laatste gevecht was 20 September 1972 tegen the Greatest. Muhammad Ali had geen 7 volle ronden nodig om komaf te maken met Patterson's illusies. Achteraf lijkt dat volkomen logisch, maar misschien mag toch het volgende nog opgemerkt worden (?): Ali is drie keer neergegaan in de ring. Telkens op een linker. Beroemd is natuurlijk de linkerhoek van Frazier ("het begon als een powerpunch, het vervolgde als een zwaaistoot en het kwam aan als een hoek") op 8 Maart 1971. Één van de sterkste punten van Patterson was juist een als Gazelle-punch gelanceerde linkerhoek. Dan kan je toch niet zeggen dat hij op voorhand kansloos was ... Maar met dit gevecht werd dus definitief een tijdperk afgesloten. Een tijdperk dat vooral door de publiciteits-wals van fenomeen Muhammad Ali ondergesneeuwd en vergeten is geraakt. De officiële website van Patterson (hier niet gegeven) zal daar niets aan veranderen, want die is zodanig "bescheiden" dat het gerust arremoedig genoemd mag worden. Toch graag aandacht en eerherstel voor deze grote man en bokser. Ik geef maar even een paar links ter bestudering. Lees en leer:
* Telegraph
* Smile in Peace
* Sportgallery
* Lasting Tribute
* Stats (pop-up gevaar)
* great outside the ropes
(met enkele links voor verdere studie rechts halverwege)
* memorial
Tot zover deze nuttige en leerzame bijdrage over de achtergrond van de Beschaving. Zoek er zelf maar wat internet-videootjes bij.
--
Foto linksboven: een beschaafd mens -met de vriendelijkste glimlach in de boksgeschiedenis- dat voor de foto nog één keertje leather gloves aantrekt.
Rechtsboven: in die tijd kwam je nog op een postzegel als je iets gepresteerd had.
Onderste foto: Floyd in zo'n "strijdlustige" pose als de fotografen en het publiek graag zagen.

En wederom lijnteelt ...

De woorden van mijn vorige blogje waren nog maar koud neer- geschreven, of een nieuw geval van slimme lijnteelt (hoewel er nu misschien personen zijn die dat begrip "lijnteelt" willen gaan herformuleren ... ?) werd met gepaste trots aangekondigd. Bij de Tsjechische kennel Tornado Erben is 7 Mei een nestje van tien (10) cachorros gelanceerd. Voor zover ik het kan bekijken allemaal atigrado/ gestroomd/ brindle/ bringé. Dat is niet helemaal verwonderlijk, omdat de vader (de mooie, gestroomde, erg grote Kampioen Quanto) eveneens uit een atigrado-zwaar nest kwam. Wat dat lijnteelt-element betreft: zowel aan moeders-kant als aan vaders-kant treffen we Druso de la Aljabara aan. Bij leven de lievelingshond van de fokster (zie voor Druso ook het berichtje van 19 februari). Voor de vorm geef ik de link naar de website van de fokster nog maar even ( Tornádo Erben ), maar ik denk toch echt dat dit nestje al "leeg-gereserveerd" is (#). Het is typisch zo'n nestje voor liefhebbers die niet bang zijn om een beetje erg grote mastín in huis te nemen. De eindgewichten van deze nu nog kleine, schattige welpjes durf ik zelfs niet beginnen te schatten ... (over de heup-GEWRICHTEN is het wat makkelijker praten, want de beide ouders hebben HD-uitslagen A/A en dat is dus heel erg mooi...)
(#)= de stand van zaken zaterdag: er zijn nog slechts 2 à 3 reutjes eventueel te hebben ...
--
Nog bijzondere natuurwaarnemingen deze week ?? Hmm ... de bosmuizen hebben zich een paar keer bij daglicht uitgebreid laten zien. Vooral de nog jonge. Verder het gebruikelijke reeën-spul enzo. EN: woensdag-ochtend (12de)zat 'ie er ineens => zonder zijn ouders (of was het een meisje ?), een jonge groenling. Uit de meerdere foto's die ik door het niet zo schone raam heb geschoten er maar eentje uitgekozen.

Hoera ! Eindelijk weer eens een geval van lijnteelt ...

Afgelopen week maakte een trotse mastín-fokster uit het Oost-Baltisch gebied op internet de geboorte bekend van een veelbelovend nestje van maar even tien (10) cachorros. Ze kreeg niet alleen oprechte felicitaties met deze gezonde beestjes, maar ook complimenten met haar gedurfde zet om lijnteelt te plegen. Met name de fantastische reu Arak z Kraje Sokolu komt meerdere keren in de stamboom van de welpjes voor. Zowel aan vaders kant als aan moeders kant. En derhalve ook diens Franse vader Ivoire des Oursons du Gabizos (die dus ook de vader is van Juan el Lider, je-weet-wel: naar wie dit blog genoemd is.). Voor de liefhebbers van deze lijn een combinatie (Charisma Zaark Mastibe x Indiano Mastibe) om van te watertanden, maar ook van de zijde van andere ras-liefhebbers waren de complimenten welgemeend. En natuurlijk was "lijnteelt" de hoofdlijn waarop de meeste reacties zich bewogen. Opmerkingen als "No breeding without line-breeding" en "Well-considered" waren niet van de lucht. We kwamen ook nog even te weten dat er op dit moment in Finland een "Inbreeding-hysteria" heerst (zal wel Fins zijn voor 'hetze' of 'massa-psychose') en dat die zich met name uit in rare maatregelen vanwege de Kennelclub. Zo vreemd en contra-productief als men in Olland bezig is ...; elders is men dus ook het spoor al bijster.
Ik ben benieuwd of je daar ook al uit de cynologische kerk geëxcommuniceerd kan worden als je eens iets ten voordele van deze vorm van inteelt zegt.
Met de huidige stand van zaken in ons Españoles-ras (en dit is slechts één voorbeeld uit velen) is het zo dat de "genetische integriteit/qualiteit" van ouders bij niet-inteelt vaak zodanig onbekend is dat er bij het fokken vaak sprake is van een loterijtje. TERWIJL men bij inteelt ten minste nog IETS weet (of, in het concrete geval van Arak en zijn vele nakomelingen: véél) ...
Dus van mijn kant inderdaad een welgemeend "Hiep-hiep-hoera" voor de fokster van deze combinatie (die trouwens in haar vorige combinatie ook al een hoog Arak-gehalte had).
Overigens is bij de fokster van Arak de 18de van de vorige ook een leuk nestje afgekomen: Sokolu . Interessant aan dit nestje is dat Arak in de lijn van de vader zit en zijn nestzus Aylen in de lijn van de moeder. Zo komen we dan toch weer bij Ivoire uit ...
--
PS => Het Estse nestje waar ik het over heb, is overigens:
Zarmon de Celly
--
Bovenste foto: "Kom, laat ik er eens een footje van maken", dacht ik vorige week. Want welke rechtgeaarde Hagenaar kan deze geel-groene kleurenpracht observeren zonder een brok in zijn keel te krijgen ?! Het was wel moeilijk om te kiezen uit het dubbele handje foto's. De paardebloemen op mijn ochtendwandeling met dank aan Moeder Natuur.
Onderste foto: stamvader Ivoire. De foto is al oud en aan het verkleuren geslagen, maar desondanks de moeite van het bekijken waard.